ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest taka grupa ludzi, którzy bardzo pragną być poprawni, zgodni z tym, co jest słuszne. Ale forma tego dążenia do poprawności jest u nich taka, że wychodzi na przeciwną stronę, wychodzi na bezsens. Jak to się dzieje?...
- Problem jest w BRAKU RÓŻNICOWANIA aspektów niezbędnych, pożytecznych, niezbywalnych, z tymi, które należałoby wyeliminować.
Mamy zatem zwolenników poprawności, którzy rozumują na zasadzie: z błędnego myślenia powstaję złe decyzje i grzech, zatem...
... przestańmy myśleć w ogóle! Myślenie jest złe... :shock:

(czyli bezmyślność jest dobra, odruchowe działanie jest poprawne... :shock:

)
Zadziwiające jest, że naprawdę tacy ludzie są, którzy dokładnie tak podchodzą do kwestii myślenia. Nie chcą dostrzegać przecież "walącej po oczach" sprzeczności w tym postawieniu sprawy, nie chcą dostrzegać, że to ich "niemyślenie", do którego nawołują, jest też myśleniem, tylko bardziej chaotycznym, bardziej pozbawionym szans na samonaprawę.
Dopóki żyjemy, będziemy myśleć, Kartezjusz to zauważył w swoim słynnym cogito. Ale zwolennicy toksycznej poprawności, opartej o totalną negację umysłu, wpatrzeni w pustą bezrozumną emocję totalnego opowiedzenia się za nieróżnicującą niczego tendencją destrukcji świadomości, będą się upierali przy głoszeniu tezy, iż myślenie samo w sobie jest złe.
Pewnie to do nich nie dotrze, ale chcę zakończyć tę refleksję swoim jawnym opowiedzeniem się za poprawnością, która jest niesprzeczna, która buduje i daje nadzieję:
To nie myślenie w ogóle jest złe, ani też myślenie samodzielne nie jest złe, tylko myślenie pozbawione krytycyzmu, pochopne i podszyte zakłamaniem jest złe.

Nie tylko nie wolno jest nam ograniczać swojego myślenia, ale - przeciwnie - trzeba je rozwijać, choć dbając pilnie o to, aby owo myślenie było CZUJNE, KRYTYCZNE, NIE ULEGAJĄCE EMOCJONALNEJ PRESJI UPRASZCZANIA sobie rozpoznań rzeczywistości.