ŚFiNiA

anbo

Poniższy tekst jest nieco skróconą wersją wpisu z [link widoczny dla zalogowanych]

Oddajemy głos autorom Księgi Urantii:
Komisji do spraw lokalizacji nie było prawie trzy lata. Jej raport proponował trzy ewentualne lokalizacje: pierwszą była wyspa na Zatoce Perskiej; druga to miejsce nad rzeką, później zajęte na drugi ogród; trzecia to długi, wąski półwysep – prawie wyspa – wybiegający na zachód ze wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego.
73:3.2 (823.2) Komitet zgodził się prawie jednomyślnie na trzecią lokalizację. Miejsce zostało wybrane i dwa lata zajęło przenoszenie światowego centrum kultury, łącznie z drzewem życia, na ten śródziemnomorski półwysep.
[…]
Linia brzegowa tej masy lądowej była znacznie wyniesiona a przesmyk, łączący półwysep z lądem stałym, miał szerokość czterdziestu trzech kilometrów w najwęższym miejscu. Duża rzeka, nawadniająca Ogród, wypływała z wyższej części półwyspu i płynęła na wschód, poprzez jego przesmyk do lądu stałego i stamtąd dalej do morza, przez niziny Mezopotamii. Zasilały ją cztery dopływy, wypływające z nadbrzeżnych wzgórz półwyspu edeńskiego i to właśnie są „cztery rzeki”, dopływy tej rzeki, która „wypływała z Edenu” a którą później pomylono z odnogami rzek, otaczających drugi ogród.
Lokalizacja Edenu we wschodniej części Morza Śródziemnego nie jest niczym niezwykłym albowiem w tych rejonach od dawna lokalizuje się najwcześniejsze ludzkie cywilizacje. Co do możliwości zalania hipotetycznego Edenu, to napiszę o tym na końcu, a będzie to przy okazji omówienia prac niejakiego Roberta Sarmasta.
Śródziemnomorski półwysep miał zdrowy klimat i stabilną temperaturę; tę stabilizację warunków pogodowych zawdzięczał otaczającym go górom oraz temu, że obszar ten był prawie wyspą na śródlądowym morzu. Podczas gdy na otaczających wzgórzach padało obficie, ulewny deszcz był w Eden rzadkością. Każdej jednak nocy, z rozległej sieci sztucznych kanałów irygacyjnych „wydobywała się mgła”, aby ożywić roślinność ogrodu.

W okresie, o którym mowa (40 tyś. lat temu), człowiek z pewnością nie umiał budować kanałów irygacyjnych. Pierwsze proste systemy nawadniające pojawiły się około 5-10 tyś. lat temu, i miało to miejsce na Bliskim Wschodzie. Ponieważ pierwsze badania archeologiczne na terenie Mezopotamii prowadzono już na początku XIX wieku, a w połowie XX w. niemiecki historyk Karl Wittfogel zaproponował hipotezę, że wielkie cywilizacje (w tym Mezopotamii) powstały w wyniku tworzenia systemów sztucznego nawadniania, nie ma powodu uważać, żeby autorom Księgi Urantii kanały irygacyjne na terenie rzekomego Edenu objawiono. Z powodzeniem można je było tam umieścić na podstawie ówczesnej wiedzy.

Chociaż w momencie przybycia Adama ukończono tylko jedną czwartą Ogrodu, było w nim tysiące kilometrów rowów irygacyjnych i prawie dwadzieścia tysięcy kilometrów brukowanych dróg i ścieżek. W różnych częściach Ogrodu było ponad pięć tysięcy budynków z cegły i niezliczona wręcz ilość drzew i roślin. W tym parku jakakolwiek pojedyncza grupa mieszkalna nie przekraczała siedmiu domów. I chociaż budowle Ogrodu były proste, były one wyrazem najwyższego kunsztu artystycznego. Drogi i ścieżki były solidne a cały krajobraz naprawdę przepiękny.
[…]
Pierwszym przedsięwzięciem była budowa muru z cegły, w poprzek przesmyku półwyspu. Po jego ukończeniu właściwe prace, polegające na upiększaniu terenu i budowie domów, mogły przebiegać bez przeszkód.

Zanim upadły rządy adamiczne zdołano wybudować zakryty, ceglany kanał systemu odprowadzania ścieków, który biegł pod murami i wylewał się do rzeki Edenu ponad kilometr poza zewnętrznym, niższym murem Ogrodu.
Według tego, co odkryli do tej pory archeolodzy, ludzie 40 tysięcy lat temu ludzie umieli zrobić cienkie ostrza z kamieni, narzędzia z kości i proste narzędzia z drewna. Bardziej skomplikowane narzędzia nauczyli się robić między 17 a 8 tysięcy lat temu, a pierwsze cegły – wypalane na słońcu – pojawiły się kilka tysięcy lat p.n.e.
Pierwsze osiadłe społeczności powstały mniej więcej 10 tyś. lat temu, a rozwój technik budowlanych rozwinął się jeszcze później. W okresie, o którym mówi Księga Urantii, ludzie mieszkali jeszcze w jaskiniach, ewentualnie w prymitywnych szałasach. Powie ktoś, że w Edenie było inaczej, ale miejsce zostało zatopione, więc nie ma po tym śladu. O lokalizacji i ewentualnych śladach po Edenie napisałem już wcześniej, teraz zajmę się tylko hipotezą, że Eden był wyjątkowym miejscem. Nawet, gdyby tak było, to przecież wiedza z Edenu została by przynajmniej w części przekazana innym ludziom. To, co działo się w Edenie, nie pozostałoby bez wpływu na resztę ludności z najbliższych terenów, tymczasem przez całe dziesiątki tysięcy lat czegoś takiego archeologia nie odnotowuje.

w powiązaniu z gwałtowną aktywnością otaczających wulkanów oraz zatopieniem sycylijskiego połączenia lądowego z Afryką, zanurzyło się wschodnie dno Morza Śródziemnego, pociągając za sobą pod wodę cały półwysep edeński. Równocześnie z tym, rozległym zanurzeniem, wyniosła się znacznie wschodnia linia brzegowa Morza Śródziemnego. I taki był koniec najpiękniejszego, naturalnego ukształtowania terenu, jaki Urantia kiedykolwiek posiadała. Zatopienie nie było gwałtowne, kilkaset lat upłynęło, zanim cały półwysep zupełnie się zanurzył.

O tym, że w Mezopotamii zdarzały się potopy, które niektórzy próbowali identyfikować z biblijnym potopem wiadomo było już od końca XIX wieku. Z upływem czasu wiedza o nich opierała się nie tylko na tabliczkach klinowych, które odczytał George Smith (epos o Gilgameszu), ale także na odkryciach archeologicznych (Leonard Woolley). Także o topnieniu lodowców około 10 tyś. lat temu wiadomo nie od dziś, więc nie było problemem wymyślić zatopiony Eden jako część rejonów, w którym – o czym też było wiadomo w ówczesnych czasach – pojawiła się jedna z pierwszych ludzkich cywilizacji.
Na stronie [link widoczny dla zalogowanych]
możemy przeczytać, że ekspedycja badawcza w 2004 roku Roberta Sarmasta dowodzi, że „Niezależnie od wyników tej czy innych ekspedycji, półwysep edeński z Księgi Urantii został odnaleziony i potwierdzone zostały inne geologiczne wypadki, jakie zaszły w tym regionie, opisywane przez Księgę”, a Robert Sarmast inspirował się Księgą Urantii. Wbrew temu, co myślą niektórzy zwolennicy KU, Robert Sarmast nie jest archeologiem lecz architektem. Według Atlantipedii niektóre badania Sarmasta zostały sfinansowane przez Urantian, a on sam wypowiadał się zarówno o Edenie z KU, jak i o innych kwestiach poruszanych w tej księdze (szczegóły w Atlantipedii, link na końcu wpisu).
Ze strony „Spiegel Nauka” dowiadujemy się, że Christian Luccher z Instytutu Geofizyki na Uniwersytecie w Hamburgu zbadał wskazaną przez Sarmasta lokalizację z wykorzystniem między innymi sonaru i kamery wideo. Rzekome budowle Atlantydy/Edenu okazały się tworem całkowicie naturalnym (diapir błotny). Przy okazji oskarżono Sarmasta o manipulowanie opinią poprzez prezentowanie zmanipulowanych grafik i wyjaśniono, że zalanie owszem, miało miejsce, ale około 5,5 miliona lat temu. Ponadto naukowcy uważają, że rzekomej Atlantydy/Edenu nie mógł zatopić wybuch wulkanu (ani nic innego), bo nie jest możliwe, żeby w tym miejscu woda przykryła ląd warstwą półtora kilometra.

Żródła:
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]