ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Materializm, a personalizm - dwa ujęcia, które przeciwnie konstruują obraz rzeczywistości. Ale czym jest materia, czym jest osoba?...

Ja jako pierwotną traktuję osobę, jestem personalistą. Ale nie upieram się oczywiście, że znam ten najbardziej podstawowy, ontologiczny mechanizm rzeczywistości. Jestem zatem bardziej "personalistą metodologicznym", niż ontologicznym, bo uważam, że skoro świat poznaję zawsze przez moje doznania, skoro pierwotnym "tym czymś", co mnie o rzeczywistości informuje jest jakaś forma ODCZUCIA, zaś nigdy nie byłem w stanie zespolić mojego umysłu z materią bezpośrednio (nawet nie wiem, jak coś takiego sobie wyobrazić), to uważam, że najbardziej sensowne logicznie jest startowanie z rozumieniem, opisywaniem od pojęcia osoby i doznań, czyli od personalizmu. Wtedy też pojawia się pytanie o to, jak w tym ujęciu (personalistycznym) zdefiniować ideę materialności.

Skoro wszystko, co bezpośrednio rozumiem, jest doznaniem, czyli jakąś formą odczuwania, zaś intuicja materialności jest czymś na przeciwnym biegunie mentalnym, to należałoby do opisu materialności przejść drogę ograbiania doznań z ich aspektu osobowego.
Normalnie opisuję rzeczywistość tak, że oto coś odczułem - np. dotknięciem dłoni odczułem twardość powierzchni, albo mój wzrok stworzył mi odczucie jakiegoś kształtu. To odczucie jest we mnie, jest wciąż personalne, czyli nie jest czysto materialne. Kombinuję zatem jakby zrobić je materialnym, czyli odpersonalizowanym. Intuicja podpowiada mi, że racjonalną drogą byłoby kierować się podobieństwem do stanów, gdy odczucia są maksymalnie proste, niewywołujące dalszych doznań - czyli jest "sam dotyk i nic poza nim".
Jestem osobą, bo kojarzę, bo tworzę szersze konteksty, poszukuję, ODNOSZĘ DO CELÓW, SCHEMATÓW, to czego doznałem. Ścieżką odpersonalizowującą to, co miałoby być, powinno być blokowanie jakichś dalszych kontekstów, zatrzymanie doznania na poziomie maksymalnie uproszczonym - na zasadzie "jest to i nie pytamy o nic więcej". Materialność byłaby ideą zbliżoną do atomizacji doznań, ucinaniem konsekwencji - oto emanacja rzeczy miałaby się twardo kończyć na jakiejś granicy, a dalej tego miałoby już nie być w żadnej formie.

W tym rozumieniu, idziemy mentalnie w stronę materialności, jeśli jesteśmy w stanie konstruować takie granice pomiędzy aspektami, elementami, które zamykają byty jakby "w sejfie", czyli izolując je od dalszych konsekwencji, powiązań, łączności z resztą bytów. Materialne jest to, co nie myśli, nie czuje, czyli "nie buduje pomostów" między teraźniejszością, przeszłością i przyszłością. Materialne jest to, co się "nieodwołalnie kończy" na tym, co się w dany sposób objawiło.
Na przeciwstawnym biegunie jest to, co osobowe, czyli co nadaje dalszy bieg wszystkiemu, bo jest połączone, to zarządzanie tymi połączeniami jest "samym tym", jest istotą osobowego trwania.

Semele

Ja jestem, ja czuję, ja myślę ...

Michał typowy narcyz😉🙂
A ile osób niematerialnych nie czyni tego co Ty?

Michale..

Michał Dyszyński

Semele

Ok. Zażartowałam trochę. Ciekawy temat. Napiszę jeszcze gdy będę miala wieksza przestrzeń.