ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ewangelia Jana, 3
(1) Był wśród faryzeuszów pewien człowiek, imieniem Nikodem, dostojnik żydowski. (2) Ten przyszedł do Niego nocą i powiedział Mu: Rabbi, wiemy, że od Boga przyszedłeś jako nauczyciel. Nikt bowiem nie mógłby czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, gdyby Bóg nie był z Nim. (3) W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwo Bożego. (4) Nikodem powiedział do Niego: Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się? (5) Jezus odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. (6) To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem. (7) Nie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić. (8) Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha.

Tym cytatem chciałbym zapoczątkować wątek o ewangelicznej idei duchowego narodzenia się, wzrostu i doskonalenia.

Michał Dyszyński

Idea duchowego wzrostu jest zawarta też w innych fragmentach Biblii. Np. w tej przypowieści zapisanej w ewangelii Łukasza 8:
(4) Gdy zebrał się wielki tłum i z miast przychodzili do Niego, rzekł w przypowieściach: (5) Siewca wyszedł siać ziarno. A gdy siał, jedno padło na drogę i zostało podeptane, a ptaki powietrzne wydziobały je. (6) Inne padło na skałę i gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci. (7) Inne znowu padło między ciernie, a ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je. (8) Inne w końcu padło na ziemię żyzną i gdy wzrosło, wydało plon stokrotny. Przy tych słowach wołał: Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha! (9) Wtedy pytali Go Jego uczniowie, co oznacza ta przypowieść. (10) On rzekł: Wam dano poznać tajemnice królestwa Bożego, innym zaś w przypowieściach, aby patrząc nie widzieli i słuchając nie rozumieli. (11) Takie jest znaczenie przypowieści: Ziarnem jest słowo Boże. (12) Tymi na drodze są ci, którzy słuchają słowa; potem przychodzi diabeł i zabiera słowo z ich serca, żeby nie uwierzyli i nie byli zbawieni. (13) Na skałę pada u tych, którzy, gdy usłyszą, z radością przyjmują słowo, lecz nie mają korzenia: wierzą do czasu, a chwili pokusy odstępują. (14) To, co padło między ciernie, oznacza tych, którzy słuchają słowa, lecz potem odchodzą i przez troski, bogactwa i przyjemności życia bywają zagłuszeni i nie wydają owocu. (15) W końcu ziarno w żyznej ziemi oznacza tych, którzy wysłuchawszy słowa sercem szlachetnym i dobrym, zatrzymują je i wydają owoc przez swą wytrwałość.

Z kolei ostrzeżenie przed tym, aby rozwoju nie zaniechać z powodu lęku, zawiera przypowieść o talentach (minach w innej wersji), jak np. Mateusza 25:
(14) Podobnie też [jest] jak z pewnym człowiekiem, który mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. (15) Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał. Zaraz (16) ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, puścił je w obrót i zyskał drugie pięć. (17) Tak samo i ten, który dwa otrzymał; on również zyskał drugie dwa. (18) Ten zaś, który otrzymał jeden, poszedł i rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze swego pana. (19) Po dłuższym czasie powrócił pan owych sług i zaczął rozliczać się z nimi. (20) Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł: Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem. (21) Rzekł mu pan: Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana! (22) Przyszedł również i ten, który otrzymał dwa talenty, mówiąc: Panie, przekazałeś mi dwa talenty, oto drugie dwa talenty zyskałem. (23) Rzekł mu pan: Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana! (24) Przyszedł i ten, który otrzymał jeden talent, i rzekł: Panie, wiedziałem, żeś jest człowiek twardy: chcesz żąć tam, gdzie nie posiałeś, i zbierać tam, gdzieś nie rozsypał. (25) Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność! (26) Odrzekł mu pan jego: Sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że chcę żąć tam, gdzie nie posiałem, i zbierać tam, gdziem nie rozsypał. (27) Powinieneś więc był oddać moje pieniądze bankierom, a ja po powrocie byłbym z zyskiem odebrał swoją własność. (28) Dlatego odbierzcie mu ten talent, a dajcie temu, który ma dziesięć talentów. (29) Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. (30) A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz - w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

Katolikus

Czy idea duchowego narodzenia się na nowo jest istotą chrześcijaństwa czy tylko jednym z wielu przesłań (ważnych!), ale to jeszcze nie jest istota?
Może istotą jest przekaz, że Bóg jest miłością, która ma wielkie plany wobec własnego stworzenia?
A może istotą jest śmierć i zmartwychwstanie Jezusa i to, że Jezus wziął na siebie nasze grzechy?

Michał Dyszyński

Katolikus

Ciekawe, że choć mamy jeden świat do obserwacji to tak wielu myślicieli wyraża tak bardzo odmienne stanowiska. Bo przecież byli i są wielcy myśliciele, którzy są przekonani, że nasz świat to tylko suma szczęśliwych przypadków, a cały wszechświat jest zimny, nie współczujący i przez nikogo nie stworzony i człowiek to tylko epizod wśród grzybów i bakterii. Z kolei inni myśliciele widzą wielki sens i cel, a nawet (tak jak ty), że człowiek ma narodzić się do wolności. :think:

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Zadziwiające jest przekonanie, jakie wyraża część chrześcijan, wyraźnie lekceważących (albo nawet przeciwnych postulatowi rozwoju intelektualnego i duchowego), że dobro birze się z posłuszeństwa, które stroni od samodzielności w myśleniu, ocenianiu. :shock:

Ale przecież nawet posłuszeństwo JAKOŚ trzeba zrealizować, a owa realizacja będzie dziełem konkretnej osoby - z wykorzystaniem jej umiejętności, inteligencji?...
A co? - Mielibyśmy tylko gadać o posłuszeństwie, a realnie nic nie robić?... :shock:

Posłuszeństwo realizować by się miało samym jego promowaniem, czyli bez wkładania żadnego osobistego wysiłku w rozstrzyganie kwestii, które zawsze stawia życie podczas realizacji (dowolnego, nie tylko związanego z posłuszeństwem) zadania?... :shock:

Ale niektórzy zdają się wierzyć, że dobro tak powstanie niejako samo - ktoś usłyszy, co ma robić i od razu, na nie wiadomo jakiej zasadzie, miałby chyba wiedzieć, co ma robić, czym, jak przeciwdziałać trudnościom po drodze... To by chyba jakiś cud musiał się stać, jakieś nadzwyczajne natchnienie za każdym razem musiałoby spadać na tak "posłusznego", który zawczasu niczego nie planował, o niczym nie myślał, przed problemami się nie zabezpieczał, a wszystko mu się udało, poszło jak po maśle...
Ja uważam, że takich cudów nie ma (ewentualnie są bardzo wielką rzadkością). Dobro, które czynimy, skutecznie wynika z pracy nad sobą, bierze się ze zbierania informacji o tym, co jest do zrobienia, analizowania przyczyn pojawiających się trudności, a potem wypracowywania sposobów przeciwdziałania owym trudnościom.
Jeśli się nie pracuje nad sobą, jeśli nie doskonali metod walki z trudnościami w realizacji dobrych zadań, to się dobra nie zrealizuje. Naprawdę nie ma jak być inaczej...

Katolikus

Człowiek, by osiągnąć zbawienie musi narodzić się na nowo, czyli - jak to niejednokrotnie wyjaśniałeś - musi uwolnić się od dziedzictwa ewolucyjnego. Może ten temat jest dobrą okazją, aby wyjaśnić od czego tak konkretnie człowiek powinien się uwolnić?

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9040 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9040 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9040 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9040 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

Wracając do kwestii narodzenia się na nowo...

Narodzenie się na nowo w tym rozumieniu, które dzisiaj uznaję, polega przede wszystkim na INTEGROWANIU OSOBOWOŚCI. Co się na nie składa?
- Przede wszystkim wiążę się ono z uświadomieniem sobie, iż osobno intelekt, czy osobno wola, czy osobno emocje i intuicje nie są w stanie ukształtować poprawnej osobowości. Tylko łącznie, WSPOMAGAJĄC SIĘ WZAJEMNIE mogą one stworzyć poprawny "team", który poprowadzi świadomość w stronę spełnienia i sprawczości.
Rodzenie się na nowo polega też na eliminowaniu różnych postaci zniewolenia "tym światem". Aby się z takich niewoli wyrwać, niezbędne jest:
1. Rozpoznanie, że one w ogóle nas niewolą
2. Ustalenie, jakie motywy, odniesienia mielibyśmy uznać w zamian tych, które nas niewoliły
3. Skonstruowanie jakiegoś planu porzucaniu owych niewolących nas mentalnych kajdan
4. Wdrożenie owego planu, w którym ważne będzie, aby angażować wszystkie sfory świadomości i duchowości - intelekt, wolę, emocje, intuicje, starając się przy okazji poznawać je lepiej, dostrajać ich działanie.

Michał Dyszyński

Życie nam oferuje ciekawy schemat wyzwań mentalnych:
1. Na początku życia musimy ogarnąć jakoś związek umysłu z ciałem - nauczyć się posługiwać kończynami, korygować błędy zmysłów, tworzyć użyteczne informacje z danych zmysłowych.
2. Wraz z dorastaniem pojawia się konieczność sięgnięcia w bardziej zaawansowane konstrukcje świadomości - trzeba jakoś ustalić swoje miejsce w społeczności, rozpoznać swoje możliwości, słabości, zdolności wpływu na otoczenie.
3. Etapem mentalnym wyższym od poprzedniego, który co prawda powoli się też rozwija niemal od początku, jest ZASTANOWIENIE SIĘ NAD WARTOŚCIAMI, nad tymi celami, jakie warto jest w życiu osiągać. Na początek odpowiedź wydaje się tu prosta - na początku mentalnie sterujemy na przyjemności. Jednak wraz ze wzrostem świadomości, przekonujemy się, że prosty kurs na przyjemność jest samowywrotny, bo jedne przyjemności blokują inne przyjemności, bo satysfakcja powtarzania wciąż w identyczny sposób ma tendencję do wygaszania się i wiele innych problemów...
4. Pojawienie się PROBLEMÓW ŻYCIOWYCH powoduje, iż musimy uruchomić w sobie coraz to nowe pokłady pomysłowości, zdolności diagnozowania CO I JAK w tym świecie się dzieje, aby jakoś poradzić z sobie z tym, co jest dla nas nie do zaakceptowania. Wraz z przetrenowaniem sobie prostych narzędzi wpływu na swoje życie, ujawnia się potrzeba lepszej synchronizacji tych narzędzi, skonfigurowania ich tak, aby sobie nawzajem nie przeszkadzały, a raczej się wspomagały.
5. Cały czas gdzieś w tle majaczy PYTANIE O PODSTAWOWY CEL życia.

Ten cel życia ludzie różnie sobie wyobrażają, czują, próbują mentalnie go wymodelować. Domyślną opcją rozwoju jest rozwój związków z innymi ludźmi.
Ale modeli owego rozwoju jest kilka, a ja tu wyróżnie podział na trzy kategorie:
1. Model ekspansji, dominującej sprawczości, a także wspinania się na szczyt hierarchii społecznej
2. Model uległości i dostosowawczości, poszukiwania sobie miejsca w życiu jako ktoś z jednej strony uległy, ale w tej uległości ugrywający coś mentalnie dla siebie.
3. Model pomniejszenia znaczenia aspektów społecznych na rzecz rozwoju mocy indywidualnej, rozwoju świadomości jednostkowej.
Modele te najczęściej, choć w różnym stopniu, są używane JEDNOCZEŚNIE przez każdego niemal człowieka. Każdy jest, w zależności od okoliczności - raz bardziej samodzielny, za chwilę okazujący jakąś formę dominacji, czy odwrotnie - podporządkowania. Te modele nawzajem się wspomagają, a wszystkie mają jakieś miejsce w rozwoju.

Michał Dyszyński

Rodzenie się na nowo to postawienie prawdy (odpowiednio rozumianej) ponad "światem". Czym jest ów świat?...
- To przede wszystkim nasza zależność od narzucanych nam przez ludzi wymagań, wzorców, sugestii, władzy, manipulowania nami przez różne grupy (i pojedyncze osoby) nacisku.
- "Światem" też są nasze instynktowne, wrodzone reakcje, które "współpracują" w czynieniu nas niewolnikami ośrodków ludzkiego nacisku, a jednocześnie wprowadzają własne mechanizmy wpływu.
Ktoś tu mógłby powiedzieć "skoro świat jest zły, to czemu Bóg nas na niego zesłał?". Ale to byłaby błędna sugestia rozumowania, bo:
- po pierwsze świat niekoniecznie jest jednoznacznie "zły", bo jest w nim też i dobro.
- a po drugie, tu właśnie chodzi o to, że RODZIMY SIĘ, WALCZĄC o wyzwolenie z niewoli świata!
Gdyby nie było tego całego świata, z jego błędami, wadliwymi sugestiami, mylącymi odczuciami, to zanikłaby właśnie ta potrzeba mozolnego budowania siebie, a ostatecznie narodzenia się. To właśnie dzięki temu, że (częściowo) zły, a częściowo dobry świat ewidentnie domaga się od nas doskonalszych sposobów reagowania, niż te pierwotne, to człowiek ma powód do walki o siebie.

Michał Dyszyński

Instynktownie człowiek szuka akceptacji u innych ludzi. To w jakiś sposób jest chyba dobre w tym sensie, że spaja społeczności, powoduje, że staramy się czynić coś dobrego dla innych. Ale ta wrodzona tendencja naszej natury ma również swoją negatywną stronę - uzależnia człowieka, często blokując kreatywność osobistą, upupiając, skłaniając ku zakłamywaniu rozpoznań rzeczywistości. Rezygnacja z kompulsywnego poszukiwania akceptacji ma moc uwalniającą.
Nie postuluję tu jakieś alienacji od społeczeństwa, ale jednak chcę zwrócić uwagę na to, że będąc bezrefleksyjnie i całkowicie uzależnionym od ocen społecznych, tracimy swoją indywidualność, a często też i rujnujemy swoje sumienie. Społeczeństwo zawiera pełne spektrum osobowości ludzkich - są tam i ludzie dobrzy, i dranie, są geniusze, i idioci. Jeśli umysł nie dokona rozróżnień, kogo warto posłuchać i uszanować, a czyje poglądy, albo i naciski należy zignorować, albo wręcz zwalczać w sobie, to taki ktoś będzie niczym listek na wietrze, będzie oportunistą, którego się nawet nie szanuje, bo wiadomo, że on zawsze będzie tańczył tak, jak mu zagrają inni. A kim są owi "inni"?... Może z tej górnej półki ludzkości, a może z samego dna i kloaki?...
Poszukując akceptacji niewolniczo, bezrefleksyjnie zdajemy się nie tylko na to, że nie wybudujemy swojej poprawnej osobowości, ale nawet i tego głównego celu - czyli właśnie akceptacji - nie osiągniemy! Bo ludzie szanują tak naprawdę nie tych, którzy służalczo im potakują i przymilają się, ale tych, którzy mają wykształconą indywidualną osobowość, przemyślane zdanie na różne tematy, stawiają swoje granice.

W Biblii jest sformułowanie Jezusa "zaprzeć się samego siebie". Tylko o co w tym chodzi?...
W kontekście poszukiwania akceptacji u innych ludzi można tę frazę odnieść na dwa dokładnie przeciwne sposoby:
- Zaprę się samego siebie, jeśli ten przymus podlizywania się ludziom opanuję. Wtedy ten "wcześniejszy, nieporadny ja" dopiero zostanie odsunięty, a na jego miejscy przyjdzie ja - dojrzały.
- Można się też zapierać samego siebie w tym sensie, że ktoś odda swoje oceny w całości w gestię innych osób - stanie się ich podwładnym, będzie się z nimi zgadzał, nie próbując samodzielnie dociekać żadnej prawdy.
O który rodzaj zaparcia się mogło Jezusowi chodzić?...
- Ja obstawiam, że ten pierwszy rodzaj jest tym właściwym. Trzeba się zapierać tego siebie nieporadnego, siebie instynktownego, siebie bezwolnego i rozlazłego. Ale gdy już się pokona te słabości i powstanie na ich miejsce udoskonalony ja, to tego udoskonalonego nie należy się zapierać.

Michał Dyszyński

Na czym wg mnie polega owo "nowe rodzenie" siebie?
Spróbuję tutaj jakoś naświetlić pierwszy etap tego, w sumie mocno złożonego procesu.

Na start życia każdy posiada jedynie pierwocinę wolności, pozostając za to pod przemożną władzą instynktów, nawyków, narzuconych schematów.
Rodzimy się całkowicie zależni od rodziców - jako niemowlęta, które wszystko dostają od innych ludzi i od reszty świata. Wraz z dorastaniem zyskujemy pewną formę wolności, czyli zdolności do wprowadzania w życie pomysłów, jakie powstają w naszej głowie. Ale na początku praktycznie każdy krok w naszym życiu bierze się z podporządkowania się wezwaniom ze sfery instynktownej, archetypicznej. Na początku nic nie jest przemyślane, czyli nic nie jest nasze. Coś się staje „naszym”, w znaczeniu pochodzącym od osobowości, jaką się staliśmy, jeśli choć trochę daliśmy sobie szansy na zadecydowanie o tym, co się będzie działo. To z kolei wymaga, abyśmy choć w minimalnym stopniu byli w stanie:
- rozpoznać w czym rzecz
- dostrzec dla niej alternatywy
- dopasować owe alternatywy do tego, co jest nasze, co odpowiada wartościom, jakie uznajemy
- dobrać z owych alternatyw tę jedną, która lepiej pasuje do naszych wartości, czy do tego, co pragniemy, aby się działo.
Dopiero gdy jesteśmy w stanie w te wezwania od instynktów, żądań świata zrelatywizować (pozbawić konieczności mentalnego fokusowania się na samym doznaniu), a potem POWIĄZAĆ Z CZYMŚ WŁASNYM (niezależnym już od samego doznania), zaczyna budować się mechanizm tworzenia bytu osobowego, który pełni rolę pośredniczącą pomiędzy IDEĄ, a DOZNANIAMI.

Czym jest zatem owo nowe narodzenie?
Nowe narodzenie jest wzięciem doświadczeń swojego życia, zbieranych jak się zdarzy, przypadkowo, ocenianych schematami wbudowanymi biologicznie i kulturowo, aby SKONSTRUOWAĆ Z OWYCH DOŚWIADCZEŃ NOWĄ SPÓJNĄ JAKOŚĆ, jest to jakby wzięcie tego starego, stanowiącego bazę i poskładanie sobie siebie na nowo - już SIEBIE ZAAKCEPTOWANEGO ŚWIADOMIE, SIEBIE SAMOZGODNEGO, pozbawionego przynajmniej najbardziej podstawowych sprzeczności.