ŚFiNiA

Nice

Studiowanie psychologii wymaga od mnie pewnej refleksji nt. mojej wiary i upewniania się co do swoich poglądów (np. słysząc na zajęciach, że Kościół katolicki posiada cechy sekty albo że przypowieść o synu marnotrawnym to przykład najbardziej toksycznej relacji w rodzinie...).
Myślę, że wiara w Boga i zdrowe funkcjonowanie psychiczne absolutnie się nie wykluczają, powiedziałabym może, że u osoby wierzącej przenikanie się rzeczywistości duchowej i psychicznej jest nieuniknione.

Wczoraj miałam okazję porozmawiać z koleżanką, która nie jest osobą wierzącą, ale jest otwarta na dyskusje - w zasadzie żadna z nas nie przekonuje drugiej do swoich przekonań, mówimy "jak u nas jest". Padło pytanie następujące - w jaki sposób chrześcijanin-katolik postrzega własne sukcesy? Czy doszukując się źródeł tego sukcesu odnajdziemy tam w ogóle działanie człowieka? Biorąc pod uwagę takie sformułowania, jak "bez Ciebie nic nie możemy uczynić" - zakłada to, że żaden nasz, nawet największy wysiłek, nie doprowadzi do jakiegoś efektu, jeśli nie będzie w tym przychylności, działania Pana Boga - zatem nie można powiedzieć, że coś zrobiłam/osiągnęłam dzięki wsparciu Boga, ale to wszystko On zrobił (nie jest to współpraca...?). Mamy też taki Psalm 127:
"Jeżeli Pan domu nie zbuduje,
na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą.
Jeżeli Pan miasta nie ustrzeże,
strażnik czuwa daremnie.
Daremnym jest dla was
wstawać przed świtem,
wysiadywać do późna -
dla was, którzy jecie chleb zapracowany ciężko.
tyle daje On i we śnie tym, których miłuje".

Z punktu widzenia psychologii takie zewnętrzne umiejscowienie kontroli zwykle nie jest zdrowe, bo zakłada, że nie od moich działań zależy efekt, zatem spada motywacja do wytrwałego dążenia do celu.
Zadaniem psychologa, szczególnie w podejściu poznawczo-behawioralnym, jest praca z pacjentem, by jego poczucie samoskuteczności wzrosło, a bezradność, bierność się zmniejszyły - dostrzeganie, że potrafi się tak działać, że osiąga się cele jest kluczowe.

Myślę, że wiele tutaj zależy też od postawy osoby wierzącej, czy jej oparcie na Bogu wynika z zaufania do Niego, czy może pewnego myślenia życzeniowego, niskiego poczucia własnej wartości albo z... lenistwa?

Jak powstają nasze sukcesy?

lucek

Dyskurs

lucek

AMEN

lek. dk. Marcin Gajda "Amen, tak zgadzam się"
https://youtu.be/8IXwsZVz22c

Już w sprzedaży !
Nowa wersja naszej książki:
Audiobook: Rozwój. Jak współpracować z łaską?
Zapraszamy do sklepu: [link widoczny dla zalogowanych]

Piotr Rokubungi

@ Nice:

Dyskurs

I Bogu dzieki

Michał Dyszyński

Nice

Dziękuję za odpowiedzi.

Michał Dyszyński

lucek

Semele

Przypadek Kieślowski.

Piotr Rokubungi

Semele · Wysłany: Wto 11:42, 07 Mar 2017 Temat postu:

Może zmniejszysz ten obrazek?

Co to w ogóle jest?

Piotr Rokubungi · Wysłany: Śro 9:18, 08 Mar 2017 Temat postu:

hikari33 · Wysłany: Śro 14:34, 08 Mar 2017 Temat postu:

Komendancie Gendo Ikari, bardzo proszę o zmniejszenie fotki.
Dziękuję. :szacunek:

Rei Ayanami. ;-P

Piotr Rokubungi · Wysłany: Śro 21:19, 08 Mar 2017 Temat postu:

hikari33 · Wysłany: Czw 14:35, 09 Mar 2017 Temat postu:

Super, supcio. :pidu:

Śliczne dzięki Komendancie Gendo Ikari

Rei Ayanami.

Piotr Rokubungi · Wysłany: Pon 17:17, 13 Mar 2017 Temat postu:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Michał Dyszyński

Dość mnie "gnębi" ten wątek. Dlatego go pociągnę trochę dalej. Nice genialnie go zatytułowała i zaczęła, a zasługuje on, według mnie, na bardzo poważną dyskusję.
Uważam, że problem, który wątek rozgrzebał jest jedną z podstawowych przyczyn dla których ludzie odchodzą od religii, wiary (szczególnie tej katolickiej). Bo słuchając nauk Kościoła, niestety, najczęściej spotykamy się dość mocno uproszczoną narracją w stylu: grzeszysz, jesteś nieposłuszny, powinieneś zaufać absolutnie Bogu, oddać się jego łasce i miłości, a On ci przebaczy grzechy, a wtedy będziesz zbawiony. To nieźle brzmi, ale problem zaczyna się gdy zadamy sobie pytanie o WYKONALNOŚĆ owych postulatów.
Od tego momentu mamy właściwie same sprzeczności i pytania bez odpowiedzi:
- grzeszę - ale czy mam szanse nie grzeszyć?
- jak mam być posłusznym Bogu, w sytuacji, gdy wciąż pojawiają się SPRZECZNE WSKAZANIA, konflikty sumienia, oceny sytuacji?...
Jeśli miałbym rodzica, który byłbym złodziejem, nakazując mi pomoc w jego sposobie zarobkowania, to co bym nie zrobił, to będzie źle, bo albo przestąpię przykazanie "nie kradnij", albo "nie będę czcił ojca", nie będę posłuszny. Nawet z dbaniem o własne zdrowie mamy problem - nie dbając o nie wcale występujemy niejako przeciwko przykazaniu "nie zabijaj", zbliżamy się do opcji straceńca - samobójcy, jednak z drugiej strony, roztkliwiając się nad tym zdrowiem, staniemy się egoistami, ludźmi skupionymi na sobie, przewrażliwionymi.
Tak naprawdę to jakże często NIE WIEMY JAK POSTĄPIĆ DOBRZE.
Robimy wiele rzeczy źle, choć w gruncie rzeczy mamy raczej dobre pragnienia, chcemy jakoś ogarnąć nasze życie, często pomóc ludziom, często odcisnąć w tym życiu pozytywny ślad.

Problem z posłuszeństwem
Na ile posłuszeństwo jest cnotą?...
- A hitlerowcy posłuszni rozkazom swojego wodza - postępowali dobrze?... - chyba raczej nie.
W takim razie KOMU mamy być posłuszni, w sytuacji, gdy Bóg nie daje nam jasnych wskazówek w postaci np. oznaczenia jakoś tych właściwych autorytetów (np. dobrze widoczna aureolą).

Nieraz w Kościele słyszę postulat: zaufaj Bogu, a nie sobie. Nawet liturgia mszy św. zawiera sformułowanie "spraw, aby kierowała nami Twoja łaska, A NIE nasze upodobania". To sformułowanie sugeruje, że jeśli mam jakieś upodobania, to pewnie są one złe. Tyle, że jak je zmienię na odwrotne, to staną się jakby kolejnymi moimi upodobaniami. Czyli też należałoby je znowu odwrócić...

NIe dziwię się ludziom odchodzącym od religii katolickiej - bo gdy ileś razy zrobili coś, nie wiedząc jak robić, to wciąż odpowiedzią Kościoła są POŁAJANKI, przypomnienia o grzeszności i winie. Tylko że właściwie nie wiadomo, jak tej winy nie mieć... Co by się nie zrobiło - i tak będzie to niepewne, niejasne, może trzeba było inaczej, może się zbłądziło.
Jak zrezygnuję z tego, co sobie wymyśliłem (w końcu trzeba być pokornym i posłusznym Bogu), to co właściwie mam realizować?
- chyba to, czego nie wymyśliłem. Ale jak mam wiedzieć co robić, skoro tego nie wymyśliłem, o czym nie wiem, bo w myślach moich nie zaistniało?...
Chyba tylko pozostaje być biernym wykonawcom rozkazów czyichś. Problem w tym, że na naszym świecie do rozkazywania najbardziej prą ci, którzy po prostu rozkazywać lubią, których kręci władza, własna pycha, a nie dobro innych. Historia świata pokazuje, że wodzami rzadko zostają ludzie wysokich cnót, a najczęściej tyrani. Więc jeśli ktoś nam coś nakazuje, czegoś od nas chce, to z dużym prawdopodobieństwem będzie to egoista, satrapa, ktoś wpuszczający nas w większe zło.
Nawet duchowni jakoś nie ustrzegli się zła - wielu z nich kierowało ludzi w stronę wojen (religijnych) skrajnej nietolerancji, bezduszności, wsparcia możnych tego świata, a nie zwykłych, pracujących ludzi. Tak naprawdę NIE MA KOMU TAK DO KOŃCA ZAUFAĆ, trzeba choć w jakimś tam stopniu polegać na sobie.
Ale to "poleganie na sobie" skądinąd miałoby być jakoś czymś złym... To właściwie wychodzi tak, że jak coś zrobimy od siebie, to będzie źle - bo robiliśmy to od siebie, a jak zrezygnujemy z własnych mniemań, to do złych celów wykorzystają nas tyrani świata. Z resztą na każde niemal pytanie "świat" będzie nam udzielał sprzecznych wskazówek, mylnych odpowiedzi, bo na tym świecie wszyscy się wciąż spierają i walczą o to jak właściwie robić, czy na "lewicowo", czy na "prawicowo", czy tak jak sugerują w religii A, czy w religii B?...
To ostatecznie "prosi się" powiedzieć: wy - religianci - wszyscy robicie mnie w bambuko, chcecie mną rządzić, a nawet nie umiecie jednoznacznie, bez sprzeczności przedstawić swoich oczekiwań. Tylko się zabawiacie wywołując we mnie poczucie winy w sytuacji, gdy moja "wina" wynikła z tego, że choć miałem dobre intencje, to nie wiedziałem jak pogodzić sprzeczne wskazania świata. To spuszczam was wszystkich na bambus... Zostaję ateistą...

Ja taką postawę rozumiem. Religia w typowym wydaniu bowiem skupia się na krytykowaniu, poczuciu winy, nie podając jednak jednoznacznego rozwiązania problemów, z jakimi się i tak spotkamy, a które i tak najczęściej rozwiązujemy wybierając MNIEJSZE ZŁO. I te mniejsze zła są na każdym kroku - my wtedy robimy się "winni" - choć gdybyśmy zrobili odwrotnie, to... też byśmy byli winni. To czym w takim razie jest ta nasza wina?... - Czymś co się do nas przyklei i tak, i tak...

Ostatecznie - problem sprawczości, pytanie o to gdzie postawić granicę pomiędzy tym co z własnego rozeznania, a gdzie owemu rozeznaniu trzeba zaprzeczyć, dając pierwszeństwo jakiejś wskazówce (może pochodzącej z religii, choć nie tylko), która zaprzeczy naszym rozpoznaniom - ten problem wciąż jest nierozwiązany, wciąż "dźga" świadomość człowieka, a w szczególności kogoś wierzącego, szukającego drogi do Boga.

lucek

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Kolejna kwestia, w której spieracie się o nic, a właściwie o wymysły wasze. Tutaj nie ma versus- własna sprawczość pochodzi od boga, a raczej od Natury i Woli.

lucek

Semele