ŚFiNiA

Isa_bel

Jednoznacznie nic nie możemy powiedzieć... .Oczywiście, że Biblioteka Aleksandryjska jest zagadką, a to ze względu na brak odkryć - znalezisk, które jednoznacznie można by przypisać bibliotece...tak więc istnieją wątpliwości czy owa w ogóle istniała. Wiemy jednak, że Aleksandria była siedzibą władców i stała się centrum intelektualnym i kulturalnym. Centrum kultu był Muzejon, gdzie oprócz świątyń znajdowały się laboratoria, obserwatoria, stołówki, kwatery mieszkalne-mieszkało ok 100 uczonych, ogrody botaniczne, a nawet zoo. Powstała również Biblioteka Królewska-u szczytu jej świetności zgromadzono ok. 500 tys dokumentów.
O zniszczenie biblioteki obwiniano Cezara (48 pne), ale z prac Straboniusza wynika, że biblioteka istniała w 20 r. pne, a więc nie bardzo mógł on być sprawcą. Innym obwinionym został cesarz Teodozjusz (391 r. ne), który nakazał zniszczenia, by wybudować kościół chrześcijański. Jest jeszcze jeden na liście podejrzanych o zniszczenie Biblioteki Aleksandryjskiej...kalif Omar, który owe zbiory uznał albo jako sprzeczność z Koranem, co było i jest bluźnierstwem albo jako potwierdzające Koran, a wtedy nie były potrzebne. Tak więc manuskrypty zużyto do opału łaźni. Katastrofy (walki) jakie miały miejsce na tymże terytorium spowodowały stopniowy upadek biblioteki szacowany przez niektórych historyków nawet na 500 l.
Wiemy i nie wiemy, dlatego napisałam "być może", a póki co jest to starożytną zagadką.

Mało źródeł napisanych o Jezusie?
Należy przypomnieć, że właściwy sens określenia pisarz w ówczesnej rzeczywistości, to człowiek posiadający wiedzę w wysokim stopniu dotyczącą Prawa i nie było ważne czy był człowiekiem świeckim czy kapłanem, jak również jakiego nurtu był wyznawcą.
W czasach Jezusa większość pisarzy była pochodzenia laickiego stąd jak widać są znikome bądź wyśmiewające źródła o Jezusie. W czasach Chrystusa kapłani mieli władzę liturgiczną i pozycję tekratyczną w judaizmie, ale nie posiadali wpływu na ludność, duchowością społeczeństwa (katechizacją i moralnością) zajmował się pisarz, a więc i duchowieństwem kierowali świeccy. Pisarz był wykładowcą Prawa, które głosił w synagogach jako reprezentant Mojżesza, był wzorem dla ludu.
To jest kolejne wyjaśnienie braku dowodów na źródła o życiu Jezusa.

Należy nadmienić, że źródła można znaleźć w Księgach innych wyznań w judaistycznej Torze i islamskim Koranie.

Chris · Dołączył: 12 Sty 2013 Posty: 6 Przeczytał: 0 tematów

O.K.

Do Jana Lewandowskiego:

O.K.

wakxam · Dołączył: 05 Cze 2013 Posty: 161 Przeczytał: 0 tematów

wakxam · Dołączył: 05 Cze 2013 Posty: 161 Przeczytał: 0 tematów

Isa_bel

Mówimy o pozabiblijnych źródłach, a te nie muszą być naukowe.

Moje fo-pa, jeśli chodzi o Torę, mówmy o Talmudzie, który powstał z Księgi Miszny i jej komentarza, a utrwalony na piśmie dopiero w ok. V w. ne. Ten zapis Talmudu stał się pismem urzędowym, (później urzędowość przestała istnieć) i w tymże postać Jezusa jest zapisana w zawoalowaniu. Występują sprzeczności i aluzje. Zapisane słownictwo jest prawdopodobnie wzięte od chrześcijan, ale zniekształcone kiedy to nastąpiło ostateczne zerwanie chrześcijaństwa z judaizmem. Przykładowo: Jezusa (Jezus Nocri [Nazarejśki]) nazwano synem Pantery od parthenu-tj. dziewicy, matki nielegalnego ojca.
Jezus jest określany jako bękart, mag lub głupiec i oczywiście nie jako Jezus lecz "ktoś", "pewien". O tych oszczerstwach napisał Justyn Męczennik (filozof i św.) w "Dialogu z Żydem Tryfonem", a także Celsus (poganin) w "Dialogu prawdziwym".

Józef Flawiusz co prawda opisał historię narodu żydowskiego i wymienia postacie znane z Ewangelii, to o Jezusie jest tylko wzmianka przy okazji męczeńskiej śmierci Jakuba, który był "bratem Jezusa zwanego Chrystysem".

Pliniusz Młodszy w liście do cesarza Trajana (ok. 112 r.) nie napisał nic o Jezusie, ale wspomniał o licznej rzeszy chrześcijan, którzy zbierali się w określone dni przed świtem i śpiewali Chrystusowi jako Bogu.

Swetoniusz pisząc o Chrestosie, a to duże prawdopodobieństwo, że chodzi o Jezusa, bowiem Chrestos jest odpowiednikiem tytułu Christos. "Ówcześnie w języku istniała tendencja tzw. itacyzmu, czyli specyficznego wymawiania samogłosek. Stąd „i” i „e” używano zamiennie."
Chrestos w dosłownym tłumaczeniu z greckiego oznacza Mesjasz, a zważywszy, że chrześcijan nazywano chrestani, to wzmaga prawdopodobieństwo nazewnictwa, że chodzi o Jezusa.

Przyłączam się do wypowiedzi O.K. (Neron 16 i Klaudiusz 25).

O.K.

Isa_bel

O.K.
Jeśli chodzi o trzeci passus, to jest to sprawa dyskusyjna, wszak do XVI w. nikt nie wątpił, że tekst jest autentyczny. Późniejsze zastrzeżenia były oparte na przesłankach rozumowych, wszak uważano, że Żyd/faryzeusz nie mógł tak pozytywnie pisać o Jezusie, stąd wywnioskowano, że tekst musiał być dopisany przez chrześcijanina. Dyskusje trwają do dziś i nie ma jednoznaczności wszak jest tyle samo za autentycznością co i przeciw niej.

wakxam · Dołączył: 05 Cze 2013 Posty: 161 Przeczytał: 0 tematów

O.K.

wakxam · Dołączył: 05 Cze 2013 Posty: 161 Przeczytał: 0 tematów

Isa_bel

O.K.

wakxam · Dołączył: 05 Cze 2013 Posty: 161 Przeczytał: 0 tematów

O.K.

wakxam · Dołączył: 05 Cze 2013 Posty: 161 Przeczytał: 0 tematów

O.K.

Isa_bel

Przepraszam, że bez cytowania.
Nie zgadzam się z tutejszymi wypowiedziami, a więc ja powiem tak:
Pobyt Piotra w Rzymie jest negowany przez badaczy, jednak istnieje legenda, którą dobrze znamy...Quo vadis, Domine? Jezus ukazany jemu odpowiedział, że do miasta by go ukrzyżowano i wtedy Piotr zawrócił. Ile w tym prawdy, ano tyle ile może być w legendzie.

1) Nieznane są mi źródła o dokładnym czasie dotarcia chrześcijaństwa do Rzymu, ale mamy informację bardzo dobrze wszystkim znaną, że Neron w 64 r. oskarżył chrześcijan o podpalenie Rzymu, a więc już musieli tam dotrzeć. Później chrześcijan prześladowali inni cesarze, a w szczególności Dioklecjan (303 r.) i choć jego następca Konstantyn Wielki uznał chrześcijaństwo za religię, to wcześniej traktowani byli jako sekta żydowska. W II-ej połowie IV w. następowała próba powrotu do pogaństwa, ale ze skutkiem negatywnym.
Teodozjusz Wielki zakazał w 392 roku wszelkich form kultu pogańskiego. Odtąd chrześcijaństwo stało się w cesarstwie religią panującą. Taki wstęp pomocy przy dalszej wypowiedzi.

Sięgając we wcześniejsze lata mamy informację, że Klaudiusz wydał dekret na mocy którego Żydzi oraz judeochrześcijanie, m.in. Akwila i Pryscylla, współpracownicy Pawła zostali wypędzeni z Rzymu (49-50 r.) świadczy, że chrześcijaństwo już do Rzymu dotarło.

Chrześcijaństwo do Rzymu mogło dotrzeć jeszcze wcześniej, zważywszy, że ono powstało w I połowie I w. w Judei (rzym. prowincja), gdzie królem był prześladowca chrześcijan Agryppa I (39-41 r.), który bywał w Rzymie, a więc chrześcijanie również w tym czasie mogli tam dotrzeć.

Określenie konkretnej daty jest trudne, m. in. dlatego, że było ono nielegalne do 313 r, jak również uznawano chrześcijan za sektę żydowską, a więc granica religijności była zatarta.

Dyskusyjna jest data dotarcia chrześcijaństwa do Rzymu, podobnie z resztą (wg mnie) jest dyskusyjne określenie daty powstania chrześcijaństwa, bo mimo, że uznano od I w. ne, to Flawiusz, Filon i Pliniusz, a także inni pisali dość obszernie o eseńczykach (II w pne.), którzy tworzyli zrzeszenie o założeniach podobnych do zakonów mniszych w chrześcijaństwie, czego ani w ST, a Nt nie ma mowy nt. Być może to oni zapoczątkowali chrześcijaństwo.

Isa_bel

2.) Jaki był początkowo jego charakter -judaistyczny, czy pogański?

Jeśli chrześcijaństwo miałoby charakter jaki zapodajesz, to nie byłoby chrześcijaństwem, tylko byłby to judaizm lub pogaństwo.
Chrześcijaństwo uznawane było i przez Żydów i Rzymian za sektę, która wyrosła na podłożu judaizmu, a więc początkowo miało
charakter judaistyczno-chrześcijański (Pior-Jerozolima).

Należy wspomnieć, że od 12 roku ludność należąca do imperium zmuszona była czcić cesarza, ale Żydzi zwolnieni byli z kultu cesarza i z kultu bogów pogańskich, stąd tworzenie chrześcijaństwa o podłożu judaistycznym było wygodne dla chrześcijan. Żydzi wstępujący na drogę chrześcijaństwa byli zwolnienie z obowiązku wobec cesarza.
Tak było do 43 r, ale później Herod Agryppa rozpoczyna prześladowanie chrześcijan. Oskarża ich o wzniecanie waśni religijnych, rozbijanie narodu i wtedy chrześcijanie stracili przywilej, zmuszeni byli do kultu cesarza i bóstw pogańskich. Zostali wypędzeni z Rzymu, dostali się na teren Cypru, Fenicji, Antiochii i wtedy wyszli z kręgu żydowskiego. Rozpoczęli działalność wśród pogan. Powstał konflikt w kościele. Powstały dwie grupy: judeo-chrześcijanie i chrześcijanie helleniści.

Isa_bel

Odp. na pytanie 3 jest zawarta w dwu powyżej postach...chyba wystarczająca.

O.K.

O.K.

wakxam · Dołączył: 05 Cze 2013 Posty: 161 Przeczytał: 0 tematów

O.K.