ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tak zrobić, żeby to było nie takie durne, nie ślamazarne, albo jeszcze pierdołowate.
Jak zrobi się coś mądrego, to znaczy, że będzie takie podległe regułom, czyli przez te reguły zniewolone, czyli pewnie w ogóle nie moje, czyli jakbym to nie to robił, tylko te reguły to zrobiły.
To może zrobić coś głupiego. Ale tak totalnie głupiego. Tak... to by było coś. Takie głupie, że głupsze już być nie może, bo jest najgłupsze z głupich, czyli nie musi się trzymać żadnych reguł, niczego ono nie musi.
Albo może niech to będzie totalnie obrzydliwe, takie okropnie wstrętne. Może być zupełnie śmierdzące, albo jakieś takie brzydackie i bez sensu - np. tak migające w irytujący sposób, albo przypominające jakieś takie kupy śmieci, albo gnoju, albo jeszcze ściek.
Albo żeby to było znaczące, takie ważne, niż te nieważne rzeczy, to by można było wszystkich ludzi poobrażać - nazwać ich najbardziej wstrętnie i obrzydliwie, żeby się wkurzyli i nic nie mogli zrobić.
Albo w ogóle można by zostać jakimś terrorystą, czy innym mordercą, albo sadystą. To by było takie znaczące, bo ktoś by bardzo cierpiał.
choć właściwie to wszystko to w końcu chyba się znudzi.
Nawet najgorsze rzeczy, albo najlepsze rzeczy się zdewaluują. Wtedy już nic nie będzie można zrobić, co będzie miało znaczenie.
Można to tylko zamieniać miejscami - jedne na drugie - np. to śmierdzące, na to wredne sadystycznie, albo odwrotnie, albo może razem jedno z drugim. W końcu to też się znudzi.
Co by ktoś nie robił, aby to miało znaczenie, to w końcu straci swoje znaczenie, znudzi się, będzie wtórne.
Można jeszcze na koniec zacząć dręczyć samego siebie - za to wszystko co się zrobiło, albo za to, że się czegoś nie umiało zrobić, albo że się zrobiło nie tak, jak się chciało. Można by sobie zadać cierpienie i to by chyba rzeczywiście miało znaczenie, bo to się czuje. Tak samodzielnie się czuje. Czyli z tego by wynikało, że jak się bardzo chce być znaczącym, takim na maksa ważnym - tak żeby to czuć samemu - to by trzeba wylądować w piekle. Prędzej czy później oczywiście.
To znaczy przez jakiś jeszcze czas można się łudzić, że to czy inne obrzydlistwo, albo to czy inne zadawane cierpienie jest jakieś istotne i znaczące, ale i tak w końcu wyjdzie na to, ze to już było, że za którymś razem nic bardziej obrzydliwego się nie da zrobić, czyli wszystko skarleje do tego stanu, gdy jest bez znaczenia.

Nie chciałoby się cierpieć. Chyba.
Ale też trudno żyć mając przekonanie, że się w ogóle nie znaczy, że się jest nikim. I nie wiadomo co gorsze - czy to cierpienie z pustki i nicości, czy to gdy zadaje się sobie ból, aby zapomnieć o tym pierwszym cierpieniu.
chciałoby się ZNACZYĆ, czuć, że się jest WAŻNYM.
Ale te znaczenia i te ważności, jakie sobie jesteśmy w stanie wyprodukować zawsze będą na krótką metę, zawsze w końcu okażą się nie satysfakcjonujące. I nie da się już ich pokonać większą ważnością. Więc ostatecznie wygra to cierpienie z nicości, z tego, ze się chciałoby więcej, więcej, więcej a jest tylko marazm i pustka. I się nienawidzi tego marazmu i tej pustki i samego siebie, który nie umie owego marazmu i pustki pokonać. W końcu można tylko nienawidzić siebie.
Na jakiś czas można przykryć tę nienawiść do siebie nienawiścią do innych. Ale się nie przeskoczy tego, że nienawiść porusza, dźga, lecz nie daje szczęścia. Można z tego być tylko w piekle.

Jak inaczej?
Jak zrobić coś znaczącego, ale takiego, aby się to nie zdewaluowało, aby był sens istnieć potem, dalej jeszcze, jeszcze coś osiągać, po coś odczuwać?...
Można liczyć. Kiedyś policzyłem do tysiąca - tak po kolei 1,2, 3,4,5,6,7,8,9,10,11,12... itd aż do tysiąca. Każda następna liczba jest większa od poprzedniej, więc jest progres. Progres się nigdy nie kończy. Ale w sumie nudny jest ten progres...
Można liczyc jakoś w bardziej skomplikowany sposób - np. przez pierwsze sto liczb co jeden, a potem przeskakiwać co 2, a potem co 5, albo co 17. Byłoby wtedy trudniej liczyć. Nie wiadomo kiedy się to znudzi. Ale chyba w końcu się znudzi.
Czy wszystko w końcu się nudzi?... Czy dewaluacja uczuć jest prawem świadomości?...
Natura świadomości chyba domaga się, aby był jakiś progres, aby nie trwać w całkowitej stagnacji, jakby w nicości. Nawet jeśli tę nicość miałaby poprzedzać jakaś tam aktywność, to w końcu może zawsze będzie nicość i cierpienie, że się jest z nicością, że się nie umie jej pokonać, czyli się jest nikim.

Z drugiej strony jednak wszechświat jest nieskończony. Można szukać zawsze czegoś dalej. Ale żeby to miało znaczenie. Nie żeby po prosto poznawać setną wersję z grubsza tego samego, ale coś znaczącego, takiego nowego naprawdę.
a może się COFNĄĆ?...
Powiedzieć sobie: żaden tam progres, ja pójdę wgłąb, w to co małe - zagłębię się nie w nieskończony wszechświat, a skurczę się do punktu. Ale to jest troche podobne do tego szukania we wszechświecie.
Coś co by miało znaczenie?

Może jest jeszcze inna opcja: nie ważne co się robi, ale CO SIĘ PRZY TYM CZUJE!
Mogę robić najmniejszą rzecz, nawet nic nie robić, np. tylko patrzeć na coś. Ale tak patrzeć w sposób absolutny. Tak patrzeć, jak nikt inny jeszcze na nic nie patrzył...
Czuć zapach goździka. Właściwie to te goździki to bardziej śmierdzą. Ale nieważne - śmierdzą, czy nie - można czuć woń, którą wytwarzają. A potem czuć mocniej, jeszcze mocniej... Czuć ten zapach tak całym sobą, więcej niż całym sobą - całym nadsobą i podsobą, wszystkim czym się jest, ale nawet tym, czy się nigdy nie było. Tak czuć totalnie i na maksa.

I jeszcze pytanie: Kontrolować, czy nie kontrolować?
Niektórzy mają manię kontroli, np. psychopaci. Słabo odczuwają cokolwiek, ale chyba przepełnia ich jakiś lęk, który pokonać mogą jedynie swoim przekonaniem (choć tak naprawdę, to chyba bardziej iluzją takiej myśli), że mają nad tym władzę, że nikt im się nie przeciwstawi. Oszukują się, bo zarówno ich kontrola jest ograniczona, a poza tym progres w tym zakresie powiększanie kontroli i tak się gdzieś skończy. I wtedy psychopata znowu poczuje się zagrożony. I tak w końcu będzie cierpiał, w swoim prywatnym piekle.

Drugi człowiek...
Patrząc od strony psychopaty, to trzeba by go kontrolować. Potem wmawiać sobie, że ta ograniczona kontrola jest spełnieniem, jest tym, co się naprawdę chce osiągnąć. Ale i tak gdzieś jest kres owej kontroli, a skoro tak, to można się zatrzymać już gdzieś na początku - na poziomie minimalnej kontroli. Po prostu patrzeć na innego człowieka - jaki jest. Inny jest. Czasem bardzo inny. W sumie to nawet dobrze, ze jest inny, bo przez to rozbija się ta jednostajność własnego jestestwa. Może z pomocą drugiego człowieka, ale tak patrząc z natężeniem w to, co w tym innym człowieku nieznane, nie zapuszczając się w nadmiar kontroli, dałoby się zrobić coś znaczącego - tak z sobą samym, jak i z drugim człowiekiem. Tylko nie można się zanadto wynosić ponad tego drugiego człowieka, bo wtedy znaczenie owego człowieka skarleje, a z nim cała relacja, całe działanie, które się zapoczątkowało. Właściwie to ciekawie by było patrzeć na tego drugiego człowieka jakby był ważniejszy, piękniejszy od nas samych. Wtedy podczas patrzenia miałoby się odczucie doznawania czegoś ważnego i pięknego. I znaczącego. :think:

JanelleL.

Michał Dyszyński

Andy72

Michał Dyszyński

Andy72

Bóg jest Kimś Ważnym i to powinno wystarczyć, byśmy my już nie musieli być kimś ważnym.

Dyskurs

Rownowaga pokory z konstruktywna samoocena to boskosc czlowieka

Andy72

Z powodu Boga człowiek jest czymś więcej niż się tylko zdaje a z drugiej strony przy Bogu jest niczym. Ot paradoks.

Michał Dyszyński

Andy72

Tak jak kłóciło się dwóch facetów:
- czy pan wie kim ja jestem? takich jak ja jest w Polsce tylko kilku!
- a takich jak ja jest w Polsce tylko jeden.

Pierwszy wykazał się pychą, drugi pokorą.

krowa

zrobić
coś
naprawdę
znaczącego

Można zrobić coś znaczącego, ale nie rozumiem dlaczego ma to być "naprawdę". Nie może być "na niby"? Mniejsza o to.

Zrobić da się. Każdy potrafi coś zrobić. Ab y było to "znaczące" to po zrobieniu tego czegoś trzeba zostawić ZNAK.

Najlepszym przykładem na zrobienie czegoś znaczącego jest gówno. To potrafi każdy, człowiek, pies, kura, zając i w ogóle cały świat zwierząt robi kupy, można rzec skupia się na robieniu kupy i ona pozostaje jako ZNAK.

Kupa, albo może wielkie gówno robi wrażenie. Nie tylko je widać, ale czuć. A przy tym taka kupa jest całkowicie nieszkodliwa. Ma odczyn obojętny dla środowiska tak jak woda. Ale jest bardziej znacząca. Leży taka kupa dajmy na to psa czy kota, a podchodzi inny pies czy kot i wącha tą kupę, kto zacz tu był, jakie byłi jego usposobienie, czego chciał i tak dalej.

Wiele zwierząt lubi się tarzać w kupie, aby też coś znaczyć.
To bardzo ciekawe, dlaczego jedni od drugich kupują zapach kupy.

Michał Dyszyński

Trochę jeszcze inaczej naświetlę temat - za pomocą gier.
Większość z nas grywała w różne gry. W grach komputerowych często jest opcja wyboru poziomu trudności - można sobie ustawić albo trudniejszą, albo łatwiejszą rozgrywkę. Z punktu widzenia fabuły samej gry różnica jest niewielka, albo w ogóle żadna. A jednak mało kto chce grać na poziomie zbyt łatwym - wtedy wygrana robi się nieatrakcyjna, traci znaczenie, nie daje satysfakcji.
Czytałem, że twórcy gier kombinowali z tworzeniem poziomu trudności gry dostosowującym się do umiejętności gracza. Ale to mi się wydaje zły pomysł. Gracze nie zechcą chyba być w ten sposób manipulowani, ale woleliby po prostu wiedzieć, że wygrywają na konkretnym poziomie trudności. Przynajmniej jak to tak odczuwam.
I drugi aspekt związany z grami - grać z maszyną, czy człowiekiem?
Gra z maszyną jest o wiele mniej atrakcyjna. Chce się czuć te emocje, a druga strona powinna emocje z nami dzielić. Dlaczego tak?
- Bo to właśnie emocje, uczucia nadają znaczenie działaniu.
Gdyby nastał wielki kataklizm i zostało się jednym jedynym człowiekiem na Ziemi, a przy tym miałoby się zapewnioną pełna obsługę robotów, które zrobią wszystko na nasze życzenie, nawet zapewnią różne zmysłowe przyjemności (czysto zmysłowe, a nie emocjonalne, duchowe), to dla większości ludzi ten stan byłby nie do zaakceptowania. Może jakiś mnich - pustelnik w tym by się odnalazł, ale chyba żaden normalny człowiek. Dlaczego tak?
- Tym co nadaje znaczenie naszemu życiu, pragnieniom jest obecność istot, które czują, myślą, mogą dzielić z nami uczucia, emocje, pragnienia. Bez tego życie traci swoją barwę.

Andy72

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Andy72

janek ślanka cymbał · Gość

janek ślanka cymbał · Gość

janek maślanka · Gość

Cofam wszystko to co napisałem o kupie.

Dzisiaj zrobiłem kupę dla siebie najwyraźniej, a nie jako informację dla innych.
Było to znaczące wydarzenie dla mnie samego, tak znaczące że nabiłem sobie fajkę, zrobiłem kawę i wraz z mleczkiem w filiżance przystąpiłem do konfesjonału w postaci muszli klozetowej.

Trzy w jednym: kupa, fajka i kawka. A po czwarte myślenie, co jeszcze zrobić po kupie. I wymyśliłem ze rozwalę trochę ogrodzenia. Bez kupy nie mógłbym się na nic zdecydować.

janek ślanka cymbał · Gość

Tak:

Kupa jest znacząca dla człowieka, aby skupił się nad tym co ma zrobić, albo jaką dać odpowiedź na zagadnienie.

janek ślanka cymbał · Gość

Gość

Niestety, Krowo, trwa straszna wojna klasowa, korporacje wszelkimi sposobami niszczą ludzkość, już nie uświadczy w sklepach muszli klozetowej, jak onegdaj, za dobrych czasów, były, gdzie zrobiona kupa leżała sobie, jak na białej tacy, a człowiek po zrobieniu kupy, zaraz w zadumie przyglądał się swojej kupir, obejrzał dokładnie, podumał i zaraz rozjaśniało mu się w głowie, wiedział, co robić, jak robić i o czym myśleć, a teraz, robisz kupę, z przyzwyczajenia odwracasz się i zamiast kupy widzisz dziurę, jak otchłań pustą, wodą jeno zalaną, ogania cię przerażenie, jak dzień cały przeżyć, nie wiedząc, jak wyglądała kupa, jak pracować, kiedy wszystko z rąk leci, jak myśleć o czym, kiedy mętlik we łbie i tak przez korporacje pozbawiony drogowskazu, człowiek traci wiarę w sens życia i bezwolnie poddaje się zniewoleniu ludobójczym korporacjom na swoją nieodwracalną zgubę. Jeżeli ludzkość nie odzyska prawa do oglądania swojej kupy, to sczeźnie w nicości.

student filozofii · Gość

dziwi mię doprawdy to ciągłe odwoływanie się do jakiejś krowy

wy tu na tym portalu macie chyba hopla na punkcie krowy - nigdzie się z tym nie spotkałem

janek ślanka cymbał · Gość

Andy72 napisał:

Michał Dyszyński napisał:

chciałoby się ZNACZYĆ, czuć, że się jest WAŻNYM.

A po co być "kimś ważnym"?

Słowo "ważny":

Ważny wiąże się z wagą w znaczeniu, że aby być ważnym trzeba być nie tyle wysokim co grubym. zazwyczaj ludzie ważni są grubi.

Uważny to jest człowiek pilnie zwracający uwagę na to co ktoś mówi. Zazwyczaj bierze taki te mowy do siebie, starając się zapamiętać co ktoś ważnym albo gruby powiedział.

Odważny to człowiek- przeciwieństwo uważnego a także ważnego. Zazwyczaj jest to ktoś chudy i nie bogaty. Bogaci i grubi są tchórzliwymi ludźmi tak jakby bali się o swoją nadwagę w zakresie dupy i dobytku.

Ludzie którzy koniecznie chcą cos znaczyć powinni dużo jeść. To pomaga w zwiększeniu rozmiarów, przez co automatycznie łatwiej ich zauważyć a trudniej wyminąć w przejściu, nam przykład w pociągu, albo w przedsionku.

Tak, to ważne aby ludzie co chcą coś znaczyć stali w przedsionkach.