ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Koncepcja czyśćca jest przyjęta w katolicyzmie. Idea wydaje się być o tyle rozsądna, że gołym okiem widać, iż umierający ludzie rzadko wydają się być na tyle doskonali, aby uznać ich za godnych nieba. Jeśliby Bóg miał jednak zbawić większość ludzi, a nie tylko nielicznych, to coś z ową niedoskonałością należałoby zrobić. Jedynym rozwiązaniem, jakie się narzuca, to pewien rodzaj okresu przygotowawczego, swoistego "szkolenia" mentalnego dla tych, którzy maja problemy z funkcjonowaniem w warunkach rzeczywistości miłości, pojednania i prawdy.
Właśnie prawdy, właśnie z prawdą, ze zdolnością jej przyjęcia i zaakceptowania najczęściej jest GŁÓWNY PROBLEM.

W Biblii jest słynne stwierdzenie Jezusa dotyczące prawdy.

Michał Dyszyński

Kto przeczytał wstępne moje rozważania na temat czyśćca, być może spostrzegł, ze nie prezentuję tu wizji jakoś w pełni zgodnej z teologią katolicką. Tak rzeczywiście jest. Proszę uważać tę wizją czyśćca jako PODEJŚCIE KONCEPCYJNE, TEORETYCZNE. Ja niejako "tworzę sobie" czyściec, tak aby mi pasował do pewnej postaci logiki osoby, religii, zbawienia. Zatem chcę zastrzec, ze NIE TWIERDZĘ, aby czyściec taki był, jak tu go opisuję. Nie rywalizuję tu z koncepcjami teologicznymi. Proszę potraktować moją wizję jako dość luźne rozważania. Jak ktoś uważa, że coś tu wie lepiej, to może rzeczywiście...
wie lepiej. Nie wiem. Tu są pewne luźne refleksje, wynikające z pewnej syntezy tego, do czego wg mnie prowadzi chrześcijaństwo. Jeśli ktoś te rozważania przeczytał, to niech im nie wierzy zbytnio i do końca. Sytuacja NA PEWNO jest bardziej skomplikowana, niż udało mi się tutaj ją przedstawić.
Jeśli można mówić w kontekście tych rozważań o jakiejś prawdzie, to będzie to CZĄSTKA prawdy, a nie jej całość, czy nawet dominująca część.

Michał Dyszyński

Właściwie to czyściec w tym rozumieniu, o jakie mi chodzi, wcale nie musi być po śmierci. Można by go zorganizować w ziemskim życiu, bo w istocie chodzi w nim o coś oczywistego - o zdeterminowane w maksymalnym stopniu nakierowanie się umysłu na naprawę swojego funkcjonowania w kontekście prawdy i relacji z innymi umysłami.
Szczególnie ważne jest tu właśnie POGODZENIE SIĘ Z PRAWDĄ, rozumiane jako ZAPRZESTANIE MATACZENIA ROZPOZNANIAMI I STOSOWANIA PODWÓJNYCH STANDARDÓW.
Można by taki czyściec zorganizować sobie np. za pomocą kontaktu z jakąś formą mistrza, takiego w pełni zaakceptowanego autorytetu, który zdemaskuje iluzje, jakie sobie umysł tworzył. Ideę spróbuję przedstawić w postaci hipotetycznego dialogu.
Mistrz do umysłu: Spójrz teraz na to, jakie prawdziwe skutki przyniosła ta decyzja.
Nieporadny umysł: Trochę spojrzałem, ale nie chcę już się tym dręczyć, bo to jest takie niekomfortowe.
Mistrz do umysłu: Jednak jeśli nie spojrzysz na to, co przyniosły twoje wybory, to nigdy nie dowiesz się, kim jesteś, a także jak postępować skutecznie w podobnych sytuacjach
Nieporadny umysł: dla mnie mój komfort psychiczny jest najważniejszy, nie chcę sobie robić przykrości. Uważam, że jestem dobry taki, jaki jestem.
Mistrz do umysłu: ale przecież gdy ciebie traktowano w podobny sposób, jak potraktowałeś inne istoty, to krytykowałeś to, nie zgadzałeś się na to, skarżyłeś się na niesprawiedliwość
Nieporadny umysł: nie wiem, to było inne, zupełnie odrębna sytuacja.
Mistrz do umysłu: ale spójrz jak bardzo podobna była ta sytuacja, do tego co sam robiłeś
Nieporadny umysł: nie chcę patrzeć, nie podoba mi się to, wolę myśleć o sobie same dobre rzeczy.
Mistrz do umysłu: ale myśląc o sobie same dobre rzeczy tak bez konkretu, bez oparcia się na tym, jak było, jak naprawdę działasz, odnosisz się nie do prawdziwego siebie, tylko do jakiejś iluzji siebie.
Nieporadny umysł: to mnie nie obchodzi. Niekomfortowe dla mnie jest myślenie o sobie źle i tylko to się tu liczy. Nie zamierzam spoglądać na siebie w ogóle krytycznym okiem.
Mistrz do umysłu: w takim razie nie dowiesz się, że traktujesz rzeczy sprzecznie, stosujesz podwójne standardy, czyli w istocie nie określiłeś się względem każdej rzeczy i decyzji, której nie potrafisz utrzymać w odpowiedzialności i określoności.
Nieporadny umysł: dla mnie liczy się tylko to, aby dobrze o sobie myśleć, aby uważać się za wyższego, niż inne umysły, aby mieć przekonanie o swojej racji i wartości.
Mistrz do umysłu: Stosując to podejście będziesz często krzywdzić - może nieświadomie, ale jednak. Wina będzie po twojej stronie, bo separujesz się od wiedzy o tym, kiedy twoje wybory przynoszą dobro, a kiedy zło.
Nieporadny umysł: Nie zamierzam spoglądać na siebie krytycznym okiem, bo tego nie lubię. Uważam, że dobrze jest tak, jak sobie to myślę i już!
Mistrz do umysłu: taką postawę możesz mieć tylko w odosobnieniu. Bo nie da się utrzymać poprawnej komunikacji między istotami, które nie szanują siebie nawzajem. Zostaniesz odrzucony do swojej samotności, do przeżywania tego, co masz w sobie, wyłącznie w sobie. Odejdź w pustkę i patrz w siebie. Patrz tylko w siebie. Kontakt z kimkolwiek zostanie ci odebrany, bo na niego nie zasługujesz, nie spełniając minimalnych warunków poprawności tego kontaktu. Ewentualnie możesz jeszcze zostać dopuszczony do kontaktu z umysłami podobnymi tobie - takimi, które tak samo jak ty, nie szanują prawdy, dekretują własny komfort ponad jakąkolwiek postać niezależności w duchu prawdy. Idź do tych istot i walcz z nimi na arbitralności i brak uznawania kogokolwiek poza własnym ja i własnym chciejstwem.
Nieporadny umysł: Aaaaa!!! Tu jest taka pustka i nicość! Tu nie ma się do czego odwołać! To wszystko nic nie znaczy! Patrzę na siebie, ale nie znajduję tam żadnego oparcia, bo wszystko co czuję, muszę potwierdzać sam sobie, nic tego nie wspiera, nic mnie obdarza swoją uwagą, nikt mnie nie kocha!
Mistrz do umysłu: tu jesteś tylko w swojej samotności - jesteś z jedyną istotą, którą uznajesz - ze sobą. Tak się należy. Ale możesz jeszcze spróbować kontaktu z istotami podobnymi sobie...
Nieporadny umysł: Aaaaa!!!! Te istoty mnie nienawidzą, bo ja robię to co chcę, a one chcą, aby było na ich! Aaaaa, one nie respektują niczego, co ja pragnę, nie szanują mnie, nie dają mi żadnego wsparcia, tylko tego wsparcia zaprzeczenie.
Mistrz do umysłu: Te istoty stosują dokładnie twoje zasady - ty nie szanujesz ich, one nie szanują ciebie.
Nieporadny umysł: Nie potrafię tego znieść! Samotność i kontakt z umysłami mi podobnymi są nie do zaakceptowania!
Mistrz do umysłu: Wiesz już, że twoja strategia na traktowanie siebie i innych umysłów jest nieperspektywiczna. I z tego nie ma innego wyjścia, jak tylko odejście od zasady stawiania swojego komfortu ponad prawdę. Skoro chcesz aby ciebie respektowano i szanowano, to musisz to samo ofiarować innym. Innej drogi nie ma. Wybór należy do ciebie. Jeśli zmienisz zdanie w kwestii jednak przyjrzenia się temu, co tak naprawdę powodowały twoje decyzje, kim się okazałeś, to razem możemy te decyzje przepracować. Ale bez żadnej taryfy ulgowej!