ŚFiNiA

Kori

The Horse

Once upon a time in a village in ancient China there was an old man who lived alone with his son. They were very poor. They had just a small plot of land outside the village to grow rice and vegetables and a rude hut to live in. But they also had a good mare. It was the son's pride and joy, and their only possession of value.
One day the mare ran away.
The old man's friends came to him and commiserated. "What a wonderful mare that was!" they said. "What bad fortune that she ran off!"
"Who can tell?" the old man said.
Two weeks later the mare returned accompanied by a fine barbarian stallion. Friends and neighbors all came around and congratulated the old man. "Now you have your mare back, and that stallion is as fine as any in the land. What a stroke of good fortune!"
"Who can tell?" the old man said.
Two weeks later the son fell off the stallion while riding and broke his leg. Friends of the old man came to him to express their sympathy. "It's too bad your son broke his leg, and right before the planting season, too. What bad luck!"
"Who can tell?" the old man said.
Two weeks later, war came to the land, and all able-bodied young men were drafted. The troop that contained the men from the village was at the front in a bloody engagement, and the entire troop was lost. All the men from the village died in battle.
The young man with the broken leg stayed home. His leg healed. He and his father bred many fine horses, and tended their fields.

(Huai Nan Tzu)

[link widoczny dla zalogowanych]

Niepoprawna

Bajka o zasmuconym smutku

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.
Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem,
a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej,
szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać.
Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem.

Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała:

- Kim jesteś?

Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy, a blade wargi wyszeptały:

- Ja? ... Nazywają mnie smutkiem.
- Ach! Smutek! - zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego.
- Znasz mnie? - zapytał smutek niedowierzająco.
- Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce.
- Tak sądzisz ... - zdziwił się smutek - to dlaczego nie uciekasz przede mną? Nie boisz się?
- A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły? Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego, kto przed Tobą ucieka. Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki markotny?
- Ja ... jestem smutny - odpowiedział smutek łamiącym się głosem.

Staruszka usiadła obok niego.

- Smutny jesteś ... - powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową - A co Cię tak bardzo zasmuciło?

Smutek westchnął głęboko.
Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał go wysłuchać?
Ileż razy już o tym marzył.

- Ach... wiesz ... - zaczął powoli i z namysłem - najgorsze jest to, że nikt mnie nie lubi. Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi i towarzyszyć im przez pewien czas. Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z obrzydzeniem. Boją się mnie jak morowej zarazy.

I znowu westchnął.

- Wiesz ... ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie odpędzić. Mówią: tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać. A ich fałszywy śmiech jest przyczyną wrzodów żołądka i duszności. Mówią: co nie zabije, to wzmocni. I dostają zawału. Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać. I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane. Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez. Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie czuć mojej obecności.

- Masz rację - potwierdziła staruszka - ja też często widuję takich ludzi.

Smutek jeszcze bardziej się skurczył.

- Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi. Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze sobą. Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym może leczyć swoje rany. Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy. Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany, która co pewien czas się otwiera. A jak to boli! Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy człowiek pogodzi się ze smutkiem
i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może naprawdę wyleczyć swoje rany. Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał. Wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem. Albo zakładać gruby pancerz zgorzknienia.

Smutek zamilkł. Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: najpierw pojedyncze,
potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem.

Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie.

- Płacz, płacz smutku - wyszeptała czule. - Musisz teraz odpocząć, żeby potem znowu nabrać sił. Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam. Będę Ci zawsze towarzyszyć, a w moim towarzystwie zniechęcenie już nigdy Cię nie pokona.

Smutek nagle przestał płakać. Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał na swoją nową towarzyszkę.

- Ale ... ale kim Ty właściwie jesteś?
- Ja? - zapytała figlarnie staruszka uśmiechając się przy tym tak beztrosko, jak małe dziecko.

- JA JESTEM NADZIEJA!

[autor nieznany]

Kori

[link widoczny dla zalogowanych]

Kori

Lao Tzu poszedł z uczniami w góry.
Dotarli do lasu,w którym wycinano wszystkie drzewa.
Robiło to tysiące ludzi,niszczyli cały las.
Ale rosło tam jedno duże drzewo,
tak duże,że w jego cieniu mogło usiąść tysiąc osób.
Miało gęste listowie,było ogromne.
Uczniowie Lao Tzu nigdy jeszcze nie widzieli takiego drzewa.
Nikt nie zabierał się na jego wycięcie.
-Idźcie i zapytajcie-rzekł im Lao Tzu.
-Ci ludzie zniszczyli cały las.Dlaczego nie ścinają tego drzewa?
Uczniowie poszli i zapytali o to miejscowych ludzi.
-To drzewo jest bezużyteczne-odpowiedzieli.
-Po pierwsze,nic nie można zrobić z jego drewna,nie przyda się na meble.
Po drugie,to drewno nie nadaje się nawet na opał,
dymi i to takim zapachem,że powoduje łzawienie oczu,łzy płyną po policzkach.
Jego liście są tak gorzkie,że nie chce ich jeść żadne zwierzę.
Jest bezużyteczne!Właśnie dlatego nie zostało ścięte.
Kiedy uczniowie wrócili do Lao Tzu,ten zaśmiał się.
-Widzicie!Zawsze nauczałem was przydatności bezużyteczności!
Dostrzeżcie piękno tego drzewa.Ocalało,bo jest nieprzydatne
-powiedział Lao Tzu do swoich uczniów.
-Jeśli chcecie ocaleć,bądźcie bezużyteczni,
w przeciwnym razie wcześniej czy później zostaniecie ścięci.
Nigdy nie stawajcie się przydatni,bo znajdziecie się w kłopotach.
Bądźcie bezużyteczni jak to drzewo.
Będziecie żyć długo a wasze listowie będzie gęste.

[link widoczny dla zalogowanych]

Adam Barycki · Gość

Panie Kori, dlaczego ten wielki mistrz nie stosuje swoich wielkich nauk wobec siebie? Uczniom swoim każe być bezużytecznymi, a sam z wielkim uporem uprawia użyteczność nauczając użytecznie o nieużyteczności. A może on wie, że jest nieużyteczny i naucza nieużytecznie o nieużyteczności?

Skoro tak bardzo lubisz, matołku, być poddanym nieuniknionemu losowi, to huj ci w dupę niewolniku. Zdychaj kurwo w kazamatach kapitalizmu.

Adam Barycki

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Oj, Bary się poirytował. Wyczuwam ziarenko zwątpienia, które nieustannie w tyłek cie gniecie. Jak to możliwe Bary? Jak to możliwe!!! Przecież ty już wszystko zrozumiałeś, telepatię, chlustanie wodą, nirvanę i samsarę, a dupa dalej boli. KURWA MAĆ! - chciałoby się krzyknąć. Może warto, toć Paradysowi pomogło!

Kori

fragment z:
P. D. OUSPENSKY
IN SEARCH OF THE MIRACULOUS
FRAGMENTS OF AN UNKNOWN TEACHING

(...) As I have said before, man's chief delusion is his conviction that he can do. All people think that they can do, all people want to do, and the first question all people ask is what they are to do. But actually nobody does anything and nobody can do anything. This is the first thing that must be understood. Everything happens. All that befalls a man, all that is done by him, all that comes from him—all this happens. And it happens in exactly the same way as rain falls as a result of a change in the temperature in the higher regions of the atmosphere or the surrounding clouds, as snow melts under the rays of the sun, as dust rises with the wind.
"Man is a machine. All his deeds, actions, words, thoughts, feelings, convictions, opinions, and habits are the results of external influences, external impressions. Out of himself a man cannot produce a single thought, a single action. Everything he says, does, thinks, feels—all this happens. Man cannot discover anything, invent anything. It all happens.
"To establish this fact for oneself, to understand it, to be convinced of its truth, means getting rid of a thousand illusions about man, about his being creative and consciously organizing his own life, and so on. There is nothing of this kind. Everything happens—popular movements, wars, revolutions, changes of government, all this happens. And it happens in exactly the same way as everything happens in the life of individual man. Man is born, lives, dies, builds houses, writes books, not as he wants to, but as it happens. Everything happens. Man does not love, hate, desire—all this happens.
"But no one will ever believe you if you tell him he can do nothing. This is the most offensive and the most unpleasant thing you can tell people. It is particularly unpleasant and offensive because it is the truth, and nobody wants to know the truth.
"When you understand this it will be easier for us to talk. But it is one thing to understand with the mind and another thing to feel it with one's "whole mass,' to be really convinced that it is so and never forget it.
"With this question of doing" (G. emphasized the word), "yet another thing is connected. It always seems to people that others invariably do things wrongly, not in the way they should be done. Everybody always thinks he could do it better. They do not understand, and do not want to understand, that what is being done, and particularly what has already been done in one way, cannot be, and could not have been, done in another way. Have you noticed how everyone now is talking about the war? Everyone has his own plan, his own theory. Everyone finds that nothing is being done in the way it ought to be done. Actually everything is being done in the only way it can be done. (...)

Adam Barycki · Gość

Gdybyś kapitalistyczny kutasie dobrze odrobił lekcję, to byś doczytał, że i lewitacja nie była mi obcą. Na figle ze mną jesteś za mały fiutek, taką erystyką możesz brylować na postoju taksówek, tam jest właściwe miejsce na Twoje nauki, mistrzu.

Adam Barycki

Adam Barycki · Gość

Oto prawda kapitalistycznych kurew : - nic nie możesz uczynić innego, jak tylko tyrać od świtu do nocy za miskę strawy na kapitalistyczny zysk, bo tak jest zdeterminowany porządek świata, na który nie mamy absolutnie żadnego wpływu.

Adam Barycki

PS. Pani Luzik, w związku z tym kontekstem, co Pani sądzi o gułagach Wielkiego Stalina?

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Niepoprawna

Trzeba Ci wiedzieć Banjankri, że z niczego pan Barycki nie jest tak dumny jak ze swej dupy. Zrozum zatem powagę sytuacji!

Adam Barycki · Gość

Pan już zniknął razem z tym drugim głupkiem, Was już nie ma, pozostały przedmioty.

Adam Barycki

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Niepoprawna

Skoro to nie ja myślę, tylko myśli się, że coś robię, a w dodatku, że mogłabym to robić lepiej, to jest to myśl zdeterminowana, a więc jest dokładnie taka jaka ma być. Po co z nią walczyć?

Tymczasem, za radą nieznanego nauczyciela, uległam swojemu deterministycznemu lenistwu, w końcu z naturą nie wygram przecież.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Owszem, ty myślisz. Kto inny miałby myśleć za ciebie? Nie jesteś też niczym więcej niż to myślenie, ani niczym mniej. Kto miałby walczyć z czym i po co?
Problem w ty, że "ty" to słowo, z przyczepionym znaczeniem, nic więcej. Jeżeli usuniesz słowo i znaczenie, to zgodnie z prawem Baryego, znikniesz w pizdu. Cebulka straci ostatnią warstwę, a pestki nie ma!

Niepoprawna

Ja myślę i jestem myśleniem, które wymyślam?
Ale to by przeczyło deterministycznej koncepcji. A przecież przytoczony przez Koriego artykuł światłego miszcza głosi, że nic nie robię, nawet myśl moja dzieje się sama, jako i ten deszcz, co leci z nieba.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Niepoprawna

Banjankri, ale to Ty każesz mi się cały czas zastanawiać nad filozoficzną koncepcją własnego JA, a ja dawno już Ci odpowiedziałam, że nie wiem kim jestem w tym ujęciu. Teraz dodajesz do tego mojego "jestem" słowo "myślą", co jest już ubieraniem w znaczenie, po czym znów każesz mi porzucić to znaczenie, które sam zaszczepiłeś. Wściec się można.

O wiele częściej zastanawiam się nad tym kim, albo raczej jaka jestem w ujęciu społecznym, niż filozoficznym. To jednak użyteczniejsze mi się wydaje i mniej zagmatwane.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Nic niezwykłego tu nie ma. Nie ma żadnej nadzwyczajnej wiedzy o "ja", którą trzeba zdobyć. Wszelkie filozoficzne koncepcje o nim, są tylko rozbudową konceptu. Niech sobie są, niech ten koncep myśli, no przecież myślisz. Teraz popatrz się na ten koncept, nie odbierając mu niczego. Myśli, śmieje się, płacze, kocha, nienawidzi, głosuje na PiS, cokolwiek i wszystko zarazem. Jest sobie to "ja", w pełni zdeterminowane i całe stworzone ze znaczenia. Każdy jego aspekt, z nim samym włącznie ma jakieś znaczenie. A ja się pytam, co jest jak nie ma znaczenia? Jak wszystko kompletnie straci znaczenie. Czy to w ujęciu społecznym, czy filozoficznym, zawsze jesteś widziana przez znaczenie. A co jak go nie ma? Jak nie ma społecznego i filozoficznego ujęcia? Czym jesteś?

Niepoprawna

Banjankri, znaczenia to może nie być w ujęciu filozoficznym (?). W praktyce nawet osoba, która pozostaje poza społeczeństwem, a zatem wydawałoby się, poza wszelkim znaczeniem dla społeczeństwa, dostaje miano eremity. A jako taka też ma przypisane znaczenie.

Poza tym, powtarzam, pytając czym jestem wymagasz ode mnie nadania swojemu JA znaczenia, którego miałam się pozbyć. Masło maślane.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Dopóki nie widzisz czym jest, nie wiesz co puścić, w wyniku czego, chwytasz to czym ono jest, mimo że nie jesteś tego świadoma.
Ja tylko logicznie tłumaczę jak to wygląda, nie namawiam cię do rzucania, ani chwytania niczego.

Kori

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Niepoprawna

Nie widzę czym ono [JA] jest? A jak mogę widzieć, skoro, o ile dobrze Cię zrozumiałam, jest nieokreślone żadnym znaczeniem. Jak coś nie ma żadnego znaczenia, to nie można tego opisać, ponieważ opisując trzeba byłoby użyć słów mających jakieś znaczenie, a to już się wyklucza.
Proszę, pokaż mi w tym logikę!

Kori

Ja jest znaczeniem, myślą. Chyba. to jakby myśląca siebie myśl.

czy to da się wytłumaczyć bez popadania w absurd czy wewnętrzną sprzeczność? hehehehe

https://www.youtube.com/watch?v=DfvgvDkdG2M