ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dyskusje na forum niejedno człowieka uczą poprzez ilustrowanie iluzoryczności niektórych przekonań, emocji. W szczególności ciekawie ilustrują one coś, co dla większości osób (dla mnie tak było w przeszłości, teraz patrzę na te sprawy z dystansem i mocno krytycznie) wydaje się niepodważalnym celem - zwycięstwo jako takie.

Warto postawić pytanie: czy aby na pewno w (każdej) dyskusji w ogóle da się zwyciężyć?
Aby cel - zwycięstwa - mógł być w ogóle zrealizowany, niezbędne jest jakieś wyłonienie go do wystarczającego konkretu, musiałoby zdarzyć się coś takiego, co o fakcie zwycięstwa wyraziście świadczy. Czy w ogóle jest coś takiego?...
Dobrym modelem możliwości określenia zwycięzcy jest sport. Tam mamy UMOWĘ, która określa kto jest zwycięzcą - np. mierząc odległość na jaką rzucali zawodnicy młotem, określa się, iż największa z owych odległości wyłania zwycięzcę. W innych przypadkach - np. w gimnastyce artystycznej niezbędne jest zatrudnienie jurorów, którzy (w znacznym stopniu subiektywnie) oceniają występy zawodników. Nawet jednak w sporcie, czyli w dziedzinie, która zwycięzców ma wyłaniać w najbardziej wyrazisty sposób, też mamy kontrowersje, spory, apelacje, protesty, że owo wyłonienie nastąpiło nieprawidłowo.

W przypadku dyskusji na forum nie mamy jurorów, nie ma też obiektywnych wskaźników (typu odległość, czas, wysokość), które by wskazywały na to, kto lepiej dyskutował, kto przedstawił argumenty o większej mocy. W efekcie zwycięstwa ludzie tu postrzegają bardzo subiektywnie, intuicyjnie. Normą jest, że w tej samej dyskusji zarówno jedna, jak i druga, prowadząca zaciekły spór strona, uważa się za zwycięzcę.

Semele · Wysłany: Śro 13:40, 08 Mar 2023 Temat postu:

Ciągle o tych zwycięzcach i przegranych piszesz.

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 16:18, 08 Mar 2023 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 10:08, 10 Mar 2023 Temat postu:

Im bardziej szukamy naszego zwycięstwa i sukcesu w ludziach, w postaci osiągania jakiegoś stanu relacji z nimi (wywyższenia, dominacji), tym bardziej się od nich uzależniamy, a jednocześnie tym bardziej deprecjonowane jest zwycięstwo wewnętrzne - w nas samych.

Przegrać wobec ludzi - czasem to jest dobre, uświadamiające, transformujące.
Przegrać w tym zewnętrznym, aby się przekonać, że I TAK JESTEM!
Nieważne, że ten czy ów sobie "pomyślał". A niech sobie tam myśli, co zechce. Bo jeśliby to jego myślenie miało mnie determinować, to jestem w jego władzy.
Przegrana wobec ludzi jest w pewnych warunkach formą zwycięstwa - już we wnętrzu nas. Ona pokazuje, że coś niepokonywalnego, coś mocnego stanowi nas jako rdzeń.

Dobrze jest - niekiedy - przegrać, ale wytrwać. Bo każda taka przegrana, którą przetrwaliśmy jest POSTAWIENIEM NOWYCH GRANIC dla naszej mocy i kompletności, jest pokazaniem "w tym też byłem, wytrwałem - nawet w tym czymś, co mnie wgniotło w ziemię".
W przegranej spotykamy jakąś postać siebie. Kto nigdy nie przegrał, nie zna swoich granic, nie wie, kim jest w aspekcie wrzucenia w obszar poniżenia i upadku. Ten, kto ma świadomość tego, że nawet w przegranej jest w stanie wytrwać, zyskuje wewnętrzną pewność, spokój, świadomość własnej stabilności.