ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od lat już się nad tym zagadnieniem zastanawiam... :think:

Mam dziesiątki przemyśleń, ale wciąż mi w zakresie tego pytania "Czy można być szczęśliwym nie mając życiowych wyzwań?" nie pojawia się jasna konkluzja.

Widzę z grubsza dwa typy ludzi - jedni mają naturę poszukującą wyzwań, bardzo dynamiczną, gotową na testowanie się pod różnymi kątami. Z przeciwnego bieguna będzie grupa ludzi pogodzonych z tym, co mają, kim są, gdzie ich świat i życie rzuciło. Ci drudzy wyglądają na jakby szczęśliwszych. Jednak (taką stawiam hipotezę) chyba gdyby zupełnie żadnych wyzwań nawet ci drudzy nie mieli, jeśliby kompletnie nie było nic do zrobienia (a tak niektórzy wyobrażają sobie raj), to w końcu także oni poczuliby dojmującą formę znudzenia, braku możliwości spełniania się, czyli nie byliby szczęśliwi. :think:

Michał Dyszyński

Zrozumienie (określenie siebie, swoich emocji, pragnień) w kontekście pytania z tytułu wątku uważam za KLUCZ DO SZCZĘŚCIA.
Są ludzie wiecznie aspirujący, a nigdy nie zaspokojeni, wciąż jest "czegoś" mało wciąż sfrustrowani. Ale są też i ludzie mający jakąś taką naturalną pogodę ducha, przyjmujący życie "jakie jest", szczęśliwi nawet bez konieczności zdobycia czegoś wyjątkowego, nie pragnący wielkich osiągnięć.
Czy ci aspirujący są definitywnie pozbawieni szans na bycie szczęśliwymi, bo zawsze sobie każdą satysfakcję popsują grymasząc na to, co osiągnęli?...

Ale mam jeszcze i drugą hipotezę w tym kontekście: może ci, co stawiają sobie te (nadmiarowe?...) wymagania, aspiracje, gdy już coś osiągną, to mają z tego większą satysfakcję? Może, gdyby udało im się utrwalić efekt owej satysfakcji ostatecznie zyskaliby w całościowym doznawaniu szczęścia w stosunku do tych, co zadowalają się "byle czym"?...