ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W marketingu znany jest slogan "sprzedawaj marzenia". Patrząc na to, o czym "informują" nas reklamy, to chyba jest to główne motto ich twórców. Dawno już w marketingu upadła stara szkoła, że do zakupu produktu należy zachęcać poprzez wyliczenie obiektywnie wartościowych jego cech. Dziś rządzi właśnie ten motyw: sprzedawaj marzenia. Po wpisaniu "sprzedawaj marzenia" w Google wyświetli się wiele stron. Np. [link widoczny dla zalogowanych] (jest w nim dobra ilustracja dla mojej dalszej refleksji)
Niektóre z tych stron będą kąśliwe, ale co do zasady panuje zgoda co do słuszności zasady, że jeśli chcesz zachęcać kogoś do zakupu czegoś, to skupiaj się raczej na psychice odbiorcy, w której trzeba kreować marzenia, które nasz produkt będzie zaspokajał, niż przedstawiać od razu pozytywne cechy produktu.
Zasada sprzedawania marzeń, gdyby była w umiarkowanym stopniu stosowana, mogłaby (przynajmniej przeze mnie) być uznana za jakoś wartościową, uzupełniającą do innych informacji o produkcie. Problem w tym, że ona właściwie najczęściej skrajnie dominuje przekazy zachęcające do zakupu, aż do tego stopnia, że niektórzy właściwie...
Sprzedają same marzenia, produkt gdzieś karleje, niemal znika. I mi ta ostatnia sytuacja już zdecydowanie pachnie po prostu oszukiwaniem. Ale nawet pośrednia sytuacja, gdy produkt co prawda występuje, ale dzięki rozbudzaniu marzeń pojawia się sugestia, aby płacono za niego zdecydowanie więcej, niż za porównywalny produkt konkurencji budzie mój sprzeciw, zniechęca mnie do zakupu. Bo gdybym taki produkt kupił, czułbym się zrobiony w wała.
Bo marzenia ja sobie sam kombinuję. Moje marzenia są skrojone do mojej natury, moich indywidualnych potrzeb, które sam sobie rozpoznaję. Nie poszukuję marzeń spreparowanych mi przez kogoś. A już szczególnie mało życzliwie potraktuje marzenia, które spowodują, że przepłacę za jakiś tam produkt, bo wtedy będę się czuł jak frajer.

Zdaję sobie sprawę, że wiele osób ma zdanie jakby przeciwne do mojego. Zastanawiam się, co ich motywuje do tego, aby kupować marzenia od kogoś, a nie polegać na samodzielnie utworzonych, zgodnie z tą naturą, jaką się ma... :think:

I głównym powodem, jaki mi tu przychodzi do głowy, jest potrzeba wspólnoty, pragnienie posiadania marzeń, które będą zgodne z marzeniami innych ludzi, w szczególności jakiejś tam wybranej grupy. Nacjonalizm uważam za przykład takiego sprzedawania marzeń - oto ludziom się sugeruje "razem będziemy szli, razem zwyciężymy, będziemy więksi od innych - my wspaniali!". Kto by nie poszedł za takim marzeniem?...
Choć są i marzenia indywidualistyczne, które się sprzedaje. W istocie one są pozornie indywidualistyczne, bo tak naprawdę to są znowu wydaniem zależności od grupy, od ocen społecznych. Oto jest propozycja: kup ten superdrogi zegarek, który cię wyróżni, który pokaże innym, że ciebie na niego stać, podczas gdy innych stać nie będzie... Niby to marzenie jest indywidualistyczne, ale w istocie przecież nikt nie kupuje takiego zegarka, aby go tylko dla siebie mieć, ale przecież właśnie po to, aby POKAZAĆ INNYM, jako oznakę prestiżu. Indywidualizm jest tu bardzo skromny i pozorny, jest tylko udawaniem, bo rzeczywisty cel jest społeczny, jest w 100% powiązany z relacją z grupą. Indywidualistyczny byłby jedynie taki cel, który zawiera odniesienia do czegoś, czego nikomu nie można pokazać, pochwalić się tym...

Michał Dyszyński

Ja raczej aktualnie z zasady nie kupuję od nikogo marzeń. Podoba mi się taka myśl:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Uważam, że każdy powinien być bardzo ostrożny w adaptowaniu cudzych marzeń. To, że większość narodu niemieckiego zaakceptowała marzenie Hitlera o imperium III Rzeszy Niemieckiej, spowodowało tak wiele zła. A zaczęło się od marzeń...