ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Przed kilkunastoma minutami przeczytałem posta, w którym zarzucono mi, że emocje traktuję na zasadzie zbliżonej to teoretycznego modelowania. Właściwie to się z taką diagnozą zgodzę - tak właśnie robię. Przy czym nie widzę w tym absolutnie nic złego.

Ale skoro się temat wyłonił, to spróbuję go pociągnąć dalej, stawiając pytanie: może dałoby się stworzyć (może nawet matematycznie podpartą, z użyciem wzorów i ściśle matematycznych idei) teorią emocjonalności?...
- Uważam to za ciekawą ideę.

Co mogłoby być bazą do matematycznego modelowania emocji (ale nie tylko emocji, bo po prostu opisu świadomości)?...
- Wydaje mi się, że nadzieję tutaj daje to, co fizycy stworzyli w celu opisania zjawisk kwantowych. Jest formalizm, który opisuje zdarzenia POPRZEZ POJĘCIE PRAWDOPODOBIEŃSTWA.
Emocje mogą być wg mnie modelowane właśnie ideą prawdopodobieństwa, powiązaną z takimi pojęciami (znanymi m.in. z fizyki kwantowej) jak:
- rozmycie cech na pewnym "obszarze" ("obszar" należy tu rozumieć szeroko, nie tylko przestrzennie, lecz tak w kontekście jakiejś pseudoprzestrzeni myśli i odczuć).
- redukcję (jak redukcję funkcji falowej) w akcie decyzji - wyboru
- stosowanie operatorów i idei przestrzeni wektorowej, co pozwala na ustalenie, w jakim stopniu dany stan psychiczny odpowiada celom (wyznaczonym przez wektor celu, zapisany w przestrzeni wektorowej stanów).

Pomyślę dalej nad sprawą... :think:

Michał Dyszyński

Rozważania wtedy do czegoś prowadzą, gdy mają jakieś CEL. Jaki zaś byłby cel z teoretyzowania na temat emocji?...
- Chyba głównym byłoby UZYSKANIE WGLĄDU we własne stany, w celu POKONANIA CIERPIENIA.
Uważam nieskoordynowane, przeczące sobie emocje za główne źródło cierpienia. Mam zatem mocną motywację, aby z tymi emocjami coś zrobić, co by przynajmniej w moich cierpieniach, które pojawiają się przy różnych okazjach ulżyć. To jest cel.

W tym kontekście stają dość wyraźnie po stronie pewnego rodzaju diagnozy, dotyczącej pytania: co jest głównym źródłem cierpienia?...
- Moją odpowiedzią jest - GŁÓWNYM ŹRÓDŁEM CIERPIENIA SĄ NIESKOORDYNOWANE, PRZECZĄCE SOBIE EMOCJE.
Dużo mniejsze znaczenie w tym kontekście (znacznie słabszym powodem) ma np. wskazywane przez buddystów obiektowe traktowanie rzeczywistości, na które lekarstwem byłaby idea pustki - niesubstancjalności. Co prawda nie przeczę, że w tym ostatnim też może być jakiś problem (czasem też powiązany z niespójnością w emocjach, czyli tym zagadnieniem, którym tutaj chcę się zająć), ale jednak jestem przekonany, że tym najważniejszym źródłem cierpienia jest chaotyczna, niekonstruktywna, przecząca sama sobie w licznych aspektach emocjonalność.