ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Przed chwilą przeczytałem zajawkę artykułu, że bardzo duża część używanych aktualnie języków, zniknie w przeciągi niezbyt długiego okresu czasu. W artykule sugeruje się, aby chronić owe języki.

Problem jest szerszy, choć związany z tym samym - na ile/czy warto jest chronić to, co zamiera, odchodzi?...
- Można starać się przedłużać życie osób w stanie terminalnym
- Można walczyć o ochronę każdej szopy, czy rudery, która jest "zabytkiem", bo zbudowano ją więcej niż 50 lat temu.
- można próbować archiwizować genom każdego mikroorganizmu, czy robaczka, jeśli ten miałby zniknąć.
- mówi się o ochronie kultur dzikich plemion
- chronimy lasy (czy zawsze racjonalnie, to inna sprawa), krajobraz. Ciekawym przykładem jest polska Pustynia Błędowska - obszar pustynny powstały w wyniku dewastacji terenu (czyli braku jego stosownej ochrony przed działalnością człowieka), który aktualnie jest...
chroniony przed powrotem nań roślinności. Wszak teraz zmienił się paradygmat i nagle chronimy to, co jest wtórne, de facto inwazyjne.

Paradygmaty - co jest na tym świecie cenne?
A może bardziej racjonalne jest nie chronić tego, co odchodzi. Może POWINNO ODEJŚĆ?...
To jest trochę tak samo jak z pamiątkami rodzinnymi, z własnego życia. Człowiek trzyma jakieś zakurzone zabawki, stare zdjęcia - takie unikalne, jedyne, takie cenne. Ale jak umrze, to pewnie i tak potomni wywalą to wszystko na śmietnik. I słusznie, bo mają swoje życie, bo nie każdy ma pasję bycia kustoszem w jakimś rodzinnym muzeum. Ale dla wielu owa ochrona tego, co odchodzi jest taka ważna...
Tylko jaki to ma sens?... :think: