ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Myślę, że coś takiego jest jak osobowość, która - z sobie znanych powodów - lubi stawiać relacje z innymi osobami od strony roszczeń i pretensji. Znam parę takich osób, które w rozmowach głównie te tematy poruszają - jak to jacyś tacy czy inni "oni" są im winni czegoś, albo i czegoś innego.
Zastanawiam się, skąd bierze się u ludzi taka potrzeba rozkminiania pretensji maści wszelakiej. :think:

Widzę tu dwa główne wątki "mentalnej logiki".
1. Osoby tak stawiające sprawę ogólnie lubią się spierać. To dla samych owych osób może być nawet nie do końca jasne i czytelne, bo one nie diagnozują obiektywnie własnych odczuć, jednak za tą całą konstelacją różnych zachowań i odruchów roszczeniowych kryje się potrzeba, aby sobie zapewnić w relacjach z ludźmi jeszcze jeden spór, w którym można się trochę wyżyć, znaleźć powód swojej sprawczości, nawet rozrywkę.
2. W ten sposób kanalizowane są lęki i frustracje - wszak mamy winnego! Ludziom nie w pełni świadomych ich emocji, potrzebny jest "mentalny kozioł ofiarny", który będzie odpowiadał za to całe zło świata, jakie ich spotkało. I do roli owego kozła nadaje się dobrze ktoś, komu się znalazło winę, a potem się tę winę na nim trzyma. To on teraz jest przynajmniej reprezentantem zła świata, jest konkretny i wredny. Przynajmniej nie jest tym ukrytym strachem, ale jakoś ujawnionym i zlokalizowanym.

Ludzie często nie mają świadomości, jak to ich wewnętrzne potrzeby, z ich psychiką pogrywają, wymuszając mało racjonalne postawy. Zdobycie się na autorefleksję i obiektywizm w ocenie siebie, jest efektem przejścia długiej drogi, wymaga sprecyzowanej woli, wielu prób i doświadczeń,. wiedzy, pewnego minimum uporządkowania wewnętrznego. Bez tego człowiek jest sterowany niczym marionetka przez własne lęki, problemy wewnętrzne, nieuporządkowania.

Michał Dyszyński

Kiedyś zadałem sobie pytanie: czy sam jestem roszczeniowy?
- Ogólnie wydaje mi się, że jestem raczej mało roszczeniowy. Pewnie w wielu sytuacjach ZA mało roszczeniowy. W życiu roszczeniowość się często przydaje, jest oczekiwana w licznych sytuacjach, a brak roszczeń bywa odczytywany jako frajerstwo, czy też brak zaradności życiowej.

Z drugiej strony sam unikam roszczeniowych osób. Kontakt z takimi jest raczej mało przyjemny. Roszczeniowiec często osiąga więcej, niż osoby mało roszczeniowe, ale też zraża do siebie ludzi w większym stopniu.

Michał Dyszyński