ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mam swoja dziwną ambicję odnoszenia wszystkich zarzutów do mnie samego.
Jeśli mam zamiar kogoś skrytykować pod jakimś tam kątem, to uznaję obowiązek spytania się najpierw siebie czy:
1. Czasem nie bardziej ten zarzut odnosi się do mnie.
2. A jeśli nawet nie bardziej, to w jakim stopniu odnosi się do mnie.
3. A jeślibym nawet miał uznać, iż zarzut do mnie się nie odnosi, to Z JAKICH KONKRETNYCH PRZESŁANEK WNIOSKUJĘ, to że się on do mnie nie odnosi.

Ad. 3.
Przesłanki, które wykluczyć mogą to, że zarzut jednak do mnie się nie odnosi, albo (co znacznie częstsze, zakładam wręcz takie odnoszenie się do mnie, a zwykle jakieś jego formy w sobie odnajduję) odnosi się w relatywnie mało istotnym stopniu mają spełniać dość konkretne kryteria:
- Mają być najpierw sformułowane NIEZALEŻNIE OD OSOBY, ogólnie bezstronnie, aby nie dało się z góry ich komponować pod kątem potrzeb i życzeń.
- Mają być odnajdowane we mnie (każda z nich) w jakiejś tam formie, choć może to być forma szczątkowa, wycofana z jakiegoś powodu. Nie zaliczam sobie zatem prostego "eee, na pewno to się do mnie nie odnosi, przecież jawnie formułuję, że się nie odnosi, więc musi tak być".
- Mają JEDNOZNACZNIE wskazywać symptomy na to, co stanowi przedmiot problemu.

Jeśli zaś nie przeprowadzę owej procedury względem siebie, to moim obowiązkiem jest uznanie, iż status zarzutu wobec mnie nie jest ustawiony na wartość "zarzut się nie stosuje", lecz na wartość "NIE ZWERYFIKOWANO stosowalności zarzutu wobec MD".

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Korzyść z odniesienia zarzutów do siebie jest na kilku płaszczyznach:
- pozwala poznać samego siebie, to nad czymś na swój temat będziemy mieli okazję przynajmniej się zastanowić
- zabezpiecza w jakimś stopniu przed sytuacją, gdy ktoś nam postawi ten zarzut, a my wtedy nie będziemy w żaden sposób na ten problem mentalnie przygotowani, wezmą nas z zaskoczenia. To czyni człowieka odporniejszym na potencjalną krytykę.
- pozwala poznać sam zarzut - bo ten, bezpieczny, jako że na własnych warunkach, sposób jego rozważania, zapoznaje z jego naturą. Badając coś w kontekście tego, co najlepiej znamy (wszak chyba siebie znamy najlepiej), jesteśmy w stanie prześledzić, na ile w ogóle zarzut jest realistyczny.
- trenuje umysł w jego kontekście, jeśli mielibyśmy komuś ten zarzut postawić. Mając jego odniesienia przetrenowane, nie damy się tak łatwo wypłoszyć z tego, co chcemy zasugerować. Bo będziemy już mieli jakoś wstępnie przetestowane najbardziej typowe obrony, oparte o banalne tłumaczenia.
- trenuje emocje człowieka, trenuje też uczciwość, pokorę.

Im bardziej człowiek sam się najpierw jest w stanie uporać z materią różnych zarzutów, tym bardziej jest później wobec nich spokojny, odporny, niejako "zaszczepiony" na ich jad, bo już jego "mentalny system immunologiczny" zetknął się z "patogenem", już ma przetrenowane sposoby obrony.