ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W kobiecym ujęciu mężczyźni to osobnicy nieodpowiedzialni.
Dlaczego?
Jak mężczyzna unika wiążących deklaracji w związku z kobietami, to jest "nieodpowiedzialny".
Więc mężczyzna w końcu, wbrew własnemu poczuciu, deklaruje się na ów "poważny związek".
Potem w tym związku coś nie bardzo wychodzi (mężczyzna zadeklarował się wbrew poczuciu tego do czego się nadaje, więc trudno się dziwić).
Wtedy kobiety mówią - ten facet jest nieodpowiedzialny, bo przecież skoro się zadeklarował, to powinien być w tym związku inny...

To wynika z tego, mężczyzna, który czuje się, że nie nadaje się do związku, co by nie zrobił, i tak zawsze jest nieodpowiedzialny...

W mojej rodzinie (dawnej, znam tylko z opowieści) była jedna ciotka, która miała męża pijaka. Ona wychwalała innego pijaka ze swojej rodziny, mniej więcej tymi słowy: oooo, ten ... to jest odpowiedzialny mężczyzna, jak pije, to się nie ożenił. Bardzo odpowiedzialny człowiek.

Niepoprawna

"Mężczyzna unika wiążących deklaracji w związku", a jak rodzi się (z tego związku) dziecko, to szczytem jego odpowiedzialności jest stwierdzenie, że będzie płacił alimenty. I szuka kolejnego, niezobowiązującego związku, bo w tym jest mu już za trudno. A nie daj Bóg przyjdzie na świat chłopiec, to ten chłopiec wyrośnie na kolejnego ojca alimenciarza, bo taki zna schemat ojcostwa.

Kobieta nie może sobie pozwolić na taki luz w związku, choćby z tego względu, że przez 9 miesięcy, chciał nie chciał, to ona bierze odpowiedzialność za ich wspólne dziecko. A i potem, nie słyszałam o takich przypadkach, żeby kobieta zostawiała dziecko ojcu a sama odchodziła w kolejny związek. Choć na pewno i od tej reguły są wyjątki.

A 100% pewna antykoncepcja nie istnieje.

Niepoprawna

Z resztą różnicę w myśleniu między kobietą a mężczyzną widać nawet na przykładzie naszych tekstów. Ty o związku pomyślałeś z perspektywy deklaracji wierności drugiej osobie, ja wzięłam też po uwagę wierność trzeciej osobie, która może pojawić się jako konsekwencja bycia w związku dwóch osób.

Jeśli ten temat Cię interesuje, polecam książkę Eichelbergera "Zdradzony przez ojca". Można znaleźć w sieci.

Kori

czyli widać, że mamy grę- obie strony biorą udział w fantazji, zaprzeczając części samych siebie. z tego fantazjowania rodzi się dziecko.
dziecko nie jest owocem miłości; jest albo wynikiem wypartych części rodziców, albo elementem fantazji.
dziecko kontynuuje zaprzeczanie, bądź kontynuuje fantazję.

Niepoprawna

No raczej. Tam gdzie nie ma zaangażowania i deklaracji, czyli wspólnego planowania przyszłości, tam nie ma mowy o miłości. Może być co najwyżej zakochanie, albo tak jak piszesz - gra.

Niepoprawna

Sorry Michał, jeśli to, co napisałam zabrzmiało oskarżycielsko. Wielu mężczyzn jest fantastycznymi ojcami. To, że boją się zaangażować, nie musi świadczyć o tym, że nie będą odpowiedzialnymi ojcami. To naturalne, że kobieta prędzej pomyśli o konsekwencjach współżycia, dlatego naturalne też jest, że szybciej się angażuje w związek z mężczyzną, z którym sypia. I tego samego oczekuje od niego. Tak właśnie to widzę. Choć podobno ostatnio ta tendencja ulega jednak zmianie, dzięki temu, że kobiety stały się bardziej niezależne i nie boją się być samotnymi matkami. Dla mnie to bzdura i egoizm, bo taka niezależna matka rodzi dziecko dla siebie. Nie uczy go niezależności, tylko wręcz przeciwnie, uwiązuje je do siebie. Nie musi być tak zawsze, ale ponoć często jest.

Michał Dyszyński

chryzjan

Michał Dyszyński

Niepoprawna

luzik

luzik

luzik

Michał Dyszyński

luzik

Michał Dyszyński

Niepoprawna

Luzik, no ale tu znowu masz jakieś dopasowywanie się do norm. Tak ja to widzę. Zastanawiacie się z Michałem nad poprawną definicją miłości, zamiast zastanawiać się nad tym czym ona jest dla Was. Ale może się mylę?

Ja myślę, że jest tyle rodzajów miłości, ile jest istnień, które jej doświadczają. A nawet jeszcze więcej, bo inaczej się kocha rodzica, inaczej męża/żonę, inaczej dziecko, inaczej psa, kota, rybkę, chomika, przyrodę... nie wiem co tam jeszcze.
Mam wrażenie, że my, ludzie, za bardzo racjonalizujemy, za dużo główkujemy nad emocjami, a za mało pozwalamy sobie je po prostu czuć, zauważać. Może pokutuje w nas przekonanie, że człowiek inteligentny, na poziomie, to człowiek, który kontroluje swoje emocje, nie ulega im? Tylko czy niezauważanie ich jest kontrolowaniem? Wydaje mi się, że jest wręcz odwrotnie, bo niezauważane emocje nie znikają, a żyją sobie w podświadomości i właśnie w tamtym miejscu pozostają poza kontrolą świadomości.

Michał, a dlaczego mężczyzna nie może po prostu sięgnąć pamięcią do swojego dzieciństwa, młodości i czerpać ze wzoru ojcostwa jaki miał w domu?

Znowu zadajesz ogólne pytania o objawy miłości, a ja niezmiennie twierdzę, że nie ma ogólnej odpowiedzi. Sam to przecież widzisz.

Co zrobić, żeby ktoś mnie mógł pokochać? Ano może zwyczajnie zapytać go, co mogę dla niego zrobić? Słuchać, interesować się (ale nie być wścibskim!), zauważać potrzeby drugiej osoby i w miarę możliwości wyciągać pomocną dłoń, szanować jej odmienność, akceptować, ale też umieć "dać kopa" kiedy robi coś złego. Jednocześnie dzielić się sobą, swoimi uczuciami, myślami, problemami, radością, czasem... To mówię rzecz jasna ze swojego punktu widzenia. Tego ja potrzebuję od osób, które kocham, to staram się im dawać, bo najczęściej też takie potrzeby komunikują.

Czy to właśnie jest definicyjna miłość? "Wisi mi to kalafiorem" :rotfl:

Niepoprawna

chryzjan

Co Wy tu o jakiejś miłości - miało być o odpowiedzialności (albo jej braku)!
Np. prawo – prawie wszędzie – dość precyzyjnie orzeka w TYCH sprawach, pytanie czy prawidłowo - niech będzie nawet z kobiecego punktu widzenia?

_____________________________________
"Miłość ze swej istoty jest niesprawdzalna – potrzebuje więc przysiąg i dowodów."

Michał Dyszyński

luzik

Niepoprawna pisała o różnych rodzajach miłości.
W tym wątku zajęliśmy się miłością do partnera (choć Chryzjan "czepnął" się, że nie o miłości miało być, ale o odpowiedzialności). Tematy zaś są ze sobą związane, a nawet gdyby nie były, to kto nam zabroni powiązać?
Myślę, że i mężczyznę każdego kocha się inaczej. Zależne jest to od wieku, doświadczenia, sytuacji życiowej a także cech osobowych obiektu.
Inaczej kocha się tyrana, despotę, inaczej niedorajdę, pierdołę, safandułę. W przypadku facetów zaradnych, samczych możemy sobie poczucie odpowiedzialności darować, natomiast gdy mamy okoliczność z kimś kto jest od nas zależny w sposób fizyczny i psychiczny to opieka nad nim jest nadrzędna. Sobie owszem możemy kochać kogo tam chcemy, nie zwalnia nas to jednak z obowiązku opieki nad osobą od nas zależną, którą w jakims tam momencie swojego życia ześmy przytulili.

------------------------------
"Pozostajesz na zawsze odpowiedzialny za to, co oswoiłeś."

krowa

......................

Strapiony · Gość

To oczywiste Krowo, że każda Twoja wyprawa w sfery wyobrażone kończy się sukcesem - rozumiem, że będą dzieci.
Przyjemnego przeżuwania!
_____________________
„Oddała mi się, ale nie chciała się odebrać.”

Niepoprawna

Mojego kolegę wychowała matka. Ojciec zmarł jakoś wcześnie. Nie chcę na siłę szukać podobieństw między Wami, one jakoś tak mi się same nasuwają. Choć oczywiście może to tylko pozory. Przecież nie znam Ciebie.
Chcę tylko sprostować, że to nie jest tak, że koledze się po prostu nudzą te dziewczyny i nie jest typem faceta, który odhacza kolejne zaliczone panienki. On używa tych samych słów co Ty - odpowiedzialność, zobowiązanie, zabijanie spontaniczności... On po prostu w pewnym momencie czuje, że się w związku dusi, że związek go ogranicza, że nie chce brać na siebie odpowiedzialności za kobietę, martwić się jej problemami. To mi przypomina dokładnie to, o czym pisze Eichelberger - lęk przed "wchłonięciem" przez kobietę. Kobietę, która kojarzy się z matką - osobą nieszczęśliwą, użalającą się, szukającą wsparcia, zamiast go dawać.

Ciągle nie wiem Michał, czy rozumiem o co Ci do końca chodzi. Np. tutaj:

Niepoprawna