ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W teologii chrześcijańskiej używa się określeń: piekło, potępienie, sąd. Wielu te pojęcia po prostu utożsamia, wrzucając do jednego worka potępienie, sąd, piekło, wieczną mękę, karę. Czy jednak aby na pewno słusznie?...

Ja widzę te pojęcia jako dalekie od wskazywania na tę samą ideę:
Sąd nad uczynkami (nad osobowością, duszą) wcale nie musi być potępiający. A nawet jeśli byłby potępiający czyny, to wcale jeszcze nie oznacza, iż jego efektem będzie jakakolwiek kara. Sąd jest USTALANIEM STANU ODPOWIEDZIALNOŚCI, a nie z góry określeniem, że chodzi o czyjąś winę, potępienie. Równie dobrze efektem sądu może być stwierdzenie czyjejś zasługi.

Potępienie może odnosić się do czynu. Z kolei potępienie czynu wcale nie musi oznaczać potępienia osoby. A nawet potępienie osoby z tytułu jakichś jej niewłaściwych postaw, wcale nie musi oznaczać, że - np. z powodu skruchy - nie zostanie jej przebaczone to, co zrobiła. Potępienie nie musi być od razu wieczne. Potępiać można pojedyncze aspekty postaw i wyborów, potępiać "technicznie, a nie ostatecznie" - na zasadzie np. "potępiam swoje lenistwo, ale walczę z nim", a w takiej sytuacji może się okazać, że owo potępienie postawy na jakimś etapie doprowadza do przewartościowania swojego życia i ostatecznie do dobra.

Cierpienie (z tytułu kary, ale i niezależnie od aspektu karania) z kolei wcale nie musi być związane z jakimś zewnętrznym sądem. Cierpienia może zadawać sobie sama dusza. Nieraz może wręcz ta dusza cierpieć z zewnętrznego punktu widzenia niesłusznie - np. przesadnie się sama oskarżając. Cierpienie może być wynikiem potępienia przez kogoś (także Boga), ale wcale nie musi wynikać z powodu tego, co się stało, lecz być efektem BRAKU WEWNĘTRZNEGO UPORZĄDKOWANIA osoby, braku zdolności do odczuwania szczęścia, spełnienia.

Tu zadałbym trudne pytanie:
Czy lepiej jest dla duszy zgrzeszyć, żałować, nawet odbyć jakąś karę, ale przy tej okazji POZNAĆ SIEBIE, UPORZĄDKOWAĆ WŁASNE MYŚLENIE I ODCZUWANIE, aż do stanu, gdy dusza uzyska zdolność odczuwania trwałego szczęścia, czy...
żadnego grzechu nie mieć, a jednocześnie trwać w stanie chaosu wewnętrznego, niejasności, kim się jest, co się czuje, niezrozumienia siebie, niedogadania się z własnymi emocjami, pragnieniami, wizją tego, kim chcielibyśmy być i co w sobie akceptujemy... :think:

Co jest dla duszy lepsze?

chrześcijanin

Widząc tytuł: "Idee sądu, potępienia, wiecznego cierpienia" - otwarłem wątek, bo akurat to jest coś, co mnie ciekawi; choćby dlatego, że jestem w gronie mniejszości, która wierzy, że potępienie tych, którzy jednak się ostatecznie nie znajdą w niebie, w Bożym Królestwie ich nie będzie, to ich odrzucenie nie będzie związane z nieskończonym cierpieniem...

Owszem, sąd Boży nałoży na nich należną karę (aby sprawiedliwości stało się zadość; jakże wielu złoczyńców uniknęło jej na ziemi!), ale czas ich karania będzie proporcjonalny do winy (tę zasadę stosują sądy ludzkie; czy Boży sąd byłby mniej obiektywny?); nie będą cierpieć bez żadnego końca!
Unicestwienie, anihilacja, to coś, co w końcu spotka potępionych; kiedyś ich nie było - znów ich nie będzie...

Nauka o niekończących się piekielnych mękach rzuca cień na Boży charakter, bo nawet straszni oprawcy nie mogli się nad kimś pastwić bez końca, a tu Bóg miałby skazać swoich oponentów na karanie bez końca?!... Nie wierzę, że to możliwe! W końcu Bóg jest Miłością, a to coś musi znaczyć...

Andy72

chrześcijanin

Andy72

to może nie ma dźwigni ale zło potępionych jest nieskończone

Michał Dyszyński

chrześcijanin

Katolikus

chrześcijanin

Katolikus

Michał Dyszyński

chrześcijanin

Katolikus - to co proponujesz zrobić z zatwardziałymi grzesznikami, którzy do Bożego Królestwa się nie nadają? Co Pan Bóg ma z nimi zrobić?!...

anbo

Kara, nagroda, sprawiedliwość... Ludzie mierzą Boga swoją miarą, a poniewaz różnie rozumieją takie pojęcia jak dobro, sprawiedliwość i miłość, to mają różne wyobrażenia o Bogu. Dla jednego sprawiedliwym jest, że grzesznicy będą wiecznie cierpieć w piekle, a dla drugiego nie byłoby sprawiedliwe, żeby za stosunkowo krótki okres grzeszenia cierpieć wiecznie. (Pomijam kwestię, że przyczyna wszystkiego sprowadza się do przyczyny z Boga, jako jedynego, wszechwiedzącego, wszechwmocnego stworzycila wszystkiego z niczego aktem swej wolnej woli.) Wydawać by się mogło, że nie ma nic prostrzego jak odwołać się do słowa Bożego i na tej podstawie rozwiązać problem. Gdyby tak było, nie byłoby najróżniejszych odłamow chrześcijaństwa i prywatnych wyobrażeń Boga. Ponieważ każdy tekst wymaga interpretacji, to równieź Biblię trzeba interpretować. Co zrobić z tekstami niejasnymi? Interpretować pod to, co najpewniejsze, wyrażone wprost. Ale tu wrócimy do punktu wyjścia, bo jeśli za nejpewniejsze przyjąć, że Bóg jest dobry, sprawiedliwy, miłosierny itd., a następnie pod to wszystko interpretować, to trzeba najpierw wiedzieć, co to znaczy, że Bóg jest sprawiedliwy itd., a to można - jak się okazuje - rozumieć różnie. Czy w ogóle można zrozumieć na czym polega Boża sprawiedliwość skoro śmierć odkupieńczą poniósł z woli Boga ten, który nie zawinił, czyli Jezus? Na czym polega Boża sprawiedliwość skoro za winy pierwszych rodziców (Adam i Ewa) cierpią ich potomkowie, którzy dziedziczą po nich naturę i karę? Czy w ogóle można zrozumieć istotę tak różną od człowieka? przecież Bóg jako wszechwiedzący i wszechmogący nie może na przykład mieć pragnień. Nie analizuje (bo wszystko wie), nie pragnie (bo wszystko może i wie). Nie ma w nim cielesnych pożądliwości, ograniczeń i wynikającej z posiadania ciała natury. Stworzeni na obraz i podobieństwo? Nie widze żadnych podobieństw. Widze tylko niemożliwość dowiedzenia się o Bogu czegokolwiek (zakładająC, że w ogole istnieje). Mówi się, że Bóg jest naszym dobrym ojcem kochającym swoje dzieci. Czy dobry ojciec kochający swoje dzieci pozwala, żeby matka patrzyła, jak jej dziecko jest gwałcone albo umiera z głodu? (Nie zapominajmy o atrybutach Boga.) Czyż dobry ojciec nie reaguje, gdy jedno z jego dzieci niemiłosiernie znęca się nad innymi? Robi to w imię naszej wolności? Myslę, że każdy z tych tak strasznie cierpiących ludzi, o których codziennie slyszymy w mediach oddalby dużo ze swej i cudzej wolności, żeby ciepienia bylo mniej, żeby je Bóg dystrybuował bardziej sprawiedliwe, z naszego punktu widzenia. Jedni przechodzą przez życie lekko, inni przechodza drogę przez mękę. (Podobno jedni i drudzy po to, żeby się poznać i przemienić chociaż doprawdy nie każdy ma okazję poznać siebie i się przemienić z uwagi na okoliczności jakie napotyka w zyciu, a niektorzy nawet nie mają szansy na żadne bo giną albo umierają będąc dzieckiem, a nawet niemowlęciem.) Widać punkt widzenia Boga jest inny. Jak go pogodzić z ludzkim? Wierzącym pozostaje być ufnym i pokornym nawet, gdy ich poczucie sensu, sprawiedliwści i dobroci przeciwko temu się buntuje. Dla niewierzacych będzie to jeszcze jeden powód, by pozostać niuewierzącym. Dla agnostyków, by wciąż utrzymywać, że są to problemy niepoznawalne, nierozstrzygalne.

anbo

Z trzeciego rozdz. Księgi Koheleta:

10 Przyjrzałem się pracy, jaką Bóg obarczył ludzi,
by się nią trudzili.
11 Uczynił wszystko pięknie w swoim czasie,
dał im nawet wyobrażenie o dziejach świata2,
tak jednak, że nie pojmie człowiek dzieł,
jakich Bóg dokonuje od początku aż do końca.
12 Poznałem, że dla niego nic lepszego,
niż cieszyć się i o to dbać,
by szczęścia zaznać w swym życiu.
13 Bo też, że człowiek je i pije,
i cieszy się szczęściem przy całym swym trudzie -
to wszystko dar Boży.
/.../
20 Wszystko idzie na jedno miejsce:
powstało wszystko z prochu
i wszystko do prochu znów wraca5.
21 Któż pozna, czy siła życiowa synów ludzkich idzie w górę,
a siła życiowa zwierząt zstępuje w dół, do ziemi?6
22 Zobaczyłem więc, że nie ma nic lepszego
nad to, że się człowiek cieszy ze swych dzieł,
gdyż taki jego udział.
Bo któż mu pozwoli widzieć,
co stanie się potem?

Michał Dyszyński