ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Świat wokoło aż kipi ostentacją, buńczucznymi deklaracjami, ocieka emocjonalnością ocen. Wystarczy włączyć telewizor, aby takich deklaracji, co do których najczęściej z góry wiadomo, że będą one bez pokrycia, usłyszeć wiele. To nie jest po mojemu...

Dawno już temu uznałem, że ściganie się na wyrazistość i siłę deklaracji nieuchronnie musi doprowadzić do stania się pyszałkiem, rzucającym słowa na wiatr, kimś czyje słowa są niewiele warte. Od tego czasu kieruję się właściwie w przeciwną stronę w moim komunikowaniu się:
- zaznaczam, że głoszę SWOJE PRYWATNE OPINIE
- nie ogłaszam raczej jak będzie, a jeśli już coś przewiduję, to starając się zaznaczyć niepewność owych przewidywań, ich probabilistyczny charakter
- w ogóle unikam wchodzenia w spory, szczególnie te powiązane z eskalacją stanowisk.
- ogólnie OSŁABIAM WYMOWĘ tego, co komunikuję, UNIKAM PRESJI i sugestii, iż mam jakąś większą rację, niż inni.
ale też...
- po prostu PRZEDSTAWIAM SWOJE ARGUMENTY.
Podoba mi się bardzo pewne wypowiedź Jezusa

Michał Dyszyński

Dyskusyjne zapewnienia: ja mam rację, a oponent to głupek - brak klasy i nadmiarowość

Jest taka grupa dyskutantów, która w dyskusjach ma zwyczaj do treści samych argumentów wplatać deklaracje w stylu: "ja mam rację", "prawda jest taka, jak piszę", "mój oponent nie ma racji, tylko ja" itp. Do tego lecą jeszcze epitety na oponenta - że głupi, że kiepski filozof, że się nie zna, że niekompetentny itp.
. W przedszkolu to zapewne uchodzi, w podstawówce też pewnie jest dobrze widziane, ale już w lepszym liceum, przynajmniej co bardziej ogarnięci uczniowie zaczynają rezygnować z takich "polepszeń" swojej pozycji dyskusyjnej. A tu, nieraz dojrzali, może nawet po studiach ludzie, nie mogą się powstrzymać.

Jeśli komuś się zdaje, że "się czepiam", to jednak chciałbym zwrócić uwagę na następujące okoliczności:
- Domyślnie zakłada się, że jeśli ktoś przedstawia jakiś pogląd, to uważa go za słuszny. Nie trzeba zatem (wyjątki mogą się zdarzać, ale rzadko) przypominać ani oponentom, ani pozostałym obserwatorom pisania, że się uważa daną tezę za słuszną. To jest nadmiarowa deklaracja.
- Tworzenie obraźliwych, czy nawet tylko trochę poniżających epitetów na oponenta, z racji na mało kreatywny charakter tej czynności w większości sytuacji, nie sugeruje kompetencji. Raczej sugeruje brak opanowania, poziomu kultury.
- Jeśli zaś uważamy oponenta za głupka, to po co w ogóle z nim dyskutujemy?...

Michał Dyszyński