ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Z moich obserwacji różnych dyskusji wynika mi podział dyskutantów na dwie grupy:
1. Dyskutanci, którzy, przynajmniej w pewnej (ale relatywnie znaczącej!) części sytuacji przed dobrą argumentacją "wymiękają", wycofują się z zajętego wcześniej stanowiska
2. Dyskutanci, którzy nigdy "nie wymiękają", nie ma takiej siły, która byłaby ich w stanie do czegokolwiek przekonać.

Sam (mam nadzieję...) zaliczam się do grupy 1 - nieraz w dyskusji "wymiękam", nieraz przegrywam, przyznają się do błędu, nieścisłości, nawet w końcu wycofuję nawet z bardziej złożonej idei, której wcześniej broniłem. Status niezłomnego obrońcy, wcześniej przez siebie wyznawanych idei mnie nie interesuje. Mam wrażenie, że jest spora grupa dyskutantów, dla których ta moja postawa jest niezrozumiała, dziwna, oznacza frajerstwo, brak ambicji. Dlaczego pod powyższym względem się różnimy?
- Wg mnie dlatego, że mamy przeciwne paradygmat, jaki rodzaj WIZERUNKU jest tym, który stanowi sukces dyskutanta:
1. czy okazanie swojej PERSONALNEJ PRZEWAGI - WYGRYWANIA,
2. czy może okazanie swojej INTELEKTUALNEJ CZUJNOŚCI I DOSTOSOWAWCZOŚCI względem rzeczywistości i argumentacji.

Dla dyskutanta 1 - tego zabiegającego o wizerunek personalnego zwycięzcy, dostosowawczość jawi się jako objaw poniżenia i przegranej - wszak wg niego w dyskusji właśnie o to chodzi, aby okazać na pierwszym miejscu swoją nieugiętość.
Dla dyskutanta zabiegającego o wizerunek osoby, która posiada POGLĄDY WYNIKAJĄCE Z PRZESŁANEK (a na pewno nie z ambicji personalnej), z kolei zwyciężanie personalne jest poniżeniem wyznawanych wartości intelektualnych, czyli jest formą porażki (choć nie w konkurencji z oponentem, a w rozliczeniu osobistym - rozliczeniu własnych wartości).

Czyli dokładnie to, co by było sukcesem dla dyskutanta 1 będzie porażką dla dyskutanta typu 2 i vice versa.
Tu wyszła też mimochodem co jest tą głębszą różnica pomiędzy dyskutantami 1 i 2 - kwestia czy rozliczeniem jest porównanie swoich osiągnięć do:
A. WŁASNYCH WARTOSCI - tego, co ktoś uznał, zadecydował, w co sam uwierzył.
B. PORÓWNANIA DO INNYCH i kwestia CO SOBIE LUDZIE POMYŚLĄ (może uznają kogoś za tego, kto jest miękki, uległy w sporze).
Motyw zewnętrzny, czy wewnętrzny decyduje?...

Michał Dyszyński

Archiwizuję własny głos z innego wątku - chyba ciągnący ten temat.

Michał Dyszyński

Wobec dobrej argumentacji mam być słaby - bezradny jak dziecko. Tej słabości się nie wstydzę, a wręcz ją sobie wypisuję na sztandarach.
Wobec prawdy i sensu - ulegam.
Jeśli ktoś przedstawia niezaprzeczalne fakty, które godzą w moje przekonania - chylę czoło przed taką okolicznością i już się zastanawiam, jak uwzględnić owe fakty w moim rozumowaniu.
Jeśli ktoś mi dobrze wytknie mój błąd - mam obowiązek być mu wdzięcznym i przyznać się do słabości w moim rozumowaniu.

Co tu jest porażką?...
- NIE jest porażką przyznanie się do błędu, który okazał się niezaprzeczalny.
Za to JEST PORAŻKĄ trwanie w błędzie w imię ochrony fałszywego mniemania o własnej rzekomej wielkości, czy potrzeby chronienia wizerunku osoby nieomylnej.

Michał Dyszyński

Dlaczego się tak obnoszę z wymiękaniem w dyskusji przed argumentami?...
- Bo uważam, że jest to pewien powód do chluby. Bo to nie jest wcale łatwe - to pokonanie ambicji, pragnienia wygrywania w starciu z ludźmi, stawiania na swoim. Myślę, że dla wielu jest to mentalna bariera nie do sforsowania.
Jeśli ktoś ambicje personalne stawia na najwyższym poziomie swojej mentalnej hierarchii, to zrobi wszystko, aby argumenty przeciw jego przekonaniom uczynić w swoim odbiorze nieprzekonującymi. Taki ktoś znajdzie sobie zawsze pretekst do tego, aby uznać, że to co on głosi i tak jest obowiązujące - wszak inaczej, to okazałby się przegranym, co byłoby dla niego nie do zniesienia.
Tak więc wymiękam przed argumentami BO UMIEM poradzić sobie z goryczą przejściowej pomniejszej porażki.
Ale przy tym nie uważam się za zupełnie przegranego. Na dłuższą metę patrząc oczekuję swojej wygranej - może przegrywam jakąś pomniejszą potyczkę, ale wygrywam wojnę, która to wojna nie jest z resztą personalna, nie polega na pokonywaniu wroga, lecz na pokonywaniu własnej ignorancji i słabości.

Aby zaś być czujnym wobec swoich błędów, to nieraz PROGRAMOWO wymuszam na sobie znalezienie jakiejś racji w argumentacji oponentów. Nawet jeśli na pierwszy rzut oka ta czyjaś argumentacja wydaje mi się słaba i bez sensu, to powiadam sobie: jak nie znajdziesz, Michale, w tej argumentacji zupełnie nic sensownego, to znaczy, że jesteś cienias. I tak ponaglony, najczęściej coś tam sensownego w cudzych argumentacjach udaje mi się znaleźć.

Michał Dyszyński

Kombinuję często, stawiając sobie świadomy cel: jak tu osłabić (!) swoją ambicję, swoje pragnienie bycia wygranym.
Tak! Chcę być "słabszy" w tym aspekcie twardości stwierdzania, naporu w przekonywaniu, w autorytatywności. Chcę (!) aby nie być autorytetem (przynajmniej w tym standardowym rozumieniu pojęcia autorytetu) - tak dla siebie, jak i dla innych. Wręcz kompletuję sobie mentalne narzędzia jak rozbijać to, co by w odbiorze moich stwierdzeń czyniło mnie zbyt utwardzonym, autorytarnym, arbitralnym, głoszącym coś na zasadzie "jest tylko tak, jak to teraz mówię i nie ma tu innej opcji!". Właśnie tego chcę uniknąć - dokładnie tego, co (jak się zdołałem zorientować) dla wielu dyskutantów jest samym celem dyskusji i relacji z ludźmi.
Prawda rozumiana jako delikatność myśli...
Właśnie tak traktuję ostatnio ideę prawdziwości - jako nie stwierdzenie, nie jako ustanowienie czegoś inwazyjnego wobec umysłów, lecz jako KONSTRUKCJĘ WIELU ODNIESIEŃ, które TWORZĄ SIEĆ ZALEŻNOŚCI.
Ludzie napędzani ambicjami, czy pragnieniem narzucania innym swojej osoby, czy jakichś przymusów grupowych skupiają się na wyrazistych aspektach, na czymś, co da się głosić, bronić tego, promować, wciskać tym, którzy są neutralni w danej kwestii. Ja nie chcę nic narzucać, bo uważam ten cel - wymuszenia na kimś uległości w kwestii zadeklarowania jakiejś formy wspólnoty z osobą, czy grupą - za pusty, pozbawiony wartości, sensu.
Co z tego, że ktoś "przyzna mi rację", jeśliby nie rozumiał naprawdę głęboko, o co właściwie mi chodzi?...
Nie poszukuję przyznań mi racji danych "na odpierdol", nie szukam popleczników, którzy by po prostu mieli kopiować jakieś moje stwierdzenia, bo ja tego sobie kiedyś zażyczyłem. To mi kompletnie do niczego nie jest potrzebne, a wręcz jest mi niemiła myśl, że ktoś miałby zostać przeze mnie tak stłamszony mentalnie, iż nie mając szczerych, przemyślanych osobiście przekonań w danej sprawie, tylko przyznawałby mi rację. Gdyby to się zdarzyło, to czułbym się winny, czułbym się jak wredny agresor mentalny.

Michał Dyszyński