ŚFiNiA

Arystoteles

Zetknąłem się ostatnimi czasy z interesującą (moim zdaniem) koncepcją "non duality" która wywołuje u mnie ambiwalentne odczucia. Mam na myśli poniższy wywiad z niejakim Tonym Parsonsem:
https://www.youtube.com/watch?v=O0TrQzipFks&t=171s
Temat zgłębiłem poniekąd raczej pobieżnie, jednakże z tego co mi wiadomo nondualizm w zrozumieniu Parsonsa wywodzi się z indyjskiego nurtu filozoficznego o nazwie "advaita vedānta" (poniżej załączam linki do definicji z polskiej oraz angielskiej wersji wikipedii), a do jego propagatorów (czy też "nauczycieli") należą m.in. Eckhart Tolle, Aadyashanti, Gangaji, Byron Katie, Mooji, Poonjaji, Ken Wilber i Toni Packer.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
Zastanawia mnie czy opisany koncept postrzegacie jako zrozumiały (w sensie spójności logicznej), warty zgłębienia, a może irracjonalny? Ponadto nurtuje mnie kwestia wszelkich świeckich praktyk (takich jak medytacja, joga) związanych z dążeniem do zrozumienia istoty zagadnień transcendencji, egzystencji czy świadomości oraz sposobów radzenia sobie z tzw. "kryzysem egzystencjalnym". Jeśli podobnie jak Bogumił Van Den Broeck
(linki do jego filmów zamieszczam poniżej) macie doświadczenie w tego rodzaju praktykach chętnie przeczytam o waszych doświadczeniach. Interesuje mnie jednak bardziej intelektualne podejście do tego typu kwestii, tak więc jeśli chodzi o rzekome nadprzyrodzone doświadczenia związane z praktyką "duchową" (mam tutaj na myśli pomysły takie jak lewitacja czy transsubstancjacja), prosiłbym o rozwagę.
https://www.youtube.com/watch?v=tBGpTXF0GWs&t=3s
https://www.youtube.com/watch?v=gqw8ggxk28I

Semele

Kruchy04

Jak dla mnie nonduality ma więcej sensu niż dualizm.
Przecież człowiek jest częścią wszechświata, wszechświatem samym w sobie ustrukturyzowanym właśnie w taką formę w jakiej się prezentuje.
Jedyne z czym się nie zgadzam w tej filozofii to pomysł, że świadomość nie jest produktem mózgu, a że sam wszechświat jest po prostu świadomy jako taki.

Semele

Arystoteles

Kruchy04

Arystoteles

Rzecz jasna nie jestem, twórcą myśli którą obserwuję, jednakże czy wobec tego moje ego (rozumiane jako opisany przez Ciebie obserwator) jest jedynie ułudą? Czy jeśli Twoje ego nie istnieje, a wszelka Twoja percepcja postrzegana jest przez Twoje ja, to czy percepcja również nie jest iluzoryczna? Tutaj pojawia się problem rzetelności zmysłów. Jeśli obserwatora nie ma. To z czego wynika obserwacja? Jak się ma do rzeczywistości?

lucek

Kruchy04

Arystoteles

Czyli nondualizm zakłada, że wszechświat sam siebie obserwuje, jako absolut, a nasze personalne wrażenie oddzielenia nie jest swego rodzaju błędem tej wszechświadomości? Mam na myśli, błąd percepcyjny polegający na pozornym wrażeniu dualności. Postrzegasz siebie (obserwoatora) jako byt odrębny od całej reszy. Nondualizm zaprzecza istnieniu tego podziału (tak więc Twoja percepcja już na tym etapie wprowadza Cię w błąd według sympatyków tej teorii). Chcę również podkreślić, że ten pomysł nie jest moim sposobem postrzegania rzeczywistości ja staram się to tylko jakoś spójnie wyrazić, jednakże bardzo prawdopodobne, że nie zrozumiałem zagadnienia całkowicie.

lucek

Kruchy04

to nie jest błąd percepcji, moim zdaniem, po prostu odczuwamy swoje ciało, a innych rzeczy nie czujemy, dlatego czujemy się oddzielni od reszty wszechświata. Tak wyeowluowały żywe organizmy. Dlatego nondualność moim zdaniem jest faktem, ale nasze odrębne istnienie jednocześnie też, bo po prostu jesteśmy takim elementem wszechświata, który czuje sam siebie, no i tyle. A co do tego, że mózg nas oszukuje, mózg nas oszukuje w wielu kwestiach, przecież widzimy kolory, o których dobrze wiemy, że nie istnieją obiektywnie. Można więc powiedzieć, że mózg nas oszukuje pokazując nam konkretne długości fal elektromagnetycznych jako konkretne kolory.

Kruchy04

lucek

Azael

lucek

Semele

lucek

Andy72

Semele

fedor

Katolikus

Kruchy04

szaryobywatel

Katolikus