ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Twierdzę, że religia podawana w postaci autorytarnej, silnie dogmatycznej nie tylko nie jest w stanie skutecznie przybliżać ludzi do Boga, ale - przynajmniej od pewnego momentu - ludzi od Boga separuje.

Religia autorytarna, dogmatyczna, silnie rytualna skupia ludzkie przeżywanie religii na tym co sformułowane, zewnętrzne. Tu
- masz robić to, co ci nakazano
- masz wykonać gest taki, masz wykonać rytuał jeszcze inny
- dostajesz słowa, które miałbyś potraktować szczególnie, niejako absolutnie (dogmat)
w tym wszystkim, w tej masie rzeczy nakazanych (albo i zakazanych), w tym kieracie ubierania swojej relacji do Boga w wyuczone formy, SPONTANICZNE REAKCJE I ODCZUCIA KARLEJĄ.
Jeśli bardzo ważne jest, czy wypełniłeś regułę X, to już na dalszy plan schodzi to, co w tym kontekście myślisz, czujesz, pragniesz. Im bardziej skupiamy się na tym, aby SPEŁNIĆ WYMOGI NARZUCONE ZEWNĘTRZNIE, tym mniej uwagi, energii zostanie nam na OSOBISTE PRZEŻYWANIE.

Przy czym sprawa nie jest tak do końca jednoznaczna.... (podam teraz rodzaj kontrargumentu przeciw temu, co wyżej napisałem)
Bo relację z Bogiem jakoś TRZEBA ZACZĄĆ!
Ktoś/coś musi być tym zapalnikiem umysłu, ktoś musi W OGÓLE O BOGU POWIEDZIEĆ człowiekowi, który przecież na start niczego innego nie zna, jak tylko te materialne kwestie życia i instynktowne potrzeby. Jest zatem jakaś - niezbywalna - rola innych ludzi w szerzeniu idei Boga.
Ale...
To, że na start także pewne formy rytualne, sformułowania są potrzebne na drodze do Boga, nie oznacza iż na zawsze one będą na pierwszym planie, nie oznacza, że warto jest je intensyfikować, rozwijać. Może, jeśli spełnia one swoją rolę, powinny być umniejszane, powinny zanikać?...

Wszystko ma swój czas i miejsce.
Inaczej się mówi pewne rzeczy małym dzieciom, inaczej tym podrośniętym, jeszcze inaczej już zbliżającym się do dorosłości nastolatkom, a jeszcze inaczej ludziom dojrzałym. To co jest dobre na start, może być hamujące rozwój na etapie dalszym.

Wierzę, że powołaniem człowieka jest ROZWÓJ, doskonalenie się. W wymiarze religijnym też jest to powołaniem. Wchodząc na kolejne etapy rozwoju, stare metody, stare podejścia trzeba niejednokrotnie porzucić, aby rozwój w ogóle następował.

W przypadku Biblii też widać jakby rozwój, zmiany. Bóg w Starym Testamencie jest przedstawiany jako przede wszystkim ten, którego nie należy lekceważyć. Wręcz mówi się o tym, że należy się Boga "bać". Taka narracja była niezbędna na "dziecięcym" etapie związku ludzkości z Bogiem, czyli wtedy, gdy typowy odbiorca nauczania religijnego był zapewne twardym człowiekiem, dzielącym sobie świat w myśl reguły: kto jest silny, tego się może posłucham, a to co łagodne będę lekceważył.
Tymczasem docelowym stanem dla ludzkiego szczęścia jest łagodność. Problem w tym, ze nie ma jak twardym wojownikom o owej łagodności powiedzieć. Bo łagodność dla wojownika jest jednoznacznie odczytywana jako: słabość, czyli nic dla mnie - sprawa zamknięta. Aby pierwotnego człowieka w ogóle jakoś nakłonić do Boga niezbędne było użycie sformułowań, które przełamują barierę lekceważenia dla łagodności, trzeba było podkreślać moc sprawczą, nawet jakby bezwzględność (przynajmniej w jakimś tam rodzaju rozumienia) Boga. Ale ta narracja była potrzebna na tym początkowym etapie.

Od czasu Jezusa mamy nową narrację - akcentowana jest miłość, pokora, uniżenie. To Jezus umowa nogi swoim uczniom, a także mówi, iż kto się wywyższa będzie poniżony, a kto się uniża będzie wywyższony.
Na nowym etapie rozwoju religijnego ludzkości Boga mamy się nie tyle bać, co szanować, kochać, poszukiwać drogi do Niego.
Na tym etapie, gdy człowiek już zaakceptował to, że ku Bogu zmierza, pierwotne narracje tracą swoją użyteczność. Teraz ten człowiek, gdyby znowu zaczął się bać, zamiast ufać, kochać, emocjonalnie SEPAROWAŁBY SIĘ od Boga. Walczyłaby w nim naturalna postawa lęk, czyli związane z nim pragnienie ucieczki, separacji z paradygmatem związku, więzi opartej o miłość.
Podobnie jest z rytuałami, z zewnętrznymi formami, które w wyznawaniu religii się pojawiają. Na etapie, gdy w ogóle Boga byśmy mogli zlekceważyć, potrzebne są różne "środki przypominania" o tym, że Bóg jest, że należy poświęcić Mu swój czas, energię. Jednak od pewnego momentu gdy na formach zewnętrznych człowiek się skupia, pojawia się taki efekt, że zamiast kierować tego człowieka do celu, formy stają się celem samym w sobie. Zamiast zbliżać ludzi do Boga, będą separowały od Niego, bo one stawiają sprawę na zasadzie: masz te formy, masz je we wspaniałej postaci, już zadanie wypełniasz.
Tymczasem to nie o formy chodzi w tej prawdziwej bożej religii, lecz o OSOBISTE ZAANGAŻOWANIE, UCZUCIA I DĄŻENIA. Mając to właśnie człowiek już SAM ZNAJDUJE NOWE SPOSOBY poszukiwania Boga, zaś wracanie do tych starych sposobów, tylko będzie go blokowało, będzie tworzyło dodatkową barierę rozwoju.

Michał Dyszyński

Autorytaryzm bywa niezbędny w pewnych sytuacjach. Ale w jakich sytuacjach?
- Przede wszystkim, gdy mamy do czynienia z NIEDOJRZAŁYMI LUDŹMI.

Pani w przedszkolu jest autorytarna, ona nie dyskutuje, tylko mówi maluchom co mają robić.
W wojsku też nie ma dyskusji - tam chodzi o złamanie woli człowieka, chodzi o to, aby żołnierz wykonał każdy rozkaz przełożonego.
W więzieniu, ale też w hierarchii przestępczej też na pierwszym miejscu jest autorytaryzm - tam liczy się strach i dominacja silniejszych nad słabszymi. Tam są ludzie bardzo często niesterowalni rozumowo, nie umiejący oceniać poprawnie świata, więc będą robili to co trzeba tylko wtedy, jak im będzie to narzucone, jak się będą bali.

Na drugim biegunie mamy społeczność naukową. Nauka jest obszarem WIELKIEJ DYSKUSJI, stawiania pytań, wątpienia, poszukiwania nowych ścieżek. W nauce wątpienie jest SPOSOBEM na rozwój. Bo pytając się "czy można daną rzecz ujrzeć inaczej?" trafiamy właśnie na nowe rozwiązania, nowe teorie. Ale właśnie w nauce WYMOGIEM WSTĘPNYM JEST DOJRZAŁOŚĆ, czyli odrzucenie reguły, iż rządzi twarda dominacja. Teraz rządzić mają ARGUMENTY, ROZUM.

Michał Dyszyński

Niektórzy naiwnie wierzą, że jak się pewne stwierdzenia przedstawi jako "nieomylne", "absolutne", jako dogmat, to owo przedstawienie spowoduje, iż ludzie bardziej owe prawdy zaakceptują, wdrożą do swojego serca i umysłu, uwierzą w nie. Według mnie jest DOKŁADNIE ODWROTNIE!

Na co dzień przyjmujemy wiele stwierdzeń. Na co dzień jakoś rozumiemy, co nam ludzie mówią, choć (a właściwie to właśnie dlatego) status owych stwierdzeń nie jest jakoś wyróżniony. Mówimy jaka jest godzina, rozumiejąc przez to dokładnie to, co W NORMALNYM DYSKURSIE słowo godzina i miara czasu znaczą. Normalny sposób komunikowania jest tym, którym się komunikujemy, a więc który ROZUMIEMY.
Gdyby teraz ktoś nas poinformował o godzinie ze statusem "nieomylne", to wywołałby takim dodaniem statusu raczej konsternację i niepewność, niż cokolwiek tu poprawił.
Bo prawie nikt w życiu nie spotyka się z informacjami, które są "nieomylne", więc nie wie nawet jak takie informacje traktować. Co to znaczy, że "nieomylnie mamy godzinę 17-tą"?
Normalnie czym jest stwierdzenie "jest godzina 17-ta" wiemy, ale co trzeba by inaczej potraktować w tym komunikacie, aby uznać jego nieomylność?
Człowiek, widząc doczepiony do stwierdzenia status "nieomylne" nie wie de facto co z tym fantem począć. Nasz system komunikowania się obliczony jest na pewne EPISTEMICZNE WARUNKI NORMALNE - jakiś tam obszar niejasności, dogadywania kwestii precyzyjniej, uzgadniania znaczeń. Jak w normalnym komunikacie czegoś nie rozumiemy, to się staramy dopytać, skonfrontować to co myślimy z tym, co wcześniej powiedziane.
Teraz wrzucając w obszar komunikacji jakiś nietypowy status (np. status "nieomylności"), umysł raczej będzie zakłopotany, raczej się tego przestraszy, a nie spowoduje to jego bliższy związek ze sprawą. Status nietypowy informacji jest najczęściej zamąceniem sensu owej informacji! Jest też zwykle ostatecznie powodem do zignorowania owej informacji jako dziwnej, niejasnej w interpretacji. W ten sposób dodawanie autorytarnych atrybutów do informacji nie tylko nie poprawia przyjęcia przez ludzi owych informacji, ale to przyjęcie w ostatecznym rozrachunku pogarsza.

Michał Dyszyński

Autorytaryzm SEPARUJE praktycznie zawsze. Czasem domieszka autorytaryzmu bywa jakoś potrzebna - w przypadkach gdy nie ma jak się przebić przez barierę postawy pychy i agresji.
Jednak jak się tak człowiek zastanowi, to NIE MA JAK BYĆ INACZEJ!
Umysł człowieka, postawiony wobec przekazu, w którym nic nie można zmieniać, modyfikować, stawiać pytań (bo te mogłyby być odczytywane jako forma wątpienia) może taki przekaz jedynie umieścić w odseparowanym od swojej wrażliwości i szczerego myślenia buforze.
Jeśli ktoś dostaje w prezencie coś, co musi zostać zachowane idealne w tej postaci jaką się otrzymuje, to najbardziej racjonalną postawą jest zamknięcie tego W SEJFIE, gdzie on jest tylko przechowywany, a nic się z tym nie dzieje, nie ogląda się tego, nie działa tym.

Autorytaryzm konstruuje przekazy, które są zamykany w sejfach umysłów - za grubymi ścianami ochronnymi są one utrzymywane bez wykorzystywania ich, bez kontaktu z resztą pojęć, rozumowań.
Autorytarni nauczyciele nie odpowiadają na pytania, nie wyjaśniają wątpliwości. Ich przekaz jest jednostronny, nie ma interakcji, nie buduje postawy aktywności, ale też i szczerego zainteresowania sprawą. Ostatecznie to co autorytaryzm wpaja jest wpajane w duchu mentalnej MARTWOTY.

Można by zadać pytanie o poniższy cytat:

TS7

Wystarczy czasem analizować więcej niż jeden cytat wyjęty z kontekstu, a nie będziesz musiał wymyślać własnych interpretacji:

Mateusz 13
10 Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: «Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich?»
11 On im odpowiedział: «Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano.
12 Bo kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma.
13 Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją.
14 Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza:
Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie,
patrzeć będziecie, a nie zobaczycie.
15 Bo stwardniało serce tego ludu,
ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli,
żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli,
ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił.

Izajasz 6
9 I rzekł [mi]:
«Idź i mów do tego ludu:
Słuchajcie pilnie, lecz bez zrozumienia,
patrzcie uważnie, lecz bez rozeznania!
10 Zatwardź serce tego ludu,
znieczul jego uszy,
zaślep jego oczy,
iżby oczami nie widział
ani uszami nie słyszał,
i serce jego by nie pojęło,
żeby się nie nawrócił
i nie był uzdrowiony».

====

Katolicyzmu nie definiuje demograficzny obraz tego co robią niektórzy wierni (ile by ich nie było), więc naprawdę nie szerz nieprawdy, stereotypów, generalizacji, itp.
Twój obraz Katolicyzmu to chochoł.

Nie stawaj się kłamcą.

Michał Dyszyński

TS7

Rzymian 11
32 Albowiem Bóg poddał wszystkich nieposłuszeństwu, aby wszystkim okazać swe miłosierdzie.
33 O głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego drogi!
34 Kto bowiem poznał myśl Pana, albo kto był Jego doradcą?
35 Lub kto Go pierwszy obdarował, aby nawzajem otrzymać odpłatę?

"możliwość wytłumaczenia"

Jezus Bóg nie mógł wytłumaczyć czegoś?

1 Samuela 10
5 Później dotrzesz do Gibea Bożego, gdzie się znajduje załoga filistyńska. Gdy zajdziesz do miasta, napotkasz gromadę proroków zstępujących z wyżyny. Będą mieli z sobą harfy, flety, bębny i cytry, a sami będą w prorockim uniesieniu.
6 Ciebie też opanuje duch Pański i będziesz prorokował wraz z nimi, i staniesz się innym człowiekiem.
7 Gdy ci się spełnią te znaki, uczyń, co zdoła twa ręka, gdyż Bóg będzie z tobą.
(...)
9 Gdy tylko [Saul] odwrócił się i miał odejść od Samuela, Bóg zmienił jego serce na inne i w tym dniu spełniły się wszystkie owe znaki.
10 Skoro przybyli stamtąd do Gibea, spotkał się z gromadą proroków i opanował go duch Boży. Prorokował też wśród nich.
11 A kiedy wszyscy, którzy go znali przedtem, spostrzegli, że on prorokuje razem z prorokami, pytali się nawzajem: «Co się stało z synem Kisza? Czy i Saul między prorokami?»
12 Na to odezwał się pewien człowiek spośród nich: «Któż jest ich ojcem?» Dlatego też powstało przysłowie: «Czy i Saul między prorokami?»

Rzymian 9
15 Przecież On mówi do Mojżesza: Ja wyświadczam łaskę, komu chcę, i miłosierdzie, nad kim się lituję.
16 [Wybranie] więc nie zależy od tego, kto go chce lub o nie się ubiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie.
17 Albowiem mówi Pismo do faraona: Po to właśnie cię wzbudziłem, aby okazać na tobie moją potęgę i żeby rozsławiło się moje imię po całej ziemi.
18 A zatem komu chce, okazuje miłosierdzie, a kogo chce, czyni zatwardziałym.
19 Powiesz mi na to: Dlaczego więc Bóg czyni jeszcze wyrzuty? Któż bowiem woli Jego może się sprzeciwić?
20 Człowiecze! Kimże ty jesteś, byś mógł się spierać z Bogiem? Czyż może naczynie gliniane zapytać tego, kto je ulepił: «Dlaczego mnie takim uczyniłeś?»
21 Czyż garncarz nie ma mocy nad gliną i nie może z tej samej zaprawy zrobić jednego naczynia ozdobnego, drugiego zaś na użytek niezaszczytny?

Wyjścia 12
35 Synowie Izraela uczynili według tego, jak im nakazał Mojżesz, i wypożyczali od Egipcjan przedmioty srebrne i złote oraz szaty.
36 Pan wzbudził życzliwość Egipcjan dla Izraelitów, i pożyczyli im. I w ten sposób [Izraelici] złupili Egipcjan.

====

Dla mnie słowo "Katolicyzm" nie= zachowanie części wiernych

Tak jak można mieć identyczne prawo w dwóch państwach. W jednym będzie przestrzegane bardziej, w innym mniej. Zachowanie obywateli nie świadczy o jakości prawa.
Analogicznie zachowanie części wiernych jest "ortogonalne" ("niezależne") od wiary, którą (jak uważają?) "wyznają ze zrozumieniem"?

Używając tego zwrotu oceniasz na podstawie zachowań, które mogą w tym Katolicyzmie być oceniane negatywnie.

Nazywanie "Katolicyzmem" ewentualne złe postawy niektórych wiernych krytykowane przez "rzeczywisty Katolicyzm" jest dla mnie co najmniej wprowadzaniem w błąd. Czy to przez niedbałość w doborze słów czy realne patrzenie na "Katolicyzm" jako "zachowanie niektórych wiernych czy kapłanów".
"Kreowanie fałszywego wizerunku słowa".
Nie uważam aby takie działanie było w porządku.

Analogicznie chciałbym Tobie uzmysłowić, że z nazywaniem Papieża imieniem starym spotkałem się wydaje mi się głównie wśród ateistów kpiących z wiary, oraz pewnych FSSPXów, którzy mają do danego Papieża mocno negatywny stosunek, a używając starego imienia podkreślają ten negatywny stosunek. (sugerując niejako może, że nie jest prawdziwym Papieżem?) Krótko mówiąc kojarzy się z brakiem szacunku.

Łukasz 18
9 Powiedział też do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść:
10 «Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik.
11 Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: "Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik.
12 Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam".
13 Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: "Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!"
14 Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».

Michał Dyszyński

TS7

Ostro wypaczasz to co piszę.
Pytanie czy nie chcesz zrozumieć czy nie potrafisz?
Jakbyś się "zanurzał w świat wirtualny", żeby wymyślać swoje urojenia na temat rzeczy o których masz nikłe pojęcie.
A może "ocenianie sam po sobie"?
Projekcja?

Mówię o moim subiektywnym doświadczeniu przez kogo i w jaki sposób jest ta wersja używana, a Ty przypisujesz to Papieżowi?

Staniesz się kłamcą z fałszywymi świadectwami?
Jak daleko się posuniesz w niechęci do Katolicyzmu?

Znasz taki tytuł jak
Servus Servorum Dei, Sługa Sług Bożych?

Ale czy to pojmiesz... czy również wypaczysz:

1 Koryntian 8
7 Lecz nie wszyscy mają "wiedzę". Niektórzy jeszcze do tej pory spożywają pokarmy bożkom złożone, w przekonaniu, że chodzi o bożka, i w ten sposób kala się ich słabe sumienie.
8 A przecież pokarm nie przybliży nas do Boga. Ani nie będziemy ubożsi, gdy przestaniemy jeść, ani też jedząc nie wzrośniemy w znaczenie.
9 Baczcie jednak, aby to wasze prawo [do takiego postępowania] nie stało się dla słabych powodem do zgorszenia.
10 Gdyby bowiem ujrzał ktoś ciebie, oświeconego "wiedzą", jak zasiadasz do uczty bałwochwalczej, czyżby to nie skłoniło również kogoś słabego w sumieniu do spożywania ofiar składanych bożkom?
11 I tak to właśnie "wiedza" twoja sprowadziłaby zgubę na słabego brata, za którego umarł Chrystus.
12 W ten sposób grzesząc przeciwko braciom i rażąc ich słabe sumienia, grzeszycie przeciwko samemu Chrystusowi.
13 Jeśli więc pokarm gorszy brata mego, przenigdy nie będę jadł mięsa, by nie gorszyć brata.

====

"kto się (także względem mnie) wywyższa, tego już na start widzę jako poniżonego."

Wywyższanie się poniżeniem?
Wywyższanie się nad wywyższających się?
Obłuda? Fałsz?

Komu Ty służysz?
Czyim jesteś niewolnikiem?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 11:28, 20 Mar 2023 Temat postu:

Archiwizuję własny tekst z innego wątku: