ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dlaczego mam swoje poważne "ale" do idei patriotyzmu?
Dlaczego, choć wierzę w Boga i ogólnie bronię swojego stanowiska w kwestii owej wiary, nie uważam się za apologetę?
Dlaczego w ogóle słabo poczuwam się do związku z jakąkolwiek wskazaną grupą ludzi, ideologią?...
- Dlatego, że postawa tego rodzaju identyfikacji w moim przekonaniu niesie ze sobą (w znacznym stopniu ukryty) gigantyczny mentalny koszt!
Ten koszt jest w mojej ocenie tak bardzo wysokiego kalibru, że niejako "wywala wszystko", sprawia że - już w dalszej perspektywie - rozumowania, odczucia, świadomość, właściwie to nawet moje osobowe jestestwo wali się w gruzy, rozpływa w bezsens, czyli chaos, w którym już kompletnie nic nie wiadomo, nic nie jest czymś spójnym z resztą ocen i odczuć.

Czym bowiem jest postawa silnej identyfikacji z czymkolwiek konkretnym, co w naszych życiach da się wskazać - z grupą ludzi (narodem, partią, grupą wyznaniową), z ideologią, w jakiejś części (choć tylko z ich niedojrzałą formą) z niektórymi światopoglądami - de facto niesie na dłuższą metę?...
- W skrócie można by to określić, że postawa bardzo silnej identyfikacji niesie wewnętrzne zakłamanie, niszcząc SPÓJNOŚĆ myśli i ocen na głębszych poziomach mentalnych.

Wyjaśnię niżej mechanizm, który za całym tym procesem stoi.
Jak w ogóle działa mentalna identyfikacja z CZYMKOLWIEK (nieważne co to będzie, bo sama funkcjonalna reakcja mentalna będzie zachodziła bardzo podobnie w każdym z przypadków)?
- Ona działa w ten sposób, że umysł identyfikującej się silnie osoby ZRZEKA SIĘ SWOJEJ ROLI w ocenie rzeczywistości na rzecz czegoś, co powstaje jako POBIEŻNA OCENA.
Oto np. decydujemy się być wierni jakiejś grupie ludzi, która będzie nam wytyczała cele życiowe, na co zapewne największy wpływ będzie miał lider owej grupy. Owa "wierność" będzie zapewne (kto się przyjrzy, jak to u niego działa, to raczej ten efekt dostrzeże) polegała na tym, że wszędzie tam, gdzie mógłby pojawić się rozdźwięk pomiędzy ocenami zupełnie własnymi, niezależnymi, a osądami pochodzącymi od grupy, czyli najczęściej od jej liderów, będziemy się starali umniejszać ten własny osąd, wciskając (wbrew bezpośrednio odczuwanej "logice" osądu) elementy sugerowane przez ideologię owej grupy. Przykładowo jeśli ktoś silnie zwiąże się mentalnie z ideą propagowania islamu, to w nawet jeśli początkowo uważał, iż każdy człowiek ma prawo swój światopogląd kształtować samodzielnie, niezależnie, to "dziwnym trafem" będzie ową "niezależność wyboru" wiązał z takimi działaniami i postawami, których efektem wyraźnie miałaby być konwersja na islam. Już taki ktoś nie będzie bezstronny w swoich osądach. Już obiektywizm zostanie w licznych sytuacjach odsunięty na bok, bo identyfikacja tego muzułmanina z jego wyznaniem zmodyfikuje mu większość osądów świata, które standardowo dopuszczałyby w większym stopniu wolność wyboru religijnego, światopoglądowego. Jednocześnie może ten człowiek (o ile się nie zradykalizuje, bo wtedy już jawnie się zacznie opowiadać za stronniczością) będzie wciąż w jakimś stopniu wyznawał ideę, że ludzie powinni być wolni, że nie należy na nich przemocą wymuszać poglądów. Ale to uznanie wolności będzie miało swoją dwoistą postać - inną, gdyby jego spodziewanym efektem było wspieranie islamu, a inną gdy to by islamowi zagrażało.

Człowiek, który się identyfikuje z grupą czy ideologią PRZESTAJE MYŚLEĆ NIEZALEŻNIE I OBIEKTYWNIE.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

To czy ktoś się chętnie identyfikuje z grupą, w szczególności z narodem (jak nacjonaliści, czy inne osoby mocno patriotycznie nastawione) jest w znacznym stopniu powiązane z nieuświadamianymi aspektami naszej natury, z emocjami, które przychodzą poza kontrolą rozumu, biorą się z bliżej nieokreślonej mglistej historii naszych doświadczeń, odczuć, czasem przemyśleń.
Ja się boję każdej formy mojego (potencjalnego) utożsamienia z czymkolwiek, czym zarządzają inni ludzie. Za zagrożenie na poziomie już instynktownym odbieram sytuację, gdy jakiś wódz miałby mi wyznaczać bezwzględnie cele do realizacji, wskazywać wrogów, dekretować z kim mam trzymać, wspierać go, a ja miałbym się dostosowywać do jego arbitralnych decyzji. Uważam, że mając takiego nad sobą lidera musiałbym bardzo często popadać w silny konflikt z moim sumieniem, postępować wbrew sobie, wspierać coś, co skądinąd uważa za zło, a nie wspierać tego, co jest dobre. Do tego poczucia skłania mnie analiza historii ludzkich utożsamień (szczególnie tych narodowych, a już szczególnie w związku z II wojna światową i hitleryzmem). Nie uważam, abym miał w sobie samym dobrze narzędzia mentalne, które dawały mi szanse obrony przed tego rodzaju przemocą ze strony władzy, żądającej (choćby tylko potencjalnie) ode mnie abym np. szedł i zabijał ludzi z jakichś dalekich mi stron, bo dostałem taki rozkaz. Wolałbym zginąć już na początku niż zabić jakiegokolwiek człowieka na tych warunkach. Boję się tego, a wszelkie władcze utożsamienia, jakie się mi pojawiają na horyzoncie mojego życia mi taką ewentualność od razu przypominają. Bo jednak naprawdę BARDZO BARDZO BARDZO (!!!) chcę się uchronić przed tym, aby życie nie wmanewrowało mnie w bycie złym człowiekiem, a w szczególności zabójcą. Ale też bardzo bardzo bardzo nie chcę - znowu w imię jakiejś lojalności, w imię przynależności do jakichś tam "swoich" zakłamywać tego, co widzę, niespójnie traktować rozpoznania rzeczywistości, naginać moje osądy, aby wyszło np. że ci moi to nawet jak krzywdzą, to jakby nie krzywdzili, a ci obcy to nawet jak się dobrze zachowują, to są (z racji na brak przynależności do mojej grupy) są tacy "bardziej niefajni", tacy gorsi... A znowu - nie widzę w zasięgu swojej świadomości żadnych dobrych narzędzi mentalnych, które by mnie powstrzymały przed zakłamywaniem rzeczywistości w imię tego, że trzeba trzymać ze swoimi, a gorzej traktować obcych.

Ale, jak pisałem wcześniej, uważam iż gdzieś w tle jest to coś emocjonalne (we mnie, ale chyba to jest ogólnie w ludziach), może jakiś lęk, czy jakieś skrywane pragnienie, aby coś się ze mną szczególnego okazało, wszak tylko wtedy ja okaże się "tym właściwym ja".
Domyślam się, że innych ludzi te emocje będą funkcjonowały znacząco inaczej niż u mnie, czyli tam gdzie na w kontekście możliwe utożsamienia z grupą, z liderem u mnie automatycznie powstaje lęk, niepewność, silne poczucie zagrożenia, związanego z potencjalną ingerencją wrogich mi sił, to u kogoś innego powstają uczucia zupełnie odmienne - np. w rodzaju:
Ooooo, będę miał grupę swoich! Będę już w jakiejś zbiorowości, która nadaje sens mojemu działaniu i odczuwaniu. Nie będę już sam! Lider wyznaczy mi moje miejsce, które ja przyjmę z radością, bo w zbiorowości musi być porządek, bo każdy powinien to miejsce swoje mieć określone! Oto cieszę się, że ktoś ustala wspólne zasady, odróżnia naszą grupę od innych, od reszty, która jest nieokreślona, zapewne obca, z dużym prawdopodobieństwem wroga. Oto gotów jestem nawet pójść z wrogimi intencjami względem tych obcych, bo chcę aby owa naszość się wywyższyła. Grupa, która nie umie się wyróżnić, nie określi się jako ta, która wygrywa jest nijaka, nie przedstawia sobą wartości. Dlatego pójdę na rozkaz mojego wodza bronić racji swojej grupy, swojego narodu, swojego wyznania religijnego - pójdę czując obok siebie współbraci, ludzi mających ten sam cel, dających mi emocjonalne wsparcie i poczucie wspólnotowości. Tak chcę żyć, tak jestem ja. A nie jestem ja - jakiś taki rozmemłany w jałowych dociekaniach, szukając dziury w całym tam, gdzie emocje wskazują mi jasną i wyrazistą drogę.

A moja reakcja tutaj jest jakże odmienna, ja będę tu odczuwał emocje i myśli w stylu:
Oto co chwila ktoś będzie szargał moje sumienie, będzie mi wyznaczał co mam robić, depcząc moje rozumienie, odczuwanie, moją świadomość. Pod pretekstem, że mam być z jakimiś tam "swoimi", których przecież najczęściej w ogóle nie znam, nad których osobistym rozwojem nie mam żadnej kontroli, czyli też nie mając gwarancji, że nie są to ludzie źli, okrutni, fałszywi, miałbym równo "przejechać się" po głosie mojego sumienia, przyjmować owe narzucane mi tezy, cele, wartości. Ten lider, którego wyłanianie w warunkach jakie znamy, jakie historia tak dobitnie ukazała, że preferują ludzi bezwzględnych i pełnych pychy - taki lider (z dużym prawdopodobieństwem odczłowieczony psychopata) miałby po prostu zarządzać sobie moim życiem, wskazywać mi odgórnie cele do realizacji, cenzurować moje uczucia, przestawiać wszystko to, co pracowicie próbuję w moim życiu ogarnąć, aby stać się wartościowym, niezakłamanym, świadomym człowiekiem. Oto teraz mam co chwila mieć problem z każdym rozpoznaniem, jakie spotkam po drodze - problem w stylu: jak tu tak oszukiwać samego siebie, że niby oceniam to niezależnie, ale...
tak jakoś wychodzi, że jestem zgodny z tym co lider i moja grupa ode mnie zażądali... :shock:

Oto teraz już zakłamanie ma stać się moją naturą, oto dwóch panów we mnie zacznie toczyć spór - ten pan od obiektywizmu, od uznawania tego co widzę, w sposób najbliższy temu, co rozpoznaję jako słuszne, a z drugiej strony ów pan zewnętrzny, który nie dbając przecież o to, co myślę (nawet gdyby miał intencję o to dbać to przecież nie wie, co konkretnie myślę ja, czy inne osoby, które do mojej grupy należą), będzie mi mówił, bo akurat jego psychika, jego droga życiowa podpowiadają mu takie traktowanie świata. Oto teraz właściwie miałbym swoje sumienie uczynić sługą, a na piedestale postawić sumienie, rozumienie jakichś tam osób, które wykazały się tym, że najlepiej umieją zarządzać społecznymi emocjami, więc wybiły się w walce o władzę nad daną grupą ludzi. I swoją osobę miałbym teraz jakoś złożyć w ofierze na ołtarzu owego posłuszeństwa władczym jednostkom i grupie, która chce mieć wspólnotę jakichś tam celów. A przecież z doświadczenia wiem, że tłum w swojej masie jest z natury okrutny, że ma właściwie diabelską naturę - jest żądny krwi, żadnych oskarżeń i będzie zabijał w oparciu o podejrzenia, czasem o pomówienia. Bo tłum w swojej emocji pragnie się wyżyć, budzi się w nim żądza mordu - byle tylko czuć ten wspólnotowy cel, byle na chwilę zaspokoić się jak ten, który niczym nie musi się przejmować, tylko daje się porwać te wielkiej emocji. To czemuś takiemu miałbym poświęcić moje sumienie?... To zdecydowanie bardziej wolałbym pozostać samotnym aż do końca moich dni... :think:

Michał Dyszyński

To, że pryncypialnie nie chcę uznać takiej zasady, że owa "obcość" i "naszość", którą rysują emocje i odczuwanie patriotyczne miałaby być realna, że ona miałaby być siłą, która wyznacza mój system wartości, nie jest efektem jakiejś mojej zasługi (jeśli w ogóle o czymś takim można by mówić), jakiegoś altruizmu wobec obcych mi grup. To wynika u mnie wręcz z (pseudo)"egoizmu", czy inaczej z tego, że nie chcę się czuć emocjonalnie gorzej.
Bo jednak na ile siebie znam, gdybym zaczął zakłamywać (po mojemu to jest zakłamanie) rozpoznania w ten sposób, iż to co widzę jako incydentalną, przypadkową okoliczność - czyli gdzie się ktoś urodził i w związku z tym jakie otrzymał wychowanie - miałbym uznać za coś trwałego, obiektywnego, godnego wyznaczać mój światopogląd, wartościowanie ludzi w sumieniu i intelektualnej uczciwości, to dostałbym od mojego sumienia tak potężny wpierdol, że by mi się na dobre odechciało. :cry:

Uznanie, że skoro się urodziłem w tej grupie ludzi (a przecież nie wybierałem - chyba - sobie gdzie się urodzę), to mam z nienawiścią, niechęcią, czy nawet jakąkolwiek formą niesprawiedliwego traktowania traktować kogoś z innej grupy ludzi, jawi się dla mnie jakimś wzgardzeniem prawdą jako taką, sensem w ogólności, istotą rzeczy, właściwie to nawet wzgardzeniem...
Bogiem! :shock:

lucek

Andy72

ech Płatfołma

Michał Dyszyński