ŚFiNiA

wujzboj

Wyglada mi na to, ze glosisz nie tyle realizm bezposredni, ile po prostu nie do konca wypowiedziana materialistyczna teorie odbicia. Pewne rzeczy musimy jednak mimo to wyjasnic.

Zeby nie komplikowac kwarkami, zauwazmy po prostu, ze wiara "doznajemy bezposrednio tego, co istnieje" prowadzi - przynajmniej gdy sformulowania tego nie opatrzyc objasnieniami - do wewnetrznej sprzecznosci. Bowiem z neurologii wiadomo, ze kiedy widzisz sfinie albo dotykasz sfini, to pewne komorki twojego ciala wchodza w oddzialywanie z jakims czynnikiem poza twoim cialem (to moze byc cialo sfini albo strumien fotonow) i produkuja serie impulsow nerwowych. Te impulsy sa nastepnie przesylane do twojego centralnego ukladu nerwowego i tam starannie przetwarzane. Nigdzie w twoim centralnym ukladzie nerwowym nie pojawia sie nic na ksztalt sfini. Nigdzie nie pojawia sie nic na ksztalt fotonu, pola silowego, kwarka. Czyli rowniez nie pojawia sie tam nic na ksztalt neuronu! Z zalozenia bezposredniego realizmu wyplywa wiec wprost wniosek, ze bezposredni realizm jest bledny.

Sens ma materialistyczna teoria odbicia. Ale bezposredni realizm - nie.

Co do solipsyzmu, to jesli istnieje tylko jedna swiadomosc (jak wynika to z konsekwentnego zastosowania bezposredniego realizmu do badania swiata), wtedy z Pierwszego Zalozenia Ryizmu wynika, ze swiadomosc Ryja to jedna z cech Calosci. Pojawia sie ona w Ryju i tyle. Inne cechy, jak czerwiony kolor Red Rock, sa osobnymi cechami Calosci. Jest to solipsyzm, bowiem w ten sposob wychodzi, ze istnieje tylko jeden poznajacy podmiot (swiadomosc Ryja). Cala reszta to czesc tej samej Calosci, ktora posiada swiadomosc okreslajacą siebie imieniem Ryj, i wobec tego nie zachodzi zadna ontologiczna roznica miedzy palcem Ryja i Pacyfikiem Ryja. Zarowno palec jak i Pacyfik to czesci tej samej Sfini.

Swinski Ryj · Dołączył: 19 Gru 2005 Posty: 61 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Swinski Ryj · Dołączył: 19 Gru 2005 Posty: 61 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Swinski Ryj · Dołączył: 19 Gru 2005 Posty: 61 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Alez Ryju drogi, ja sie wlasnie pytam, jak sprawdzic, ze przedmioty istnieja....

Czy moglbys - zanim zniw zaglebimy sie w dlugie analizy dlugich analiz - wyjasnic krotko i wezlowato, na czym polega takie sprawdzanie?

Swinski Ryj · Dołączył: 19 Gru 2005 Posty: 61 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Ale ja nadal nie wiem, jak mam odroznic istniejace od nieistniejacego. Gdy snie, to nie wiem, ze snie - a dotykam sfinskim ryjem, ogladam kaprawymi oczkami, kieruje na niego rozowe uszka. No i co z tego? Czy wobec tego ten krasnalek ze snu istnieje?

Swinski Ryj · Dołączył: 19 Gru 2005 Posty: 61 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Bywaja sny, ktore sa calkowicie logicznie spojne: nie ma sladu informacji sugerujacej, ze cos jest "nie tak".

Zauwaz tez, ze gdyby twoje zmysly dostawaly informacje z symulatora, to przypisywalbys istnienie obiektom nie majacym nic wspolnego z realna, pozasymulatorowa rzeczywistoscia.

Test logicznej spojnosci doznania z innymi doznaniami mowi wiec tylko o tym, ze zachodzi logiczna spojnosc. Nie mowi natomiast nic o tym, ze doznania sa rownowazne istniejacemu obiektowi. Bo w przecienym razie istnieje i ten krasnoludek ze snu i ten gosciz z Matrixa. A przeciez nie o to chodz, prawda?

Swinski Ryj · Dołączył: 19 Gru 2005 Posty: 61 Przeczytał: 0 tematów

Genkaku

wujzboj

Swinski Ryj · Dołączył: 19 Gru 2005 Posty: 61 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Kiedy budzisz sie ze snu w sen, Ryju, tez nie masz klopotow z odroznieniem sno od jawy. Po prostu przedtem byl sen a teraz jest jawa. I nie jest to jawa "na piec minut", lecz jawa "na stale".

Wyglada mi na to, ze zapominasz o podstawowej rzeczy. Otoz masz do dyspozycji tylko chwile terazniejsza! I dlatego nie ma znaczenia dla twojego poczucia stalosci, czy zostales wrzucony w aktualny stan minute temu i wypadniesz z niego za minute, czy tez trwales w nim od poczatku twojego istnienia i trwac bedziesz do konca (zakladajac, ze koniec nastapi).

Przypomne wiec raz jeszcze: Sen daje sie zidentyfikowac jako sen, ale w ogolnosci jest to mozliwe NA JAWIE. Czy widzisz, ze z tego wynika, ze jesli stan X w ktorym teraz sie znajdujesz i nazywasz "jawa" jest snem, to przedtem bedziesz musial sie obudzic, zeby uznac stan X za sen?

Prosze odpowiedz.

Swinski Ryj · Dołączył: 19 Gru 2005 Posty: 61 Przeczytał: 0 tematów

Porównując to, co przeżywam na jawie z tym, co pamiętam ze snów nie mam problemów ze stwierdzeniem, że TERAZ nie śnię. Bogactwo, wyrazistość, spójność doświadczeń, układających się w długie, wieloletnie nawet ciągi - tego nie doświadczam w żadnym śnie. W razie chwilowych wątpliwości, proponuję każdemu stary, wypróbowany test: USZCZYPNIJ SIĘ!

Co do symulatora, to o ile mi wiadomo nikomu jeszcze takiego urządzenia nie udało się skonstruować. Sama logiczna możliwość (symulator taki jest do pomyślenia), to za mało, by taką możliwość brać na poważnie. Równie "przekonujące" jest dla mnie przypuszczenie, że od kilkudziesięciu lat tkwię w śpiączce, a to, czego doświadczam, to tylko długotrwały, ciągnący się przez wszystkie te lata "trip" po spożyciu zmutowanej, halucynogennej kurki na wakacjach w Borach Tucholskich w szóstej klasie szkoły podstawowej.

A na koniec wuju jeszcze raz powtórzę: posługiwanie się argumentami, w których prawdziwość sami nie wierzymy jest przejawem - delikatnie mówiąc - nieuczciwości intelektualnej. Myślę, że na co dzień nie masz problemów z odróżnianiem jawy od snu, ani nie dręczą cię podejrzenia, że wszystko, czego doświadczasz jest wytworem jakiegoś symulatora. Oj, nieładnie, wuju, nieładnie! :nie:

volrath · Dołączył: 05 Sty 2006 Posty: 146 Przeczytał: 0 tematów

Interesujące.
A co powiecie na to: krasnoludek ze snu ISTNIEJE.
Całkowicie realnie istnieje. Problem polega nie na tym, że on nie istnieje, bo tak nie jest (w końcu jest spójnym obserwowalnym wzorcem), ale w tym gdzie należy go umieścić.

Jeśli byłby on nieodróżnialny od jawy, praktycznie "na jawie" i w żaden sposób nie mógłbym stwierdzić, że krasnoludek istnieje na poziomie organizacji symulacji we wnętrzu mojego umysłu, to logocznym byłoby przyjmowanie, że krasnoludek po prostu jest i konieczne jest bliższe jego zbadanie.
Możliwe, że w wyniku takiego zabiegu krasnoludek by znikł lub okazałoby się, że nie jest wystarczająco dobrze symolowane lub niespójny albo bym się obudził - to by były jedne z możliwych przesłanek za tym, że krasnoludek istniał tylko w moim umyśle (może we śnie).
Gdyby jednak okazało się inaczej, a krasnoludek istniałby niewzruszenie i mógłby oddziaływać na otaczającą rzeczywistość, to by znaczyło, że jest jej pełnoprawnym elementem (mimo nie znanej głębszej jego istoty ani pochodzenia) i tak powinien być traktowany.
Jednak nawet krasnoludek ze snu istnieje - problemem jest to, że jego głębsze poziomy i "budowa" nie są tożsame z tym, jaki krasnoludek mógłby być w tym co nazywamy realnym światem, czyli jawą - powinien być umiejscowiony poprawnie, czyli we śnie, w umyśle, w wyobraźni, a jego podstawa i głębszy poziom organizacji w procesach w mózgu.
Zwykle po pewnym czasie okazuje się, że to, że coś jest snem wychodzi na jaw.
Jeśli nie wyjdzie - to trudno. Trzeba wtedy przyjąć, że jest to realna rzeczywistość nieznanego do końca pochodzenia i tak ją traktować. Co nie zmienia faktu, że ona istnieje, a jedynie umiejscowienie jej nie jest znane w sposób absolutny.

Swinski Ryj · Dołączył: 19 Gru 2005 Posty: 61 Przeczytał: 0 tematów

Ok, krasnoludek ze snu realnie istnieje. Nie istnieje on jednak OBIEKTYWNIE, czyli niezależnie od mojego umysłu.

Twierdzę (na mocy metafizycznych i epistemologicznych założeń ryizmu), że na jawie w doświadczeniu zmysłowym mam dostęp do obiektywnej, istniejącej niezależnie od mojego umysłu rzeczywistości.

wujzboj

Czyli istnienie obiektywne definiujesz jako bycie niezaleznym od twojego umyslu, a konkretnym obiektom przypisujesz takie istnienie (lub odmawiasz takiego istnienia) na podstawie dekretu - czyli w oparciu o metafizyke ryizmu, ktora daje ci pewna arbitralna, ryistyczna interpretacje twoich doznan.

Dobrze to ujalem?

volrath · Dołączył: 05 Sty 2006 Posty: 146 Przeczytał: 0 tematów

Będzie Ci ciężko to udowodnić.

Próbowałem podczas dyskusji z wujem przez chyba nawet parę miesięcy, a obecnie doszedłem do wniosku, że pewności nigdy nie ma - nie masz wiedzy ostatecznej o naturze rzeczywistości.

W szczególności nie wiadomo na ile realnie obserwowana "obiektywna" rzeczywistość jest, a na ile nie jest zależna od "umysłu". Oczywiście można dosyć dokładnie sprawdzić przy pomocy wielu testów empirycznych na ile to co obserwujemy jest zgodne z obrazem bardziej obiektywnym (np. poprzez różne drogi dochodzenia do informacji takie jak nagrywanie kamerą, analiza obrazu itp. itd. - w końcu wzorów na czerwonej róży nie widzialnych dla człowieka nie widzimy, a zostały one odkryte i wiadomo, że są widoczne w paśmie ultrafioletu czyli widzą je owady). Jednak nadal jesteś zależny od zmysłów, choć tym razem od wielu i ich kombinacji. Jeśli przez praktycznie wszystkie na wiele możliwych sposobów obserwujesz coś stabilnego, jakieś obiekty, które w dodatku oddziaływują z resztą obiektów i nie możesz na nie wpływać "własną wolą", to zapewne uznasz to za istniejące i realnie i obiektywnie (nie zależnie od umysłu).
Ale pewności nie ma - są one nie zależne od woli, ale nie koniecznie na pewno od umysłu. Krasnoludek we śnie też w pewnym stopniu nie zależy od woli - w końcu zwykle nie planuje się z góry i nie wywołuje wolicjonalnie obrazu krasnoludków we śnie. Chociaż prawdopodobnie akurat nad nim możesz mieć kontrolę (jeśli umiesz choć trochę kontrolować sny). Jednak zastanówmy się nad przypadkiem takiego krasnoludka, który byłby poza kontrolą. Takiej halucynacji, na którą wpływu nie masz, a która wydaje się wpływać na rzeczywistość (i trudno stwierdzić - przynajmniej przez pewien czas - z poziomu własnych obserwacji czy jest halucynacją czy nie). Co wtedy? Uznasz krasnoludka za istniejącego obiektywnie? Ale to może sie nagle zmienić - rano uznasz go za istniejącego obiektywnie, a wieczorem może się okazać, że był świetnie dopasowanym do obserwowanej rzeczywistości wytworem umysłu (tej części nie zależnej od woli),
Do tego wszystkiego dochodzi ewentualność, którą obrazuje film "Matrix" oraz możliwości podobne.

Myślę, że nie tędy droga - raczej nie da rady obronić tezy, że rzeczywistość obserwowana w sposób spójny i stabilny jest w pełni nie zależna od "umysłu".
Dlaczego? Bo wolicjonalnie nie mamy kontroli nad całością umysłu i nad procesami w nim zachodzącymi ani także nie obejmujemy go całego w obserwacjach. Umysł robi dużo rzeczy, o których świadomość nie ma najmniejszego pojęcia (odrobinę większe mają psycholodzy i neurolodzy).
A więc umysł jest w sporej części czymś zewnętrznym wobec nas samych w senie własnego ja.
Można obronić tezę, że rzeczywistość obserwowana w sposób spójny i stabilny jest nie zależna od "ja" i w tym sensie obiektywna. Ale w takim sensie obiektywny jest także krasnoludek ze snu, o ile na niego nie wpływamy, czyli wolicjonalnie nie sterujemy snem.
Jednak to jeszcze nie to, bo nawet rzeczy, które nie są obiektywne w tym sensie, są moim zdaniem istniejące realnie i w sposób rzeczywisty. Sądzę, że każda obserwacja jest realna i obiktywnie istniejąca ponieważ źródło informacji istnieje (informacja i sygnał nie bierze się "z nikąd"). Istnieje obiektywnie co najmniej w samym źródle.
Subiektywne nie jest istnienie samo w sobie, ale umiejscowienie istniejącego obiektu w relacji z innymi obiektami.
Krasnoludek ze snu/halucynacji istnieje obiektywnie, ale może być subiektywnie umieszczony w relacji równorzędności z innymi obiektami materialnymi istniejącymi w "realnej" czasoprzestrzeni obserwowanej na jawie. I tu kryje się ewentualny błąd - brak wiedzy (a raczej wiedza nie pełna) o relacjach łączących krasnoludka i inne obiekty powoduje, że może on być wstępnie uznany za element rzeczywistości "zewnętrznej", umieszczony w czasoprzestrzeni jako obiekt materialny. Oczywiście po dłuższym przygladaniu się krasnoludkowi albo stwierdzimy, że elementem tej rzeczywistości nie jest w takim sensie jak krzesło na którym siedzę i komputer z którego piszę tego posta, bo nie spełnia wszystkich warunków i relacji, albo stwierdzimy, że wszystke znane nam warunki spełnia. Wtedy jednak sytuacja będzie symetryczna i nieodróżnialna z naszego punktu widzenia i traktowanie krasnoludka na równi z innymi obiektami materialnymi będzie uzasadnione (przynajmniej do póki nie przetestujemy tego jeszcze dokładniej i sprawa się wyjaśni).

Nie wiadomo tak na prawdę czy wśród rzeczy, które obserwujemy, nie ma takich nie odróżnialnych od "rzeczywistych" rzeczy, które jednak są pewnymi przekształceniami rzeczywistości przez umysł (np. uwypuklającymi i podkreślającymi pewne cechy, będącymi od nich bezpośrednio zależnymi), które nie mają w "prawdziwej rzeczywistości" jednak cech niezależnych od umysłu rzeczy materialnych (rzeczy lub także wzorców/cech).

W zasadzie jakby się zastanowić, to takie coś jak kolor nie jest do końca rzeczywistą własnością.
Można oczywiście stwierdzić, że istnieje taka własność na poziomie organizacji sporych obiektów (na poziomie atomów nie ma kolorów) i zapewne jest ona obiektywna i realna, ale umysł przekształca kolory (np. redukuje pewne odbicia, refleksy i modyfikuje trochę obraz, o analizie nie wspominając).

Krasnoludek ze snu, podobnie jak sny, halucynacje, myśli, pomysły, decyzje, wyobrażenia istnieją obiektywnie (bez sensu byłoby takie określenie obiektywności, które powodowałoby, że mój sen byłby czymś obiektywnym dla Ciebie, jako, że zaszedł jako proces w nocy w moim mózgu, ale dla mnie już nie - to by było bardzo subiektywne określenie obiektywności). Subiektywne jest tylko umiejscowienie krasnoludka w rzeczywistości obiektywnej.
Np. gdybym widział halucynację, którą byłby bardzo realistyczny krasnoludek (mógłbym z nim pogadać, obejrzeć pod lupą jego czapeczkę i jego włos pod mikroskopem, dotknąć, popchnąć i mój umysł tak modyfikowałby obraz świata by wydawało się, że krasnoludek ma wpływ na otaczającą rzeczywistość) to ja bym umiejscowił ją - subiektywnie - w realnym świecie.
Ale mogła by przyjść jakaś świnka, powąchać, popatrzeć kaprawymi oczkami i stwierdzić, że krasnoludka tu nie ma. Mogłaby wsadzić mnie do aparatu rejestrującego dokładnie aktywność mózgu i stwierdzić, że mój krasnoludek istnieje w mojej głowie. Dla niej subiektywnym miejscem istnienia krasnoludka jest mój mózg - świnka w tym przypadku będzie miała rację bo ma więcej informacji (ja np. akurat nie próbowałem wejść do aparatu rejestrującego aktywność mózgu i nie spróbowałem stwierdzić, że mój wzrok krasnoludka bezpośrednio nie rejestruje i pojawia się on gdzieś dalej w strukturach, a także nie spróbowałem nagrać go na wideo i sprawdzić czy będzie go widać później w odtwarzanym materiale), a także inny punkt z którego patrzy.
Czy świnka ma rację?
A może obioje siedzimy w jakimś Matrixie?
Albo to tylko wytwór mojego/świnkowego umysłu?
Do końca nie wiadomo, choć nie zmienia to faktu realnego i obiektywnego istnienia wszystkich aktorów dramatu, czyli mnie, świnki, krasnoludka i materialnej aparatury różnego rodzaju.
Nie zmienia to także większości z relacji wiążących te obiekty ze sobą, co najwyżej może poszerzyć je o zrozumienie na kolejnym szczeblu organizacji (informatyk powiedziałby, że na głębszym poziomie abstrakcji - tak jak np. poziom sprzętowy jest poniżej poziomu instrukcji assemblera i działania systemu, a nad nim dopiero działają programy w gruncie rzeczy nie zależne od jeśli nie wszystkich to b. wielu cech procesora, pamięci, karty graficznej itp.). Nadal świnka będzie patrzyła kaprawymi oczkami na aparaturę do pomiaru fal mózgowych i na wydruki, nadal takie relacje jak względne położenia obiektów będą na tym poziomie obowiązywały (tak jak rozmiar czcionki obowiązuje na poziomie edytora tekstu lub przeglądarki, choć trudno go szukać na poziomie sprzętu). Zmieni się tylko podstawa i głębszy poziom zrozumienia.

Na szczeblu organizacji/zrozumienia związanym bezpośrednio z moimi pobierznymi (w sensie bez szczególnej analizy) obserwacjami krasnoludek może być umieszczony w przestrzeni.
Na szczeblu organizacji/zrozumienia związanym z analizą dochodzących informacji, w szczególności pochodzących z wielu źródeł informacji, krasnoludka musi być umieszczony jako proces w moim mózgu generujący halucynacje.

Na szczeblu organizacji/zrozumienia związanym z jeszcze głębszym zrozumieniem/odkryciem natury rzeczywistości fizycznej może się okazać, że to wszystko to tylko morze drgających w kilkunastu wymiarach strun, a nasze 3 wymiary to tak na prawdę 2 "holograficzne" w postaci powierzchni sfery, w dodatku dyskretne i to, co nazywam moim 3-wymiarowym ciałem wygląda w rzeczywistości jakoś co najmniej dziwnie.
Na kolejnym może się natomiast okazać, że i to jest tak na prawdę "symulowane" przez jakąś niematerialną super-sieć połączonych umysłów, która działa na 2 poziomach - jako podstawa rzeczywistości i na poziomie naszych ludzkich umysłów.
A może się okazać, że gdzieś po drodze lub/i na końcu siedzi jeszcze parę "Matrixów" (jeden w drugim).
To tylko jedna z możliwości jaką sobie teraz wymyśliłem. Tylko dwa pierwsze szczeble są do przyjęcia i zaakceptowania, bo można je potwierdzić. Kolejne są w najlepszym wypadku nie udowodnioną hipotezą, a w nieco tylko gorszym czymś całkowicie wymyślonym i nie do sprawdzenia.
Dlatego moim zdaniem głębsze wytłumaczenia można przyjąć dopiero, gdy da się je uargumentować na podstawie analizy informacji przychodzących. Mam świadomośc, że można dowieść, że w ten sposób ostatecznej "prawdy" nie poznamy, bo dowolne coś, do czego dotrzemy, może być informacyjnie symulowane na prawie czymkolwiek (np. na odpowiednio dużym układzie komputerów kwantowych). Jednak zakładanie czegokolwiek ponad to prowadzi do sytuacji, w którym mamy wyjasnienie nieprawdopodobne:
1. Takie wyjaśnienie ma wiele alternatyw, które sa równie uprawnione.
2. Takie wyjaśnienie jest bardziej złożone niż stwierdzenie "nie wiem" w zakresie tego, co dodaje do sprawdzonego wyjaśnienia (a więc jest od niego mniej prawdopodobne).
3. Wyjaśnienie sprawdzone, choć nie pewne, daje niemal 100% szans na poprawność, choć jest ograniczone (tak w zakresie, jak i w dokładności).

Ja wolę wyjaśnienia, które są ograniczone i niepełne, ale za to bardzo prawdopodobne i w swoim zakresie oraz na swoim poziomie organizacji wiele wyjaśniają.
Oczywiście dają one równie nie wiele jeśli chodzi o odpowiedzi o głębszą naturę rzeczywistoci, a nawet mniej, bo mówią "nie wiem" zamiast "załóżmy, że X, choć to nieskończenie/bardzo mało prawdopodobne". Jednak minimalizują możliwość wyciągnięcia wniosków o silnych skutkach z czegoś, co prawdopodobnie jest błędne. To wynika z asymetrii między ilością rzeczy istniejących a ilością rzeczy, które można wymyśleć na podstawie wzorców zapamiętanych (typy obiektów [wzorce] zbierają w sobie po kilka cech, ale umysł potrafi łączyć cechy wzięte z różnych typów by za pomocą ich jako bazy wygenerować prawie dowolny element [dowolny opisywalny w skończony sposób] z całej przestrzeni możliwości, która całkiem możliwe, że jest nieskończona - w przeciwieństwie do ilości zaobserwowanych typów obiektów; umysł potrafi wymyśleć i wyobrazić sobie "zieloną krowę w czerowne paski, która ma świńskie oczka, kocie uszy, jest trochę przeźroczysta (w około 60%), a która ubrana jest w fioletowy sweter i właśnie zapisuje podstawowe wzory teorii względności kredą na tablicy" i taka krowa istnieje obiektywnie i realnie, ale tylko jako wyobrażenie wewnątrz umysłu) .

volrath · Dołączył: 05 Sty 2006 Posty: 146 Przeczytał: 0 tematów

A teraz o istnieju według mnie:

Coś istnieje względem mnie realnie i obiektywnie gdy jest dla mnie obserwowalne.
Istnienie definiuję poprzez relację, czyli coś istnieje jeśli wpływa poprzez jakąś relację na coś co obserwuje lub jest samym tym, co obserwuję, albo fakt istnienia tegoż wynika z tego, co obserwuję (właśnie przez relacje).

Ja istnieję.
Krasnoludek ze snu istnieje.
Wuj Zbój istnieje.
Świnka o kaprawych oczkach istnieje.

Nie ma istnienia subiektywnego.
Subiektywne może być tylko umiejscowienie wynikające z odkrytych relacji oraz ewentualna możliwość wynikającego stąd błędu umiejscowienia (nawet przypadkowy szum istnieje, problematyczne może byc jednak jego umiejscowienie, nie zawsze wiadomo odpowiednio dużo o kanałach przepływu informacji by okreslić w którym i ewnetualnie gdzie powstaje).

Istnienie realne definiuję jako istnienie umiejscowione już prawie na pewno (po wielu testach i sprawdzeniu wielu relacji i pośrednich metod obserwacji) poprawnie w "rzeczywistości", w czasoprzestrzeni.
To znaczy krasnoludek istnieje realnie, ale nie w taki sposób, w jaki go bym widział w wyobrażeniu/halucynacji, ale jako proces lub jego część w moim mózgu.
Za to drzewo koło mojego domu istnieje realnie i w taki sposób, w jaki go widze - mniej więcej (więcej niż mniej, to znaczy tak jak chodzi o wszystkie istotne relacje, takie jak np. położenie w czasoprzestrzeni, choć mój mózg pomija wiele informacji o drzewie, a niektóre zapewne modyfikuje).

wujzboj

Volrath, odnosze wrazenie, ze zgubiles w tych rozwazaniach jeden krytyczny element: zaleznosc tego, co sie uzna za "bardzo prawdopodobne" i "dostatecznie glebokie i szerokie, by warto bylo na tym dalej budowac", od tego, w jaki sposob wazy sie istotnosc roznych doznan. Gdy ktos juz zrozumie, ze projekt "zdobywamy wiedze o naturze rzeczywistosci" jest utopijny, wtedy uwaga koncentruje sie wlasnie na subiektywnym kryterium porownywania wagi poznawczej doznan.

Zgadza sie?