ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ale chciałem napisać o jeszcze dwóch dodatkowych moich życiowych odkryciach, dość pokrewnych tym poprzednio opisanym, czyli odkryciu, że świat wcale nie czeka na moją krytykę wszystkich i wszystkiego co mi akurat wpadło do głowy.
Odkryciem bliskim tego wyżej opisanego było uświadomienie sobie, że wiele "oczywistych" rad dla ludzi jest jakoś ewidentnie nie oczywistych. Trochę pisałem o tym w moim wątku, dlaczego dobre rady nie działają. Ale tutaj chcę temat rozwinąć dodatkowo.
Kiedyś miałem przekonanie, że mój umysł panuje (w większości, bo może nie całkowicie) nad moimi myślami, wyborami. Dziwiłem się, dlaczego ludzie nie potrafią wyjść z nałogów, postępują nielogicznie, ewidentnie "głupio". Myślałem, że kto jak kto, ale ja, to taki głupi, aby nie robić tego, do czego jestem przekonany, nie jestem. Wierzyłem, że jak zechcę schudnąć, to po prostu przestanę jeść i schudnę, jak będę chciał coś wykonać w swojej psychice, to to w końcu wykonam. Życie zrewidowało moje (wygórowane) przekonania o samym sobie, a jednocześnie uświadomiło mi szerszy kontekst mojego życia, mocy osobowej, związku pomiędzy duchowością, uczuciami i wolą. Jednocześnie w wyniku tych odkryć nieco spokorniałem - już nie twierdzę, co to ja niewątpliwie bym zrobił, gdybym tylko uznał to za słuszne.
Odkrycie, o którym myślę można by sformułować jako: człowiek nawet będąc przekonany do pewnych działań, zachowań, nawet posiadający do nich fizyczne możliwości może mieć poważne i realne problemy z realizacją - istnieje tajemniczy czynnik w naszej psychice, powodujący, że wiele rzeczy chcemy, a nie jesteśmy w stanie ich realizować, mimo że są "na wyciągnięcie ręki". Najwyraźniej objawia się to właśnie wobec zjawiska nałogów, ale także ma swój wymiar w niemocy innego rodzaju - prokrastrynacją, pozostawanie pod wpływem ludzi (bycie zdominowanym), użalanie się nad sobą, niezborność intelektualna i wiele innych.
Z tym zaś odkryciem związane jest też kolejne (i jeszcze kolejne) ważne dla mnie odkrycie życiowe. Można by je sformułować jako: nasza psychiczna moc w standardowych warunkach jest ściśle związana z możliwością pozostawania w zakresie strefy komfortu (psychicznego i fizycznego).

Właśnie znaczenie aspektu strefy komfortu psychicznego jest moim relatywnie niedawnym odkryciem. W moim przekonaniu model psychiczny z tą koncepcją związany nieźle tłumaczy wiele ludzkich niemocy, błędów działania, zahamowania rozwoju, a nawet tworzenia się osobowości przestępczych, patologicznych. Oczywiście jest to temat na znacznie większe opracowanie i zupełnie inną okazję.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Czy mamy konsensus, ze zakladajac, iz po przezyciu/doswiadczeniu czegos cialem materialnym (zmysly/system nerwowy/mozg/reakcja w fizjologii komorkowej), cialem emocjonalnym (podswiadomosc/rama referencji doswiadczen zyciowych), cialem duchowym (odczuwanie), mozemy uzywac terminu "wiedza" a nie "wiara"?

Michał Dyszyński

Dyskurs

Bo Wuj Zboj to by mogl przy piwie usiasc z the Founding Fathers

Osad to balast ktory jest oslizly, Michal. Jest tak przymocowany do kondycji ludzkiej, ze uwolnic sie od niego jest trudno. Wczoraj ne sesji medytacji uwaznosci instruktor ze zdziwieniem wysluchal, ze jestem wolna od osadu. Kiedy wytlumaczylam mu, ze idac przez zycie rownowaze koniecznosc bycia autentyczna z automatycznym wybaczaniem, to stwierdzil, ze mimo przezytych 70 lat jeszcze mu sie to nie udalo, bo czesto lapie sie, ze "zawieszaniu" sie na osadzie a tym samym nie dociera do innych z platformy milosierdzia. Jesli chodzi o "wiedze" to mamy jeszcze jeden fenomen czyli to odczucie w "jelitach" czyli intuicje - szosty zmysl. Kiedy moj niesamowicie empatyczny mlodszy Syn mowi: "I just know." to wiem, ze to glos Jego intuicji. Jest zodiakalna Ryba a ja jestem Ryba w znaku ksiezyca, wiec mam sporo tej energii w duszy. Intelekt jest glodny znaczenia a intuicja jest matka wartosci. Jakkolwiek musimy zaznaczyc, ze intelekt walczy o dominacje a intuicja jest. Intelekt u ekstrawertyka stara sie "przegadac" innych a intuicja milczy i wie. Intelek nie odczuje empatii jako krytycznego elementu socjalnego przetrwania. Intelekt nie jest domena moralnosci i altruizmu. Gdzies pomiedzy intelektem i intuicja umysl podaje reke (metafora) mozgowi. Mimo, iz nasza biologia daje nam "paliwo" to nie kontroluje naszego umyslu, bo to jest dynamiczny i otwarty proces interakcji z naszym otoczeniem, ktorym jest wszystko. Intuicja nie ulega emocjom, "przegadaniu" intelektu. Jest jak orzel ktory unosi sie wysoko aby postrzegac pelny i niezmacony obraz. Jakkolwiek, podobnie jak funkcje mozgu nizszego potrzebuja rownowagi, podobnie jest w relacjach finkcji mozgu wyzszego czyli intelektu i intuicji. Naduzywanie intelektu prowadzi do "bunkra myslowego" a naduzywanie intuicji prowadzi do impulsywnegoo zachowania. Tak wiec, wiedza oparta na intelekcie (weryfikowalna) i doswiadczeniu zyciowym (rama referencji) podparta wiedza intuicyjna tworzy holistyczny system.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Mamy consensus, Michal. Mozg wyzszy czyli funkcje intelektualna I intuicyjna sa CEO mozgu czlowieka ale musza funkcjonowac w symbiozie z mozgiem nizszym czyli funkcjami zachowawcza I emocjonalna. Jaki jest pozytek z intelektualisty "nafaszerowanego" znaczeniem zagniezdzonym w charakterze moralnym ktory nie jest w stanie uciec of kamienia osoby agresywnej w stanie afektu?

W pogrubionym tekscie piszesz o fenomenie ktory neuronauka okresla mianem supermozgu lub superpozycji mozgu czyli harmonii 4 funkcji mozgu.

Prof. Rudolph Tanzi "How to encourage the evolution of your brain"
https://youtu.be/mRFveea3khg

Piotr Rokubungi

Dość ciekawie tu piszecie, dyskutujecie; szkoda, że nie w wątku "Czym jest psychika?". ;-P

Jakoś aktualnie nie mam chęci się w to zagłębiać, ale kiedyś raczej przyjdzie na to pora. Szczególnie Dyskurs pisze zgodnie z prawdą, z tym, co i jak jest [nie tylko w człowieku, w jego psychice]. Chociaż też sporo miesza, stosuje pojęcia w rożnych, przemieszanych kontekstach, niekiedy pisze nieskładnie, bez konkretnego związku logicznego...

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

@ Michał D.:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Każdy ma swoją drogę
Jednym z ważniejszych moich życiowych odkryć było uświadomienie sobie jak bardzo cenna jest różnorodność ludzi - ich upodobań, postaw, stylów myślenia. Kiedyś byłem trochę taki, jak co niektórzy na naszym forum, którzy są przekonani o potrzebie "naprawiania" innych na takie myślenie, jakie sami rozumieją. Od jakiegoś czasu traktuję własne myślenie, poznanie jako JEDNĄ Z WIELU DRÓG (wiele jest POPRAWNYCH dróg), a do tego jako wcale nie oczywiste, czy po mojej stronie jest racja, prawda, słuszność. Staram się dostrzegać zależności w myślach, pojęciach, próbuję argumentować. Ale to nie jest tak, że ja głoszę jedyną prawdę, którą ktoś powinien po prostu przyjąć. Właściwie gdybym zyskał jakiś (zbyt duży) autorytet, a potem gdyby ktoś przyjmował to, co piszę zbyt "agresywnie", tzn. na siłę, bez drążenia, zadawania własnych pytań, prób sprzeciwu tam, gdzie to się komuś wydaje, to byłoby to jakoś źle, niepoprawnie, przeszkadzałoby prawdziwemu zrozumieniu.
Mój ideał mądrości polega na tym, aby rozumieć czyjś sposób myślenia lepiej niż on sam - czyli WCZUWAĆ SIĘ, a nie głosić swoje. Ale też nie uważam, aby takie coś dało się wykonać do końca. Oczywiście w przypadku typowych błędów myślenia, ewidentnych naiwności, daje się wskazać co kto w myśleniu sobie nieprawidłowo skonfigurował. Ale to się daje tylko do pewnej granicy - dalej i tak każdy musi swoje myśli "wziąć we własne ręce". I to jest dobre i cenne, gdy ostatecznie ktoś porzuca wszelkie zewnętrzne dobre rady i myśli już głównie "SOBĄ", bez oglądania się na mądrali.
Każdy ma swoją drogę życia, zmagania z losem i prawdą na swój indywidualny sposób. To jest jego wkładem, unikalną wartością dodaną do bytu świata. Nie wiemy, czyja "prawda" ostatecznie okaże się jakoś kluczowa dla milionów istnień. Może tak być, że największy przestępca, najbardziej zaburzony umysł, po pokonaniu tego, co się na niego "zwaliło" mentalnie okaże się jakimś unikalnym "zbawcą", przykładem jak pokonać coś tak trudnego, że nikt inny nie miałby z takim wyzwaniem szans.
Każdy jest cenny - taki, jaki jest. I to jest właśnie w nim cenne, że jest jakoś odrębny, że nie jest niczyim klonem.
Dlatego, gdy nawet kogoś przekonuję do swoich racji, to nie zależy mi, aby moją argumentację po prostu bez gadania przyjęto i zaakceptowano, jak jest. Wręcz przeciwnie - pragnę, aby każdy zachował w sobie to co indywidualne, co nawet przeciw mojemu spojrzeniu, ale... ale też żeby może spróbował (choć na chwilę) jakoś spojrzeć na problem od tej innej (mojej) strony. Później przecież może te moje sugestie odrzucić, a nawet dobrze jeśli je odrzuci, bo miał takie podstawy. Ale też mam pewną nadzieję, że moje patrzenie na świat, czasem, przy dołożeniu jakiejś własnej pracy i woli, ma szansę pomóc. Bo jednak ścieżki myśli mamy podobne. A bazując na tym podobieństwie, można zaadaptować cudze rozwiązania do własnego przypadku. Zaadaptować, czyli nie na siłę skopiować, ale jakoś biorąc na rodzaj wzorca, dopracować się własnej (może lepszej) wersji. A ja podobnie powinienem też chcieć skorzystać z podobnej pomocy innych ludzi.

Michał Dyszyński

Typów ludzkich są niezliczone odmiany. Każdy jakiś rodzaj uczuciowości, umysłowości posiada, coś jest dla niego mniej, albo bardziej naturalne. Ja uważam się za osobę, która nie przepada za konfliktem z ludźmi. Ot, taka dawka na poziomie posprzeczania się w dyskusji, czy konkurowania w jakiejś grze, jest ok, więcej mi nie odpowiada. Nie lubię (nadmiaru) konfliktów w życiu, brzydzę się wojną, morderstwem, tyranią, dominacją psychiczną.
Ze zdziwieniem jednak zorientowałem się, że są chyba ludzie o dokładnie przeciwnych potrzebach psychicznych do mojej. Znam osobiście takie osoby, które praktycznie wszystko wokoło widzą przez pryzmat jakiegoś konfliktu - co ważne OSOBOWEGO KONFLIKTU. Tu jest ta dość podstawowa różnica - bo ja też nie neguję konfliktu w świecie idei. Tak - w myślach większość rzeczy rozróżniamy poprzez polaryzację, przeciwstawianie sobie aspektów. Ale żeby dążyć do konfliktu na płaszczyźnie osobowej?...
- Ja tego nie jestem w stanie pojąć, jakoś wydaje mi się to obce mojej naturze.

Tymczasem chyba nie da się wytłumaczyć zachowań ludzi (wielu ludzi, także działających w polityce), jeśli się nie przyjmie, że dla nich KONFLIKT JEST CELEM. I celem też jest dominowanie, łamanie cudzej woli, takie żonglowanie faktami, aby wychodziło "na moje".
Patrząc już głębiej na sprawę, zacząłem dostrzegać też pewne charakterystyczne cechy umysłowości i uczuciowości ludzi żywiących się emocjonalnie konfliktem. Zwykle tacy ludzie:
- długo i chętnie pamiętają urazy, doszukują się ataków na siebie nawet w neutralnych okolicznościach
- widzą wszędzie celowe działanie różnych wrażych sił - gdzie, bliżej nie sprecyzowani "oni", mataczą i występują przeciwko jedynie słusznym nam.
- lekceważą aspekt zasad ogólnych, tego co uzgodnione, skupiając się na tym co personalne. Jest u nich silny kult wodza, poszanowanie dla władzy (tej "właściwej, naszej" oczywiście).
- mają szczególną formę blokady intelektualnej, gdy rzecz rozchodzi się o pytanie "jak się pogodzić, jak coś uzgodnić?". Dla owych ludzi pytanie o zgodę wygląda na jakieś bezensowne, prawie absurdalne - zgoda?... Przecież nie o to im chodzi! Chodzi o to, aby wygrać!
- właśnie element zwycięstwa, pokonania kogoś jest tym, co często występuje w wypowiedziach.
- tacy ludzie koniecznie też pragną posiadać wyrazistą grupę "swoich". Grupa ta najczęściej tworzona jest na bazie identyfikowania się z własnym narodem. Ale identyfikować można też się z religią, klubem sportowym, czy nawet kierunkiem społecznym (feminizm, marksizm itp.)

Z moich rozmów z osobami nastawionymi na konflikt wspominam nieustanne pasmo frustracji. Bardzo trudno jest się z nimi porozumieć, bo aspekt intelektualny jest u owych osób podrzędny, niejako służalczy wobec aspektu TWORZENIA I TRWANIA W ATMOSFERZE KONFLIKTU. Tacy ludzie nie chcą dogłębniej rozważać zagadnień ogólnych, pewnej granicy ogólności nie przekraczają, bo to groziłoby podważeniem konfliktu jako takiego. A potrzeba owego konfliktu jest nadrzędna.
Tego rodzaju ludzie żyją w skonfliktowaniu z wieloma osobami - z rodziny, spośród znajomych; niektórzy prawie z całym światem. Konflikt otacza ich i idzie z nimi. Choć wcale nie muszą to być ludzie, których uznałbym za złych. Często są oni aktywni w pomaganiu innym, ideowi (czasem jakby za bardzo, z nutą fanatyzmu), często krzywd wielkich nikomu nie robią. Ale...
Ale też wciąż jątrzą i drążą w tym, co dzieli i szuka agresji - co kto komu winien, co powinien, co zabrał, a komu co powiedział; "oni", "tamci", którzy coś robią, a z drugiej strony wspaniali "my".
Co jest moim ostatnim odkryciem w tym wszystkim?...
- Chyba jakaś konieczność POGODZENIA SIĘ z tą skazą na umyśle i uczuciach (przede wszystkim uczuciach!) jaką owe osoby posiadają. To mącenie, konfliktowanie jest chyba silniejsze od nich samych, ono nimi rządzi. W tym sensie są to ludzie słabi mentalnie. Skądinąd jednak są to często ludzie silni w "w świecie", bo są wyraziści, zwykle nie przejmują się, czy nie zrobią komuś krzywdy, bo konflikt (a krzywda jest nieodłączną jego częścią) musi się dziać. Dlatego "w tym świecie" ludzie konfliktu są dość często postrzegani jako silni, wybitni (nie wszyscy oczywiście). Lecz na poziomie samoświadomości, na poziomie zrozumienia siebie - swoich uczuć, prawdziwych celów, na poziomie diagnozowania mentalnych atrap i iluzji życiowych - są słabi i maluczcy. Oni SĄ ZARZĄDZANI EMOCJAMI, JAKIE ICH PRZEPEŁNIAJĄ, a SAMI NIE RZĄDZĄ!

To jest chyba właśnie ten kluczowy aspekt chrześcijańskiego "narodzenia się z ducha" (z Boga) - aby stać się panem samego siebie, czyli aby to nie geny, instynkty, przelotne emocje rządziły człowiekiem, lecz tenże człowiek - znając swoje emocje, pragnienia, predyspozycje ŚWIADOMIE kształtował swój los.

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 12:44, 01 Mar 2018 Temat postu:

Język, a rzeczywistość
Jednym z najbardziej podstawowych odkryć intelektualnych jest ustawienie sobie relacji język - rzeczywistość.
Ludzie bez refleksji filozoficznej postrzegają nazwy i rzeczy w jakiejś absolutnej odpowiedniości, że po prostu jakby nazwa to rzecz.
Sprawa jest jednak dużo bardziej złożono.
Po pierwsze nie mamy w ogóle dostępu do samej rzeczy (u Kanta byłby to noumen), ale co najwyżej MAMY DOSTĘP DO NASZEGO ODBIORU RZECZY.
Po drugie nawet ów dostęp do odbioru rzeczy nie jest absolutny, bo nie umiemy precyzyjnie słowami określać czym ów odbiór jest, jakie ma właściwości i zależności w nim.
Oprócz tego JĘZYK JEST NIEJEDNOZNACZNY, opisujący na raz wiele różnych bytów, połączonych jakąś formą kategoryzacji. Ale ta kategoryzacja sama w sobie w ogóle nie musi być trwała, poprawna pod każdym z możliwych względów.
Wreszcie na koniec zasadnym jest pytanie czy owa rzecz sama w sobie w ogóle jest poprawnym rozumieniem. Czy to, że jakoś nam się w głowie składają myśli do "istnienia obiektu" jest bardziej naszym chciejstwem, atawizmem postrzegania, uproszczeniem, czy rzeczywiście jakieś "realne istnienie obiektu" tam pod spodem jest.
Nie twierdzę, że czegoś takiego jak "realne istnienie obiektu" nie ma. Twierdzę jednak, że nawet jeśli coś takiego jest (choć równie dobrze może go nie być), to i tak nie poznajemy, nie opisujemy tego bezpośrednio i właściwie nie wiemy, jak długa droga dzieli nasze myśli o rzeczy o tym, czym owa rzecz właściwie jest. Poza tym możliwa jest też opcja, że na poziomie ontologicznym "wszystko jest totalnie wymieszane" , albo "wszystko jest w znaczącej części mocno chaotyczne, nieokreślone", co oznaczałoby, że obiektowość jest swego rodzaju iluzją. A to właśnie obiektowość jest tą funkcją umysłu, która pozwala wielość doznań, myśli, pamięci połączyć w jeden myślowy byt - obiekt. Nie wiadomo jednak, czy owo połączenie bardziej dokonuje się mocą chciejstwa/atawizmu umysłu, czy ma zewnętrzne wobec tego umysłu podstawy.
Przy czym znowu, nie twierdzę, iż te atawizmy są na pewno "złe", że powinniśmy się koniecznie "pozbyć ich iluzji". Sprawa jest bardziej złożona, bo nawet jeśli postrzeganie obiektowe (istnieniowe) jest formą iluzji, czy znaczącego uproszczenia, to pojawia się pytanie: czy mamy szansę na coś lepszego?
Może też być tak, że w ogóle naturą komunikacji pomiędzy niezależnymi jednostkami, jest właśnie działanie w obszarze pewnej nieokreśloności, braku dostępu do natywnych form bytowania rzeczy. I z tym też należałoby się pogodzić.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 23:21, 09 Mar 2018 Temat postu:

Ludzie mają w genach rywalizację
Dziś uświadomiłem sobie jak bardzo mój układ nagrody w mózgu (umyśle?...) jest zależny od czynników genetycznych, a w szczególności od możliwości rywalizowania.
Lubię sobie czasem zagrać w różne gry, także sieciowe. Grywam w szachy, pogrywałem w Warcraft III, Wiedźmina. Mogę pograć z człowiekiem, a mogę i z komputerem. Jednak jeśli miałbym do wyboru zagrać z komputerem, czy z człowiekiem, to - choć nie jest to często jakoś rozpoznawalne, rozgrywka jest podobna, to grę z człowiekiem odbieram jako o wiele bardziej satysfakcjonującą. O wiele bardziej!
Dlaczego tak?
Tu nie potrafię wskazać innego czynnika, jak geny. Po prostu mamy w owe geny wpisaną interakcję z osobnikami własnego gatunku, a także w zdobywanie pozycji w "stadzie". Układ nagrody aktywuje się, gdy "dowie się", że możemy coś w naszych układach międzyludzkich poprawić, czy to CHOCIAŻ SPRÓBOWAĆ, może zaistnieć w świadomości innych ludzi, będzie to zazwyczaj przez ten układ nagrody odebrane pozytywnie.
Obserwacji potwierdzających tę tezę mam oczywiście więcej, niż tylko własne odczucia. Choć te ostatnie nawet mnie trochę rozczarowały mną. Byłem przekonanym, że bardziej panuję świadomością nad instynktami, które mną rządzą. A tu - tylko dodając aspekt ludzki, społeczny do spodziewanego zadania, rozrywki - jestem w stanie diametralnie odmienić swój odbiór dla tego zadania. Bo gry z komputerem jako przeciwnikiem nie chcę, a w sumie nieodróżnialnej gry z człowiekiem, już tak, znacznie chętniej.
Ale oczywiście ja nie jestem wyjątkiem. Zdecydowana większość ludzi woli grać z człowiekiem, niż komputerem. Ludzie chcą rozmawiać z innymi ludźmi, a nie z botami. Chcą się z tymi innymi ludźmi sprzeczać, kłócić, wywyższać, udzielać pouczeń, ubliżać im - cokolwiek, byle z ludźmi. Choć nie sposób wskazać na to czysto "logicznego" (czyli dającego się podpiąć pod ewidentne "materialne" korzyści) uzasadnienia.
Kiedyś obserwowałem sobie mijane mi osoby, gdy szedłem pewną alejką osiedlową. Minęło mnie około 10 osób płci żeńskiej (w różnymi wieku). Wszystkie (!) rozmawiały przez telefon. Ten wynalazek telefonu, umożliwiającego kontaktowania się niemal w każdym czasie, wstrzelił się genetyczną potrzebę kontaktu ludzi z innymi ludźmi. I chyba kobiety tę potrzebę mają nieco większą (oczywiście, nie wszystkie, ale jednak większość).
Ale mniejsza o kobiety, bardziej chodziło mi o mnie samego. Zadałem sobie samemu pytanie: gdybym miał wszystko materialnie co mam, miałbym zapewniony byt - bezpieczny, wygodny, upiększony na maksa - lecz bez ludzi; a z drugiej strony gdybym miał do wyboru ten cały świat z ludźmi - niebezpieczny, na niezbyt wysokiej stopie życiowej - to przecież "oczywiste by było", że wybrałbym świat z ludźmi.
To jest dość niezwykłe dla mnie odkrycie. Zawsze uważałem, że "logiką" panuję nad moimi odczuciami, że jestem racjonalny. Nie kupuję rzeczy, dlatego że są modne - trochę specjalnie, aby nie ulegać manipulacjom ze strony społeczeństwa, marketingowców itp. Staram się najczęściej "mieć własne zdanie", wszystko sprawdzać, mieć dokładnie sklasyfikowane to mi tylko powiedziano, a czego sam nie sprawdziłem vs coś, co doznałem osobiście. Pewnie jestem mocno w tym kierunku "wynaturzony", bo wyszukuję sobie jak na wiele sposobów mogę być manipulowany, jak obiegowe przekonania mogą się nie sprawdzić. Nawet naukowym doniesieniom nie dowierzam - mam dobrze uświadomiony katalog słabych punktów nauki. Więc wydawało mi się, że pewnie już nie ulegam instynktom, manipulacji genów czy ludzi. A jednak tu ulegam - sama perspektywa życia dostatniego i wygodnego w świecie bez ludzi (nawet z androidami udającymi ludzi), wydaje mi się jakaś nieatrakcyjna, wręcz straszna. Dlaczego?...

Dziś nawet oglądałem film sci-fi, w którym jest problem z androidem (granym oczywiście przez aktora), który się ludziom buntuje. I podczas owego filmu dotarła do mnie dość podstawowa prawda - że oczekujemy od otaczających nas jednostek pierwiastka nieprzewidywalności i wolności. To co przewidywalne, ściśle programowalne, jak robot, w dużym stopniu przestaje się liczyć. "Gra zaczyna się" wtedy, gdy mamy pierwiastek nieprzewidywalności, wolności, właśnie taki, jak przy kontakcie z drugim człowiekiem. To mamy w genach.
Jak głęboko mamy to w genach?...
- To pytanie będzie chyba moim tematem przemyśleń na najbliższe miesiące. Bo uważam je za fundamentalne w kontekście zrozumienia człowieczeństwa, a dalej mnie samego. Z niego też w jakiś sposób wynika religia - chrześcijańska koncepcja umysłu (przynajmniej rozumiana przeze mnie).

Michał Dyszyński

Adekwatność i życie
Jednym z kluczowych moich życiowych odkryć ostatnich kilku lat, byłoby chyba osłabienie koncepcji ADEKWATNOŚCI, którą w sobie nosiłem przez lat kilkadziesiąt.
Skąd się wzięła koncepcja adekwatności i na czym polega?
Wzięła się z pewnej refleksji, że ludzie najczęściej raczej nie uczą się na błędach, powielają stare, nieskuteczne strategie, licząc...
... no właśnie - nie wiadomo na co licząc, skoro strategie się nie sprawdziły, a jedyne co ludzi utrzymuje przy ich stosowaniu jest jakaś emocja, aby coś było, czyli wciąż atakują te różne życiowe bastiony nie do zdobycia.
Postanowiłem (kiedyś) być mądrzejszy - tzn. ustaliłem sobie z grubsza limit prób, których podejmowanie ma sens. Jeśli coś nie powiodło mi się kilka razy, to byłby to duży powód, aby nie ponawiać prób. No... jeszcze parę razy ponowić - w drodze wyjątku - mogę, ale potem zapewne zrezygnuję. Po prostu uważałem, że szkoda czasu na walkę, o coś, co nie rokuje.
Zasadą, którą przyjąłem w zamian było: oceniam rzeczywistość, znajduję cele, a potem działam adekwatnie do tego co ustaliłem. Różne chciejstwa, pragnienie, aby coś było, jeśli nawet nie jest, odsuwam jako po prostu głupotę. Inaczej mówiąc nie jestem zbytnio uparty, nie jestem z tym, którzy gdy ich zamkną drzwi przed oczami, za chwilę wrócą oknem.
Ta strategia adekwatności wydawała mi się najrozsądniejsza z możliwych. Może to wiąże się z pewnymi moimi osobistymi cechami - nie lubię porażek. A że zorientowałem się, iż zmiana w postawieniu celu jest prostsza, niż upór w osiąganiu tych trudnych celów, to postawę rezygnacji tym chętniej przyjmuję. Dochodzi do tego jeszcze jedno - BARDZO NIE LUBIĘ BYĆ MANIPULOWANY. Ale BARDZO TEGO NIE LUBIĘ! Tymczasem zauważyłem, że spora część ludzi lubi bawić się emocjami innych w ten sposób, że jak widzą, iż komuś na czymś zależy, to specjalnie zaczynają im to utrudniać, zabierać, aby mieć z tych niespełnionych czyichś prób przewrotna satysfakcję emocjonalną. Powiedziałem sobie: ze mną takie zabawy nie przejdą!

Od niedawna jednak zmodyfikowałem swój stosunek do zasady adekwatności. Z wielu powodów.
- po pierwsze: zauważyłem, że wielu tych co się uparło, atakowało niezdobyte twierdze mimo wszystko, w końcu osiągało cel.
- po drugie: w wielu przypadkach upartym być trzeba. Jak się w sobie owej umiejętności uporu nie ćwiczy, jak się rezygnuje z zasady, to staje się mięczakiem. Czasem warto być tym upierdliwym tylko po to, aby swoją upierdliwość, upór, dociekliwość trenować.
- po trzecie: w życiu wszystko się zmienia ("płynie" - jako rzekł Heraklit). Zatem nie do końca tak jest, że atakując problem po raz piąty, będziemy atakowali ten sam dokładnie problem, albo dokładnie tak samo. Czasem poprzednie próby już coś zmiękczyły, a my się z kolei czegoś nauczyliśmy. Może być tak, że atakując problem po raz setny, w końcu wygramy, bo my staliśmy się specjalistami w starciu z problemem, a sam problem został już wcześniej odpowiednio zmiękczony, czyli jest inny, niż na początku.
- po czwarte: w układzie są często ukryte zmienne. Odkrywając owe zmienne, możemy problem rozwiązać na nowe sposoby. Często jest tak, że nawet jeśli nie osiągniemy założonego celu, to jednak sam fakt dążenia do niego, wiele nas nauczy, my się więc wzbogacimy wewnętrznie i tak, i tak - niezależnie od tego, czy ostatecznie będzie sukces, czy porażka.

Dziś powoli skłaniam się więc do przekonania, że sprawa nie jest jednoznaczna z tą adekwatnością. Nie do końca wiemy czym adekwatność jest - warto się jej uczyć, modyfikować jej postrzeganie. Upór zaś jest dodatkową zmienną w układzie - czasem może zmienną kluczową dla tego, aby cel osiągnąć.

Adriatyk

A ty Dyszyński już nie masz umiaru w niczym, nawet w dniu święta pracy tylko pierdoły ci w głowie.