ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jak sobie oglądam tego Parsonsa, który owe iluzje ja pracowicie obala swoim doświadczeniem, to mam nieodparte wrażenie, że widzę kogoś, kto obala jakiegoś chochoła. Wręcz się zastanawiam, czy ja jestem kimś tak całkowicie różniącym się?
Ja nie przypominam sobie jakiegoś szczególnego utożsamiania się, jakiegoś takiego ja do obalenia na Parsonsowy sposób. Jest postrzeganie (tu się zgadzam z Parsonsem) i jest doczepianie kolejnych postrzeżeń do jakiejś kolejki w pamięci. Tu nie ma żadnych iluzji, jest konkret - albo kolejne postrzeżenie do jakiejś tam kolejki trafia, w której daje się znaleźć najbliższe wcześniejsze postrzeżenie, czyli jest jakiś ciąg, jakaś ponumerowana lista owych postrzeżeń, albo postrzeżenie jest oderwane zupełnie. Jakby było oderwane zupełnie, to nie dałoby się go nawet wyrazić słowami, bo słowa pochodzą z jakiegoś języka, a język używany w konkretnej wypowiedzi konkretnej osoby jest zbiorem zapamiętanych skojarzeń słowa - desygnaty (te ostatnie mogą być rozmyte, niejednoznaczne, ale ostatecznie w jakiś tam zbiór skojarzeń celują). Skoro Parsons w ogóle mówi, skoro posługuje się językiem niechaotycznie, to znaczy, że do jakiegoś zbioru (jakoś tam uporządkowanego) postrzeżeń i wspomnień doczepia aktualne postrzeżenia. Może nie nazywać tego "ja", może nie utożsamiać się z tą kolejką zapisywanych danych pamięciowych, ale z racji na to, że jednak się komunikuje niechaotycznie, należy uznać, że coś to synchronizuje, coś ten chaos porządkuje. Dla mnie będzie to osoba - ja. Jak bardzo ktoś ten porządek, tę listę wrażeń utożsamia z czymś, tam i z czym (może z niczym) to już inna sprawa.
To jest trochę tak, jak z pytaniem czy istnieje kreska na papierze. Oto ktoś zrobił długopisem taką kreskę. Kreska oczywiście składa się z plamek atramentu, które też można w opisie rozdzielać. Jednak jak się ten rysunek zeskanuje, a na nim zapuści - przecież nieświadomy - prosty program komputerowy do rozpoznawania krawędzi, to on da wynik, że krawędź tu jest. Jest sekwencja, jest zależność jednych kropek od drugich. Kreska jest znacząco innym bytem, niż całkiem chaotyczny zbiór plamek atramentu na papierze. Można tego nie nazywać "kreską", można się upierać teraz, że jakieś tam, widoczne pod mikroskopem, przerwy w poplamieniu papieru atramentem oddzielają jedne plamki atramentu od innych, ale analiza niezależna, komputerowa, wykaże tutaj zależność - jest złamanie chaotycznego rozkładu plamek na znaczącą skalę.
Jak dla mnie to ten Parsons jest sprzeczny w swoich deklaracjach i postawie. Tylko jakby bełkotał bez sensu, poruszał się chaotycznie, zmieniał co chwila na twarzy ciele, rozpływał i gęstniał na zmianę, to mógłbym powiedzieć, że ewentualnie Parsons jest jakąś iluzją dla kogoś, kto Parsonsa widzi. Ale, że jego wypowiedź i wygląd posiada znaczącą dawkę przewidywalności, TO WŁAŚNIE OWA PRZEWIDYWALNOŚĆ jest powodem, dla którego Parsons nie jest iluzją, tylko bytem, który daje się potwierdzać analizą niezależną od ludzkiej świadomości - może go rozpoznać program do rozpoznawania twarzy, postaci.
Podsumowując:
To iluzja - w rozumieniu, o którym mówi tu Parsons - sama jest iluzją... :rotfl:

Nie ma żadnej iluzji tam, gdzie jawnie, obiektywnie, niezależnie od czyjegoś widzimisię (np. programem działającym w oparciu o analizę konkretnych kryteriów), daje się stwierdzić złamanie chaotycznego rozkładu jakichś tam danych.

szaryobywatel

Kruchy04

Katolikus

Katolikus