ŚFiNiA

Semele

Proszę o krotkie wypowiedzi w tej kwestii. Chodzo o określenie światopoglądu. Takze sposobu w jaki do tego doszliście.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Bardzo często mówi się, że religia to światopogląd. Jest to przyporządkowanie religii kulturze, bo światopogląd to właśnie wytworzony przez człowieka ogół jego poglądów i obyczajów, związanych z najprzeróżniejszymi sprawami. W tym zespole teorii mogą czasami górować twierdzenia o charakterze religijnym (np. Bóg jest celem mojego życia), ale i tak światopogląd pozostaje strukturalnie taki sam: jest ludzkim wytworem, właśnie zespołem teorii.

Semele

Człowiek zawsze starał się tworzyć uogólnioną ideę świata jako całości i swojego w nim miejsca. To właśnie poglądy światopoglądowe dają człowiekowi wątek przewodni w jego duchowych i praktycznych działaniach, kształtują jego postawy wartościowe.

Światopogląd to system uogólnionych poglądów na świat i miejsce człowieka w nim, na stosunek ludzi do otaczającej ich rzeczywistości i do siebie samych, a także ich przekonań, ideałów, zasad poznania i działania w związku z tymi poglądami. Nosicielem światopoglądu jest osoba i grupa społeczna, które postrzegają rzeczywistość przez pryzmat pewnego systemu poglądów.

W zależności od tego, jakie poglądy przeważają w danym zbiorze wyobrażeń o świecie jako całości, a także w zależności od sposobu włączania odpowiednich poglądów i idei w strukturę światopoglądu i sposobu ich uzasadniania, możemy mówić o różnych rodzaje światopoglądu. W różnych społeczeństwach, wśród różnych klas dominują różne typy światopoglądu, różniące się swoistą interpretacją zjawisk świata zewnętrznego i samego człowieka.

Istnieją następujące historyczne typy światopoglądu: mitologiczny, religijny i filozoficzny. Historycznie pierwszym był mitologiczny obraz świata.

1. Mitologiczny światopogląd

filozofia mitologia religia światopogląd

Światopogląd mitologiczny kształtuje się we wczesnych stadiach rozwoju społeczeństwa i stanowi pierwszą próbę wyjaśnienia przez człowieka pochodzenia i struktury świata.

Światopogląd mitologiczny był najstarszą formą poznania świata, przestrzeni, społeczeństwa i człowieka. Mit konieczności powstał z potrzeby jednostki, jej rodziny, klanu i społeczeństwa jako całości, w świadomości otaczających ją elementów przyrodniczych i społecznych, istoty człowieka i przekazywania ich jedności poprzez różne systemy symboliczne. W systemach mitologicznych osoba i społeczeństwo z reguły nie odróżniają się od otaczającego świata. Przestrzeń, przyroda, społeczeństwo i człowiek są różnymi przejawami tego samego boskiego prawa, przekazywanego przez system symboliczny lub symboliczno-mitologiczny. Natura, społeczeństwo i człowiek są połączone w jedną całość, nierozłączną i pojedynczą, ale same w sobie są heterogeniczne i już autorytarne, autorytaryzm społeczeństwa został przeniesiony na całą przyrodę.

Świadomość mitologiczna myśli symbolami: każdy obraz, bóg, bohater kulturowy, postać oznacza stojące za nim zjawisko lub koncepcję. Jest to możliwe, ponieważ w mitologicznym światopoglądzie istnieje stały i nierozerwalny związek między „podobnymi” zjawiskami i przedmiotami w społeczeństwie, osobowości, naturze i przestrzeni.

Najważniejszym aspektem kultury tradycyjnej i światopoglądu mitologicznego jest to, że mity początkowo żyją we własnym, szczególnym czasie – czasie „pochodzenia”, „tworzenia”, do którego nie mają zastosowania linearne wyobrażenia o upływie czasu. Podobny stosunek do czasu jest dobrze prześledzony w ludowych, zwłaszcza rosyjskich baśniach, w których czas działania określa się jako „dawno temu”, „w czasach starożytnych” itp.

Ponadto mit, zwłaszcza w początkowych stadiach swego rozwoju (w postaci przedliterackiej), myśli obrazami, żyje emocjami, obce są mu argumenty współczesnej logiki formalnej. Jednocześnie wyjaśnia świat w oparciu o codzienną praktykę. Paradoks ten można wytłumaczyć tym, że społeczeństwo zdominowane przez mitologiczny światopogląd bezpośrednio koreluje osobliwości swojego postrzegania świata ze światem realnym, indywidualne procesy psychiczne ze zjawiskami naturalnymi i społecznymi, często bez rozróżnienia na przyczynę i skutek, ale często zmieniając swoje miejsca.

Zgodnie z tradycyjnym mitologicznym światopoglądem, jej wyznawca jest w stanie wznieść się na poziom Boga, co oznacza, że dla osoby, klanu i społeczeństwa mit wędrówek i wyczynów bohatera kulturowego w większości przypadków brzmi „Bóg, ” była praktycznie użyteczna i stanowiła przewodnik po działaniu.

Charakterystyka świadomości mitologicznej:

1. synkretyczność (fuzja, niepodzielność). W każdym micie współistnieją obiektywna wiedza o świecie, podstawy wierzeń religijnych i sztuki;

2. niewrażliwość na sprzeczności. Podstawą mitu jest ludzka fantazja;

3. nie ma związku przyczynowego między przedmiotami a zjawiskami.

W świadomości mitologicznej istnieją:

a) metamorfoza (transformacja, transformacja czegoś)

b) skojarzenia (oddychanie)<=>dusza, sen<=>śmierć)

c) teleologia (powiązanie nie jest od przyczyny do skutku, ale od celu do przyczyny)

d) symbolika (operacja nie pojęciami, ale określonymi symbolami)

e) zbiorowość (mit jest zawsze wytworem zbiorowej świadomości)

Światopogląd mitologiczny charakteryzuje się następującymi cechami:

Forma w kształcie emocjonalnym (manifestująca się podczas przesyłania wizerunków bohaterów, bogów, duchów);

Humanizacja przyrody (przenoszenie cech człowieka na świat zewnętrzny, personifikacja i animacja przestrzeni, sił natury. Mitologia charakteryzuje się niesztywnymi rozróżnieniami między światem, naturą a człowiekiem, myślą a emocjami, obrazami artystycznymi a wiedzą naukową.);

Brak refleksji (refleksja to praca świadomości, myśli człowieka o własnej świadomości);

Orientacja utylitarna (przejawia się w tym, że rozwiązywane problemy światopoglądowe są ściśle związane z zadaniami praktycznymi: na szczęście, szczęśliwe życie, ochronę przed głodem, chorobami, potrzebami itd.).

Dla współczesnej świadomości mitologiczna forma światopoglądu jest najwcześniejsza i najbardziej archaiczna.

Mitologia zdominowała świadomość publiczną społeczeństwa pierwotnego i koncentrowała się na przezwyciężaniu fundamentalnych antybiegunów ludzkiej egzystencji, na harmonizacji jednostki, społeczeństwa i natury. Niezdolność człowieka do odróżnienia się od otoczenia i niepodzielność myślenia mitologicznego stanowiły przesłankę mitologicznej „logiki”. Efektem było metaforyczne porównanie obiektów przyrodniczych i kulturowych, humanizacja środowiska przyrodniczego i animacja fragmentów przestrzeni.

Myślenie mitologiczne charakteryzuje się wyraźnym oddzieleniem podmiotu i przedmiotu, przedmiotu i znaku, rzeczy i słowa, bytu i jego nazwy, relacji przestrzennych i czasowych, pochodzenia i istoty, obojętności na sprzeczność i tak dalej. Obiekty, do których zbliżają się wtórne jakości zmysłowe, przyległość w przestrzeni i czasie, działały jako znaki innych obiektów. Naukowa zasada wyjaśniania została w mitologii zastąpiona genetyzmem totalnym i etiologizmem, czyli wyjaśnienie rzeczy i świata jako całości zostało zredukowane do opowieści o pochodzeniu i stworzeniu.

Mitologia charakteryzuje się ostrym rozróżnieniem na czas wczesny (święty), aktualny i późniejszy (profaniczny). Wszystko, co dzieje się w czasie mitycznym, nabiera znaczenia paradygmatu i precedensu, czyli wzoru reprodukcji. Modelowanie okazuje się specyficzną funkcją mitu. Mitologia operuje tym, co konkretne i osobiste, używane jako znak.

Treść mitu wydawała się prymitywnej świadomości w najwyższym sensie realna, ponieważ zawierała zbiorowe „rzetelne” doświadczenie rozumienia rzeczywistości wielu pokoleń. Doświadczenie rozumienia rzeczywistości służyło jako przedmiot wiary, a nie krytyki. Mity afirmowały system wartości przyjęty w danym społeczeństwie, wspierały i sankcjonowały pewne normy postępowania.

Mitologiczne postrzeganie świata wyrażało się nie tylko w narracjach, ale także w akcjach (rytuały, tańce). Mit i rytuał w kulturach starożytnych stanowiły dobrze znaną jedność: ideologiczną, funkcjonalną i strukturalną, reprezentującą dwa aspekty kultury pierwotnej: werbalną i skuteczną.

Pierwsze mity ludzkości powstały w starożytności i były opowieścią o pochodzeniu i przeznaczeniu świata. Hegel pisał, że tworzenie mitów jest przejawem bezsilności umysłu wobec świata. W tamtych czasach ludzkość w postaci mitów, legend, legend próbowała odpowiedzieć na takie globalne pytania jak: pochodzenie i struktura wszechświata jako całości, pojawienie się najważniejszych zjawisk przyrodniczych, pojawienie się zwierząt i ludzi. Znaczną część mitologii stanowiły mity kosmologiczne poświęcone strukturze przyrody. Jednocześnie wiele uwagi w mitach poświęcono różnym etapom życia ludzi, tajemnicom narodzin i śmierci, wszelkiego rodzaju próbom, które czekały na człowieka na jego drodze życiowej. Szczególne miejsce zajmują mity o dokonaniach ludzi: rozpalaniu ognia, wymyślaniu rzemiosł, rozwijaniu rolnictwa, oswajaniu dzikich zwierząt.

Mit zazwyczaj łączy dwa aspekty: diachroniczny (opowiadanie o przeszłości) i synchroniczny (wyjaśniający teraźniejszość i przyszłość). Tak więc za pomocą mitu przeszłość była połączona z przyszłością, a to zapewniało duchowe połączenie między pokoleniami. Treść mitu wydawała się człowiekowi prymitywnemu niezwykle realna, zasługująca na absolutne zaufanie.

Mitologia odegrała ogromną rolę w życiu ludzi na wczesnych etapach ich rozwoju. Mity afirmowały system wartości przyjęty w danym społeczeństwie, wspierały i sankcjonowały pewne normy postępowania. I w tym sensie byli ważnymi stabilizatorami życia społecznego. Stabilizująca rola mitologii nie ogranicza się do tego. Głównym znaczeniem mitów jest to, że ustanowiły one harmonię między światem a człowiekiem, naturą a społeczeństwem, społeczeństwem a jednostką, a tym samym zapewniły wewnętrzną harmonię ludzkiego życia. Szczególne miejsce w mitach zajmuje problem ludzkich osiągnięć kulturowych.

Światopogląd mitologiczny zapewniał socjalizację człowieka, ułatwiał przejście od populacji biologicznej do wspólnoty ludzkiej, tworzył społeczeństwo i przygotowywał warunki do jego dalszego rozwoju.

2. Światopogląd religijny

Bliski mitologicznemu, choć odmienny od niego, stał się światopogląd religijny, który wyrósł z głębi wciąż niezróżnicowanej, niezróżnicowanej świadomości społecznej.

Podobnie jak mitologia, religia odwołuje się do fantazji i uczuć (mogą to być uczucia bardzo wysokie - miłość, wiara, nadzieja, szacunek dla życia, bytu, wszechświata).

Jednak w przeciwieństwie do mitu religia „nie miesza” ziemskiego i świętego, ale w najgłębszy i nieodwracalny sposób dzieli je na dwa przeciwstawne bieguny. Na pierwszy plan wysuwa się postawa psychologiczna - wiara w Boga, w możliwość życia pobożnego, osiągnięcie prawdziwych wartości moralnych (boskich) i zapewnienie sobie nieśmiertelności.

Główną orientacją na religijno-mitologicznym etapie istnienia było przestrzeganie odwiecznych tradycji, raz na zawsze ustalonych zasad: podporządkowanie młodszego starszemu; indywidualny - do rodziny; słaby do silnego; zwykłym członkiem grupy - do władzy, liderem. Wysiłki człowieka miały na celu „nie wydostanie się z paczki”, „być jak wszyscy inni”. Pierwsze naiwne idee religijne doskonale oświetlały ten ustalony porządek przez wieki.

Ale życie nie stało w miejscu, a dalszy rozwój historyczny charakteryzuje się dojrzewaniem indywidualnej świadomości, formowaniem się osoby jako jaźni, jako osoby. Procesowi temu towarzyszyły kolosalne zmiany we wszystkich sferach życia, a przede wszystkim w życiu duchowym i społecznym. Narastała dysharmonia, zarówno w wewnętrznym świecie człowieka, jak i między światem a człowiekiem: siły natury jak dawniej pozostawały nieznane, realia społeczne komplikowały się – niewolnictwo, ucisk, rozwarstwienie w grupach, wrogość między plemionami itp. I mężczyzna zaczął zadawać pytania: Komu i czego słuchać? Komu powierzyć swoje życie? Czy istnieją siły wyższe od człowieka i jak się z nimi odnosić? - człowiek szukał harmonii ze światem, potrzebował nowych wskazówek i dodatkowych sił do usprawnienia życia. Religie monoteistyczne stały się taką dodatkową siłą, z nowym, jedynym, wszechmocnym i mądrym Bogiem.

Wczesne formy świadomości religijnej charakteryzował politeizm (politeizm, pogaństwo, bałwochwalstwo). Każdy bóg (duch, bożek itp.) w takim systemie jest odpowiedzialny za coś swojego, różnią się one między sobą szeregiem cech, a ich wzajemne relacje często przypominają relacje w społeczeństwie ludzkim (np. pogańscy bogowie często wchodzą ze sobą w bitwy, tkając intrygi itp.). Religie, które wierzą, że istnieje tylko jeden Bóg, nazywane są monoteistycznymi.

W przeciwieństwie do politeizmu mitologicznego, monoteizm (judaizm, chrześcijaństwo, islam) już stawia człowieka w stosunku do świata, do Boga, jako oddzielonego od niego, transcendentnych (wyniesionych poza granice zmysłowego rozumienia) rzeczywistości bytu – nie bycia ziemskim , ale wyższy, niebiański , ustanawiający całą światową hierarchię i harmonię, w której człowiek zajął podrzędne, drugorzędne po Bogu (stworzone) miejsce. Bóg i człowiek w monoteizmie zaczynają się przeciwstawiać sobie jako różne sfery bytu. A te sfery oceniane są na różne sposoby: najwyższa to najniższa, błogość to cierpienie, prawdziwe niebieskie to nieprawdziwe ziemskie, błogosławione grzeszne. Ten dualizm bytu (podział na dwie sfery) realnie wyrażał dysharmonię człowieka z otaczającą rzeczywistością. Ten pogląd stawiał przed osobą dylemat: jak wypełnić tę lukę? W rezultacie powstaje nowy światopogląd - system dogmatów, które są jednolite w obrębie każdej religii (niewzruszone instytucje), na czele z Absolutem - Bogiem. Tworzony jest system życiowych nakazów, dawanych jako objawienie Boga wybranym, prorokom. W judaizmie to Mojżesz, w chrześcijaństwie to Jezus Chrystus i Apostołowie, w islamie to Mahomet (Muhammad). System dogmatów jest już gotowy i niezmienny, nie wymaga od człowieka wątpliwości co do jego poprawności i nie wymaga rozwijania własnych wyobrażeń o wartościach. Od osoby tutaj oczekuje się tylko jednego - bezwarunkowej wiary zarówno w same przepisy (dogmaty i przykazania), jak i w tę, w imieniu której są one przekazywane światu, ludziom.

Główną funkcją religijnego światopoglądu jest uspokojenie psychologiczne. Francuski pedagog i filozof XVIII wieku. Voltaire napisał, że gdyby nie było religii, należałoby ją specjalnie stworzyć, ponieważ religia przede wszystkim uczy człowieka cierpliwości, skromności, pokory i nadziei.

Wiara religijna ma na celu zapewnienie wierzącemu żywotnej stabilności, kieruje do tych instytucji, które człowiek nie może nie lubić: szacunku dla tradycji, wiary w walkę z trudami życia, odwagi w obliczu śmierci, nadziei na zbawienie duszy itp. Religijny światopogląd nie opiera się na teoretycznej świadomości, nie na jego krytyczności, ale na emocjonalnych, zmysłowych i często nieświadomych (intuicyjnych) elementach ludzkiej psychiki: Bóg jest pojmowany sercem, mistycznie, bezpośrednio. Pod tym względem religia „wygrywa” w porównaniu z naukową czy filozoficzną wizją świata i stosunku do niego, bo psychologicznie jest bliższa człowiekowi niż filozofia ze swoją krytycznością, bo opiera się na prostszej (jednoznacznej) i krótszej w czasie , bardziej zrozumiałe mechanizmy opanowania przez człowieka świata i interakcji z nim.

W większości religii i wyznań (nurtów religijnych) światopogląd religijny jest wspierany przez kult, ceremoniał, wyrażający się w aktach kultu. Niektóre wyznania dostarczają go bardzo okazale i uroczyście, co również dość silnie oddziałuje na sferę zmysłową, emocjonalną. Ponadto religia obejmuje również strukturę zmaterializowaną – kościół, który nie tylko jednoczy wierzących wokół doktryny i pełni swoją funkcję pośredniczącą w łączeniu Boga z człowiekiem, ale pełni wiele innych funkcji, które rozwinęły się w zależności od historycznych uwarunkowań kształtowania się konkretna religia.

Wszechmoc twórcza - Bóg - stoi ponad naturą i poza naturą. Istnienie Boga jest przez człowieka doświadczane jako objawienie. Jako objawienie dane jest człowiekowi poznać, że jego dusza jest nieśmiertelna, że za grobem czeka go życie wieczne i spotkanie z Bogiem.

Religia, świadomość religijna, stosunek religijny do świata nie pozostały niezmienione. W ciągu dziejów ludzkości rozwinęły się one, podobnie jak inne formacje kulturowe, przybrały różnorodne formy na Wschodzie i Zachodzie, w różnych epokach historycznych.

Ale wszystkich zjednoczył fakt, że w centrum każdego religijnego światopoglądu znajduje się poszukiwanie najwyższych wartości, prawdziwej ścieżki życia oraz fakt, że zarówno te wartości, jak i prowadząca do nich ścieżka życia są przenoszone na królestwo nieziemskie - nie do ziemskiego, ale do "wiecznego" życia ... Wszystkie czyny i działania człowieka, a nawet jego myśli są oceniane, zatwierdzane lub potępiane według tego najwyższego, absolutnego kryterium.

Zgodnie ze światopoglądem religijnym rzeczywistość jest kontrolowana przez jakieś siły nadprzyrodzone. W pogaństwie siły te są często podobne do ludzi z wyglądu lub przynajmniej zachowania (takie podejście nazywa się antropomorfizmem). W religiach monoteistycznych (począwszy od judaizmu) Bóg nie jest antropomorficzny, chociaż niektóre wyznania religii monoteistycznych z tego czy innego powodu uciekają się do obrazów antropomorficznych.

Główne cechy charakterystyczne światopoglądu religijnego:

Religia opiera się na figuratywno-emocjonalnej, zmysłowo-wizualnej formie percepcji. Wierzący jest podmiotem świadomości religijnej. Taka osoba przeżywa w prawdziwych emocjach swoją wizję Boga, wizję różnych obrazów związanych ze specyfiką określonego nurtu religijnego.

Religia nie jest refleksyjnym typem światopoglądu. W religii nie ma pracy świadomości człowieka i jego myśli nad własną świadomością, nie ma refleksji nad jego poglądami, stanem psychicznym, nie ma ich oceny. Innymi słowy, możemy powiedzieć tak: nie ma refleksji nad własnymi refleksjami.

Najważniejsze atrybuty religii to wiara oraz Kult. wiara- to sposób rozumienia świata przez świadomość religijną, są to szczególne stany świadomości religijnej podmiotu. Kult- to system rytuałów i dogmatów, to zewnętrzna forma manifestacji Wiary.

Religia skupia się na kwestiach etycznych. W ramach systemów religijnych ogromne znaczenie mają świadomość religijna, idee etyczne, normy, ideały i wartości. W świadomości religijnej kultywowane są uczucia miłości, tolerancji, współczucia, sumienia, miłosierdzia. Religia tworzy duchowy świat człowieka.

Główną funkcją religii jest pomoc człowiekowi w przezwyciężeniu historycznie zmiennych, przejściowych, względnych aspektów jego istnienia i podniesieniu człowieka do czegoś absolutnego, wiecznego. W sferze duchowej i moralnej przejawia się to nadawaniem normom, wartościom i ideałom charakteru absolutnego, niezmiennego, niezależnego od splotu współrzędnych przestrzennych i czasowych ludzkiej egzystencji, instytucji społecznych itp. Tak więc religia nadaje sens i wiedzę, a więc stabilność ludzkiej egzystencji, pomaga mu przezwyciężać codzienne trudności.

3. Fifilozoficzny światopogląd

Filozofia odziedziczyła po mitologii i religii ich światopoglądowy charakter, ich schematy światopoglądowe, czyli cały zestaw pytań o pochodzenie świata jako całości, o jego strukturę, o pochodzenie człowieka i jego pozycję w świecie itp. Odziedziczył też cały tom pozytywnej wiedzy, która przez tysiąclecia nagromadziła ludzkość. Jednak światopogląd filozoficzny różni się od religijnego i mitologicznego tym, że:

Oparte na wiedzy (nie na wierze czy fikcji);

Odruchowo (myśl kieruje się ku sobie);

Logiczny (ma wewnętrzną jedność i system);

Opiera się na jasnych pojęciach i kategoriach.

Filozofia jest więc najwyższym poziomem i typem światopoglądu, charakteryzującym się racjonalnością, konsekwencją, logiką i teoretycznym projektowaniem.

Filozofia jako światopogląd przeszła trzy główne etapy swojej ewolucji:

Kosmocentryzm to światopogląd filozoficzny, który opiera się na wyjaśnianiu otaczającego świata, zjawisk naturalnych poprzez moc, wszechmoc, nieskończoność sił zewnętrznych - Kosmos i zgodnie z którym wszystko, co istnieje, zależy od Kosmosu i cykli kosmicznych (ta filozofia był charakterystyczny dla starożytnych Indii, starożytnych Chin i innych krajów Wschodu, a także starożytnej Grecji);

Teocentryzm jest rodzajem światopoglądu filozoficznego, który opiera się na wyjaśnieniu wszystkiego, co istnieje poprzez dominację niewytłumaczalnej, nadprzyrodzonej siły - Boga (był szeroko rozpowszechniony w średniowiecznej Europie);

Antropocentryzm to rodzaj światopoglądu filozoficznego, w centrum którego znajduje się problem człowieka (Europa renesansu, czasy nowożytne i współczesne, nowoczesne szkoły filozoficzne).

Pojawienie się filozofii jako światopoglądu odnosi się do okresu rozwoju i kształtowania się społeczeństwa niewolniczego w krajach starożytnego Wschodu, a klasyczna forma światopoglądu filozoficznego ukształtowała się w starożytnej Grecji. Początkowo materializm powstał jako rodzaj światopoglądu filozoficznego, jako naukowa reakcja na religijną formę światopoglądu. Tales jako pierwszy w starożytnej Grecji doszedł do zrozumienia materialnej jedności świata i wyraził postępową ideę transformacji materii, jednej w swej istocie, z jednego jej stanów w inny. Tales miał towarzyszy, uczniów i zwolenników jego poglądów. W przeciwieństwie do Talesa, który uważał wodę za materialną podstawę wszystkiego, znaleźli inne podstawy materialne: Anaksymenes – powietrze, Heraklit – ogień. Filozofia rodzi się w polemicznym dialogu z systemem religijnych i mitologicznych poglądów na świat. Jej własne pozytywne poglądy kształtują się bezpośrednio w toku krytycznego przemyślenia i przekształcenia materiału duchowego, który pozostawił ludziom jako spuściznę po ich uprzednim rozwoju. Oczywiście na początku okazuje się, że jest związany ramami tego materiału, jest od niego silnie, choć negatywnie, uzależniony.

Dlatego filozofia jawi się początkowo wcale nie jako nauka szczególna, nie jako szczególny obszar wiedzy, wyraźnie wyróżniający przedmiot jej badań, zakres jej szczególnych problemów, ale jako „umiłowanie mądrości” lub „mądrość”. ogólnie” - uwzględnia wszystko, co wchodzi w pole widzenia istoty myślącej. Jego przedmiot łączy się z przedmiotem myślenia w ogóle - to jest „świat jako całość”, bez żadnych wyjaśnień i ograniczeń. Filozofia jest tu synonimem światopoglądu w ogóle. Na tym etapie nie trzeba jeszcze mówić o filozofii jako o szczególnej nauce – z tego prostego powodu, że nie ma jeszcze innych nauk. Są tylko słabe zalążki wiedzy matematycznej, astronomicznej i medycznej, które wyrastają na bazie praktycznych doświadczeń i są dość pragmatycznie zorientowane. Nic dziwnego, że „filozofia” od samego początku obejmuje wszystkie te nieliczne embriony wiedzy naukowej i pomaga im rozwijać się w ich łonie, próbując uwolnić je od tych warstw magicznych uzdrowicieli, z którymi są splecione jako część religijna i religijna. mitologiczny światopogląd. Rozwój filozofii tu całkowicie i bez śladu zbiega się z rozwojem naukowego rozumienia otaczającego świata.

Ale właśnie dlatego, naturalnie, wszystko, co później będzie stanowiło jej szczególny przedmiot, również wpisuje się w kompozycję jej rozważań: studium uniwersalnych praw, w ramach których istnieje i zmienia się zarówno „byt”, jak i „myślenie”, zarówno pojmowany kosmos i pojmowanie jego duszy.

Światopogląd filozoficzny postrzega świat z punktu widzenia jego ostatecznych, ostatecznych podstaw. Ten rodzaj światopoglądu izoluje prawa świata – te siły, które rządzą światem. Światopogląd filozoficzny opiera się na logicznej argumentacji. Formy istnienia światopoglądu filozoficznego są podstawowymi pojęciami filozofii, które nazywamy kategoriami. Światopogląd może istnieć poza filozofią, ale filozofia z konieczności tworzy światopogląd.

4. Różnicefilozoficzny światopoglądz mitologicznych i

religijny

W przeciwieństwie do mitologii i religii filozofia opiera się na teoretycznym i logicznym myśleniu człowieka o świecie. Zastępuje mitologię i religię jako jedną zbiorczą wiedzę opartą na innym fundamencie.

Filozofia nie jest wiarą bezwarunkową, ale refleksją, filozofia nie jest punktem, nie stwierdzeniem dogmatycznym, ale zawsze pytaniem. Podstawą refleksji filozoficznej jest krytyczne rozumienie już ustalonych wyobrażeń o świecie. Jak zauważono wyżej, filozofia jest refleksją, co oznacza, że nie zajmuje się przedmiotem samego bytu, ale myślą o bycie, określoną, już ukształtowaną świadomością bytu. Filozofia jest analizą naszych wyobrażeń o byciu, dlatego stopień jej abstrakcji jest niezwykle wysoki. Odbicie to zajrzenie do wnętrza, zajrzenie w siebie. Według N. Bierdiajewa światopogląd filozoficzny nie jest wynikiem próżnej ciekawości ludzi nie zajmujących się żadną działalnością, ale owocem trudnych i długich refleksji.

Filozofia wyrażała rodzącą się potrzebę rozumienia za pomocą rozumu (tj. racjonalnego) w pojęciach, w tych problemach, które powstały w toku procesu historycznego, dlatego charakterystyczną cechą światopoglądu filozoficznego jest odzwierciedlenie świata w systemie koncepcji. Ponadto światopogląd filozoficzny, w przeciwieństwie do mitologicznego i religijnego, operuje bardziej faktami naukowymi, bardziej opiera się na danych konkretnych nauk.

Światopogląd mitologiczny i religijny to zbiorowa, zbiorowa świadomość. Filozofia pojawia się, gdy istnieje potrzeba indywidualnego, osobistego zrozumienia. Każda koncepcja filozoficzna jest wysoce indywidualna. Filozofia zawsze kieruje człowieka do samodzielnej analizy pewnych problemów. Celem filozofii teoretycznej, przedstawionej w jej historii, jest rozszerzenie pola informacyjnego dla takich działań. Sam człowiek zawsze ma prawo rozwijać własną pozycję, ale na podstawie wiedzy filozoficznej będzie ona ważniejsza i bardziej znacząca.

Filozofia i religia są podobne z kilku powodów:

Bliskie im są w temacie refleksji. Oba mają na celu odnalezienie sensu bytu, wyrażają potrzebę zharmonizowania relacji.

Są zbliżone w kształcie odbicia. Obydwa są - duchowym stosunkiem człowieka do rzeczywistości, wyrażonym w najogólniejszej, absolutnej formie, gdyż zarówno Bóg, jak i filozofia są absolutami określonymi.

Bliskie im są też w tym, że są to wartościowe formy aktywności duchowej (ich celem nie jest prawda naukowa konkretnej wiedzy, ale kształtowanie koncepcji życia duchowego zgodnie z ważnymi dla człowieka punktami orientacyjnymi życia) .

A jednak są to różne formy aktywności duchowej. Różnice tkwią zarówno w temacie, jak i sposobie, w jaki człowiek odzwierciedla świat:

Filozofia jako refleksja, jako myślenie wychodzi na swoich pozycjach z naturalnej rzeczywistości bytu, bytu w sobie, który ma jakieś wewnętrzne, własne racje rozwoju. Religia skupia się na tym, co nadprzyrodzone, na innym świecie, na byciu transcendentalnym, tylko na transcendencji.

Dla filozofii Bóg jest pojęciem bytu, które również wymaga jego analizy, jak każde inne pojęcie, dlatego filozofię religii można przypisać dyscyplinom filozoficznym. Dla religijnego światopoglądu Bóg nie jest koncepcją, ale rzeczywistym, konkretnym przedmiotem kultu i wiary.

Filozofia stara się uzasadnić swoje pojęcia za pomocą systemu pojęć wspartych logiką poznania naukowego. Swój materiał czerpie z różnych sfer tej działalności, starając się je pojąć we własnym specyficznym języku, za pomocą rozumu, logiki analizy filozoficznej. Racjonalna prezentacja dotyczy także irracjonalnych (w tym religijnych) koncepcji filozoficznych.

Religia to sfera uczuć, mistycyzmu, podziwu. Z religią wiąże się szczególny stan psychiczny człowieka: stan ekstazy, oderwanie od świata zewnętrznego, pewna utrata własnej osobowości, zanurzenie w świecie, w którym sam niewiele znaczysz. Filozofia działa jako samoświadoma kultura, która w sposób krytyczny określa jej znaczenie, istotę i cel.

Religia ukierunkowuje człowieka na bezwarunkową wiarę („Wierzę, nawet jeśli to absurd” – Tertulian). Filozofia kieruje ku rozumowi, zwątpieniu, swojemu własnemu stanowisku, a nie tylko stanowisku, choć uznanych, autorytetów.

Religia przez Boga twierdzi, że jest prawdą absolutną. Filozofia podchodzi do tego zagadnienia „skromniej”, bardziej sceptycznie, daje wybór stanowisk.

Religia mówi o zbawieniu duszy w życiu pozagrobowym. Filozofia ukierunkowuje człowieka ku doskonałości duszy, ku „dziełowi duszy”, a więc ku jej zbawieniu w ziemskiej egzystencji, poprzez doczesne działanie twórcze.

Religia, choć postuluje wolną wolę człowieka, to jednak ogranicza ją do ram relacji z Bogiem, dlatego tak czy inaczej w świadomości religijnej pojawia się element lęku, podporządkowania. Filozofia jest w pełni oparta na wolności osoby ludzkiej. Sama filozofia jest możliwa tylko w oparciu o wolność myśli.

Wniosek
Światopogląd to ogólne rozumienie świata, człowieka, społeczeństwa, które określa orientację społeczno-polityczną, filozoficzną, religijną, moralną, estetyczną, naukową i teoretyczną człowieka.
Światopogląd to nie tylko treść, ale także sposób urzeczywistniania rzeczywistości, a także zasady życia, które określają charakter działania. Charakter idei na temat świata przyczynia się do ustalenia pewnych celów, z których uogólnienia powstaje ogólny plan życia, powstają ideały, które nadają światopoglądowi skuteczną siłę. Treść świadomości zamienia się w światopogląd, gdy nabiera charakteru przekonań, pełnej i niezachwianej wiary człowieka w słuszność jego idei.

Wszystkie rodzaje światopoglądu ujawniają pewną jedność, obejmującą pewien zakres zagadnień, na przykład, jak duch odnosi się do materii, kim jest człowiek i jakie jest jego miejsce w uniwersalnym połączeniu zjawisk świata, skąd człowiek wie rzeczywistość, co jest dobrem i złem, według jakich praw rozwija się społeczeństwo ludzkie... Ale są też w nich różnice: światopogląd mitologiczny oddziałuje na uczucia człowieka, światopogląd religijny opiera się na wierze, a filozoficzny skierowany jest do umysłu ludzkiego, opiera się na dowodach, nauce i wiedzy o świecie.

Światopogląd ma ogromne znaczenie praktyczne w życiu. Wpływa na normy zachowania, stosunek człowieka do pracy, do innych ludzi, do charakteru aspiracji życiowych, do jego życia, upodobań i zainteresowań. To rodzaj duchowego pryzmatu, przez który wszystko wokół jest postrzegane i doświadczane.
Lista iużywanyOhliteraturary

1. Cechy charakterystyczne dla mitologicznej formy światopoglądu. Filozofia: podręcznik / wyd. A.F. Zotova, W.W. Mironova, A.V. Razin. - 4. ed. - M.: Projekt akademicki; Tricksta, 2007.

2. Alekseev P.V., Panin A.V. Filozofia: podręcznik. - wyd. 4, ks. i dodaj. - M.: TK Welby; Perspektywa, 2007.

3. Filozofia: Podręcznik dla uczelni wyższych. - 8 wyd. - Rn / D .: Phoenix, 2004.

4. Gurevich P.S. Podstawy filozofii. - M., 2000.

Opublikowano na Allbest.ru

Podobne dokumenty
Ujawnienie wspólnych i charakterystycznych cech światopoglądu mitologicznego, religijnego i filozoficznego. Mit jako wzór zachowania we współczesnym społeczeństwie i środek reklamy. Uwzględnienie wpływu światopoglądu mitologicznego na system nowoczesnej edukacji.

streszczenie dodane 20.04.2015 r.

Analiza genezy myślenia filozoficznego. Historia powstania mitologii jako formy świadomości społecznej. Istota mitologicznego i religijnego rozumienia świata jako przesłanka filozofii. Pojęcie i funkcje religii, opis jej wczesnych i współczesnych form.

streszczenie, dodane 09/11/2010

Ewolucja światopoglądu religijnego. Cechy świadomości religijnej. Geneza wzajemnego oddziaływania religii i filozofii. Religia i filozofia w różnych okresach historycznych. Zmiana roli filozofii w życiu społecznym, politycznym i duchowym w średniowieczu.

praca semestralna, dodana 24.04.2010

Filozofia jako ugruntowana światopoglądowa i światopoglądowa forma świadomości. Światopogląd jako system idei, ocen, norm, zasad moralnych i przekonań. Komponenty światopoglądowe, cechy jego form historycznych (mity, religia), funkcje religii.

test, dodano 02/07/2017

Definicja pojęcia, podstawowe typy i zasady kształtowania się światopoglądu jako systemu przekonań, przekonań i wartości życiowych. Cechy mitologicznych, religijnych, filozoficznych, codziennych typów światopoglądu. Esencja ideału i mentalności.

prezentacja dodana 19.09.2013

Wartość mitologii i filozofii jako historycznie ustalonych form światopoglądu. Pojęcie, znaczenie i istota światopoglądu mitologicznego. Perspektywa grupy społecznej, klasy społecznej i społeczeństwa jako całości. Powstanie i rozwój filozofii.

streszczenie, dodane 19.12.2014

Cechy światopoglądu filozoficznego. Charakterystyczne cechy religii świata. Charakterystyka świadomości mitologicznej, główne cechy. Główne religie narodowe. Istota i specyfika pytań metafizycznych, ich orientacja ideologiczna.

streszczenie, dodane 03.11.2014

Pojęcie światopoglądu i jego znaczenie w życiu człowieka, w kształtowaniu jego osobowości. Cechy światopoglądu mitologicznego. Funkcje wiary i religii. Specyfika myślenia filozoficznego i tło jego problemów. Dialektyka i kategorie zmysłu.

ściągawka dodana 12.10.2010

Świadomość społeczna i indywidualna. Mitologia jako synkretyczna forma świadomości społecznej. Antropomorfizm to właściwość myślenia mitologicznego. Miejsce mitu w filozofii i religii. Specyfika wartości religijnych i metody poznania teoretycznego.

ściągawka, dodana 30.11.2010

Geneza filozofii, charakterystyka jej etapów jako światopoglądu. Analiza zagadnienia relacji między duchem a materią. Pojęcie światopoglądu, jego związek z filozofią, elementy strukturalne i formy. Istota i współczesne cechy światopoglądu filozoficznego.

Patrząc na otaczający świat, każda osoba, nawet nie będąc filozofem, wyrabia sobie własne zdanie o wydarzeniach zachodzących wokół niego, myśli i zastanawia się, studiuje i ocenia… Zastanawiam się, jak światopogląd różni się od filozofii w ogóle, jak blisko są te pojęcia? Spróbujmy wyjaśnić ten problem.

Definicja
Światopogląd- holistyczny system ludzkich poglądów na świat i miejsce w nim osobowości, który podsumowuje wyobrażenia i poglądy na temat środowiska.

Filozofia- rodzaj światopoglądu, który bada fundamentalne kwestie bytu z naukowego i teoretycznego punktu widzenia.

Porównanie
Przez pewien czas istniała rozbieżność w zrozumieniu związku między filozofią a światopoglądem, ich relacji. Uważano, że są to synonimy, czyli absolutnie identyczne pojęcia. Filozofia, zwana też metafizyką, utrzymywała, że jest postrzegana jako ogląd świata w całości, rodzaj uniwersalnego klucza do badania bytu. Ale później stało się jasne, że filozofia nie jest zdolna do bycia „nauką naukową”, ponieważ nie jest w stanie zsyntetyzować całej istniejącej wiedzy naukowej. Odpowiada tylko na fundamentalne pytania, zastanawia się nad miejscem człowieka w świecie, sensem jego życia.

Światopogląd zawiera wiele pojęć, takich jak postawy i przekonania, oceny i postawy, normy i ideały. Filozofia również zajmuje w niej swoją niszę, gdyż jest to system poglądów na świat i miejsce w nim osobowości. Filozofia to szczególna forma, rodzaj światopoglądu. Historycznie powstała znacznie później niż inne podstawowe koncepcje światopoglądowe - mit i religia.

Światopogląd obejmuje wszystkie typy świadomości społecznej, w jej kształtowaniu bierze udział wiele nauk. Filozofia również odgrywa ważną rolę w tym procesie, jest bowiem swego rodzaju rdzeniem każdego światopoglądu.

Światopogląd składa się z usystematyzowanej wiedzy, podsumowuje praktyczne, osobiste, życiowe doświadczenia. Ale w przeciwieństwie do filozofii nie jest wyłącznie teoretyczna. Można powiedzieć, że światopogląd to wszystkie poglądy i wyobrażenia osoby, oparte nie tylko na wiedzy teoretycznej, ale także na osobistym doświadczeniu, przez które jednostka zdołała przejść. Poprzez doświadczenie poglądy stają się przekonaniami, które zbliżają się do wiary. Wielu rosyjskich filozofów nazywało światopogląd „sensem życia”, „filozofią praktyczną”. Tło teoretyczne i życie codzienne są ściśle powiązane w światopoglądzie.

Światopogląd kształtuje się najczęściej spontanicznie, spontanicznie, pod wpływem różnych kolizji życiowych, nie zawsze powiązanych ze sobą czynników. Filozofia natomiast to harmonijny system teoretyczny. Filozofia to naukowo uzasadnione narzędzie, które pozwala znaleźć najlepszą opcję osiągnięcia celu. Wydaje się, że skłania podmiot do oceny poprawności już ustalonych przekonań, do krytycznego podejścia do nich, ponownego sprawdzenia swoich postaw życiowych i skorelowania ich z istniejącymi od wielu lat wzorcami, uniwersalnymi wartościami, obrazami świata, wzorcami zachowań. Filozofia nie pozwala, aby światopogląd stał się jednostronny, posuwając się do jednej skrajności.

Strona z wnioskami
Światopogląd obejmuje również filozofię. Każdą filozofię można uznać za światopogląd oparty na racjonalności i konsekwencji, ponieważ jest to system poglądów na świat i miejsce w nim osobowości. A oto koncepcja światopogląd znacznie szersza koncepcja filozofia.
Światopogląd jest ściśle związany z praktycznym stosunkiem człowieka do świata, a filozofia jest teoretyczną podstawą, na której opierają się poglądy i idee jednostki.
Element osobisty w światopoglądzie jest wyraźniejszy niż w filozofii: te dwie koncepcje różnią się stopniem uogólnienia.
Światopogląd może być dość chaotyczny, często formujący się spontanicznie, spontanicznie. Filozofia opiera się przede wszystkim na intelekcie i rozumie, przynosi teoretyczne podstawy przekonań, identyfikuje wzorce, rozsądnie rozważa problemy światopoglądowe i oferuje uniwersalne rozwiązania, sprawdzone od dziesięcioleci.
Filozofia jest najnowszym typem światopoglądu w sensie historycznym.
Każda filozofia, w przeciwieństwie do światopoglądu, wymaga obowiązkowego uzasadnienia.
Filozofia, obok sztuki i religii, jest szczególną formą światopoglądu. Światopogląd można zdefiniować jako oparty na tych poglądach system poglądów na otaczający świat jako całość i na siebie oraz pozycję w stosunku do świata. Wiedza o świecie jako całości jest podstawą pozycji życiowej tylko wtedy, gdy przeradza się w wiara człowiek w swojej prawdzie. Światopogląd nie jest więc wytworem samego myślenia, jakkolwiek logiczny by on nie był, jest wynikiem doświadczenia życiowego, zajmowanej pozycji życiowej. Według V. Diltheya (1833-1911) światopogląd to harmonijny system poglądów, który na podstawie konstrukcji obrazu świata rozstrzyga pytanie o sens świata, a następnie wywodzi z tego ideał świata. i podstawowe zasady życia. Struktura każdego światopoglądu obejmuje obraz świata, ideały i ocenę życia.

Jeden i ten sam rodzaj światopoglądu można wyrazić w różnych formach - filozoficznej, religijno-mitologicznej i artystycznej. Charakterystyczne cechy światopoglądu filozoficznego wiążą się przede wszystkim z faktem, że światopogląd filozoficzny opiera się na doświadczeniu, uzasadnieniu naukowym, pragnieniu ogólnego znaczenia, przywiązując dużą wagę do sprawdzania słuszności ich twierdzeń. Niemniej jednak nawet irracjonalistyczna filozofia działa jak systemowy, zracjonalizowany światopogląd, który wzywa ludzi do swobodnego sprawdzania podstaw, które uznają za prawdę.

Filozofia to postawa teoretycznaświatu, dokonuje więc świadomego doboru reprezentacji, aby w oparciu o kryteria logiczne i epistemologiczne budować obraz świata. Wartość wiedzy zajmuje najwyższe miejsce w hierarchii wartości światopoglądu filozoficznego. Dlatego w filozofii nie jest to bynajmniej wyjątek od sytuacji, w której filozof sprzeciwia się własnym wynikom. Pierwsza krytyka teorii idei należy do jej autora, Platona. I. Kant okresu krytycznego rewiduje podstawy dogmatyczne tkwiące w nim w okresie przedkrytycznym. Filozof dąży do znalezienia uniwersalny w systemie relacji człowieka ze światem i zawsze stara się wyrazić rezultaty tych poszukiwań w konceptualistyczny formy, nawet jeśli odkryje, że świat nie ma inteligentnej treści. W ten sposób irracjonalistyczna filozofia życia przeciwstawiła się pojęciowemu centrum filozofii klasycznej – pojęciu „bytu” – nowemu pojęciu „życia”, ale nie porzuciła samej pojęciowej formy wyrazu.

Słynny niemiecki filozof I. Kant nakreślił sferę filozofii następującymi pytaniami: Co mogę wiedzieć, co powinienem zrobić, na co odważę się żywić nadzieję, kim jest osoba? , dowód, a co najważniejsze, suwerenność świadomości indywidualnej osoby - główny przedmiot filozofowania. Jak zauważył rosyjski filozof W.S. Sołowjow, „wiedza filozoficzna jest oczywiście działaniem osobistego umysłu lub jednostki w całej jasności jej indywidualnej świadomości”.

Filozoficzny światopogląd
Filozofia powstaje jako próba rozwiązania podstawowych problemów światopoglądowych za pomocą rozumu, tj. myślenie oparte na pojęciach i sądach, które są ze sobą powiązane zgodnie z pewnymi prawami logicznymi. W przeciwieństwie do światopoglądu religijnego, w którym dominuje problematyka stosunku człowieka do sił i bytów nadrzędnych, filozofia wysuwa na pierwszy plan intelektualne aspekty światopoglądu, odzwierciedlające rosnącą w społeczeństwie potrzebę rozumienia świata i człowieka od punkt widzenia wiedzy.

Pojawienie się filozofii oznaczało pojawienie się szczególnej postawy duchowej - poszukiwania harmonii wiedzy o świecie z życiowymi doświadczeniami ludzi, z ich przekonaniami, ideałami, nadziejami.

Filozofia odziedziczyła z mitologii i religii ich ideologiczny charakter, tj. cały zestaw pytań o pochodzenie świata jako całości, o jego strukturę, o pochodzenie człowieka i jego pozycję w świecie itp. Odziedziczyła również całą pozytywną wiedzę, którą ludzkość zgromadziła przez tysiąclecia. Jednak rozwiązywanie problemów światopoglądowych w rodzącej się filozofii odbywało się z innego punktu widzenia, a mianowicie z punktu widzenia racjonalnej oceny, z punktu widzenia rozumu. Można więc powiedzieć, że filozofia jest teoretycznie sformułowanym światopoglądem.

Filozofia Jest szczególnym, naukowym i teoretycznym typem światopoglądu. Reprezentuje najwyższy poziom i typ światopoglądu, charakteryzujący się racjonalnością, konsekwencją, logiką i teoretycznym projektowaniem.

Różnice między światopoglądem filozoficznym a religijnym i mitologicznym:

światopogląd filozoficzny oparty jest na wiedzy (a nie na wierze czy fikcji);

̶ światopogląd filozoficzny jest refleksyjny (istnieje odwrócenie myśli do siebie);

światopogląd filozoficzny jest logiczny (posiada wewnętrzną jedność i system);

̶ światopogląd filozoficzny opiera się na jasnych pojęciach i kategoriach.

Główne etapy ewolucji filozofii jako światopoglądu:

- Kosmocentryzm- jest to światopogląd filozoficzny, który opiera się na wyjaśnianiu otaczającego świata, zjawisk naturalnych poprzez moc, wszechmoc, nieskończoność sił zewnętrznych - Kosmosu i zgodnie z którym wszystko, co istnieje, zależy od Kosmosu i cykli kosmicznych (ta filozofia był charakterystyczny dla starożytnych Indii, starożytnych Chin i innych krajów Wschodu, a także starożytnej Grecji).

- Teocentryzm- Jest to rodzaj światopoglądu filozoficznego, który opiera się na wyjaśnieniu wszystkiego, co istnieje poprzez dominację niewytłumaczalnej, nadprzyrodzonej siły - Boga (był szeroko rozpowszechniony w średniowiecznej Europie).

- Antropocentryzm- typ światopoglądu filozoficznego, w centrum którego znajduje się problem człowieka (Europa renesansu, czasów nowych i nowożytnych, nowoczesne szkoły filozoficzne).

Historycznie pojawia się forma teoretycznego rozumienia świata, symbol zostaje zastąpiony przez Logos – inteligencja... Filozofia rodzi się jako próba rozwiązywania podstawowych problemów światopoglądowych za pomocą rozumu, tj. myślenie oparte na koncepcje oraz osądy komunikowanie się ze sobą zgodnie z pewnymi prawa logiczne... W przeciwieństwie do religii, filozofia wysunęła na pierwszy plan intelektualne aspekty światopoglądu, odzwierciedlając rosnącą w społeczeństwie potrzebę rozumienia świata i człowieka z punktu widzenia wiedzy i racjonalności. Początkowo pojawiła się na arenie historycznej jako poszukiwanie światowej mądrości.

Filozofia jest teoretycznie sformułowanym światopoglądem, jest jedną z form kultury ludzkiej. Stąd, światopogląd w filozofii działa w formie wiedzy i ma charakter usystematyzowany, uporządkowany... I ten moment zasadniczo zbliża do siebie filozofię i naukę. Początek filozofii to początek nauki w ogóle. Potwierdza to historia. Filozofia jest matką nauki. Pierwsi przyrodnicy byli także filozofami. Filozofię przybliża do nauki chęć oparcia się na teoretycznych metodach badań, posługiwania się narzędziami logicznymi dla uzasadnienia swoich stanowisk, wypracowania wiarygodnych, powszechnie obowiązujących zasad i postanowień.

Historia świadczy o tym, że teoretyczna forma uzasadniania rzeczywistości, dziedzina wiedzy kształtuje się właśnie w ramach filozofii. Jednak w miarę gromadzenia materiału empirycznego i doskonalenia metod badań naukowych różnicowały się formy teoretycznej asymilacji rzeczywistości. Niekiedy proces ten określany jest jako spin off filozofii nauk szczegółowych. W kulturze europejskiej proces ten przebiegał w dwóch głównych etapach, które mają ze sobą jakiś pośredni związek.

Pierwszy krok związane z różnicowaniem teoretycznej formy opanowania rzeczywistości w kulturze starożytnej Grecji. Okres ten najdobitniej został odnotowany w systemie Arystotelesa (IV wiek p.n.e.).

Druga faza- XVI-XVII wieki, kiedy nauka ukształtowała się jako niezależna instytucja społeczna. Od tego czasu nauki prywatne opanowują pewne obszary przyrody i społeczeństwa. Opierają się przy tym na eksperymentalnych (empirycznych) metodach badawczych. Filozofia, oparta na konkretnej wiedzy naukowej, swoje zadanie upatruje w syntezie różnych ludzkich poznań, w tworzeniu jednego naukowego obrazu świata.

Tym samym, po utworzeniu samodzielnych gałęzi wiedzy naukowej – matematyki, fizyki, biologii, chemii itd. filozofia utraciła funkcję bycia jedyną formą teoretycznego przyswajania rzeczywistości. Ale w tych warunkach wyraźniej ujawniła się specyfika filozofii jako formy uniwersalnej wiedzy teoretycznej. Filozofia jest formą poznania najogólniejszych, a raczej uniwersalnych podstaw bytu.

Uogólnienie filozoficzne ma znacznie szerszy potencjał niż jakiekolwiek inne uogólnienie specyficzne. Nauka w swej istocie musi wywodzić się z doświadczeń życia codziennego i specjalnych eksperymentów. Doświadczenie ma swoje granice. A myśl filozoficzna jest nieodłączną częścią rozważania świata poza ludzkim doświadczeniem. Żadne doświadczenie nie pozwala pojmować świata jako integralnej, nieskończonej w przestrzeni i trwającej w czasie, nieskończenie przewyższającej siły ludzkie, obiektywnej rzeczywistości, która nie zależy od jednostki i ludzkości jako całości, z którą ludzie muszą się nieustannie liczyć. Holistyczne rozumienie świata stanowi wsparcie światopoglądowe dla konkretnych badań naukowych, pozwala im iść do przodu, poprawnie stawiać i rozwiązywać swoje problemy. Dlatego charakterystyczną cechą filozoficznego sposobu opanowania rzeczywistości jest: uniwersalizm... W historii kultury filozofia twierdziła, że rozwija uniwersalną wiedzę lub uniwersalne zasady życia duchowego i moralnego. A to znalazło swój wyraz w takich obrazach filozofii jak „matka nauk”, „nauka nauk”, „królowa nauk”.

- 87,00 KB
W przeciwieństwie do politeizmu mitologicznego, monoteizm (judaizm, chrześcijaństwo, islam) już stawia człowieka w stosunku do świata, do Boga, jako oddzielonego od niego, transcendentnych (wyniesionych poza granice zmysłowego rozumienia) rzeczywistości bytu – nie bycia ziemskim , ale wyższy, niebiański , ustanawiający całą światową hierarchię i harmonię, w której człowiek zajął podrzędne, drugorzędne miejsce po Bogu. Bóg i człowiek w monoteizmie zaczynają się przeciwstawiać sobie jako różne sfery bytu. A te sfery oceniane są na różne sposoby: najwyższa to najniższa, błogość to cierpienie, prawdziwe niebieskie to nieprawdziwe ziemskie, błogosławione grzeszne. Ten dualizm bytu rzeczywiście wyrażał dysharmonię człowieka z otaczającą rzeczywistością. Ten pogląd stawiał przed osobą dylemat: jak wypełnić tę lukę? W rezultacie powstaje nowy światopogląd - system dogmatów, które są jednolite w obrębie każdej religii (niewzruszone instytucje), na czele z Absolutem - Bogiem. Tworzony jest system życiowych nakazów, dawanych jako objawienie Boga wybranym, prorokom. W judaizmie - to Mojżesz, w chrześcijaństwie - Jezus Chrystus i Apostołowie, w islamie - Mahomet. System dogmatów jest już gotowy i niezmienny, nie wymaga od człowieka wątpliwości co do jego poprawności i nie wymaga rozwijania własnych wyobrażeń o wartościach. Od osoby tutaj oczekuje się tylko jednego - bezwarunkowej wiary zarówno w same przepisy (dogmaty i przykazania), jak i w tę, w imieniu której są one przekazywane światu, ludziom.

Główną funkcją religijnego światopoglądu jest uspokojenie psychologiczne. Francuski pedagog i filozof XVIII wieku. Voltaire napisał, że gdyby nie było religii, należałoby ją specjalnie stworzyć, ponieważ religia przede wszystkim uczy człowieka cierpliwości, skromności, pokory i nadziei.

Wiara religijna ma na celu zapewnienie wierzącemu żywotnej stabilności, kieruje do tych instytucji, które człowiek nie może nie lubić: szacunku dla tradycji, wiary w walkę z trudami życia, odwagi w obliczu śmierci, nadziei na zbawienie duszy itp. Religijny światopogląd nie opiera się na teoretycznej świadomości, nie na jego krytyczności, ale na emocjonalnych, zmysłowych i często nieświadomych (intuicyjnych) elementach ludzkiej psychiki: Bóg jest pojmowany sercem, mistycznie, bezpośrednio. Pod tym względem religia „wygrywa” w porównaniu z naukową czy filozoficzną wizją świata i stosunku do niego, bo psychologicznie jest bliższa człowiekowi niż filozofia ze swoją krytycznością, bo opiera się na prostszej (jednoznacznej) i krótszej w czasie , bardziej zrozumiałe mechanizmy opanowania przez człowieka świata i interakcji z nim.

W większości religii i wyznań (nurtów religijnych) światopogląd religijny jest wspierany przez kult, ceremoniał, wyrażający się w aktach kultu. Niektóre wyznania dostarczają go bardzo okazale i uroczyście, co również dość silnie oddziałuje na sferę zmysłową, emocjonalną. Ponadto religia obejmuje również strukturę zmaterializowaną – kościół, który nie tylko jednoczy wierzących wokół doktryny i pełni swoją funkcję pośredniczącą w łączeniu Boga z człowiekiem, ale pełni wiele innych funkcji, które rozwinęły się w zależności od historycznych uwarunkowań kształtowania się konkretna religia.

Wszechmoc twórcza - Bóg - stoi ponad naturą i poza naturą. Istnienie Boga jest przez człowieka doświadczane jako objawienie. Jako objawienie dane jest człowiekowi poznać, że jego dusza jest nieśmiertelna, że za grobem czeka go życie wieczne i spotkanie z Bogiem.

Religia, świadomość religijna, stosunek religijny do świata nie pozostały niezmienione. W ciągu dziejów ludzkości rozwinęły się one, podobnie jak inne formacje kulturowe, przybrały różnorodne formy na Wschodzie i Zachodzie, w różnych epokach historycznych.

Ale wszystkich zjednoczył fakt, że w centrum każdego religijnego światopoglądu znajduje się poszukiwanie najwyższych wartości, prawdziwej ścieżki życia oraz fakt, że zarówno te wartości, jak i prowadząca do nich ścieżka życia są przenoszone na królestwo nieziemskie - nie do ziemskiego, ale do "wiecznego" życia ... Wszystkie czyny i działania człowieka, a nawet jego myśli są oceniane, zatwierdzane lub potępiane według tego najwyższego, absolutnego kryterium.

Zgodnie ze światopoglądem religijnym rzeczywistość jest kontrolowana przez jakieś siły nadprzyrodzone. W pogaństwie siły te są często podobne do ludzi z wyglądu lub przynajmniej zachowania (takie podejście nazywa się antropomorfizmem). W religiach monoteistycznych (począwszy od judaizmu) Bóg nie jest antropomorficzny, chociaż niektóre wyznania religii monoteistycznych z tego czy innego powodu uciekają się do obrazów antropomorficznych.

Główne cechy charakterystyczne światopoglądu religijnego:

Religia opiera się na figuratywno-emocjonalnej, zmysłowo-wizualnej formie percepcji. Wierzący jest podmiotem świadomości religijnej. Taka osoba przeżywa w prawdziwych emocjach swoją wizję Boga, wizję różnych obrazów związanych ze specyfiką określonego nurtu religijnego.

Religia nie jest refleksyjnym typem światopoglądu. W religii nie ma pracy świadomości człowieka i jego myśli nad własną świadomością, nie ma refleksji nad jego poglądami, stanem psychicznym, nie ma ich oceny. Innymi słowy, możemy powiedzieć tak: nie ma refleksji nad własnymi refleksjami.

Najważniejszymi atrybutami religii są Wiara i Kult. Wiara jest sposobem rozumienia świata przez świadomość religijną, jest szczególnym stanem świadomości religijnej podmiotu. Kult jest systemem rytuałów i dogmatów, jest zewnętrzną formą manifestacji Wiary.

Religia skupia się na kwestiach etycznych. W ramach systemów religijnych ogromne znaczenie mają świadomość religijna, idee etyczne, normy, ideały i wartości. W świadomości religijnej kultywowane są uczucia miłości, tolerancji, współczucia, sumienia, miłosierdzia. Religia tworzy duchowy świat człowieka.

Główną funkcją religii jest pomoc człowiekowi w przezwyciężeniu historycznie zmiennych, przejściowych, względnych aspektów jego istnienia i podniesieniu człowieka do czegoś absolutnego, wiecznego. W sferze duchowej i moralnej przejawia się to nadawaniem normom, wartościom i ideałom charakteru absolutnego, niezmiennego, niezależnego od splotu współrzędnych przestrzennych i czasowych ludzkiej egzystencji, instytucji społecznych itp. Tak więc religia nadaje sens i wiedzę, a więc stabilność ludzkiej egzystencji, pomaga mu przezwyciężać codzienne trudności.

3. Filozoficzny światopogląd

Filozofia odziedziczyła po mitologii i religii ich światopoglądowy charakter, ich schematy światopoglądowe, czyli cały zestaw pytań o pochodzenie świata jako całości, o jego strukturę, o pochodzenie człowieka i jego pozycję w świecie itp. Odziedziczył też cały tom pozytywnej wiedzy, która przez tysiąclecia nagromadziła ludzkość. Jednak światopogląd filozoficzny różni się od religijnego i mitologicznego tym, że:

Oparte na wiedzy (nie na wierze czy fikcji);

Odruchowo (myśl kieruje się ku sobie);

Logiczny (ma wewnętrzną jedność i system);

Opiera się na jasnych pojęciach i kategoriach.

Filozofia jest więc najwyższym poziomem i typem światopoglądu, charakteryzującym się racjonalnością, konsekwencją, logiką i teoretycznym projektowaniem.

Filozofia jako światopogląd przeszła trzy główne etapy swojej ewolucji:

Kosmocentryzm to światopogląd filozoficzny, który opiera się na wyjaśnianiu otaczającego świata, zjawisk naturalnych poprzez moc, wszechmoc, nieskończoność sił zewnętrznych - Kosmos i zgodnie z którym wszystko, co istnieje, zależy od Kosmosu i cykli kosmicznych (ta filozofia był charakterystyczny dla starożytnych Indii, starożytnych Chin i innych krajów Wschodu, a także starożytnej Grecji);

Teocentryzm jest rodzajem światopoglądu filozoficznego, który opiera się na wyjaśnieniu wszystkiego, co istnieje poprzez dominację niewytłumaczalnej, nadprzyrodzonej siły - Boga (był szeroko rozpowszechniony w średniowiecznej Europie);

Antropocentryzm to rodzaj światopoglądu filozoficznego, w centrum którego znajduje się problem człowieka (Europa renesansu, czasy nowożytne i nowożytne, nowoczesne szkoły filozoficzne).

Pojawienie się filozofii jako światopoglądu odnosi się do okresu rozwoju i kształtowania się społeczeństwa niewolniczego w krajach starożytnego Wschodu, a klasyczna forma światopoglądu filozoficznego ukształtowała się w starożytnej Grecji. Początkowo materializm powstał jako rodzaj światopoglądu filozoficznego, jako naukowa reakcja na religijną formę światopoglądu. Tales jako pierwszy w starożytnej Grecji doszedł do zrozumienia materialnej jedności świata i wyraził postępową ideę transformacji materii, jednej w swej istocie, z jednego jej stanów w inny. Tales miał towarzyszy, uczniów i zwolenników jego poglądów. W przeciwieństwie do Talesa, który uważał wodę za materialną podstawę wszystkiego, znaleźli inne podstawy materialne: Anaksymenes – powietrze, Heraklit – ogień. Filozofia rodzi się w polemicznym dialogu z systemem religijnych i mitologicznych poglądów na świat. Jej własne pozytywne poglądy kształtują się bezpośrednio w toku krytycznego przemyślenia i przekształcenia materiału duchowego, który pozostawił ludziom jako spuściznę po ich uprzednim rozwoju. Oczywiście na początku okazuje się, że jest związany ramami tego materiału, jest od niego silnie, choć negatywnie, uzależniony.

Dlatego filozofia jawi się początkowo wcale nie jako nauka szczególna, nie jako szczególny obszar wiedzy, wyraźnie wyróżniający przedmiot jej badań, zakres jej szczególnych problemów, ale jako „umiłowanie mądrości” lub „mądrość”. ogólnie” - uwzględnia wszystko, co wchodzi w pole widzenia istoty myślącej. Jego przedmiot łączy się z przedmiotem myślenia w ogóle - to jest „świat jako całość”, bez żadnych wyjaśnień i ograniczeń. Filozofia jest tu synonimem światopoglądu w ogóle. Na tym etapie nie trzeba jeszcze mówić o filozofii jako o szczególnej nauce – z tego prostego powodu, że nie ma jeszcze innych nauk. Są tylko słabe zalążki wiedzy matematycznej, astronomicznej i medycznej, które wyrastają na bazie praktycznych doświadczeń i są dość pragmatycznie zorientowane. Nic dziwnego, że „filozofia” od samego początku obejmuje wszystkie te nieliczne embriony wiedzy naukowej i pomaga im rozwijać się w ich łonie, próbując uwolnić je od tych warstw magicznych uzdrowicieli, z którymi są splecione jako część religijna i religijna. mitologiczny światopogląd. Rozwój filozofii tu całkowicie i bez śladu zbiega się z rozwojem naukowego rozumienia otaczającego świata.

Ale właśnie dlatego, naturalnie, wszystko, co później będzie stanowiło jej szczególny przedmiot, również wpisuje się w kompozycję jej rozważań: studium uniwersalnych praw, w ramach których istnieje i zmienia się zarówno „byt”, jak i „myślenie”, zarówno pojmowany kosmos i pojmowanie jego duszy.

Światopogląd filozoficzny postrzega świat z punktu widzenia jego ostatecznych, ostatecznych podstaw. Ten rodzaj światopoglądu izoluje prawa świata – te siły, które rządzą światem. Światopogląd filozoficzny opiera się na logicznej argumentacji. Formy istnienia światopoglądu filozoficznego są podstawowymi pojęciami filozofii, które nazywamy kategoriami. Światopogląd może istnieć poza filozofią, ale filozofia z konieczności tworzy światopogląd.

4. Różnice między światopoglądem filozoficznym a mitologicznym i

religijny

W przeciwieństwie do mitologii i religii filozofia opiera się na teoretycznym i logicznym myśleniu człowieka o świecie. Zastępuje mitologię i religię jako jedną zbiorczą wiedzę opartą na innym fundamencie.

Filozofia nie jest wiarą bezwarunkową, ale refleksją, filozofia nie jest punktem, nie stwierdzeniem dogmatycznym, ale zawsze pytaniem. Podstawą refleksji filozoficznej jest krytyczne rozumienie już ustalonych wyobrażeń o świecie. Jak zauważono wyżej, filozofia jest refleksją, co oznacza, że nie zajmuje się przedmiotem samego bytu, ale myślą o bycie, określoną, już ukształtowaną świadomością bytu. Filozofia jest analizą naszych wyobrażeń o byciu, dlatego stopień jej abstrakcji jest niezwykle wysoki. Odbicie to zajrzenie do wnętrza, zajrzenie w siebie. Według N. Bierdiajewa światopogląd filozoficzny nie jest wynikiem próżnej ciekawości ludzi nie zajmujących się żadną działalnością, ale owocem trudnych i długich refleksji.

Filozofia wyrażała rodzącą się potrzebę rozumienia za pomocą rozumu (tj. racjonalnego) w pojęciach, w tych problemach, które powstały w toku procesu historycznego, dlatego charakterystyczną cechą światopoglądu filozoficznego jest odzwierciedlenie świata w systemie koncepcji. Ponadto światopogląd filozoficzny, w przeciwieństwie do mitologicznego i religijnego, operuje bardziej faktami naukowymi, bardziej opiera się na danych konkretnych nauk.

Światopogląd mitologiczny i religijny to zbiorowa, zbiorowa świadomość. Filozofia pojawia się, gdy istnieje potrzeba indywidualnego, osobistego zrozumienia. Każda koncepcja filozoficzna jest wysoce indywidualna. Filozofia zawsze kieruje człowieka do samodzielnej analizy pewnych problemów. Celem filozofii teoretycznej, przedstawionej w jej historii, jest rozszerzenie pola informacyjnego dla takich działań. Sam człowiek zawsze ma prawo rozwijać własną pozycję, ale na podstawie wiedzy filozoficznej będzie ona ważniejsza i bardziej znacząca.

Krótki opis

W zależności od tego, jakie poglądy przeważają w danym zbiorze wyobrażeń o świecie jako całości, a także w zależności od sposobu włączania odpowiednich poglądów i idei w strukturę światopoglądu i sposobu ich uzasadniania, możemy mówić o różnych rodzaje światopoglądu. W różnych społeczeństwach, wśród różnych klas dominują różne typy światopoglądu, różniące się swoistą interpretacją zjawisk świata zewnętrznego i samego człowieka.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Autorka podjęła się zbadania wzajemnych zależności pomiędzy światopoglądem, religią a biografią. Za materiał badawczy posłużyły jej narracje autobiograficzne, czyli kilkugodzinne opowieści o własnym życiu, pozyskane od trzydziestu osób zamieszkałych w Przemyślu, a wywodzących się z trzech różnych wspólnot wyznaniowych: rzymskokatolickiej, greckokatolickiej i zielonoświątkowej. Autorka świadomie zastosowała taki dobór respondentów, interesowało ją bowiem na ile to, co religijne jest wyznacznikiem sensów biograficznych. Tym samym autorka podjęła próbę empirycznego sprawdzenia ustaleń teoretycznych P. Bergera i T. Luckmanna z jednej, zaś W. Pawluczuka z drugiej strony, dotyczących zakorzenienia, funkcjonowania i roli światopoglądu w biografii jednostki. Wnioski wyprowadzone z analizy zebranego materiały biograficznego ukazują w jaki sposób przynależność religijna wpłynęła na światopogląd i trajektorię życia badanych mieszkańców Przemyśla, którzy żyli w skomplikowanych kontekstach historycznych, religijnych i narodowościowych

Nomos 2013, ISBN: 978-83-7688-151-5, 145x205, 323s., oprawa miękka

Na tropach sensów życia Światopogląd i religia w biograficznych narracjach grekokatolików, katolików rzymskich i zielonoświątkowców Agnieszka Dyczewska

Semele

Czy łatwiej jest określić swoją tożsamość gdy jesteśmy wychowywani i żyjemy w jakiejś wspólnocie religijnej?
Stwierdziłam, ze moj swiatopogląd jest związany z religią ponieważ żyję w kraju gdzie większość społeczeństwa wyznaje katolicyzm. Nawet będąc z dala od kościoła stykałam się z treściami religijnymi.
Obyczajowość katolicka nie jest mi obca.
Znam pobieżnie Boga, który jest wyznawany w tym kraju.
Nie jestem jednak katoliczką.

Będę kontynuować

Tymczasem:
[link widoczny dla zalogowanych]

Tożsamość jednostki to jej psychofizyczna jedność, która manifestuje się poprzez poczucie odrębności, interpretację siebie w relacji do innych osób; jest osadzona w konkretnej biografii i przeżyciach osoby. Przeciwieństwem tożsamości jednostkowej jest tożsamość zbiorowa, wyrażająca się we wspólnej świadomości przeżywania przez jej członków łączącego ich kontinuum czasu i przestrzeni. Tożsamość zbiorowa unifikuje sposób percepcji świata przez grupę, scala ją poprzez odniesienie do łączących wydarzeń historycznych i podtrzymuje jej zbiorową pamięć. Tożsamość jednostki lub zbiorowości jest czymś stałym, ma swoją strukturę, którą tworzą elementy niezmienne oraz elementy cechujące się względną płynnością. Tożsamość ma zatem stałe jądro (konstytuujące ją prawdy, normy moralne, symbole, rytuały itp.) oraz zmieniające się niestałe elementy, poruszające się na orbicie tego, co stanowi jej esencję.

Semele

Nie jest jednak światopoglądem religijnym. Zdecydowanie nie. Nie uważam na przykład, że wartości moralne dane są przez Boga, objawione przez niego.

Semele

Kim są masoni?

Czy istnieją?

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Profesor Tadeusz Cegielski na pytanie „Czym jest wolnomularstwo?” odpowiedział: Ruchem, który stawia sobie za cel duchowe doskonalenie jednostki i braterstwo ludzi różnych religii, narodowości i poglądów. Opiera się na systemie etycznym wyrażonym w obrzędach wtajemniczenia. Właśnie obrzędowość odróżnia wolnomularstwo np. od różnych kierunków filozoficznych. Rytuał nie jest dodatkiem, nie jest formą masonerii. Jest masonerią[1].

Słowa wybitnego historyka, wieloletniego wolnomularza, Wielkiego Mistrza Wielkiej Loży Narodowej Polski, świadczą o tym, że rytuał jest najważniejsza sferą świata wolnomularskiego. Specyficzna obrzędowość wyróżnia Sztukę Królewską spośród innych ruchów i stowarzyszeń. W rytuale – „świętym obyczaju” – zawierają się istota idei masońskich, elementy mitycznych czy legendarnych początków ruchu oraz metaforyczny obraz drogi, którą musi pokonać profan, by z kamienia nieociosanego stać się kamieniem kubicznym, czyli wolnomularzem. Tradycja masońska korzysta z wielu źródeł dorobku kulturowego – zawiera wątki biblijne, w dużym stopniu odwołuje się do legendy o budowniczym świątyni Salomona Hiramie, czerpie historii zakonów rycerskich, świata kabały i alchemii, a przede wszystkim z tradycji stowarzyszeń średniowiecznych budowniczych katedr.

Początkowo masonem mógł zostać tylko mężczyzna.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Wchodzi tutaj kwestia, czy lepszym rozwiązaniem dla obronności kraju jest armia zawodowa czy też powszechny obowiązek służby wojskowej. Z całą pewnością powszechny obowiązek nie może stać w sprzeczności ani z dobrem rodzin, ani z wolnością sumienia. Innymi słowy: państwo nie ma prawa narzucać udziału w działaniach wojennych ani w ich przygotowaniu (w postaci obowiązkowej służby wojskowej), jeśli nie istnieje konieczność zbrojnej obrony dobra wspólnego, a nie tylko interesów danej władzy.

Oczywiście jest tutaj kwestia oceny zarówno konieczności jak interesów. Kryteria powinne być tutaj obiektywne, czyli zgodność z prawem naturalnym, a równocześnie państwo powinno respektować osąd sumienia, który jest zgodny z tym prawem. Także państwo nie ma prawa działać wbrew prawu naturalnemu, czyli wbrew dobru rodzin, czy w sprzeczności z zasadami wojny sprawiedliwej.

Semele

Dziękuje za głos w ankiecie.

Czy mogę prosić o krótkie uzasadnienie?

Semele

Trudno jest pisać i mówić o sobie.
Jednak mam nadzieję, że ktoś jeszcze odda głos w ankiecie wraz z krótką wypowiedzią.
Zapraszam.

Michał Dyszyński

Semele

wodnick

Można by, ale można też uściślić tu i nie tworzyć nowych bytów
chyba, że to ważniejsze niż mi się wydaje.
uzasadnienie proste nie do końca prawdziwe:
tak ukształtowali mnie rodzice w procesie wychowania
komplikacje:
praktycznie wychowywało mnie tylko 50% rodziców
rodzice zostali uwiedzeni przez ideologię marksistowsko-leninowską
ta ideologia poprzez planowe działanie szkoleniowo-wychowawcze miała wypracować w masach światopogląd naukowy
dopuszczano wstępnie obecność w szeregach partii ludzi o światopoglądzie idealistycznym zakładając, że z czasem zmieni się on na naukowy
oczywiście przechodziłem okresy buntu
jako dorosły człowiek przestałem się buntować podjąłem decyzję
i tego się trzymam

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Ok. Bardzo dobre. Przemyślę to. Potwierdzasz to co i ja twierdzę w Polsce religia była i nadal jest wszechobecna. Nawet gdy spojrzymy na zestaw lektur szkolnych.

Ktoś tu zaznaczył nie. Ciekawe jak się uchował🤔😉🙂

Mogę powiedzieć, że nikt w zasadzie bezposrednio religii mi nie narzucał. W niedzielę czułam się trochę wyalienowana i było mi smutno. W późniejszym wieku czułam się nieraz jak cudzoziemka.
Jeżeli coś źle zrobiłam, na przykład poszłam z koleżanką na długą wycieczkę pieszą (bardzo poźny powrót do domu) to oczywiście jej mama wypomniała mi moje bezbożnictwo.
Większe problemy zaczęły się dopiero w związku z pracą oraz w sferze kontaktów z mężczyznami

wodnick

No tak- nie chcieli przed ślubem.

Semele