ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ludzie pragną być niezależni, samowystarczalni. Czy jednak wszyscy?
- Na pewno ten motyw jest silny u feministek, u pewnych mężczyzn. Ja sam też cenię sobie niezależność. Jak świat i ludzie mnie wkurzą, to sobie myślę: najchętniej bym został pustelnikiem, takim kimś kto w od nikogo niczego nie chce, który - poprzestając na minimalnych wymaganiach - jednocześnie sam jest w stanie sobie zapewnić niezbędne elementy przetrwania. Żeby mi nikt nie wyznaczał warunków, nie szantażował mnie swoimi oczekiwaniami, żeby zrobić jakiś porządek z tym światem, w którym tak irytująco sąsiadują ze sobą aspekty poddające się mojej woli i (czasem złośliwie i perfidnie) kontrolowane przez innych.
Gdy jednak myślę o (potencjalnym, czy istniejącym) związku z drugą osobą, wtedy moje pragnienie niezależności jakoś się czuje niejasno, jakoś jest zaburzone.
Po pierwsze jeśli miałbym być wciąż niezależny, to po co byłaby mi ta druga osoba?
Czyli związek to jednak jakaś forma zależności, jakieś zdanie się na to, że ktoś inny zrobi coś nie tak, jak ja to widzę. Czy jestem na to gotów?...
- Pewnie nie do końca.

Feministki chciałyby jakoś kobiety uwolnić od (dominacji) mężczyzn. Żeby to kobiety rządziły, a mężczyźni byli bardziej układni, dostosowani. Czy jednak na pewno?
- Czy taki zgadzający się na wszystko, bezwolny w dużym stopniu mężczyzna byłby w ogóle atrakcyjny emocjonalnie?...
"Dziwnym trafem" kobietom podobają się bardzo często mężczyźni, którzy są akurat czerwoną płachtą na byka dla feministek - tacy mężczyźni nieustępliwi, dominujący, którzy "wiedzą czego chcą". W końcu są też "na rynku" mężczyźni spokojni, nie skłonni do dominacji. I kobiety mogłyby ich polubić, mieć z nimi związki. Ale jakoś to tak nie działa...
Nieraz czytam utyskiwania części feministek, że mężczyźni boją się silnych kobiet, że nie wchodzą w związki z osobami, które są niezależne, wiedzą czego chcą. I chyba mają rację. Ale czy to jest męski strach?...
- Wg mnie to nie strach, tylko męski rozsądek. Takiej niezależnej, samodzielnej kobiecie, mężczyzna nie jest jakoś specjalnie potrzebny. A przecież w związku poczucie bycia potrzebnym jest ważne. Po co komu związek, w którym ktoś czuje się niepotrzebny, łatwo do zastąpienie, odrzucenia. Dla seksu?... Tu można się zaopatrzyć w wibrator. Mniej z nim problemów, bardziej poddaje się kontroli.
Słabość w relacji emocjonalnej
W moim przekonaniu słabość w związku nie jest do końca dobrze określona, zrozumiana. To co jest na zewnątrz słabością, często okazuje się być słabością pozorną. A niejedna "siła", jest w istocie przykrywką dla uzależnienia, braku kontroli. W związkach występuje coś w rodzaju "handlu" emocjonalnego, gdzie towarami jest słabość i siła.
W dobrych związkach jest i słabość i siła u obu stron. Jednocześnie jednak jest wzajemny szacunek i uzupełnianie się. W dobrym związku moja słabość jest jakoś uzupełniana siłą drugiej strony, a z kolei moje siła przydaje się tamtej stronie. Dzięki temu dodatkowo OBIE STRONY CZUJĄ SIĘ SOBIE POTRZEBNE.
Są pokusy tworzenia związku bez zależności, bo prawdziwej potrzeby obu stron. Moim zdaniem dają one znikome szanse zarówno na trwałość takiego związku, jak i satysfakcję z niego płynącą. Być w związku oznacza pewną zgodę na własną słabość, pewne oddanie się drugiej stronie właśnie w tym, co nam przychodzi z trudnością. Stąd też rodzi się WDZIĘCZNOŚĆ. A z wdzięczności wynika jeszcze większe poczucie miłości i bycia z odpowiednią osobą, na właściwym miejscu.
Żałosne są te próby budowania związków opartych o niezależność i pełną kontrolę nad sobą i drugą stroną. To patologiczne ujęcie relacji z innymi osobami.

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ciekawy artykuł dotykający tematu:
[link widoczny dla zalogowanych]

Cytaty z tego artykułu:
Na pozór doskonałe: zadbane, wykształcone, łączą pracę z macierzyństwem. Ale tak naprawdę sfrustrowane i wypalone. Polskie matki mają już dość terroru mitu matki Polki.
...

Żadna nie poda nazwiska, za nic. Bo co by powiedziała matka, koleżanka, teściowa? Z tego samego powodu ja też piszę ten tekst pod pseudonimem.
Moje wytłuszczenie matka, koleżanka, teściowa, czyli KOBIETY KOBIETOM, do tego AMBICJA (też kobieca). Będą te nowe, feministyczne, kobiety szczęśliwe?...

Feminizm walczy z mężczyznami. Już wielu z nich skutecznie zwalczył. Ale czy kobiety bez mężczyzn, z mężczyznami słabymi, zmarginalizowanymi będą na pewno szczęśliwe?...
"Obyś zrealizował to, do czego tak uparcie dążysz" - to może być PRZEKLEŃSTWO.
Jak zabraknie kobietom tyrana w postaci mężczyzny (tyrana prawdziwego, czy urojonego) to zostanie pustka?
A może coś ją zapełni?
Np. rywalizacja z innymi kobietami, dążenie do nieziszczalnych ideałów wynikających ze schematów społecznych.
Faktycznie czasem myślę, że obu płciom dobrze zrobiłoby na parę lat odseparowanie od siebie. Przynajmniej dobre byłoby to dla tych osób, które teraz tak bardzo narzekają, krytykują, walczą z tą druga stroną.
Kobiety w idealnie feministycznym świecie - bez żadnego mężczyzny.
Mężczyźni nie mający swoich "wrednych" żon i teściowych. Niech maja "swój" świat.

Moja niechęć do niektórych objawów feminizmu wiąże się z osobistą cechą - NIE CIERPIĘ WIECZNYCH NARZEKACZY!
Dla mnie jest prosta piłka - nie pasuje ci?!!...
- To odejdź, zrezygnuj, rozstań się. W każdym razie zrób coś, jeśli uważasz, że to ci nie pasuje. Znam parę kobiet w moim gronie towarzyskim, z którymi mój związek na pewno by się rozpadł. Wystarczyłoby narzekanie w znacznym stopniu. Raz bym zniósł. Drugi raz też. Może i 10ty. Ale jak widzę, że komuś ciągle nie pasuję, to główna myśl jest - nie trzeba się ze sobą męczyć. Kocham cię, moja droga, ale jak Ty mnie już masz dość, to nic na to nie jestem w stanie poradzić. Rozstajemy się. Nic na siłę. Ty znajdziesz sobie kogoś, kogo bardziej będziesz akceptować, a ja może też.
Związek mężczyzny z feministką? - to chyba jakiś absurd, jeśli nie lubi facetów, to niech się z nimi nie wiąże, tylko pozostaje w towarzystwie innych kobiet. I niech tam będzie w końcu szczęśliwa.

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Mężczyźni są zbędni na tym świecie. Przynajmniej w tym pierwszym spojrzeniu...
[link widoczny dla zalogowanych]

Przyznam, że ja też już dawno zauważyłem, że - jako facet - jestem chyba w tej mniej potrzebnej, jakby nadmiarowej warstwie ludzkości. Dla mnie KOBIETA TO JEST COŚ! Czyli - w pewnym sensie - jestem feministą.
Ale dlatego właśnie tak irytują mnie współczesne feministki, które tę lepsza część ludzkości - kobiety - próbują na siłę przerobić na tę gorszą, czyli mężczyzn. Bez sensu...
Kobiety są lepsze od facetów w tym jakie są - bardziej uporządkowane, nastawione na związki i relacje, nieco bardziej konserwatywne.

Ale czy faceci są całkiem niepotrzebni. Artykuł o tym traktuje - otóż nie. Biologicznie ten dodatek męski, ten nieco wariacki, idiotyczny, chaotyczny odprysk na logice człowieczego bytowania okazuje się być ostatecznie korzystny dla populacji jako całości.
Idea mężczyzny to człowiek nastawiony na testowanie różnych - często błędnych - możliwości. To testowanie okazuje się bardzo często droga w pustkę, w zatracenie. Ale dzięki temu testowaniu ostatecznie ludzkość się znacznie szybciej rozwija.

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Czyli rozumiem, że osobników z garniturem chromosomowych XY nastawionych na relacje i estetykę, uporządkowanych, nie podejmujących wariackich inicjatyw, nie ulegających zbytnio ciągotom do agresji Pan nie lubi? That's interesting ;)

Poza tym uwielbiam Pana za stwierdzenie "Uważam, że STATYSTYCZNIE kobiety są..", muszę to sobie gdzieś zapisać.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Z innego miejsca wrzucam tu.

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Semele

MaluśnaOwieczka

Semele