ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Znaczna część dyskusji ma następujący schemat:
Dyskutant A: teza X jest słuszna.
Dyskutant B: teza X jest niesłuszna, bo słuszna jest teza Y.
Dyskutant A: Nieprawda, jednak teza X jest słuszna!
Dyskutant B: Zupełnie się z tobą nie zgadzam! Słuszna jest teza Y
Dyskutant A: Ale wszystko przemawia za tym, że to teza X jest słuszna! Kto się z tym nie zgadza, ten jest głupcem.
Dyskutant B: Mylisz się! Słuszna jest teza Y, a głupcem jest właśnie ten, kto tego nie widzi!
Dyskutant A: To ty jesteś głupcem!
Dyskutant B: A właśnie, że to ty jesteś głupcem!
Dyskutant A: Jesteś debil i palant, ty B! Nie należysz do NASZYCH!
Dyskutant B: A ty jesteś kompletnie po... any!
...
I tak można właściwie w nieskończoność.

Michał Dyszyński

Co zrobić z dyskutantem, którego zasadniczym przekazem jest: JA SIĘ UPIERAM PRZY SWOIM! ?
Jeśli tezy są tylko pretekstem do pokazywania "ale ja mam wielkie dyskutanckie jaja, nikt mi nie podskoczy", to osoby o intelektualnym zacięciu i dystansie wobec walki ego powinny spuścić takowego na bambus. Bo szkoda czasu na taką pozorancką dyskusję, w której nie ma woli rozważań o tezach, tylko tak naprawdę chodzi u ustalenie kolejności dziobania, o to Kto? - kogo?.
Choć...
Jeśli co jakiś czas dyskutant bardzo potrzebujący swoje ego podłechtać, byłby w stanie zająć się samą sprawą - tematem dyskusji, to można by próbować nawiązać z nim kontakt. Ale tylko wtedy, jeśli wtręty emocjonalno - ambicjonalne gość jest w stanie utrzymywać w ryzach, bo jeśli mu się ten aspekt wymyka, to dyskusja dla kogoś, kto chciałby coś ustalać merytorycznie będzie oferowała jedynie frustrację.

Michał Dyszyński

Ja od jakiegoś czasu mam prostą raczej strategię, wobec dyskutantów, którym dyskusja redukuje się do celu "udowodnię światu, że umiem się uprzeć przy swoim bez względu na wszystko inne" (można by tu sformułować nazwy: "dyskutant uparty programowo", "bądź dyskutant mający okazanie uporu jako główny cel") - zostawiam ich z tym ich uporem. Nie zamierzam się spierać, bo w większości przypadków to tylko podsyca w takich ludziach ich waleczną wolę uporu dla samego okazywania owego uporu. Wręcz gotów jestem uznać tę waleczność, wezmę ją za dobrą monetę, a potem ogłoszę coś w stylu: Jesteś najbardziej upartym z dyskutantów, jakich ostatnio miałem okazję poznać! Mogę ci pogratulować wybitnej w tym zakresie zdolności i siły woli. Ale... wybacz, że już sobie nie podyskutujemy, bo jesteś właśnie dzięki temu, co tu okazałeś, dla mnie jawisz się jako beton, z którym zwyczajnie "nie ma dyskusji" (w tym sensie sugerującym jakąś formę intelektualnej gry, czy wymiany myśli). To bowiem, co jest Twoją mocą w sensie udowadniania absolutnej nieustępliwości, okazuje się słabością i bezużytecznością, w kontekście partnerstwa intelektów, które wspólnie dopracowują się lepszych spojrzeń na rzeczywistość i rozumienie umysłu.
Ponieważ ja dyskutuję z celem wymiany intelektualnej, która ma służyć rozwojowi myślenia i oceniania świata, a ciebie najwyraźniej ten cel nie obchodzi, albo jest wyraźnie na bardzo odległym miejscu w porównaniu z ambicją okazywania się bardziej nieustępliwym w promowaniu swojego pierwotnego stanowiska, to zwyczajnie tutaj powinniśmy uznać odmienność swoich celów w dyskusji i rozstać się, aby uniknąć wzajemnych frustracji. Bo frustrować będzie obie strony, gdy będą one dostrzegały, jak bardzo mijają się one w logice swojej argumentacji. Jeśli każda ze stron gra w zupełnie inną grę, gdy każdy ma swoje reguły, odmienne od reguł oponenta, to szkoda czasu na takie zawracanie sobie głowy.

Upartemu programowo dyskutantowi powiadam zatem: OSIĄGNĄŁEŚ SWÓJ CEL - przekonałeś mnie, że nic cię nie przekona!
Ja już nie wątpię, że programowy Twój upór jest niezłomny, nawet nie próbuję naruszać tej niezdobytej twierdzy...

Michał Dyszyński