ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jednym z najważniejszych zadań dla emocjonalności człowieka jest ochrona osoby - czuwanie nad bezpieczeństwem i integralnością mentalną. Wychodzi to co prawda różnie, bo emocje nie są precyzyjnym narzędziem motywacyjnym, więc w licznych przypadkach ich działanie jest przeciwne do pożądanego, jednak w ogólności jest to działanie niezbędne (choć dodatkowo potrzebne jest tu wsparcie intelektu). Emocje z zasady reagują bardzo mocno, gdy osoba czuje się zagrożona. I chodzi nie tylko o zagrożenie fizyczne, ale o zagrożenia na gruncie oceny, pozycji społecznej, na płaszczyźnie mentalnej.
Osoba jako tako wymaga ochrony, czyli też samoochrony. Aby jednostka w ogóle paradygmat ochrony siebie uznawała, musi zostać do tego (przynajmniej na starcie życia) przymuszona. I tu przymuszają osobę właśnie emocje
- emocja lęku
- emocja bycia poniżonym, niesprawiedliwie potraktowanym
- emocja zwycięstwa i sukcesu
- emocja (może najmniej gwałtowna, ale za to oczekiwana) związana z poczuciem akceptacji i bezpieczeństwa.
Paradygmat ochrony siebie jest człowiekowi genetycznie wbudowany. Nie musimy się go uczyć od zera, choć uczymy się już bardziej konkretnych, czy tych wymagających użycia wiedzy i doświadczeń sposobów reagowania.