ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Co pewien czas zaglądam na zacięte dyskusje toczące się na forum Kubusia. Przyznam, że nie śledzę ich bardzo szczegółowo, ale rzucam okiem na pewne sformułowania. I ostatnio oświeciła mnie myśl, że być może istotnym powodem nieporozumień w stosowaniu logiki jest pewien rodzaj utożsamienia językowego. Chodzi mi o utożsamienie konceptu spełniania i prawdziwości.

Weźmy dwa sformułowania:
Zdanie 1: Liczba 4 jest parzysta
Zdanie 2: Jeśli liczba dzieli się przez 4, to dzieli się przez 2

Teraz zastosujmy do tych sformułowań koncept PRAWDZIWOŚCI.
Powiemy zatem Zdanie 1 jest prawdziwe
albo
Zdanie 2 jest prawdziwe.

Co jednak komunikujemy w pierwszym, a co w drugim przypadku?

Przyjrzyjmy się sprawie analitycznie.
Koncept prawdziwości odnosi się do podziału prawda vs fałsz. Powiedzenie, że coś jest prawdziwe oznacza zatem, że nie zachodzi przypadek odwrotny - przypisany od fałszu.
Dla zdanie 1 fałszem byłoby Liczba 4 nie jest parzysta. Zatem stwierdzenie, ze zdanie jest prawdziwe potwierdza parzystość liczby 4
Dla zdania 2...
No właśnie co jest fałszem dla zdania 2?...
Ja widzę tu dwie opcje interpretacyjne dla konceptu fałszu:
- liczba NIE DZIELI SIĘ przez 4
- nie ZACHODZI SPEŁNIANIE implikacji podzielność przez 4 daje podzielność przez 2
Czyli mamy dość fundamentalną różnicę pomiędzy interpretacją prawdziwości w znaczeniu zdania 1 i zdania 2. W pierwszym przypadku jest jedna opcja, jest jasność komunikatu. W drugim przypadku komunikat od razu na starcie rozpada nam się na dwie konkurujące ze sobą interpretacje. Są one w ogóle różnej klasy - mają różne mechanizmy weryfikujące - tzn. prawdziwość sprawdza się w oparciu o stosowne (pojedyncze) kryterium, zaś spełnianie wymaga zastosowania tabelki, w której rozpiszemy opcje - możliwości interpretacji komunikatu.

Zatem mamy dość podstawowy wniosek:
Zaprzeczenie (prostego) zdania twierdzącego, a zaprzeczenie implikacji (bądź dowolnego innego schematu logicznego) to dwie znacząco różne rzeczy, które połączyć jest trudno.
Moim twierdzeniem tutaj jest zatem Spełnianie (schematu), a prawdziwość to różne byty myślowe.

Tymczasem potocznie mówi się np. "implikacja p=>g jest prawdziwa". Wg mnie takie sformułowanie wprowadza niejasność dla komunikatu. Co to właściwie znaczy, ze "implikacja jest prawdziwa"?...
To nie jest właściwe sformułowanie.
W istocie taki komunikat należałoby rozbić na dwie opcje
- implikacja jest SPEŁNIONA (wtedy, każdy szukając odpowiedzi na jakiś problem, zajrzy sobie do tabelki logicznej implikacji i wyciągnie stosowny wniosek).
- konkretne sformułowanie WEWNĄTRZ IMPLIKACJI jest prawdziwe (wtedy sprawa jest jasna od strony interpretacyjnej), albo też, że dodatkowo zakładamy, iż druga część komunikatu (następnik implikacji) nie przeczy schematowi implikacji - czyli prawdziwość stwierdzałaby, że potwierdzony jest tutaj wybór jednej z opcji.

Jeśli tego nie określimy, to przy interpretacji komunikatu pojawi się wątpliwość: O co właściwie autorowi sformułowania chodzi?
O co NA PEWNO chodzi?... A nie o tą drugą interpretację?... Po czym to poznać?

Mieszanie ze sobą SPEŁNIENIA i PRAWDZIWOŚCI wprowadza mętlik interpretacyjny, niejasność co do intencji komunikatu. Właściwie to wg mne powinno być stosowane językowo. Powinno się osobno mówić:
- o SPEŁNIENIU SCHEMATU logicznego (np. implikacji)
- o PRAWDZIWOŚCI sformułowań twierdzących.
Jedno z drugim połączone z dużym prawdopodobieństwem się pogryzie...

Inaczej mówiąc, postulowałbym zaniechanie mówienia "implikacja jest (nie)prawdziwa", bo właściwie do końca nie wiadomo co to znaczy, lecz "implikacja jest (nie)spełniona".

rafal3006

http://www.sfinia.fora.pl/blog-michal-dyszynski,67/spelnianie-a-prawdziwosc,7908.html#239960

Piotr Rokubungi

Logika taka operuje na wyobrażeniach, a nie na obiektach realnych, czy nawet wirtualnych. Liczby nie istnieją, jako takie- są tylko wymysłami. Tak więc cała logika na nich oparta, cała matematyka jest fantazją, żeby nie napisać, ze bzdurą.

rafal3006

Jak liczby nie istnieją to po co ci pieniądze?
Oddaj wszystko biednym, przecież mówienie że masz 100zł jest nonsensem bo liczba 100 nie istnieje.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Dureń jesteś rafa3006. Dyskusja z tobą, to jak z przedszkolakiem, faktycznie. Nie będę się zniżać! :fuj: