ŚFiNiA

Radosław

[link widoczny dla zalogowanych]

agnostyk

Gaspar van der Sar · Dołączył: 25 Mar 2006 Posty: 129 Przeczytał: 0 tematów

PLEBAN · Dołączył: 26 Lip 2006 Posty: 2 Przeczytał: 0 tematów

Interesującą pod względem literackim formę mają biblijne utwory o charakterze żałobnym – Lamentacje. W ich skład wchodzi pięć trenów, z których cztery konsekwentnie przestrzegają zasady akrostychu, tzn. każda strofa rozpoczyna się od kolejnej litery alfabetu greckiego. Tekst jednego trenu liczy więc 22 zwrotki uporządkowane także pod względem rytmicznym – mają podobny rozmiar i budowę.
Utwory te opłakują klęskę królestwa judzkiego w 587/6 r. przed narodzeniem Chrystusa, związaną z najazdem Babilończyków. Punktem kulminacyjnym było tutaj zburzenie Jerozolimy i niewola babilońska. Autor nie opisuje wypadków szczegółowo, lecz tylko snuje refleksje na ich tle, wylewa uczucia żalu z przebłyskiem nadziei na przyszłość. Niektóre motywy się powtarzają, inne natomiast się uzupełniają. Elegie te są indywidualne lub społeczne; wpleciono w nie także motywy zaczerpnięte z pokrewnych gatunków literackich, jak prośba, wyznanie, upomnienia pod adresem jednostki, rozważania mędrców nad sensem cierpienia, nadzieja wysłuchania i pewność otrzymania ratunku ze strony Boga. Nie brak tam i twardych złorzeczeń pod adresem wrogów.19
Ogrom klęski wiąże się z upadkiem dynastii Dawida, zburzeniem świątyni i miasta oraz odejściem Izraelitów od Boga. Lamentacje przedstawiają obraz zniszczeń i upadku moralnego. Podejmują także próbę interpretacji tych faktów jako zesłanej na ludzi kary Bożej za grzechy. Autor tekstu stara się nawrócić naród, by poprzez powrót do Boga i pokutę odzyskał swoje dobre imię i mógł odrodzić ojczyznę.
Dwa pierwsze treny ukazują ogrom klęski i wszechmoc Pana, którego gniew i kara spadły na bezbożnych (por. fragment w podręczniku, w przekładzie Czesława Miłosza, s. 46-47). Miasto jest tu porównywane do wdowy i niewolnicy. Wokół słychać płacz i widać wielką niedolę nielicznych, którzy ocaleli. Puste ulice, smutek, nędza i śmierć – to obraz po najeździe.
W trenie trzecim (Skarga i pociecha) autor ukazuje nadzieję płynącą z zaufania do Boga i nawołuje do wyznania grzechów oraz zemsty na wrogu. Tren czwarty przedstawia Poniżenie Jerozolimy – głód popychający do kanibalizmu i upodlenie poniewieranego narodu. W ostatnim, piątym, utworze zawiera się opis hańby i niedoli ludu oraz prośba do Boga o dar nawrócenia.
Pierwszy i ostatni tren mają wymowę patriotyczną. Przedstawiają obraz zniszczeń w konfrontacji ze wspomnieniami świetnej przeszłości miasta i narodu, ubolewają nad upadkiem materialnym i moralnym. Elegijny, smutny nastrój został wzmocniony regularną strukturą zwrotek oraz słownictwem oddającym ogrom klęski politycznej i nędzy ludzkiej rozumianej tu szeroko i utożsamianej z grzechem. Zarysowana na końcu Lamentacji nadzieja na odwrócenie gniewu Bożego i odrodzenie ojczyzny jest nieśmiało formułowana w pytaniach:

Czemu chcesz o nas zapomnieć na zawsze,
po wszystkie dni nas opuścić?
Nawróć nas, Panie, do Ciebie wrócimy.
Dni nasze zamień na dawne!
Czyżbyś nas talkiem odtrącił?
Czy tak bardzo na nas się gniewasz?
(Lm 5, 20-22)
Biblijne Treny przypisywano Jeremiaszowi. Jego autorstwo uznaje się obecnie za wątpliwe. W każdym razie autor omawianych tekstów musiał na własne oczy oglądać oblężenie i pogrom Jerozolimy. Był przejęty tragicznym obrazem i smutnym losem ojczyzny. Opisuje tę rzeczywistość z głębokim żalem, w tonie skargi i biadania. Nadzieję na odzyskanie dawnej pozycji państwa wiąże z odnową moralną narodu. Interpretując klęskę ojczyzny jako karę za grzechy ludzi poucza i przestrzega wszystkich, w każdym czasie, o konsekwencjach zerwania przymierza z Bogiem. Podobny nastrój towarzyszy wielu fragmentom Księgi Hioba, która przedstawia nieszczęście w wymiarze indywidualnym i ostatecznie prowadzi do stwierdzenia, że w tym wypadku osobista tragedia bohatera nie była karą za grzechy, lecz próbą wiary i ufności w mądrość Stwórcy. Ujęcie zagadnienia cierpienia jako kary za grzechy w aspekcie ogólnonarodowym prowadzi do konkluzji, że Bóg kieruje również losami całych narodów i każdy z jego członków powinien także czuć się wobec Niego odpowiedzialny za ojczyznę.

Znaczenie ksiąg Starego Testamentu w religii i literaturze

Pismo święte, najbardziej poczytne dzieło na świecie, jest zbiorem tekstów zróżnicowanych pod wieloma względami tematycznie, formalnie, językowo. Wszystkie razem stanowią tworzoną przez wieki księgę przedstawiającą losy Izraela przed narodzeniem Chrystusa, działalność proroków i refleksje dotyczące stosunku człowieka do Boga – Stwórcy świata i ludzi (Stary Testament) oraz naukę Jezusa Chrystusa i Jego uczniów (Nowy Testament). Biblia jako dzieło powstałe pod wpływem natchnienia Bożego stanowi dialog pomiędzy Panem a człowiekiem. Naucza, jak należy postępować, by zapewnić sobie przyszłą, obiecaną nagrodę, na podstawie przykładów negatywnych przestrzega przed złem. Nakazuje wzajemny szacunek ludzi i wierność Bogu.
Dla chrześcijan Biblia jest podstawowym dziełem, z którego dowiadują się o Stwórcy i Jego stosunku do wszelkiego stworzenia. Stary Testament ukazuje obraz miłości Bożej do narodu wybranego, zaś Nowy – do wszystkich ludzi. Pismo święte często bywa traktowane jako drogowskaz w życiu codziennym każdego człowieka. Dzięki temu, że przemawia poprzez przykłady, obrazy, sytuacje, pozwala przeprowadzać pewne analogie pomiędzy losem przedstawionych osób a kolejami życia czytającego. Przede wszystkim jednak odpowiada na podstawowe pytania człowieka o Boga, pochodzenie świata wraz z istotami żywymi, postuluje porządek społeczny oparty na narodzie moralnie zdrowym – a więc przestrzegającym prawa boskiego. Obraz Boga-Stwórcy, który nie pozostawia ludzi samych sobie, ale otacza ich miłością i opieką, jawi się na kartach Starego Testamentu jako uosobienie doskonalej miłości, której największym dowodem jest ofiara Chrystusa, zapowiadana tu przez proroków.
Pod względem literackim księgi biblijne różnią się w wielu aspektach. Wystarczy uświadomić sobie, w jak długim okresie powstawały i jak wielu autorów je spisywało, by zrozumieć, skąd tak ogromna różnorodność. Stary Testament – podstawa judaizmu i chrześcijaństwa – składa się z 46 ksiąg, w ramach których można odnaleźć wiele gatunków literackich, nie zawsze dających się jednoznacznie wyodrębnić i nazwać. Ta obfitość i niekiedy spajanie elementów formalnie różnych to jedna z zasadniczych wartości Biblii w rozwoju literatury. Pisma biblijne to nie tylko skarbnica form literackich, ale także motywów i symboli oraz źródło związków frazeologicznych, które upowszechniły się w języku ogólnym (hiobowe wieści, manna z nieba, zakazany owoc, zamienić się w słup soli i wiele innych).
Pismo święte stało się na wiele wieków inspiracją kolejnych pokoleń artystów, także twórców literatury, którzy traktowali to szczególne dzieło jako odniesienie dla swojej twórczości, przetwarzali artystycznie wybrany motyw czy symbol lub naśladowali język. Stary Testament zawiera wiele fragmentów szczególnie często odradzających się w nowych tekstach literackich. Odnajdujemy nawiązania do opisu stworzenia świata i człowieka (por. podręcznik, s. 55-57), do postawy Hioba, a przede wszystkim wiele parafraz poetyckich różnych części Starego Testamentu, jak Księga Psalmów czy Pieśń nad Pieśniami. Ambicja oddania urody literackiej dzieła towarzyszy często próbom translatorskim. Tłumacze-poeci (J. Kochanowski, M. Sęp Szarzyński, R. Brandstaetter, Cz. Miłosz i in.) interesowali się zwłaszcza psalmami i biblijnym alegorycznym erotykiem. Bogactwo gatunkowe Biblii sprawia, że traktuje się ją jako najpełniejszy i najbardziej różnorodny pod tym względem zbiór tekstów. Interesującą propozycją na dziś, zwłaszcza dla młodzieży, są muzyczne wersje tekstów biblijnych, np. fragmenty Pieśni nad Pieśniami w wykonaniu artystów Piwnicy pod Baranami, Psalmy i urywki Księgi Izajasza w interpretacji Antoniny Krzysztoń.
Biblia jest więc zarazem źródłem kultury europejskiej w sensie artystycznym, ale i podstawą kultury moralnej – pokazuje pewne postawy, ocenia je i pozwala umiejętnie odróżniać dobro od zła.

Oless

agnostyk

wujzboj

wujzboj

wujzboj

neko

Na potrzeby Gasparowej statysyki zaznaczam, ze nalezy zaliczyc mnie do katolikow.

Ks.Marek

wujzboj

No prosze, Marku. Gdyby tak mozna bylo ekskomunikowac niewygodnie myslacych

Ks.Marek

wujzboj

Radosław

Wujek przeciez kościoł setki raqzy ekskomunikowal niewygodnie myślących, inna sprawa, ze ty myślisz wygodnie dla siebie. :wink:

wujzboj

Radku, ale to nie ksiadz ekskomunikuje

Co do wygody: moim celem jest wklad w NAPRAWE i WZMOCNIENIE katolicyzmu, a nie wygodne szwendanie sie po swiecie. Gdyby mi zalezalo na wygodzie, to pozostawilbym katolicyzm fundamentalistom, niech sie toczy w otchlanie bezintelektu i bezdusznosci. Mnie jednak los Kosciola nie jest obojetny, i dlatego robie co moge i co mi nakazuje zarowno moje sumienie jak i moj rozum.

neko

W niektorych krajach przynaleznosc do danego Kosciola daje sie okreslic poprzez opodatkowanie sie na jego rzecz.

Ale rzecz nie w tym.

Radosław

A ja cie zapewniam tak calkiem na boku, nie traktuj tego jako atak, ze znam takich co od kościoła odeszli, jeden znam z autopsji, póxniejmusiał wracac inna droga chociaz miał w głowie wszystkie PTR i JL.

wujzboj

Ja tez takich znam, Radku.

Radosław

Czyli przyznajesz się do tego, ze jesteś 'gorszycielem" pieknie.

Anika

wujzboj

Radku, chyba ci sie cos pomerdalo. Wyciagnales jakis absurdalny wniosek z nie wiadomo czego. A moze uwazasz sie za gorszyciela, bo tez znasz takich, co z Kosciola odeszli? :shock:

Aniko, porownujemy (na zyczenie crusha) homoseksualizm i nekrofilie. Nikt z nas nie jest ekspertem w dziedzinie skeksuologii (a juz w szczegolnosci w dziedzinie tak egzotycznej, jak nekrofilia), poslugujemy sie wiec powszechnie dostepnymi materialami i zdrowym rozsadkiem. Z jednego i drugiego wymika, ze homoseksualizm nie stanowi ani zagrozenia spolecznego, ani zagrozenia dla psychiki. Natomiast w przypadku nekrofilii brak nam materialow dotyczacych bezposrednio tego zjawiska, lecz z tego, co powszechnie wiadomo o ludzkiej psychice mozna latwo wywnioskowac, ze nekrofilia stanowi zarowno grozbe dla psychiki jednostki jak i potencjalne zagrozenie dla spolecznosci.

crush

Sylwia · Dołączył: 21 Lip 2006 Posty: 137 Przeczytał: 0 tematów

Ponieważ pewien PAN KSIĄDZ przebywający na tym forum uznał, że jestem ignorantką w sprawach katolicyzmu, uznałam że trzeba się dokształcić. No i zajrzałam tutaj, bo ten wątek w dziale "KATOLICYZM" tak mi się jakoś rzucił w oczy

No i jestem przede wszystkim mile zaskoczona postawą Wujaszka i jeszcze paru osób, które chciaż są katolikami albo są wierzące, to nie mają zamiaru brać udziału w rytualnym religijnym prześladowaniu gejów.

Dla mnie w skrócie zagadnienie wygląda tak. To z czego dojrzały, sprawny umysłowo człowiek czerpie przyjemność to wyłącznie jego sprawa i dopóki nikogo nie krzywdzi nikt nie powinien się do tego mieszać!!!! Potępiam wszelkie akty przemocy (też manipulacji psychologicznej!!), natomiast jest taka dobra zasada, że chcący sobie krzywdy nie czyni!!!

Nie pouczam Kościoła bo to "nie moja broszka", ale wydaje mi się, że stanowczo zbyt wiele wysiłku tam się wkłada w "reglamentowanie" ludziom przyjemności i dzielenia ich na "słuszne" i "niesłuszne" zamiast na krzewienie "miłości bliźniegp", żeby temu bliźniemu się właśnie jak najprzyjemniej żyło. Jak w tzw. "katolickim małżeństwie" mąż żonę cały czas leje, to się mówi ze wzniosłą miną, że ona "dźwiga swój krzyż" i właściwie koniec, bo taki "krzyż" podobno dobrze działa na duszę, a jak Bóg kogoś kocha to go doświadcza. Na przykład wyrodnym mężem. A jeśli jest para gejów, którzy żyją ze sobą bez żadnych problemów i są zadowoleni, to zaraz wrzask, że to "grzech", "zboczenie przeciw naturze" i tym podobne. Ja w tym czuję jakąś taką bezinteresowną zawiść, że ludziom się układa i są szczęśliwi ze sobą tak, jak sami chcą i sobie ułożyli.

Zwróćcie uwagę, że geja nieszczęśliwego to jeszcze różni typowi katolicy "akceptują", bo na jego widok mogą powiedzieć coś w stylu "ma zboczeniec za swoje". Natomiast najbardziej tępi się właśnie różne wesołe parady, na których większość uczestniczacych gejów jest szczęśliwa i zadoiwolona z siebie i z życia. I tego już taki "typowy katolik" nie może znieść. Bo jak to jest, że człowiek ma czelność być szczęśliwy w "nieprawidłowy" sposób??? Kościół swoim wiernym przyjemności ściśle "reglamenyuje", a tu tacy czerpią sobie radości, ile chcą i nikogo nie pytają o pozwolenie!!! No oburzające, co??? No to trzeba im to wesołe życie zatruć!!!!

Natomiast przechodząc do tematu, który tu się pojawił, to znaczy do porównania homoseksualizmu z nekrofilią, to uważam to za kompletnie nietrafione!!! Para gejowska to w końcu jest związek między osobami!!! A w nekrofilii jest tylko jedna osoba, no i przedmiot. Już bardziej nekrofilię można porównywać z masturbacją, szczególnie przy pomocy jakiegoś przyrządu. No ale przy takim porównaniu to by się okazało, że większość heteroseksualistów, w tym sporo katolików, też ma "coś wspólnego" z nekrofilią!!! A to już byłoby "ideologicznie niewskazane"!!!!

A w ogóle to sprawa jest jawnie naciągana, bo po pierwsze przypadki nekrofilii są niezmiernie rzadkie i jednak z tego co kiedyś czytałam łączą się zazwyczaj z łatwo stwierdzalnym niedorozwojem osobowym bądź chorobą psychiczną. Po drugie w nekrofilii oburza nas głównie to, że używa się w niej ciała zmarlego, które to ciało w naszej kulturze otoczone jest szacunkiem i KAŻDE jego naruszanie (także przez tzw. hieny cmentarne) jest potępiane!!! Jaki to ma związek z kochającą się parą gejowską albo lesbijską kompletnie nie rozumiem!!!! Dla mnie jest to jawna propagandowa zagrywka, po którą się sięga, gdy już się całkiem nie ma argumentów.