ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Temat - jak w tytule.
Od lat się nad tym zastanawiam. :think:

Wuj już prawie nie bywa na własnym forum.
Nie udało się tu upilnować zasad, które zapisano w regulaminie, zasad uprzejmej, merytorycznej dyskusji. Może czas powiedzieć: szkoda czasu?...

Niech się napierdalają ci, co lubią. Może to jest ich miejsce. :think:

Chyba dla części ludzi życie bez tego napierdalania się przy każdej nadarzającej się okazji, nie miało by barwy, byłoby niezrozumiałe, a emocjonalnie nie do zaakceptowania?...
Nie rozwiążę pewnie tego dylematu. :think:

Mogę co najwyżej podjąć jakąś własną decyzję.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Przyznam, że to o czym tu piszę, uważam po trosze jakby ściśle związanego z istotą chrześcijaństwa, ze zbawczą ofiarą Jezusa.
Jezus oddaje się oprawcom, ostatecznie umiera, nie broni się, nie stosuje siły, nie walczy o wygraną, dominację. Wielu pomyśli wtedy - Jezus przegrywa.
Ja uważam, że ofiara Jezusa jest - odwrotnie niż przegrana - DEMONSTRACJĄ ABSOLUTNEJ POTĘGI. Ofiara Jezusa jest bowiem oddaniem oprawcom WSZYSTKIEGO CO TYLKO MOŻNA, ABY ICH ZASPOKOIĆ. Oto chcą dręczyć Jezusa - Jezusa mówi: no to dręczcie! Chcą zabić... Jezus mówi: oddaję się wam, zabijcie mnie. I nie tylko to mówi, ale faktycznie tak właśnie czyni, a jego śmierć jest realna.
Takie oddanie się oprawcom uświadamia jednak: popatrzcie, zrobiliście wszystko co chcieliście! Nie ma już nic więcej! Nic już nie macie, bo przecież wam niczego nie broniłem, więc zwyciężyliście dokładnie na waszych warunkach!
A że owo zwycięstwo okazało się nieskuteczne?...
- Cóż, tak właśnie było, bo od początku jesteście przegrani, postawiliście na wadliwego konia.
Noooo może moglibyście jeszcze dręczyć kogoś (może znowu Jezusa) kolejny raz. Może jeszcze kolejny... Ale to byłyby powtórki, nic nowego. Może moglibyście męczyć w jakiś dodatkowy sposób. Ale ten nowy sposób nie zmieni istoty sprawy - tego, że nie możecie już wygrać. Zostało wam to udowodnione, że choć robiliście wszystko tak jak chcieliście, to nic z tego nie wyszło. Czyli nie ma dla was wygranej.
A Jezus - nawet gdy mu się zabiera wszystko, co tylko można by zabrać, czyli godność, nietykalność, życie - wstaje i oświadcza: nic mi się nie stało, jestem teraz tylko silniejszy.

Dowodem siły jest to, że zwyciężasz, MIMO ŻE ZABRANO CI WSZYSTKO. Bo jak ktoś zwycięża tym, co dostaje od świata - np. pomocą ludzi, np. ostrzem stali, np. swoją władzą, to zwycięża nie jako on, nie sam z siebie, tylko właśnie zwyciężył bo dostał pomoc. Zwycięstwo ŚWIADCZĄCE O OSOBIE jest dopiero wtedy, jak zabiorą komuś wszystko, a on mimo to zwycięża. Bo jeśli wtedy zwyciężył, to ZWYCIĘŻYŁ SAMYM SOBĄ, a nie tymi dodatkami, nie tymi darami świata.
Dlatego tak wręcz uwodzicielska może być okazja ogołocenia siebie na maksa. Pozbyć się wszystkich sojuszników, wszelkich dodatków, wszelkiej broni - zostać tylko samemu, tylko ja naprzeciw temu, co chce niszczyć. Właśnie bez najmniejszego wsparcia!
Zwycięstwo w takich warunkach jest zwycięstwem osoby, jest niezbywalnym dowodem POTĘGI.
Choć trochę jeszcze lepiej byłoby zwyciężyć...
mimochodem. Ot tak, jakby nie zauważając tego, nie starając się o to. Aby zwycięstwo było niejako automatyczne, dowodząc tym, że ono zawsze było z tym człowiekiem.

Prawo świata, to prawo KTO - KOGO, kto wygra, kto zniszczy...
Prawo ducha to: jestem, kim jestem - już tak z samej natury pełen potęgi, że nie ma takiej okoliczności, nie ma takiego zwycięstwa, ani takiej porażki, które by zmieniło ów naturalny stan rzeczy. Bo to po prostu JEST, bo NIE MUSI ASPIROWAĆ.
Ci co walczą o dominację, wciąż aspirują, wciąż są niezaspokojeni, przekonani, że dopiero kolejne zwycięstwo, kolejne zdominowanie kogoś ich zaspokoi. Potem się okazuje, że nawet jeśli do zwycięstwa dojdzie, to satysfakcja błyskawicznie znika, zwycięstwo się liczy tylko na chwilę; potem musi pojawić się nowe zwycięstwo.

Jeśli muszę aspirować, to nie jestem tym mocnym. To słabi aspirują. Mocni, ci czujący pełnię potęgi w sobie oddają co mają tym, którzy nie mają. Bo dawać może ten, który ma - posiadacz, a nie ten kto pragnie i potrzebuje. Mocni w duchu czują, że choćby wszystko im zabrano, to nic im nie ubędzie. Bo ich moc jest zawsze z nimi - jest w duchu, a nie powiązaniach, sojuszach, pomocnikach, czyimś uznaniu, czy czyimś respekcie.

Michał Dyszyński

Gdzieś w moich relacjach z ludźmi jest czasem aspekt ŻEBRANIA O ROZUM.
Gdy po raz kolejny prowadzę z kimś dyskusję o jakiejś sprawie, czymś ciekawym, o fascynujących ideach, o pięknie myśli, gdy marzę o tym, aby ktoś skupił się właśnie na tej idei, rozpoznał w głębi swojej szczerości jak tę ideę postrzega, co może o niej powiedzieć, zachwycić się jej pięknem, dodając coś od siebie, ale widzę...
:cry:

potrzebę wygrywania personalnego. Potrzebę okazania swojej wyższości, potrzebę napierdalania innych, za to, że w ogóle mają swoje zdanie, potrzebę poniżania kogoś "bo tak", to czasem mam ochotę paść przed takim kimś na kolana i błagać:
- zostaw na chwilę to twoje wywyższanie, zostaw te wizje tryumfu i spróbuj szczerym umysłem wejrzeć w tę ideę, w tę prawdę. Spróbuj oderwać się od tych rywalizacyjnych emocji i zobacz jak piękne może być rozumienie...
Ale najczęściej spotykam się z postawą, gdy znowu ktoś próbuje poniżyć personalnie kogoś, a wywyższyć siebie, prowokuje coraz to nowe utarczki, coraz to więcej złości, agresji.
Wtedy jakbym znowu miał ochotę prosić: to ja ci daję ten tryumf! Weź sobie chwalę bycia pierwszym! Zostań dominatorem! Ale...
... ale spróbuj teraz, gdy już nie musisz walczyć o swoje, gdy wygrywasz, bo sukces masz gratis ode mnie, bo sam ci się podkładam, spróbuj SZCZEROŚCI UMYSŁU, uczciwości intelektualnej i powiedz mi co tu w tej szczerości dostrzegasz! Zachwyć się ze mną tym pięknem idei! Błagam!
To jednak najczęściej nie pomaga. Nie ma takiego poniżenia, które po ofiarowaniu owym napierdalaczom, uruchomiło w ich umysłach szczerość myśli, taką uczciwą ciekawość, odseparowanie się od autopromocji i lansu na to, kto wyżej, KTO - KOGO?
Najczęściej można by się poniżać, a to nic nie da, bo jak chce napierdalać a nie myśleć w szczerości, to będzie napierdalał i nie będzie używał szczerej myśli.
Więc nic tu własne poniżenie, ani błaganie nie pomoże. Najczęściej nie zaspokoi tej wściekłej żądzy, aby siebie wywyższyć, a innych poniżyć.
Pragnienie wywyższenia jest trucizną dla myśli. A ja nie znam na nią odtrutki.

Michał Dyszyński

Trochę znowu w temacie popełniłem: