ŚFiNiA

Adam Barycki · Gość

Pan Wuj Zboj:

Adam Barycki · Gość

PS. No i co Pani na to, Pani Luzik, już Pani będzie klaskać, czy poczeka Pani na finisz?

Adam Barycki · Gość

Panie Dąbrowski, Pan ma kurewskie szczęście, że Pana lubię, a lubię tak bardzo, że uczynię z Pana w trymiga marksistę. Próbowałem z Panem Dyszyńskim, ale to głupek, mam, co prawda lichą, ale jednak nadzieję, że Pan nie jest zupełnym głupkiem.

Adam Barycki

Adam Barycki · Gość

Panie Dąbrowski, czy brak odpowiedzi, to budząca się w Panu marksistowska świadomość absurdu logicznego konieczności wynikającej z Pańskiego solipsyzmu, czy tylko jakie przeczucie każe Panu milczeć na wszelki wypadek? Głęboko wierzę, że to pierwsze i teraz kiedy już postawił Pan jedną nogę na twardym gruncie marksizmu, obejmę Pana moim programem szczególnej troski i bezpiecznie wyprowadzę drugą Pańską nogę z bagna. Troskliwie trzymając Pana za rękę, doprowadzę do słonecznej polany dialektyki marksistowskiej. A Pan Dyszyński niech dalej błąka się w oparach oparzeliska, niech Go bóg prowadzi przez bagienne odmęty.

Adam Barycki

wujzboj

O tym, czym jest informacja, może Pan przeczytać w mojej rozmowie z Rajzelem. Ostatni post do tego się odnosi. Jest tam też link do mojej odpowiedzi linoskoczkowi, z tego postu dowie się Pan, jak to jest z podziałem na subiektywne i obiektywne pojęcia.

Adam Barycki · Gość

Pan Wuj Zboj w te:

wujzboj

Adam Barycki · Gość

Dziękuję za odpowiedź, sznur prawie gotowy, pozostało jeszcze uściślić parę kwestii i będę wiązał pętlę. Niestety, dopiero w czwartek, teraz wyjeżdżam na kilka dni.

Interesuje mnie szczególnie struktura strumienia informacji, oddziaływanie świadomości na siebie wzajemnie i właściwości świadomości.

Adam Barycki

Maciej P. · Gość

[quote="wujzboj"]

Maciej P. · Gość

chryzjan

Sorry, że się wcinam, ale mam wolną chwilkę …

wujzboj

chryzjan

wujzboj

chryzjan

I słusznie! :rotfl:

__________
„Bujać to my, ale nie nas!”

Adam Barycki · Gość

Boże dobry, jak mi się nie chce pisać, toż już wszystko wyjaśnił Pan Chryzjan, ale muszem, muszem, bo dedykowałem to Pani Luzik i ludzkim językiem będę musiał się nagimnastykować, aby wszystkich przekonać, że Pan Dąbrowski nie ma innego wyjścia, jak tylko stać się marksistą. Dzisiaj w noc głuchą i ciemną napiszę, a i nie zapomnę o Panu Neko i też napiszę.

Adam Barycki

Adam Barycki · Gość

Pan Wuj Zboj w rozkroku:

wujzboj

Przedstawiłem trzy, a nie cztery alternatywy. Moje "po pierwsze" to stwierdzenie faktu, zaś "po drugie", "po trzecie" i "po czwarte" to trzy stanowiska kompatybilne z tym faktem. W "po drugie" przedstawiłem stanowisko odrzucające solipsyzm i możliwe przy tym do uzgodnienia zarówno z teistycznym jak i z ateistycznym punktem widzenia. Stanowisko "po trzecie" jest możliwe to przyjęcia zarówno przez solipsystę jaki i przez polipsystę; pasuje też wprost do ateizmu. Teista przyjmie natomiast raczej wersję opisaną jako "po czwarte"; do solipsyzmu ono nie pasuje, bo solipsyzm może być tylko ateistyczny: w solipsyzmie nie ma nadrzędnej świadomości, lecz tylko jedna jedyna świadomość, a mianowicie solipsysta. Solipsysta może być teistą tylko w cudzysłowie; może bowiem co najwyżej powiedzieć "czasami wydaje mi się, że Bóg to nie ja, ale to tylko moja fantazja".

To zaś, że w jednym z zacytowanych przez Pana fragmentów przyjmowane jest w jasny sposób istnienie wielu obserwatorów a w drugim fragmencie stwierdzone jest, że istnienia wielu obserwatorów nie da się udowodnić, nie stanowi żadnej sprzeczności. Jak to regularnie podkreślam, fałszywości solipsyzmu nie da się udowodnić, ale fałszywość ta jest powszechnie przyjmowana, przeze mnie też. (Gdyby ktoś z nas był solipsystą, to poprzednie zdanie sformułowałbym inaczej. Na przykład tak: "Poprawności solipsyzmu nie da się udowodnić i dlatego gdy dyskutuję ze sobą nie tylko moimi myślami, ale także moimi obiektami nazywanymi nieco przekornie 'zewnętrznymi', to zazwyczaj produkuję tymi obiektami informację o werbalnej treści 'nie jestem solipsystą'. To jest kompatybilne zarówno z tym, że nie będąc osobami ani nawet bytami, nie mają one żadnych odczuć i nie mogą wiedzieć, co w ogóle znaczy 'jestem solipsystą', jak i jest kompatybilne z tym, że za pomocą 'obiektów zewnętrznych' zapewniam sobie wielość wrażeń wraz z całkiem interesującym poczuciem pozornego oderwania źródła tych wrażeń ode mnie.")

Z moich założeń wynika odrzucenie solipsyzmu. Ale wiem, że to są tylko założenia i wobec tego wiem, że fałszywość solipsyzmu przyjmuję w gruncie rzeczy na wiarę (bo inaczej nie da się tego uczynić).

Na potrzeby tej dyskusji mogę jednak przyjąć stanowisko solipsysty i argumentować z solipsystycznego punktu widzenia. Z chęcią przyjrzę się marksistowskiej krytyce solipsyzmu, którą zamierza Pan przedstawić. Odpowiadając, będę zapewne po prostu wskazywał na metafizyczne założenia, na jakich ta krytyka się opiera.

Adam Barycki · Gość

Bardzo dobrze, będzie przejrzyściej. Dlatego ustalmy jeszcze „nasze definicje” solipsyzmu. Jeżeli dobrze rozumiem, to jest jedna świadomość, która nie jest skutkiem żadnej przyczyny, nie jest częścią czegokolwiek, w tym i nie jest częścią samej siebie, nie podlega żadnym zewnętrznym wpływom, ani żadnym prawom zewnętrznym. Świadomość owa sama organizuje sobie zasady i prawa wedle których się rozwija. Musimy jeszcze ustalić, jak mamy się odnieść do „jednostkowy podmiot poznający”. Kiedy nie ma nic innego poza jednostkowym podmiotem, jedyną logiczną konsekwencją pozostaje samopoznanie. Jeżeli ma Pan uwagi od moich definicji, proszę je przedstawić i również przestawić swoje propozycje.

Jeszcze jedna uwaga. Jednostkowa świadomość, czy jednostkowy podmiot? Wydaje mi się, że jednostkowa świadomość jest bliższa rzeczy, czy nawet rzeczy samej w sobie od jednostkowego podmiotu, które to pojęcie bardziej jest określeniem rzeczy, aniżeli samą rzeczą. Dlatego proponuję trzymać się określenia świadomość, ale nie upieram się przy tym, jednak dla lepszej jasności publicznej wolałbym trzymać się jednego określenia. Jest oczywistym, że świadomość możemy określać jako podmiotową (Jednak, nie wyobrażam sobie, aby marksizm pozwolił na podmiotowość takiej świadomości i to postaram się udowodnić).

Fakt Pana Wuja Zboja:

Adam Barycki · Gość

Jeszcze jedno. Będzie miał Pan problem ze wskazaniem metafizycznych założeń w moich argumentach. Jak pisałem, będzie to krytyka marksistowska, a więc naukowa, a w tym przypadku nie będzie potrzeby wychodzenia poza logikę. Marksizm i owszem, jest i filozofią, i ideologią, jednak do opisu rzeczywistości używa narzędzi naukowych. Tylko niewiele wniosków marksistowskich wychodzi poza naukę, a i w tych przypadkach trudno im odmówić spójności logicznej.

Adam Barycki

Adam Barycki · Gość

Mam nadzieję, że Pańska przerwa nie jest spowodowana trywialnym brakiem czasu, a refleksją. Czy już Pan widzi problem solipsyzmu?

Adam Barycki

wujzboj

Adam Barycki · Gość

Wyśmienicie. Teraz popracuję nad interpretacją argumentów, przekonać Pan mi mało, pragnę aby pospólstwo było przekonane, że wszechmądrość moja jest objawieniem danym mi osobiście przez boga, a może nawet podejrzewało, że jam jest bóg.

Adam Barycki

chryzjan

Apropopo ciekawych zabaw …

[link widoczny dla zalogowanych]
__________________________
„- Pomidor gdy wpada w panikę i jest zestresowany …”

Adam Barycki · Gość

Targany rozterkami nad metodą, podjąłem najlepszą decyzję - empiria. Tylko dowód empiryczny rozstrzygnie, czy jest materia, czy też jej nie ma. Tydzień temu przystąpiłem do eksperymentu naukowego, acz empirycznego, to jednak ściśle matematycznego. Eksperyment umocowałem na solidnej podstawie aksjomatycznej zmałpowanej od Pana Dyszyńskiego – dobry duch i zła materia. Zacząłem od dobra, rozpocząłem odczuwanie upojenia spirytualiami. Założyłem ściśle matematycznie w sposób spójny logicznie, że odczucie upojenia alkoholowego jest dobre i dopóki tylko dobro będę chciał odczuwać, to strumień informacji spirytusowej będzie płynął nieustannie i solipsyzm jest absolutną prawdą. A gdyby się okazało, że pragnienie odczuwania dobrego strumienia jest, a strumień wysechł, to znaczy się, że spirytus nie jest duchowym strumieniem informacji, a tylko wstrętną materią wtykającą kij w szprychy duchowego koła solipsyzmu. I niestety, empiria pokazuje, że nie ma dobrego ducha, a tylko zła materia. Kiedy pierwszy raz empiria wskazała na materialnie wyschnięty strumień, ja materialista, nie zacząłem skakać z radości, a pchany solidnością naukową kontynuowałem eksperyment dal dobra nauki. Odczułem dobry strumień informacji pchający mnie do samochodu, wziąłem kluczyki i łapiąc się kolczastych krzewów dotarłem do auta, jednak przy aucie nie było krzewów, więc się wywróciłem i już obdrapaną krzakami mordę rozbiłem dodatkowo o beton. Ale to nie wszystko, podeszli sąsiedzi, wykręcili mi mocno zaciśniętą dłoń i wyrwali kluczyki od auta. Nie podobały mi się te odczucia, zacząłem poważnie wątpić, aby to był strumień informacji dobrego ducha, gdzieś głęboko jęło się tlić podejrzenie, że to chyba materia. Zawziętość naukowa nie pozwoliła jednak poddać się tak łatwo, z odrapaną mordą i skręconą ręką doczołgałem się do sklepu. Dobry duch wrócił do strumienia informacji. Już miałem nadzieję, że byłem w błędzie, że materia nie istnieje, że świat jest pełen dobrych strumieni, jednak nadzieja był a złudna. Po tygodniu dobry duch znikł, a pojawiła się okrutna materia, nie tylko strumień był suchy, ale i w pysku było całkiem sucho. Jak bardzo się starałem odczuć choć troszeczkę wilgoci, a tu nic. Wszędzie tylko ta okrutna sucha materia. Myślę, że ogrom mojego poświecenia dla nauki zostanie przyjęty z szacunkiem, a empiryczny dowód materializmu przyjęty bez szemrania.

Adam Barycki

PS. Jak minie kac, przygotuję dokumentację teoretyczną, oczywiście ściśle matematycznie naukową.