ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest jedna rzecz, o której jakby się nie pisało, a to przecież ma kluczowe znaczenie w atrakcyjności, w tym, że się kogoś pragnie, albo nie. Twierdzę, że w erotyce, miłości, związkach szczególną rolę pełni WRAŻLIWOŚĆ, rozumiana jako reagowanie emocjami na to co się dzieje w relacji z drugą osobą. Ta wrażliwość, to poczucie że z drugiej strony nie mamy do czynienia z lalą, czy manekinem, a żywą czującą istotą, czyni owa osobę atrakcyjną, ważną, wartą zdobywania. Liczy się to bardzo mocno w seksie, ale liczy się po prostu w relacjach - w tym, że ktoś okazuje emocje, zainteresowanie, reaguje na to, jak my się zachowujemy. Jest w tym i empatia, ale tez i jej zaprzeczenie, czyli zablokowanie sobie otwartości na relację z kimś. Oto zranieni często powiemy, że ta druga osoba "już nas nic nie obchodzi". Nieraz jest to na wyrost, nieraz taka deklaracja jest grą, prowokacją, ale tę bywa tak, że rzeczywiście już nie chcemy mieć z owa osobą z jakichś powodów do czynienia. Blokując percepcję tej osoby, jakoś powstrzymując się od empatycznych odczuć względem niej, stopując to co czyni nas wrażliwych na tej osoby cechy, zachowanie staramy się emocjonalnie od niej odgrodzić.
Wrażliwość wzajemna na siebie jest tą osią, wokół której krąży zakochanie, miłość. Pewne osoby też są atrakcyjne właśnie tą swoja wrażliwością, tym, że "nie są jak z drewna", a gotowe do uczuć, emocji, przeżywania związku. Myślę, że często się o tym zapomina, skupiając na zewnętrznych atrybutach, na tym co się dzieje. Często nie umiemy też zdiagnozować co nas w drugiej osobie tak kręci. A to może być właśnie jej wrażliwość i wynikające z niej przeświadczenie, że jakoś jesteśmy obdarowani szczerością jej uczuć do nas.

MaluśnaOwieczka

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Kiedy do świadomości ofiary dotrze wreszcie, że nagroda w postaci partnera nigdy nie nadejdzie, wytwarzające dopaminę komórki śródmózgowia – które uaktywniły się w fazie protestu – zmniejszają swoją aktywność. Obniżenie poziomu dopaminy wiąże się z letargiem, przygnębieniem i depresją. Wyczerpany odtrącony kochanek poddaje się. Ogarnia go poczucie beznadziei, apatia, melancholia. Połowa opuszczonych osób cierpi na kliniczną depresję.

Rozpacz jest tak destrukcyjna, że musiała się wykształcić z określonych powodów. Innymi słowy – jest potrzebna. Być może miała pomóc zachować energię w chwilach wielkiego stresu. A może w czasach, gdy nie mieliśmy jeszcze słownego kontaktu z innymi ludźmi, depresja sygnalizowała potrzebę wsparcia i pomagała je uzyskać. Zrozpaczeni kochankowie mogli zgromadzić wokół siebie współczującą i kochającą rodzinę, która zapewniała konkretną pomoc. Dziś wiemy, że depresja daje zrozumienie po rozstaniu.

Pomaga pogodzić się z przykrymi faktami, podjąć pewne decyzje. Cierpienie ma zapewnić bezpieczeństwo w przyszłości – strach przed ponownym bólem może odwieść od dokonania podobnego/złego wyboru w przyszłości. W każdym związku można nabrać mądrości – przekonuje McKenna – niezależnie od tego, jak jest trudny i bolesny. Najważniejsze, aby twój ból po rozstaniu nie poszedł na marne.

[link widoczny dla zalogowanych]

Może komuś się przyda.

Michał Dyszyński

Miłość, a przelotne zauroczenie...
Nad tym się nieraz zastanawiam. I nie bardzo bym chciał to od siebie separować, na przekór wielu "mędrcom" od uczuć. Miłość, która zupełnie by się pozbyła, która w najmniejszym nawet stopniu nie zawiera w sobie jakiegoś tam zauroczenia, jakiegoś niewyrozumowanego, a całkowicie spontanicznego aspektu przyciągania, bezwiednego ukłucia, może poruszania w sercu - czy to w ogóle jest miłość?...
Czy miłość w całości sobie narzucona, powstała w 100% z obowiązku, wymodelowana zewnętrznymi koniecznościami powinna być zasadnie uznana jako prawdziwa miłość?... :think:

Semele

Michał Dyszyński

Semele

To sie nazywa potocznie chemia. I nie chodzi tu tylko o zwiazki miłosne.
To jest ciekawe zagadnienie.

Zaczyna się od podwyższenia poziomu fenyloetyloaminy (PEA) i dopaminy w mózgu. Te dwie substancje są odpowiedzialne za pobudzanie ośrodka przyjemności, czyli za odczuwanie szczęścia. Są one stale obecne w naszym mózgu, ale w niewielkich ilościach. To pozwala nam na normalne funkcjonowanie. Gdy się zakochamy, mózg dostaje ogromną ich dawkę. A każdy bodziec związany z ukochaną osobą, powoduje dodatkowe wydzielanie ich.

[link widoczny dla zalogowanych]

Neurolodzy uważają, że powoduje to tworzenie się nowych połączeń, pomiędzy komórkami mózgu. Jest ich coraz więcej, więc bodźce są coraz silniejsze. Zakochani chcą jak najczęściej się spotykać, aby zafundować sobie kolejną dawkę hormonów szczęścia. A kolejne spotkania, powodują tworzenie się następnych połączeń w mózgu. Zakochanie wkracza w fazę miłości, gdy potrzebujemy ukochanej osoby, jak narkotyku. Po prostu musimy dostać kolejną dawkę, bo czujemy się jak narkoman na głodzie, gdy nie mamy kontaktu z ukochaną osobą.

- Jako lekarz zgodzę się z tezą, że miłość to po prostu chemia - mówi neurolog, Piotr Rajewski z Katedry i Klinki Neurologii Collegium Medium w Bydgoszczy. - Zmiany chemiczne w mózgu, zachodzą pod wpływem tzw. przekaźników. Ale istnieje przecież coś jeszcze innego, nieuchwytnego, czego na pewno nie można zbadać. Może to jest właśnie to, co różni zakochanie od miłości? - zastanawia się Rajewski.

- Zakochanie się to etap, w czasie którego następuje wyrzut tzw. hormonów szczęścia do mózgu - mówi Rajewski. - Na przykład dopaminy. Ale zakochanie nie trwa wiecznie. Potem powinna przyjść miłość. Na pewno również zależna od chemii, ale bardziej nieuchwytna. Czy to nadal tylko chemia - zastanawia się Rajewski? Tego nie wiem.

Dopamina, endorfina i inne używki
- Jeśli jednym z czynników wywołujących uczucie szczęścia jest dopamina, to może można ten stan wywołać sztucznie? - zastanawiam się. - Są przecież leki, które powodują wydzielanie się dopaminy w mózgu, stosowane w chorobach, gdy dopaminy brakuje.

Rajewski jednak szybko rozwiewa moje fantazje.

- To, że w mózgu jest dopamina, nie oznacza jeszcze, że jesteśmy zakochani. Musi się ona wydzielić w określonym miejscu i w określony sposób. Nawet, jeśli zakochanie się jest procesem chemicznym, to na pewno nie można go wywołać lekami.

Chcę to zobaczyć!
Czy można "zobaczyć" miłość? Zbadać, czy naprawdę istnieje w naszym mózgu?

Bogdan Małkowski, kierownik zakładu Medycyny Nuklearnej Centrum Onkologii w Bydgoszczy uważa, że istnieje szansa, aby to sprawdzić.

- Jesteśmy w trakcie uruchamiania sprzętu do badań tzw. perfuzji mózgu. Będziemy mogli bardzo dokładnie badać obszary mózgu zaangażowane w określone procesy. Wiemy, że są ośrodki bezpośrednio związane z emocjami. Jeśli przyjmiemy, że miłość wyzwala w mózgu zapewne będzie można zaobserwować wzrost przepływu krwi w takim obszarze.

Małkowski zastanawia się jednak, jak przeprowadzić takie badanie.

- Trzeba by najpierw zmusić kogoś, aby przestał myśleć o ukochanej osobie. Zbadać pacjenta. A potem spowodować, aby myślał o ukochanej i zbadać go ponownie. Wtedy być może zobaczylibyśmy, że pewna część jego mózgu stała się bardzo aktywna na samą myśl o ukochanej kobiecie. Ale jak zmusić zakochanego, aby przestał o niej myśleć? To chyba niemożliwe - śmieje się Małkowski.

Postęp w medycynie jest ogromny. I może któregoś dnia będziemy mogli zbadać, gdzie znalazła sobie miejsce w naszym mózgu wielka miłość.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Temat też warto ugryźć, podchodząc od dokładnie odwrotnej strony - stawiając sobie przed oczy mentalnie sytuację, w której jakaś para funkcjonuje w relacji przymusu, będąc ze sobą, ale nie czując do siebie żadnych spontanicznych pozytywnych emocji. Tak chyba funkcjonują niektóre małżeństwa - już w 100% z rozsądku i konformizmu.
To też stawia inne pytanie - jeśli jedna osoba w danej relacji czuje coś do partnera, a druga reaguje na owego partnera obojętnie, czasem nawet negatywnie, to co zrobić z takim związkiem?...
Jak długo można razem funkcjonować w układzie, w którym jedna ze stron tylko się przymusza, przymusza, przymusza do bycia razem?...
W pewnym momencie może być tak, że ta osoba, która chce związku zaczynałaby się orientować, że stała się (już tylko) źródłem cierpienia dla tej drugiej, przecież kochanej...\
I co z tym fantem?... :think:

Jaki jest sens trwania w związku, w którym ktoś wie, że tej osobie, którą najbardziej kocha sprawia cierpienie przez to, że się pęta w jej otoczeniu?... Jaki byłby sens z trwania takiego związku?...

Z drugiej strony skakanie z kwiatka na kwiatek aby jeszcze raz poczuć motyle w brzuchu i ekscytację zakochania, też wydaje się jakieś takie jałowe, puste, daleki od ideału człowieczeństwa. :think:

Semele

Jak przysiegaleś w kościele musisz się przemęczyć.
Ciekawie sprawa wygląda w przypadku małżeństwa mieszanego.
Moim zdaniem takie małżeństwo jest bez sensu.

Michał Dyszyński