ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Rozpoczynam pewien projekt. Nie ma on jasno nakreślonych ram, ale właściwie głównie sam cel: doprowadzić rozumowanie o ontologicznych podstawach rzeczywistości najdalej, jak tylko się da. Nazwa jest banalna, używana przez wielu: teoria wszystkiego. Ale pasuje, więc tutaj ją zastosuję. Ciekaw jestem do czego mnie doprowadzi... :think:

Pojęcie pierwotne: WYŁANIANIE
Najbardziej podstawowym, pierwotnym pojęciem mojej koncepcji ontologii i koncepcji wszystkiego jest wyłanianie.
Czym jest owo wyłanianie?
- U mnie jest pojęciem bardzo ogólnym, dotyczącym zarówno umysłu, jak i materii, przyczynowości, czasu, przestrzeni, logiki, pojęć.
Wszystko co do się niesprzecznie rozpoznać umysłem zostało wyłonione.
Z czego wyłania się byt/rozpoznanie?
Z tła, z uniwersum możliwości, z odrzuconych (może błędnych) mniemań, z chaosu rozpoznań, ale tez z pragnień, wspomnień, emocji, właściwie ze wszystkiego co nie jest proste, jednostkowe. Formułuję więc wyłanianie bardzo ogólnie.
Co jest efektem wyłonienia?
- Jest nim byt dający się rozpoznać, czyli ODNIEŚĆ do czegoś w sposób trwały.
CO/KTO wyłania?
- Wyłania ostatecznie PODMIOT ROZUMUJĄCY. Jednak na etapach pośrednich może pojawić się wyłonienie w niepełnej postaci - taki półprodukt wyłonienia dokonany przez procedurę, mechanizm, czyli coś, co nie posiada jasno określonej podmiotowości. Ostatecznie jednak wszystkie te pośrednie wyłonienia zostaną zinterpretowane przez podmiot rozumujący, bo to on jest ostateczną tutaj instancją.

PS.
Wątek ten jest zablokowany do komentarzy. To zablokowanie wynika z faktu, że mam zamiar pisać tu w sposób uporządkowany, powiązany z celem wątku. Niestety, praktyka dowodzi, że liczni użytkownicy forum sfinia miewają tendencję do umieszczania w cudzych wątkach treści dowolnych, nie związanych z tematyką, zaczynają prowadzić jakieś spory, wzajemnie się oskarżać, komunikować różne swoje potrzeby, wątpliwości nie związane z tematyką, a nawet zamieszczać luźne informacje np. co jedli na obiad. Do tego dochodzi niefajna potrzeba umieszczania obraźliwych komentarzy i sformułowań (kto nie wierzy, niech sobie przeczyta, co się pojawiało w innych wątkach, takich w których kiedyś nie było blokady). Niektórzy zamieszczają, nie związane z tematem linki, cytaty, grafiki. Nie zamierzam z taką twórczością walczyć, ucinam ją od początku, właśnie blokując dowolny dostęp. Przepraszam tych, którzy w temacie chcieliby się wypowiedzieć merytorycznie. Jeśli ktoś wyśle mi prywatną wiadomość z ciekawym komentarzem, to ją zamieszczę - albo w wątku głównym, albo może osobnym, nazwanym, aby się kojarzył z tym tematem.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Warto by dalej pociągnąć kwestię komponentów myślowych pojęcia istnienia.

Jeśli zgodzimy się rozumienie istnienia jako czynnika łamiącego dowolność rozpoznań, czyli wyróżnienia komponenty spontanicznej (zewnętrznej) vs komponenty rozpoznań kontrolowanej wolą (wewnętrznej, związanej z fantazjami), to wynikną stąd dość ciekawe wnioski:
1. powstaje pytanie o STRUKTURĘ tego łamania komponenty zarządzanej wolą podmiotu wyłaniającego. Co stanowi o tym, że wola nie może wszystkiego.
2. Mamy dość niezwykły, paradoksalny wniosek na temat koncepcji wszechmocy. Jeśli wszechmocny może rzeczywiście wszystko, to największym jego problemem jest to, że...
... nie może (!) dotknąć NIEZALEŻNOŚCI OD NIEGO, a co za tym idzie NIE JEST W STANIE STWARZAĆ PRAWDZIWEGO ISTNIENIA. Bo w tym rozumieniu, jakie wyżej zaprezentowałem, istnienie musi złamać swobodę woli podmiotu wyłaniającego, a więc wola, która zawsze łamie każde ograniczenie, nie ma szansy na STWORZENIE OGRANICZENIA. (nie chcę tutaj rozważać reperkusji teologicznych tego problemu, bo to nie jest właściwe miejsce. Choć oczywiście reperkusje to są bardzo ciekawe!)
3. Raczej należy się pogodzić z tym, że taka definicja istnienia wyklucza istnienie w stanie czystym, czyli istnienie w ramach absolutnej niezależności. Inaczej mówiąc, coś co jest niezależne od niczego, jest zależne tylko od siebie - więc takie coś istnieje tylko dla siebie, a nie istnieje dla niczego (żadnych podmiotów wyłaniających) zewnętrznego. Takie coś byłoby "osobnym wszechświatem", niewykrywalnym przez standardowe istnienia i podmioty. Nikt, ani nic nie miałoby do tego czegoś dostępu, a odwrotnie - owo coś nie miałoby też dostępu do niczego zewnętrznego. Co za tym idzie, mozna by sformułować swoiste prawo interakcyjności/komunikacyjności istnienia.

Prawo interakcyjności/komunikacyjności istnienia
Każde istnienie zawiera w jakimś stopniu dwie komponenty:
- komponenta zewnętrzna odpowiada za komunikację bytu ze wszystkim co zewnętrzne
- komponenta wewnętrzna jest niedostępna bezpośrednio zewnętrzu, stanowiąc jednak o indywidualności i trwałości bytu wobec czynników zewnętrznych.

Wnioskiem kolejnym byłoby chyba:
Istnienie jest bardziej procesem, niż stanem statycznym
Byt stały absolutnie, to byt nie oddziałujący, czyli znowu znikający z przestrzeni kontaktu/interakcyjności z podmiotami wyłaniającymi. Każde istnienie musi na zewnątrz "wystawić proces", czy inaczej "punkt zaczepienia", który stałby się podstawą dla wykrycia danego bytu, a dalej określenia jego właściwości.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Chciałbym dołożyć tutaj mocno spekulatywny, własny pomysł na koncepcję istnienia. Trochę trudno mi go będzie wytłumaczyć, więc będę posługiwał się analogiami, czy quasipoetyckimi wyrażeniami.
Istotą koncepcji jest idea EKSPANDOWANIA POPRAWNEGO ISTNIENIA DO NIESKOŃCZONOŚCI.
Można by rzecz, że istnienie ma swój boski - nieskończony aspekt. To co skończone, ostatecznie "zamiera", dopełnia się, habituuje, zapada się. "Okruch nieskończoności" wmontowany w cykle trwania bytu powoduje, że ten byt nie zapdanie się nigdy.
Ideę tę można powiązać (albo przynajmniej zilustrować) z koncepcja próżni kwantowej. Cząstki wirtualne w próżni kwantowej są bytem nietrwałym, bo po iluś tam cyklach zaistnienia w świecie anihilują, dopełniają się do nicości. Cząstka, wyłoniona w postaci fluktuacji medium nieskończonego chaosu, "poszukuje" sposobu przejawienia się w licznych interakcjach z resztą rzeczywistości. Jeśli wszystkie "okrążenia" parametrów tej cząstki są skończone, to taka cząstka ostatecznie "znajdzie swoją nicość". Jeśli jednak w cząstce zawarte jest ziarno nieskończoności, to żadna kombinacja "obrotów" cząstki nie doprowadzi do stanu zapadnięcia się owej cząstki w siebie i w nicość. Można by tu mówić o swoistym "wybrzmiewaniu" drgań owej cząstki.
Można by to powiązać modelowo z teorią liczb (chodzi o liczby naturalne), a także funkcją modulo. Wylosowana liczba naturalna da się rozłożyć na czynniki. Taki rozkład jest jednoznaczny. Cząstka - symbolizowana przez liczbę naturalną - wpadając w interakcje, które same są (chaotycznym) przyjmowaniem jakiejś liczby naturalnej, w końcu natrafi na swoją wielokrotność, a wtedy "zapadnie się". Tylko cząstka o nieskończonej wartości, albo cząstka funkcjonująca w medium, które by nie oferowało pełnej gamy stanów, mogących wysycić "wszystkie podzielniki" tejże cząstki, może zachować trwałość.
To ilustruje znany fakt z fizyki cząstek elementarnych, polegający na tym, że cząstki związane (np. neutron) maja inny czas życia, gdy są związane, a inny gdy są swobodne. Neutron swobodny rozpada się z czasem półtrwania 14 minut, ale neutron w atomie ma czas trwania nieskończony. W przedstawionym tutaj modelu wyjaśnienie polega na tym, ze neutron związany "nie ma do czego się rozpaść" - brakuje mu stanów, w których zrealizowałyby się produkty rozpadu: proton, elektron i antyneutrino.
Zdaję sobie sprawę, że jest to mętny opis, zaś sama koncepcja jest - póki co - luźna, ale obrazuje ona pewien kierunek poszukiwań. Gotowej koncepcji - póki co - na razie nie przedstawiam (bo jej nie opracowałem).

W każdym razie chciałbym tutaj znowu skupić się na aspektach bardziej filozoficznych istnienia. Spróbuję podsumować koncept istnienia, stosując analogie nieco trącające psychologią i funkcjonowaniem świadomości. W ramach tego podsumowania istnienie:
- jest czymś, co wyłania się z chaosu
- musi połączyć aspekt zewnętrzny (przejawianie się) z wewnętrznym (indywidualność)
- aspekt zewnętrzny jest pewną przestrzenią stanów, jakie może przyjąć dany byt wobec podmiotów wyłaniających go.
- aspekt wewnętrzny nadaje bytowi trwałość, "odporność na unicestwienie/zapomnienie/zlekceważenie" w ramach różnych dostosowań do podmiotów wyłaniających, do aspektu zewnętrznego. Powoduje on, że zawsze "coś zostaje" jakiś "nierozwiązany aspekt bytu", który nie pozwala temu bytowi zapaść się w nicość.
- byty materialne nie mające wyróżniającego je jądra wewnętrznego, ostatecznie zapadają się w siebie stając się "samą czasoprzestrzenią" - ściślej nie tyle stając się, co przyjmując ostatecznie jej formę - którą były de facto od początku.
- w tym kontekście istnienie jest niejako areną swoistej walki o wyłonienie się z chaosu - białego szumu. Wyłonienie się, a potem trwanie.

Michał Dyszyński

Można by się zastanowić nad cele, który kiedyś sformułowałem: z ogólnych rozważań filozoficznych wyprowadzenie np. równań fizyki. Dla niektórych jest to zadanie wyglądające na szalone. Ja jednak widzę przynajmniej parę dróg, które można by przetestować myślą, próbując zbliżyć sie do tego celu. Tropem byłoby odwołanie się do najbardziej ogólnych konstruktów fizyki teoretycznej:
-koncepcja całki działania
- koncepcja lagranżjanu
- koncepcja hamiltonianu
- koncepcja renormalizacji teorii
- uogólnienie koncepcji cechowania
- badanie koncepcji ciągłości
- posłużenie się procedurami statystycznymi, zachowaniem się przestrzeni stanów dla symulowanych hipotetycznych światów (podobnie do planckowskiego wyprowadzenia wzoru na widmo ciała doskonale czarnego, które zapoczątkowało fizykę kwantowa)
- procedura normowania funkcji falowej (po rozszerzeniu).
- inne...

Jak widać, pomysłów wcale nie jest tak mało. Uważam, że całkiem realne jest stworzenie swoistego interfejsu myślowego pomiędzy fizyką teoretyczną, a filozofią.

Michał Dyszyński

Chyba czas pociągnąć rozważania nieco dalej.
Spróbuję pójść pierwszym tropem. W nim przyjmuję następujące założenia:
1. Bazą dla istnienia jest DYNAMICZNA PRZESTRZEŃ MOŻLIWOŚCI - chaos, pierwotne medium praistnienia. To nie jest jeszcze istnienie, bo nie jest w żaden sposób rozpoznawalne ani trwałe.
2. Istnienie wyrasta z owej przestrzeni możliwości w postaci POJAWIENIA SIĘ TRWAŁOŚCI w jakiejś formie. Trwałość jest formą ustalonej relacji coś wcześniej - coś później, bądź coś tutaj - coś dalej, coś w rozpoznaniu pierwszym - w rozpoznaniu kolejnym. Owa trwałość wymaga ZDEFINIOWANIA PODOBIEŃSTWA/TOŻSAMOŚCI. Można stwierdzić, że coś jest stałe, jeśli posiadamy możliwość takiej stwierdzalności, czyli gdy potrafimy rozróżnić to co podobne/takie samo pod jakimś względem, od tego co już dowolne, niepodobne.

Tutaj od razu narzuca się problem dwóch typów stwierdzania trwałości:
- stwierdzenie mocą rozpoznającego
- stwierdzenie względem rozpoznającego jakoś niezależne, spontaniczne w jakiejś formie.

Dla mnie najbliższym, znanym w fizyce pojęciem jakoś zbliżonym do stwierdzania trwałości jest lagranżjan, później hamiltonian, a dalej są wszystkie niezmienniki przekształceń, czy wartości zachowywane (energia, pęd itp.). One budują jakąś formą stałości/trwałości.
Tu mamy kolejne pytanie o mechanizm tego budowania. Widzę tu dwie główne możliwości:
- z góry narzucona trwałość (jakby jakiś bóg powiedział: ma być tak, a tak i inaczej nie będzie)
- trwałość tworzona ewolucyjnie, w ramach DOBORU NATURALNEGO IDEI.
Nie będę ukrywał, że ta druga idea wydaje mi się bardziej pociągająca - dobór naturlany idei, a w tym trwałych aspektów rzeczywistości. To co jest wewnętrznie niesprzeczne w takim ujęciu przetrwa, zostaje. Idea wewnętrznie sprzeczna sama się "zjada", anihiluje.
Wracając do lagranżjanu
To wydaje mi się fajny trop. Tylko pojęcie lagranżjanu trzeba by jakoś rozszerzyć, uogólnić. Może dałoby się go sformułować w tak ogólnej postaci, aby - tylko za pomocą stosowania innych punktów spojrzenia/odniesienia, za pomocą innych operatorów dałoby się stąd wyprowadzić inne prawa fizyki, może hamiltonian, może prawa zachowania. Czasu nie zakładam z góry jako zmiennej - on powinien się "sam wytworzyć" z procedury matematycznej, ukierunkowanej na zmienność określonego typu.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 12:00, 13 Mar 2020 Temat postu: Re: Teoria wszystkiego wg MD

Taka refleksja nad naturą prawa, symetrii.
W fizyce jest pojecie symetrii. W ogólniejszym rozumieniu symetria, jest po prostu powtórzeniem się czegoś w nowej konfiguracji - tak jak symetryczne odbicie w lustrze powtarza widok obiektu stojącego przed tym lustrem. Dowolny wzór, który się sprawdza można uznać za symetrię. Tak z resztą funkcjonuje to w fizyce teoretycznej, gdzie - wynikające z tw. Noether symetrie są powiązane ze znanymi prawami fizyki - prawami zachowania energii, pędu.
Patrząc najbardziej szeroko na sprawę, w ogóle prawem przyrody jest jakaś forma powtarzalności, trwałości jakiejś wartości fizycznej, odwzorowania.

Gdyby to jakoś przyłożyć do rozważań filozoficznych, to każde prawo jest ZŁAMANIEM CHAOSU. Chaos (stochastyczny) jest idealnym brakiem powtarzalności, w nim wszystko jest wyłącznie incydentalne.
Co jest niezbędne, aby chaos został złamany?
- Moją odpowiedzią byłoby... PAMIĘĆ!
Oczywiście pamięć w jakoś tam uogólnionej formie. Prawo fizyki/natury powstaje wtedy, gdy coś z przeszłości, albo coś z innego miejsca stosuje się w przyszłości, czy też w nowym miejscu. Wtedy mówimy o symetrii, o zachodzeniu prawa, spełnianiu się jakiegoś wzoru. To coś, co miałoby się przenosić w nowe miejsce, czy czas musi być jakoś przechowane, czyli zapamiętane. W naturze rzeczywistości musi być zatem zawarty aspekt pamięci, przechowania informacji.
Dla mnie osobiście jest to dość znaczący argument za tym, aby uznać ŚWIADOMOŚĆ jako coś bliskiego budulca trwałej rzeczywistości. To świadomość pamięta, to jej istotą jest właśnie operowanie na wspomnieniach, na tym co było wcześniej, a potem przekierowowywanie efektu owych operacji w przyszłość.

Fizycy teoretycy poszukują teorii wszystkiego właśnie w symetriach. Wydaje się to najbardziej obiecująca droga. Powstaje jednak pytanie o formę owych symetrii, jak i to CO JEST NOŚNIKIEM PAMIĘCI, co sprawia, że dane z jednej chwili i miejsca zachowują się, aby później móc się odtworzyć w nowym czasie i obszarze przestrzeni?

Michał Dyszyński · Wysłany: Sob 11:44, 06 Mar 2021 Temat postu: Re: Teoria wszystkiego wg MD

Kluczowym pojęciem w teorii wszystkiego wydaje się być PROBLEM SKOMUNIKOWANIA.
Myślę nad tym problemem od lat i nie mam rozwiązań w pełni mnie satysfakcjonujących.
Jakieś tam rozwiązania może i byłbym w stanie wypracować, ale byłyby to atrapy tego, co mi podstawia intuicja jak poprawne rozwiązanie.
Samo wyjaśnienie o co mi tu chodzi jest z resztą problemem...
Ale spróbuję trochę rzeczy opisać. Jest o tyle ciekawa, że w jakiś sposób trąca zarówno zagadnienie wolności (woli), jak i definicję obiektu, a także definicję czasu w najbardziej ogólnych postaciach.
Problem związany jest z postawieniem następujących pytań, które są wzajemnie powiązane:
1. Jeśli byt jest wyłoniony ze świata, jest jako on, czyli niejako byt miałby wszystkie elementy nań składające się mieć własne, przypisane konkretnie jemu i niczemu innemu, to taki byt jest wyizolowany, funkcjonuje niezależnie od wszystkiego, nie komunikuje się z niczym
2. Z drugiej strony jeśliby byt miał się komunikować, to musi WSPÓŁDZIELIĆ ZASOBY, może dzielić części własnego jestestwa. Ale wtedy zasadnym staje się pytanie: czy to jest w ogóle TEN byt? Bo skoro nie jest ostatecznie wyłoniony, wyizolowany, skoro coś w nim jest wspólne z innymi bytami, to nie będzie on posiadał ściśle zdefiniowanych granic siebie, czyli nie jest określony.

Tak więc czysto teoretycznie patrząc na sprawę
Byt idealnie określony, to byt bez szansy na skomunikowanie się z czymkolwiek.
Można zagadnienie sformułować też inaczej
Komunikowanie się jest związana z ustanowieniem wspólnoty jakiegoś tam rodzaju.

To spostrzeżenie ma swoje dalsze "kręgi konsekwencji".
Po pierwsze wynika z tego, że ułudą jest absolutna niezależność.
Po drugie, jeśliby założyć, iż byt miałby jakoś zmieniać się, ewoluować, to - z racji na to, że jest to tożsame z posiadaniem różniących się instancji siebie (zmiana musi być CZEGOŚ), to owe instancje muszą z kolei posiadać jakąś platformę porównania, muszą oddzielać choćby przeszłe od teraźniejszego, a więc coś dalsze odrębne, od tego co stanowi dany byt. W takim układzie byt musi mieć swoje instancje w jakiejś hierarchii, gradacji, czy wręcz opozycji jedne do drugich. To by sugerowało, że pewna forma godzenia sprzeczności zmienności, jest w ogóle naturą bytu, który nie jest absolutnie statyczny. Z kolei byt absolutnie statyczny właściwie...
nie jest bytem. Bo jeśli jest tak statyczny, że nawet nie ma jakiegoś odrębnego od siebie stanu, to jest niestwierdzalny. Stwierdzalność jest bowiem niczym innym tylko porównaniem tego, co istniejące - aktualne, z tym co inne, nie posiadające atrybutu istnienia.
Byłby z tego taki wniosek: wszystko co istnieje, musi w jakimś stopniu zmienne, dynamiczne. Można by wręcz powiedzieć, że ostatecznie istnienie jest SPOSOBEM w jaki objawiamy swoją zmienność, dostosowawczość.
Byt nieskomunikowany z niczym w takim układzie nie istnieje, nie jest bytem. Jednak skrajność w stronę przeciwną też wywala nam sensowność. Bo coś co jest idealnie dostosowawcze, przestaje być odrębne, wtapia się w zewnętrze, nie ujawnia swojej indywidualności. Zatem należałoby uznać, że to poprawne istnienie jest zawsze pośrodku, zawsze jakoś wymieszane z tym, co mu zaprzecza.

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 6:30, 07 Mar 2021 Temat postu: Re: Teoria wszystkiego wg MD

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 10:07, 10 Mar 2021 Temat postu: Re: Teoria wszystkiego wg MD

Oddziaływanie
Pojęciem kluczowym rozumowania jest oddziaływanie. Jak je zdefiniować?
Oddziaływanie jest ideą, którą konstruują następujące postulaty
1. Separowalność, wyłanialność bytu - zakładamy, iż z magmy rzeczywistości dają się wyłonić minimum dwa byty, które dalej będę ze sobą oddziaływały
2. Istnienie uwspólnionego aspektu, części - dwa byty dzielą ze sobą jakiś aspekt, w którym następuje rodzaj spotkania się owych bytów, splątania ich właściwości.
3. Przekształcenie, zmiana - efektem oddziaływania jest - dająca się zdiagnozować - zmiana właściwości obu bytów. To na ile jest ona trwała, jest innym aspektem (może być trwała, choć nie musi).

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 15:32, 23 Mar 2021 Temat postu: Re: Teoria wszystkiego wg MD

Moja teoria wszystkiego mogłaby być nazwana "Teorią o jestestwie".
Jest teorią o tym, jak się jestestwo objawia (w czasie i przestrzeni, choć w ogólności w dowolnej przestrzeni fazowej, funkcyjnej, liczbowej), jak oddziaływa z innymi jestestwami, jak określa własną indywidualność.
W powyższym sensie owa teoria wszystkiego jest o tyle uniwersalna, że może być tak samo dobrze zastosowana do opisu koncepcji matematycznych, fizycznych, świadomościowych, nawet religijnych. W jej ramach można by się pokusić nawet o tak dziwne modelowanie jak matematyczny "wzór na grzech, winę", "funkcja przebaczenia" itp... Na razie owych wzorów nie stworzyłem, ale koncepcja jest dość bliska pewnego wyklarowania się.
Oczywiście wszystko to jest tylko modelem, więc nie chciałbym, aby ktoś odniósł wrażenie iż ja, nawet formułując te powyższe, czy podobne im wzory, zgłaszam jakiś swój akces do formułowania prawd absolutnych o winie i przebaczeniu. Nie, to byłby NOWY OPIS, co podobnego do omówieniu idei w oparciu o nieco inny zestaw przykładów, czy porównań. Bo tym właśnie jest model - porównanie czegoś rzeczywistego do jakiejś tam bazy odniesień i powiedzenie: to rzeczywiste jest podobne (nie tożsame!) do tego, co w obrazie modelowym.

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 22:39, 24 Mar 2021 Temat postu: Re: Teoria wszystkiego wg MD

Można by się pokusić o sformułowanie praw ogólnych, dla mojej teorii wszystkiego, czy teorii jestestwa.
Oto pierwsze prawo:
Relacja w jakiej jesteśmy z innymi (bytami) jest czasoprzestrzenią, w której zaistniewamy.

Michał Dyszyński

Od dawna nurtują mnie następujące pytania:
- czy splątanie kwantowe nie jest po prostu tym fundamentalnym rodzajem oddziaływania, zaś wszystkie inne oddziaływania w fizyce są jakimiś tam kolejnymi poziomami splątania. Z tego co słyszałem, to są sformułowane teorie grawitacji oparte o tę ideę.
- czy hierarchia struktur we wszechświecie nie jest czasem koniecznością? Konkretnie chodzi mi o to, że bez struktury hierarchicznej Wszechświat by się rozleciał. W bardziej zaawansowanym ujęciu byłoby tak, że owa hierarchia dodatkowo MUSI BYĆ DYNAMICZNA, czyli musi tworzyć się ad hoc z wcześniejszych poziomów hierarchii. W ten sposób rzeczywistość byłaby zmienna aż do nieskończoności. Być może świadomość, w momencie gdy powstaje zapewnia rozwojowi owej hierarchii jakościowe przyspieszenie rozwoju. :think:

Michał Dyszyński

Z prac naukowych i odkryć do mojej wizji teorii wszystkiego najlepiej pasuje mi to:
[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Teoria istnienia
Czym jest istnienie?
Istnienie do odciskanie swojego indywidualnego wzorca w tej przestrzeni rozpoznań, jaka jest dostępna.

Istnienie, które nie realizuje się w postaci rozpoznań oczywiście można rozważać. Jest takie podejście w ludzkiej intuicji - istnienia niejako "samego w sobie", bez rozpoznania przez cokolwiek, co rozpoznawać by mogło. Problem z takim "istnieniem" jest jednak bardzo podstawowy - wydaje się ono być NIEODRÓŻNIALNE OD BRAKU ISTNIENIA. Można postulować biliardy istnień, które nigdy i nigdzie nie odcisnęły swoich wzorców w jakiejkolwiek przestrzeni stanów rozpoznawanych przez istoty/byty rozpoznawać coś zdolne. Można postulować biliardy biliardów do potęgi biliard takich bytów, lecz wszystkie one będą tej samej klasy - kompletnie nie dające się odróżnić od bytów kompletnie wyfantazjowanych, uznawanych powszechnie za nieistniejące. Bo tu nie ma "tego czegoś", co ową różnicę by czyniło, jest tylko czysty postulat, jako to owe byty "są", czy "istnieją", jednak bez stwierdzalności tego istnienia pozostają one fantazjami.

Poprawne istnienie jest trochę zatem podobne do pojęcia, które ostatnio jest używane dość często - "zaistnieć w sieci". Czym jest zaistnienie w sieci?
- Jest opublikowaniem czegoś, jest odciśnięciem jakiejś postaci swojej indywidualności; postaci ROZPOZNAWALNEJ przez te istoty/byty, które rozpoznawać potrafią, a więc takie, które ODRÓŻNIAJĄ SWOIMI WYBORAMI obecność owego odciśnięcia się od jego braku, dodatkowo wiążąc owe rozpoznania z tym jednym i tym samym bytem.

Osobiście uważam, że to rozumienie istnienia dotyczy nawet Boga. Bóg "istnieje" w tym sensie, że jest rozpoznawany przez istoty, które Go rozpoznawać są zdolne. W tym sensie Bóg potrzebuje owych wszystkich istot, jakie istnieją, mają świadomość. Potrzebuje ich, aby Jego istnienie było pełne, zrealizowane, wyrastało ponad czczy postulat i fantazję.
Tu ktoś może powiedzieć: to dlaczego w takim razie Bóg miałby się ukrywać? Dlaczego istoty z naszego świata nie są niejako przymuszone nieustannymi rozpoznaniami Boga w każdej sekundzie swojej świadomości?
- Odpowiedź na to pytanie jest nie taka trudna do sformułowania: nie chodzi bowiem o samo stwierdzenie obecności Boga (tak jak i w odniesieniu do pozostałych istnień, bytów nie chodzi właśnie tylko o to). Chodzi o to, aby ROZPOZNAWANE BYŁY CECHY bytu rozpoznawanego.
Gdyby rozpoznanie zakończyło się na stwierdzenie "istnieje taki byt", to w zasadzie za chwilę takie zaistnienie by się rozpłynęło, habituowałoby dla wszystkich rozpoznających. Istnienie trwałe wiąże się z ROZPOZNANIEM W ZMIENNOŚCI I W DĄŻENIU DO DOSKONALENIA. To takie "istnienie narastające", istnienie poszukujące coraz to nowych wymiarów dla swojego odciśnięcia się w przestrzeni rozpoznań.
W tym sensie Bóg potrzebuje do swojego pełnego istnienia nie tylko istot, które Go rozpoznać będą potrafiły tak w ogóle, nie tylko aby stwierdziły Jego istnienie, ale aby rozpoznawały Go w coraz bardziej zaawansowany, nieustannie doskonalący się sposób.

Jest takie przysłowie "kto nie idzie naprzód, ten się cofa". Dotyczy to także stwierdzalności istnienia - kto nie doskonali, nie idzie naprzód w percepcji bytów, które rozpoznał, ten powoli przestaje rozpoznawać, bo to co jest zbyt powtarzalne, przechodzi do tła odczuć, habituuje.
Dlatego postulatem religijnym w poprawnej religii jest nie tyle stwierdzenie, ŻE istnieje Bóg, lecz POSZUKIWANIE CORAZ TO NOWYCH WYMIARÓW ISTNIENIA BOGA. Dotyczy to z resztą nie tylko Boga, ale każdego istnienia.

Michał Dyszyński

Czas i przestrzeń są ARENĄ dziania się.
Czy wszystko co ma sens, dzieje się w czasie?...
Czy wszystko co ma sens, ma jakieś miejsce w przestrzeni?...
W moim przekonaniu na oba te pytania odpowiedź brzmi: NIE.
Przykładowo okoliczność, że 2+2=4 nie ma ani swojego miejsca w przestrzeni, ani nie jest przypisana do żadnej konkretnej chwili czasu.
Kiedy zatem rzecz zaistniewa w czasie i przestrzeni?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Trochę ugrzązłem w postępach konstruowania mojej teorii wszystkiego. Ale nie do końca.

Teraz mam problem z definicją prawdopodobieństwa, bo czuję, że w niej jest ta główna oś, która z luźnych filozoficznych rozważań wyłoniłaby konkrety. Definicje, których mnie uczono, a także te, które wyczytałem z Wikipedii mają wszystkie pewną istotną wadliwość.

Chyba muszę stworzyć definicję prawdopodobieństwa po swojemu. :think:

Właściwie to jakbym miał już tę definicję, która w w zasadzie jest zgodna zarówno z podejściem częstościowym Misesa, jak i "metrycznym" Kołmogorowa, ale wychodzi od nieco innych paradygmatów. Problem główny jest w tym, ze wciąż nie wiem, jak połączyć tę moją definicję z pojęciem liczby zespolonej - co sobie postawiłem jako cel. Bo w ujęciu kwantowym mamy zespolone prawdopodobieństwo, z którego dopiero - biorąc kwadrat modułu - przechodzi się do prawdopodobieństwa rozumianego tradycyjnie. Należałoby według mnie już natywnie, na poziomie podstawowych rozważań widzieć prawdopodobieństwo w liczbach zespolonych, zaś przejście do prawdopodobieństwa tradycyjnie rozumianego, powinno realizować się dopiero jako rodzaj redukcji koncepcji (taki "kolaps" w rozumowaniu). Właściwie to mam tu pewien trop, ale wciąż nie umiem go złożyć z resztą zagadnienia w przekonywującą, spójną całość.