ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu "posiadam myśl", tzn. skłaniam się do poglądu, że praktycznie wszystkie grzechy, jakie w ogóle mają ludzie, dadzą się sprowadzić do jednego - do niechęci dostrzegania prawdy. Głównym grzechem, "matką wszystkich grzechów" jest grzech nie dostrzegania, separowanie się od tego, co do nas dociera, zamykanie się w wygodzie i lenistwie dotychczasowego obrazu świata.
Krzywdzenie innych ludzi jest bowiem niczym innym, jak po prostu odsunięciem od siebie tej prawdy, że owi ludzie autentycznie ciepią z naszego powodu. Gdybyśmy tę prawdę stawiali sobie przed oczy, dostrzegali ją, to byśmy nikogo nie krzywdzili.
Lenistwo wynika wprost z niedostrzegania ważnych rzeczy do zrobienia, z "pozwolenia sobie" na owo niedostrzeganie.
Chciwość jest niedostrzeganiem innych aspektów życia, niż spraw finansowych, jest zaburzeniem owego postrzegania tak, że finanse przesłaniają relacje z ludźmi, uczciwość względem siebie i otoczenia.
Itp. itd... Co by sobie nie pomyśleć, na temat robienia czegoś źle, gdzieś tam dokopiemy się zaburzonego postrzegania świata i siebie.
W chrześcijaństwie, w Biblii mamy sformułowanie "serc nie zatwardzajcie". To jest klucz do samego siebie w kontekście dobra. Twarde serce, uczucia skrojone pod wygodę, pod wzorzec jakiejś tam korzyści degradują człowieczeństwo, powodują, że dana osoba staje się nie sobą - w całej krasie jej możliwości myślenia i odczuwania, lecz ulega presji świata blokując to, czym jest w swojej pełni. Grzech niedostrzegania i nieodczuwania jest więc grzechem przeciwko samemu sobie - własnej naturze. Z tego grzechu rodzą się grzechy następne, a te dodatkowo wpływają na grzech pierwszy - bo gdy zaczniemy się raz oszukiwać, to za chwilę sami nie będziemy w stanie rozeznać co właściwie jest prawdą w nas i w świecie. Potem - nawet mając dobrą wolę wychodzenia z tego obszaru zafałszowania, który sami sobie zafundowaliśmy - będzie trudno poskładać rzeczy w spójną całość.

A odwrotnie patrząc na sprawę - jak ktoś w pełni uczciwości coś po prostu WIDZI i działa w dobrej wierze, to nie ma grzechu, żeby robił coś najgorszego. Bo jeśli on nie był w stanie zobaczyć inaczej, a dołożył ku temu wszelkich starań, to nie ma winy.
Tutaj jest pytanie (związane z postulatem): czy nasza natura jest wystarczająco wyposażona, abyśmy byli w stanie dostrzegać to co rzeczywiście ważne i kierować się ku prawdzie?...
A może jesteśmy na tyle wadliwi wewnętrznie, że nigdy nie będziemy w stanie odczytywać świata na tyle spójnie, aby ustrzec się błędów?
- To byłoby pytanie do Boga: jakimi nas stworzył?
Albo (wersja ateistyczna) byłoby to pytanie do natury - ewolucji: jakimi nas ukształtowała?
W tym ostatnim przypadku, czyli jeśli to natura - ewolucja nas stworzyła, widzę rzeczy pesymistycznie. Bo ewolucja jest nagromadzeniem się przypadków, czyli nasz stan umysłu jest w tym kontekście niczym innym, jak tylko AKTUALNYM STANEM NIEUSTANNEGO PRZELEWANIA SIĘ KORYGOWANIA BŁĘDÓW W NADĄŻANIU ZA BIEŻĄCYM STANEM ŚRODOWISKA. Jedyne w co "wyposaża" nas ewolucja jest dostosowanie się do środowiska. Ewolucja zaś nie jest świadoma, lecz przypadkowa. Szansa, ze przypadkowy proces wytworzył ostateczne spójną myślowo istotę wydaje mi się bardzo mała.
Na szczęście (dla mnie, w kontekście nadziei co do stanu mojego umysłu) jestem teistą, czyli zakładam, że ukształtowało mnie coś mądrzejszego niż chaos nadążania za zmianami w środowisku. Wierzę, że u podstaw mojego bytu tkwi absolutny geniusz twórczy i przewidywanie, a ostatecznie, że jakoś mogę ufać swojej naturze, bo nie okaże się za chwilę, iż była ona zaprojektowana tylko tak, aby przetrwać w kontekście bieżącego tysiąca, czy nawet miliona lat na ziemi takiej, jak ją przez ostatnie lata kształtowały chaotyczne procesy.

Michał Dyszyński

Trudno jest dostrzec, jakim darem jest drugi człowiek, jego zainteresowanie, nawet krytyka, tego co myślimy. Właściwie to kto wie, czy nie PRZEDE WSZYSTKIM TA KRYTYKA.

Obserwuję mnóstwo ludzi złoszczących się, gdy ktoś wyrazi zdanie przeciwne do tego, które oni mają. Tac ludzie powinni zostać ukarani. Ale też kara dla nich powinna być szczególna - poprzez spełnienie tego, co jest ich pragnieniem. Owi ludzie powinni zostać CAŁKOWICIE POZBAWIENI OPONENTÓW.
Ktoś, kto się denerwuje na to, że inni mają krytyczne zdanie, powinien dostać do użytkowania świat akceptujących botów. Co by owi ludzie nie powiedzieli, specjalnie zoptymalizowane boty powinny im potwierdzać - nawet największą bzdurę z ich strony, największy absurd. Nie potrafisz znieść uczciwej krytyki, szczerze wyrażonej opinii?... to nie dostaniesz już żadnej takiej opinii. Proste.
I tak już od końca...

Gdyby jednak, ewentualnie, po kilkudziesięciu latach swojej gehenny życia z botami, nie wyrażającymi żadnego uczciwego osądu, prawdziwej opinii tylko nic nie znaczące potwierdzenia, taki ktoś jednak przyszedł, pokajał się, na kolanach, z płaczem prosił o to, aby wreszcie PRAWDZIWY CZŁOWIEK, z niezależnym umysłem i osądem został do nich dopuszczony, to może dostaliby jeszcze ostatnią szansę na kontakt z owym człowiekiem (czy ludźmi). Zostaliby zmuszeni do wylewnego DZIĘKOWANIA ZA WSZYSTKO, CO SZCZERZE KTOŚ IM ZAKOMUNIKOWAŁ. Ale tylko do pierwszego okazania niezadowolenia z tego, że ktoś coś skrytykował. W przypadku nie wywiązania się z umowy, czyli gdyby ktoś znowu zaczął być niezadowolony z tego, że ma do czynienia z wolnymi ludźmi, prezentującymi osobiste przekonania i poglądy, zostałby już absolutnie bezapelacyjnie skazany na piekło życia wyłącznie z botami.

Michał Dyszyński