ŚFiNiA

Michał Dyszyński

O mocy wiary mówi się najczęściej w kontekście religijnym. Można dać przykład z Biblii o tej wierze niczym ziarnko goryczy, która nakazuje morwie przesadzać się w morze, albo o wierze Piotra, który do Jezusa idzie po wodzie. Tak więc większość ludzi, gdy usłyszy coś o mocy wiary, pewnie odczuje wewnątrz jakieś ukłucie sceptycyzmu. W końcu gdyby wiarą się tak cuda łatwo czyniło, to mielibyśmy świat pełen magów, bo przecież niektórzy zdają się wierzyć w różne rzeczy tak uporczywie, czasem wręcz niewolniczo, że już dawno powinno im się to sprawdzić.

Tymczasem moc wiary da się objaśnić w sposób bardziej przyziemny, bez odwoływania się do jakichś nadnaturalnych zdolności. Ot, choćby tak.

Jest sobie dwóch ludzi o podobnych zdolnościach i umiejętnościach. Załóżmy, że obaj chcą skończyć jakieś trudne studia. Jeden wierzy w to, że mu się to uda, a drugi nie za bardzo...
W życiu tak to bywa, że trafiają się i zachęty do działania i przeszkody. Możemy założyć, że obaj ludzie z tego przykładu natrafią na jakieś podczas swoich studiów - jakieś zawalone kolokwium, może niezdany egzamin. Ten, który wierzy, że jednak mu się uda te studia skończyć, że warto jest je kończyć, że nawet pomimo trudności, trzeba się z problemami zmagać i iść do przodu, będzie miał o wiele większą determinację w zakresie pokonywania problemów. Jak mu nie zaliczą semestru, to wywalczą w dziekanacie jakiś warunek, dorwą asystenta na korytarzu i wybłagają jeszcze jedną szansę. Ten, kto nie wierzy w sukces, nawet jeśli formalnie będzie miał takie same podstawy, nie zdecyduje się na takie działania, uzna że nie ma sensu nic robić, bo i tak już wszystko stracone. Podobnie będzie w kwestii samej nauki - ktoś wierzący w to, że studia warto jest skończyć zapewne więcej czasu i wysiłku włoży w naukę, niż ten, kto chętnie co prawda by studia skończył, ale wątpi w to, że się to uda.
Podobnie bywa w relacjach z ludźmi. Niejeden uparty, wierzący w sukces "wychodził sobie" związek, a potem ślub z bardzo atrakcyjną osobą, podczas gdy inny, choć nawet miał większe szanse, z racji na to, że nie wierzył w sukces, odpuścił sprawę za szybko.
Znany jest w medycynie efekt placebo. Jest o opisane w literaturze, a nawet ma swoje odzwierciedlenie w procedurach testowania leków, gdzie jest wymóg podwójnej ślepej próby - ani pacjent, ani lekarz podający substancję aspirującą do bycia lekiem, nie wie czy podaje postać aktywną, czy placebo. Bo zostało statystycznie zbadane i udowodnione wielokrotnie, że sama wiara w to, że się dostało lek już na tyle zwiększa prawdopodobieństwo wyleczenia, iż efekt może być nieodróżnialny od podania prawdziwego leku.

Wiara ma moc już teraz, w każdym momencie życia. Choć zapewne taka, jaką opisuje Biblia będzie jakimś absolutnym ewenementem. Mimo to wiara na naprawdę moc!

Michał Dyszyński

Jak się tak dobrze zastanowić, to osiągnięcia nauki też są jakąś formą ujawnienia się potęgi wiary. Wiary oczywiście dość szczególnej - naukowo rozumianej.

Każda teoria naukowa oparta jest o ZAŁOŻENIA. Założenia są przyjętymi na wiarę podstawami rozumowania. Mając silną wiarę w poprawność owych założeń, a także wiarę w to, iż jest sens poprowadzić dalej rozumowania z nich wynikające, naukowiec konstruuje coraz to wyższe poziomy abstrakcji, wyprowadza coraz to nowe wnioski. Przypomina to trochę przyrównanie Jezusa wiary do ziarnka gorczycy, które najpierw małe (same założenia), ale rozrastające się (rozwój teorii oparty o te założenia) ostatecznie tworzą "drzewo" (gałęzie wynikania) w którego gałęziach "chronią się ptaki", czyli które dają szansę na WSPARCIE dla kolejnych wniosków, praktycznych zastosowań, może budowy urządzeń.
Wiara jest motywem rozwoju nauki:
- wiara, że umysł ludzki ostatecznie okaże się wystarczająco poprawny, aby doprowadzić do użytecznych wniosków
- wiara w to, że warto się rozwijać intelektualnie
- wiara w (omówione wyżej) podstawy teorii, założenia, rozumowania.
Wszystko co wielkiego w nauce osiągnięto, osiągnięto dzięki wierze ludzi, którzy włożyli ten tytaniczny nieraz wysiłek w rozwój nauki.

Michał Dyszyński

Od lat mnie nurtuje ten fragment Ewangelii

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 20:31, 28 Mar 2023 Temat postu: Re: Potęga wiary

Wiara jest w każdej decyzji, jaką tylko jesteśmy w stanie podjąć.
Ale wiara jest też w każdym sformułowanym celu, jaki się wyznacza - choćby w zasadność owego celu z powodów, które też wybraliśmy (czyli wyróżniliśmy wiarą, że są to te właściwie powody).
Wiara jest właściwie jak teoria naukowe - tym lepsza im bardziej spójna i użyteczna w dalszych poczynaniach.

Wiara na start jest mała a skoncentrowana - jak ziarnko gorczycy, które ma palący smak. Tak samo dobra teoria, na start ma tylko "koncentrat" w postaci sformułowanych postulatów i ogólnych założeń metodologicznych. Ale to samo jest i z postawą życiową - postawą nadziei. Im bardziej na start jest skoncentrowana ale OGÓLNA tym bardziej będzie użyteczna, bo da się odnieść niemal do wszystkiego.

Zaczynanie drogi w życie z wiarą za szeroką, już na start rozczłonkowaną z wieloma zastrzeżeniami jest mało perspektywiczne w warunkach, w których nie wiemy co nas czeka. Zasady powinny być najprostsze z możliwych (ale nie prostsze!), najbardziej uniwersalne i bez potrzeby odwoływania się do wielu rzeczy na raz. Wtedy mogą one działać skutecznie, bo człowiek nie pogubi się w tych licznych warunkach, zastrzeżeniach, wyjątkach, niuansach.
Dobra wiara sprawia, że mamy drogowskaz - jakby kompas, który wskazuje jasno kierunek, a nie który ewentualnie wskaże ten kierunek, jeśli wykonamy sto skomplikowanych czynności przygotowawczych. Tylko że nie zawsze tak prosto się da ująć sprawy. Nieraz będzie tak, że tego ideału nie da się spełnić... :think:

Michał Dyszyński

W kontekście tego wątku popełniła mi się odpowiedź Kruchemu