ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ludzka natura jest pełna sprzeczności i paradoksalnych postaw. W tym wątku niektóre z nich postaram się opisać. Na początek będzie
Paradoks związany z przekonaniem, że się nie czyni żadnych założeń
Paradoks ten sformułowanym następująco:
Ludzie, którzy są najbardziej przekonani, że niczego w swoich ocenach nie zakładają, są właśnie tymi, którzy założenia czynią nie tylko najczęściej, ale do tego mają one najbardziej nieuporządkowany charakter.

Takich ludzi można w dyskusji łatwo rozpoznać po tym, że własne przekonania traktują jako formę absolutu (nie muszą od razu nazwać ich "absolutnymi", chodzi o samo realne traktowanie wykluczające refleksję nad tym, co stanowi uzasadnienie tego, co głoszą, a przedstawiające ich poglądy jako "to tak jest"). Jednocześnie tacy ludzie będą ochoczo zarzucali tym, którzy się z nimi nie zgodzą, iż to oni "czynią założenia".
Wyjaśnienie, dlaczego ów efekt psychologiczny występuje, nie wymaga skomplikowanego rozumowania. Praktycznie wszystko tutaj wynika z tego, że tego rodzaju ludzie UNIKAJĄ ROZWAŻANIA WSZYSTKIEGO, CO STAWIA ICH PRZEKONANIA W WĄTPLIWOŚĆ, CZY SUGERUJE POTRZEBĘ TYCH PRZEKONAŃ WERYFIKACJI W KONTEKŚCIE JAKICHŚ KRYTERIÓW.

Jeśli ktoś nie stawia sobie pytań w stylu "czy coś rzeczywiście obiektywnego potwierdza moje przekonania?", to takim osobom ich przekonania jawią się jako "tak to jest", co blokuje motywację/powód ku REFLEKSJI PORÓWNAWCZEJ.

Jak ktoś twardo blokuje porównanie jego poglądów z jakimikolwiek innymi, bądź dopuszcza porównania wyłącznie z przekonaniami ustawionymi - specjalnie stworzonymi do porównania po to, aby owo porównanie wykazało ewidentną wyższość ich poglądów - to konsekwencją będzie, iż taki ktoś nie będzie w stanie nawet dostrzec różnic, dzielących jego poglądy z poglądami sensownymi alternatywnymi, czyli też nie dostrzeże różnic w czynionych założeniach, z których owe poglądy wynikają.