ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Walka torreadora z bykiem
Torreador walczący z bykiem używa mulety, aby skupić na niej uwagę zwierzęcia. Robi to bardzo sprytnie, pokazując kawałek płótna wyraźnie, podsuwając bykowi pod sam nos i pod oczy, drażniąc się z nim. Dlatego byk, pragnący pozbyć się denerwującej szmaty atakuje ją, z pędem rzuca się do przodu. Wtedy matador sprytnie chowa muletę, ostatecznie wbijając ostrze w grzbiet byka.

Ten obraz hiszpańskiej korridy jest piękną alegorią wolności prawdziwej i fałszywej.

Wolność człowieka - byka
Człowiek na tym świecie jest jak byk na arenie. Drażniony niezaspokojonymi instynktami, pragnieniami znaczenia w świecie, poszukujący spełnienia, dostrzega kolorowe obrazy, interesujące, albo denerwujące rzeczy - do zdobycia, może do wyrzucenia ze swojego życia. Świat drażni się z człowiekiem.
Prymitywnie myślący ludzie, niczym rozdrażniony byk, rzucają się na to, co świat im przed oczy zamacha. Potem najczęściej okazuje się, że niczego nie osiągnęli, że zdobycie tego, co się tak bardzo chciało, nie daje spełnienia. Ale człowiek zwykle nie jest wystarczająco inteligentny, aby przejrzeć tę grę, więc następnym razem - niczym byk - rzuca się na nowe rzeczy, które świat mu rzuci przed oczy. I znowu głupi człowiek ją zaatakuje, zechce zdobyć za wszelką cenę, uczynić tym jedynym celem. Taki człowiek - byk (czyli głupi człowiek, nie uzbrojony w głębszą refleksję) może atakować atrapy świata niemal w nieskończoność, wciąż biorąc tę grę za dobrą monetę, wciąż będąc przekonanym, iż dogonienie kolejnego kawałka materiału, kolejnej podniety da mu szczęście i spełnienie. I wciąż doznaje zawodu. Ale też wciąż do niego nie dociera ta prawda, że goni za atrapami, że co chwila okazuje się wystrychnięty na dudka.
Niektórzy w eksplorowaniu tendencji człowieka - byka idą jeszcze dalej i są przekonani, że prawdziwą wolność i spełnienie zapewni im pogoń za tymi kawałkami kolorowego płótna, które są rzadsze, niż inne kawałki płótna. Że więcej owej pogoni w końcu musi zapewnić im szczęście. Ale matador/świat/diabeł (religia w roli manipulanta ustawia tradycyjnie diabła - zostawiam ten obraz, który ateista może sobie zignorować) jest sprytny. Już nie tylko czerwień podsuwa pod nos człowiekowi, ale mulety we wszystkich barwach tęczy.
Jak wiele razy dam się nabrać?
Właściwie im więcej razy dałem się nabrać, a potem wpadłem w tę pułapkę po raz kolejny, tym większym okazuję się idiotą... :think:

Dla świata-diabła liczy się zrobienie z człowieka idioty. Za każdym razem, gdy ktoś pogonił za atrapą, diabeł się śmieje. Za każdym razem, gdy człowiek musi powiedzieć sobie "byłem idiotą", diabeł ma ubaw. Ważne jest, aby człowiek - byk nie przejrzał na oczy, aby zawsze gonił za muletą, a nie wziął na rogi matadora.

Mały Michał i owsianka
Przypominam sobie pewien obrazek z mojego bardzo dawnego dzieciństwa. Miałem latek niewiele - może ze 3. Moja mama, sprytną była manipulatorką w kwestii nakarmienia sprzeciwiającego się jej malca. Gdy zrobiła mi owsiankę (właściwie to nawet już dzisiaj nie pamiętam, czy to na pewno była owsianka, czy inne mało atrakcyjne danie, ale niech będzie, że to była właśnie owsianka), to stawiając mi je przed nosem prowokacyjnie oświadczała: not tak - ty oczywiście NIE zjesz tej owsianki...
- Na co, pozostający w wieku przekory mały Michałek buntował się: a właśnie, że zjem!!!
No i Michałek zjadał owsiankę...
Ale takim bardzo głupim dzieckiem jednak nie byłem. Po niedługim czasie zorientowałem się, że mną mama manipuluje. Potem nie było już tak łatwo nakłonić mnie do uległości, grając prosto na skłonności do przekory. W wieku lat kilkunastu udało mi się zmądrzeć na tyle, aby obserwować samego siebie pod kątem, czy ktoś stawiający mi ograniczenia nie manipuluje mną w sprytny sposób. Za każdym razem, gdy wzbierała we mnie przekora, gdy miałem ochotę krzyknąć "zjem tę owsiankę!", próbowałem ustawić sobie sytuację w neutralnym układzie. Pytałem się samego siebie: czy w ogóle atakowałbym to ograniczenie, czy podejmowałbym wyzwanie, gdybym startował z sytuacji gdy owo coś nie jest zabronione, albo ograniczone?... A w ogóle, CZY TO ABY NA PEWNO SŁUŻY TEMU, CZEGO RZECZYWIŚCIE PRAGNĘ?!!!

Mam chyba w ogóle pewną swoją słabość - kompleks (choć może odwrotnie - wcale nie słabość, to kwestia definicji). Jest nim STRACH PRZED BYCIEM ZMANIPULOWANYM. Może wzięło się właśnie od tej owsianki z dzieciństwa, może z innych powodów. Ale dziś uważam, że jeśli na moje wybory zbytnio (kiedy jest "zbytnio"? - sprawa dyskusyjna, ale zostawmy ją teraz na boku) miałaby wpływać czyjaś manipulacja, to uznałbym się za totalnego idiotę. To ja mam być panem osądu sprawy, a nie to, jak mi przedstawia ktoś sytuację, jakie mi (arbitralnie, sztucznie) bariery wymyślił i zaprezentował.

Upadek
Dziś oglądałem w TV film "Upadek" (The fall). Rzecz jest o psychopatycznym mordercy, który zabija kobiety, aby się czuć wolnym. Uważa, że idąc wbrew społecznym normom i zakazom, dowodzi swej niezależności, wolności, może boskiej prawie mocy. W ten sposób miałby powetować sobie traumy z dzieciństwa. Tak sobie pomyślałem - on nie przeszedł tej lekcji życiowej z byciem wrobionym w jedzenie owsianki, której tak naprawdę jeść nie miał ochoty. Morderca uznał, że jak zrobi coś tak strasznego, jak zabicie człowieka, to wykaże swoją wolność. Zrobił to raz, ale wolność jakoś nie przyszła (przynajmniej na trwałe), zrobił drugi i trzeci... Jeszcze w sobie utrzymuje ułudę, że oto teraz jest wolny, bo zabił trzy osoby. Tyle że śmierć owych osób i tak niczego nie zmieniła. Byli więksi niż on mordercy w historii. I też nie osiągnęli ani wolności, ani spełnienia, ani szczęścia. Została po mordercach straszna skaza na sumieniu, wielka wina, a to co miało być pozytywne okazało się ułudą, atrapą. Czy ów morderca miałby satysfakcję z zabicia drugiej osoby, gdyby nikt tego nie zabraniał, gdyby nie było tego aspektu: "nie wolno ci zabijać!"? Morderca nie miałby powodu się spinać, udowadniać, że postawiona przez kogoś granica, go nie dotyczy. Ale on widział to wyzwanie, to ograniczenie, to wyzwanie "nie zjesz swojej owsianki!". Więc udowodnił, że zje tą owsiankę - zjadł ją, przygotowaną przez świat/diabła. Jednocześnie jednak udowodnił, że daje się zmanipulować, że nie jest prawdziwym sobą.

Szukamy wolności do przekraczania granic, bo tak nakazuje nam też trochę ewolucyjny schemat. Osobnik, który więcej potrafi, jest w stanie pokonać więcej ograniczeń, miał przewagę, był silniejszy w stosunku do tych, którzy ograniczeniom podlegali w większym stopniu. Taki osobnik łatwiej przetrwał w trudnych warunkach, przedłużył swoje geny. To zapewne ukształtowało w myślach schemat "łam ograniczenia!", "dowiedź swojej mocy poprzez pokonanie tego, co ci się sprzeciwia!". Ten kto miał owej mocy więcej, wygrywał w uznaniu społecznym, co było dodatkowo ewolucyjnie nagradzane. Tyle, że nie każdy rodzaj wolności, nie każda moc ostatecznie służy jednostce. Strategią (pozornej) uległości, a przynajmniej sprytu, nie atakowania przeszkód wprost można osiągać te same cele mniejszym kosztem.

Kiedy nie będę idiotą?
Nieraz się zastanawiam: w jakich warunkach, przy jakich swoich wyborach, postawach życiowych nie powiem kiedyś sobie: aleś ty było idiotą, żałosnym słabeuszem myśli, manipulowanym przez świat, przez stawiane ci sztucznie granice, grę popędów, zamachaniem ci muletą - atrapą prawdziwego celu życiowego?
- Chyba tylko wtedy nie będę idiotą, gdy ZROZUMIEM CO JEST MOIM PRAWDZIWYM SPEŁNIENIEM, CO JEST MOJĄ PRAWDZIWĄ WOLNOŚCIĄ, czyli gdy będę umiał odróżniać atrapy owej wolności, cele cudze, ustawianie mi życia z zewnątrz, od tego co naprawdę tworzy mnie, co jest moim prawdziwym dobrem. Tylko w takich warunkach, czyli gdy będę mógł sobie powiedzieć: rozpoznałem ataki na mój umysł, rozpoznałem atrapy poprawnych celów życia, dążyłem do tego służy prawdziwemu mojemu JA.

Pewnie taki cel łatwy nie jest - rozpoznać te atrapy, te "owsianki życia". Ale przynajmniej wiem, że owe atrapy są i będą. Nieraz widzę, jak ludziska bezrefleksyjnie rzucają się to, co im ktoś zabroni, co ktoś wpasował im w grę ich pragnień, nieświadomych odczuć i zmanipulował. W religijnej tradycji największym manipulantem jest diabeł. Jego zwycięstwo jest tym większe im bardziej grubymi nićmi szyta manipulacja daje efekt. Manipulacja subtelna, może jakoś jakoś dałaby się obronić przed zarzutem bycia kompletnym idiotą - można by mówić: na tak, zmanipulowano mnie, ale to trudno było przejrzeć. Dla diabła największą zdobyczą jest, gdy przechodzi manipulacja najbardziej prymitywna, w oczywisty sposób łatwa do rozszyfrowania. A tu - ktoś się złapał, ktoś jest takim absolutnie kompletnym idiotą...
To jest właśnie zadanie życia - nie okazać się idiotą, czyli BYĆ ZGODNYM Z SAMYM SOBĄ.

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

ZaKotem · Dołączył: 14 Lut 2017 Posty: 24 Przeczytał: 0 tematów

Jeśli pisząc o diable masz ba myśli realnego, osobowego Diabła, który kusi cię wszelakimi zmysłowymi pokusami, aby wciągnąć do piekła - no to analogia z matadorem jest uzasadniona, ale też bardzo pesymistyczna. Bo byk, który zdobędzie się na refleksję i pomyśli "a co ja tak będę się wściekał jak głupi" będzie dzgany kłujkami w dupę tak długo, dopóki mu nastrój spokoju nie minie.

Jeśli jednak Diabła w dosłownym sensie nie ma, to i cała analogia bierze w łeb. Bo czemu w zasadzie "światu" miałoby zależeć na tym, żebyśmy byli idiotami? Światu w ogóle na mnie nie zależy. Jeśli tu i ówdzie zachowałem się jak idiota - co każdemu się zdarza, choć niektórym częściej, niż innym - to choć miło pomyśleć, że w grę wchodziły tu Potężne Siły, które całą swą Moc obróciły przeciwko mojej nieskromnej osobie, to chyba jednak bardziej przemawia do mnie hipoteza, że zachowałem się jak idiota, gdyż po prostu nie jestem bardzo mądry. I może fajnie by było, gdybym był, ale nie mam na to całego życia. Bo w zasadzie co mi z tego przyjdzie, że umrę, będąc mądrzejszym?

Jestem zwierzakiem i zostałem przez ewolucję wyposażony w rączki, nóżki, różne inne przydatki i odpowiednie do nich instynkty, które statystycznie pomagają zwierzakom w produkowaniu zwierzaków podobnych do nich samych. Jak wszystkie wytwory ewolucji, działa to tak sobie i mniej więcej, byle działało. Toteż czasem występują błędy - ale ogólnie więcej nieszczęść wynika z ignorowania skłonności, niż z poddawania się im. Tak jak morderca z twojego przykładu - nie miał powodu do zabijania innego, niż jego wola przeciwstawienia sie "zwiatu".

Instynkt byka działa świetnie wśród inbych byków - gorzej, gdy człowiek zaczyna wykorzystywac go do swojej zabawy, wtedy instynkt obraca się przeciwko byku. Ale choćby byk nie wiem jak bardzo wytezal mózg, i tak od człowieka mądrzejszy nie będzie. Może tylko mieć nadzieję, że jeden człowiek drugiemu człowiekowi zabroni walki z bykami. Jeśli jednak Człowieka nie ma, to rezygnacja z instynktu walki w niczym się byku nie przysluzy, bo w czasie, gdy się będzie zastanawiał, dostanie od innego byka z byka i ten drugi zapłodni wszystkie krowy.

W zasadzie to absolutnie wygrywającą strategią dla byka byłoby przekonanie innych byków, żeby zajęły się czymś poważniejszym. Nie jesteś aby takim sprytnym byczkiem?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ludzie dążą do zwiększenia swojej wolności intuicyjnie. Po prostu, jak ktoś im czegoś zabrania, to oni tego zaczynają chcieć, próbują to zdobyć. Gdyby to coś leżało na wierzchu, gotowe do wzięcia latami, nikt by się tym nie zainteresował. Ale wystarczy, że ktoś powie "tego nie wolno nikomu brać tylko wybranym", a już znajdą się chętnie aby poczuć się tymi wybranymi, zaś ci, którzy nie mogą od teraz dostać tej rzeczy, będą gadali, że im się "ogranicza wolność".
Dlatego dość sensownym spojrzeniem na sprawę wolności człowieka jest zamknięcie jej pomiędzy dwoma aspektami MOŻLWOŚCIĄ I ZNACZENIEM.

Aspekt pierwszy, póki co, wydaje się dość oczywisty - jak czegoś nie można, albo "nie wolno", to mamy brak wolności. Ale po czym poznajemy, czy w ogóle dążymy do tego czegoś?
- Tu właśnie ujawnia się aspekt znaczenia. Dopiero to, co dla nas coś znaczy, realnie wchodzi do naszej układanki w wolność. A jak powstaje znaczenie?
- To wydaje się być mocno skomplikowana sprawa, ale ogólnie można by powiedzieć, ze to UMYSŁ GENERUJE ZNACZENIA. Oczywiście umysł na czymś się opiera - zwykle na tym, co mu sugeruje społeczeństwo, inne umysły. Dlatego ma dla nas znaczenie posiadanie nowego smartfona, a nie posiadanie znalezionego przy drodze korzenia. Choć bywa i odwrotnie - oto ktoś POTRAFI NADAĆ ZNACZENIE, czyli bierze jakiś korzeń, znaleziony gdzieś, ładnie go polakieruje, wyeksponuje, a wtedy znajomi zaczynają podziwiać, czasem zazdrościć. Nagle coś, co ich nie interesowało staje się nowym elementem w układance wolności - oni pragnęliby coś takiego, mieć, ale nie mogą, czują się więc jakoś ograniczeni.
Ogólnie patrząc na sprawę można chcieć różnych rzeczy na nieskończoną liczbę sposobów. Wartości rzeczom możemy tez nadawać na nieskończoną liczbę sposobów. Możemy cenić siebie, albo i nie cenić, możemy czuć wartosć związku z innymi ludźmi,albo te związki lekceważyć. A zwykle przekonujemy się o wartości czegoś, gdy to tracimy.
Dla człowieka, który nie umie utrzymać wartości dla rzeczy posiadanych, albo przynajmniej możliwych do osiągnięcia, życie jest pasmem niespełnienia. Będzie pragnął, choć nie będzie mógł zaspokoić pragnienia, będzie wciąż czuł się ograniczony, nigdy wolny.
Dlatego swego rodzaju kluczem do szczęścia, a przynajmniej spełnienia w zakresie bycia wolnym jest ROZSĄDEK PRAGNIEŃ. Warto jest pragnąć rzeczy możliwych do osiągnięcia, a jeśli są one trudniejsze do osiągnięcia, to dobrze byłoby aby nie kolidowały one z jakimiś stratami, które się osiąga na innych polach.
Na tym właśnie polega wolność głupca, że osiąga jedne rzeczy, ale traci przy tym coś znacznie cenniejszego. Ale głupiec właśnie tak działa - bez planu i przemyślenia - co mu się akurat uwidzi, więc np. zdobywa pieniądze za cenę demolki relacji z innymi ludźmi, osiąga sukces zawodowy, niszcząc swoją rodzinę, spełnia w jakichś wybranych aspektach uczuciowych, ale wyjaławia psychicznie i emocjonalnie, czy traci na innych polach. Ostatecznie głupiec nie jest w stanie osiągnąć trwałej wolności i trwałego szczęścia, bo te małe korzyści, które sobie zapewnił zostaną okupione kompletną demolką rzeczy ważnych dla jego osoby.

Jest sens traktowania swojej wolności jako pewnego rodzaju inwestycji
Prawdziwą, trwałą wolność trzeba w sobie wybudować. Do tej budowy trzeba zaprzęgnąć wiedzę o samym sobie, o świecie i ludziach. Budowanie trwałej wolności jest pracą nad sobą polegającą na tym, że staramy się zrozumieć KTÓRE RODZAJE WOLNOŚCI SĄ BEZPRODUKTYWNE, SKAZANE NA PORAŻKĘ. Jak już to ustalimy, czego zdobywać i tak nie ma sensu, trzeba jeszcze często umieć PRZEKONAĆ SAMEGO SIEBIE do tego, że naprawdę nie warto tym rzeczom poświęcać czasu i wysiłku - mimo że często innym wydaje się to celowe. Trzeba mieć pewna odwagę cywilną postępowania wbrew woli większości, czy wbrew impulsom ciała. Dopiero gdy pozbędziemy się ze swoich pragnień tego co nie rokuje, a wzmocnimy to, co nas buduje od wewnątrz, dopiero wtedy będziemy w stanie osiągać trwałą wolność i trwałe szczęście.

Piotr Rokubungi

@ Michał Dyszyński: Dlaczego po raz któryś już nazywasz wolnością zniewolenie i kilka innych "przekrętów" robisz jeszcze w swych tekstach?! :fuj:

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Wolność i cele, to sprzeczność! Wolność, swoboda jest wtedy tylko, gdy nie trzeba nic robić, niczego czynić; więcej- gdy nie potrzeba nawet myśleć. To nirwana...
Inaczej jeszcze: Wolne, zupełnie swobodne może być wyłącznie nic/nikt. Coś/ktoś jest zawsze w jakimś stopniu pozbawione swobody, zniewolone; a to dlatego, że współzależy, bo współoddziałuje z innymi zjawiskami, czyli obiektami, bytami, przedmiotami, podmiotami, rzeczami, osobami i t. p.
Jeszcze inaczej: Wolny całkowicie jest tylko Niebyt. Każda, jakakolwiek Rzeczywistość, w której funkcjonują jakiekolwiek zasady, prawa [np. fizyczne] jest tym właśnie ograniczona w swej swobodzie. [Jej przestrzeń fazowa jest "zawężana", ograniczona staje się ilość stopni swobody oddziaływań elementarnych...]

Michał Dyszyński

Dyskurs

Piotr Rokubungi

@ Michał D.: Masz co do mnie, a raczej co do mego poprzedniego wpisu w tym wątku trochę racji, ale tylko trochę.
Po pierwsze: Zastanów się lepiej może, bardziej nad tym, z czym kojarzy ci się samo słowo, pojęcie "wolność" bez kontekstów, bez "dodatków", bez używania go w sformułowaniach, w zwrotach złożonych- bez przydawek.
Po drugie: Dla mnie stan określany, jako np. nirwana nie jest dokładnie tożsamy ze spełnieniem i szczęściem, z jego poczuciem. Nie może być ze swej definicji, bo jest to raczej stan nieistnienia, gdzie brak emocji, doznań, uczuć nie tylko negatywnych, lecz pozytywnych również...
Po trzecie: Przecież napisałem uprzednio już [i jeszcze kiedyś niejednokrotnie chyba], że żadna rzecz ani osoba nie może być "wolna ponad swoją konstytucję", ponad to, czym/ kim jest. A więc oczywiście z tego wynika, że usiłowanie "wyzwolenia się" nad własny stan, "konstrukcję", ponad możliwości swoje prowadzić może w końcu raczej do frustracji jedynie, do rozchwiania emocjonalnego, co rzutować może na otoczenie również...

Piotr Rokubungi

Dyskurs

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

@ Michał D.: Utrapienie z tobą, Michałek! :-P

Zresztą z innymi forumowiczami także przeważnie.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Dyskurs

Piotr Rokubungi

Oświecona Dyskurs- jesteś mądra, nawet bardzo, a tylko trochę głupia..chociaż czasami bardziej, niż trochę. ;-P

Dyskurs

Dark Waltz - Hayley Westenra

We are the lucky ones
We shine like a thousand suns
When all of the color runs together

I'll keep you company
In one glorious harmony
Waltzing with destiny forever

Dance me into the night
Underneath the moon shining so bright
Turning me into the light

Time dancers whirling past
I gaze through the looking glass
And feel just beyond my grasp is heaven

Sacred geometry
Where movement is poetry
Visions of you and me forever

Dance me into the night
Underneath the moon shining so bright
Turning me into the light

Dance me into the night
Underneath the full moon shining so bright
Let the dark waltz begin

Oh let me wheel, let me spin
Let it take me again
Turning me into the light - https://youtu.be/_gl8ylw4INo

Andy72