ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Stawiam sobie nieraz pytanie: czy ci (ograniczam się w rozważaniach do religii jawnie teistycznych), co tak silnie zabiegają o jedność społeczną w ramach religii, którą wyznają, bardziej wierzą w Boga, czy w konieczność celebrowania przynależności do swoich, do swojego "religijnego stada"?...

Po czym można by to odróżnić, czy ktoś kocha szczerze Boga, czy też bardzo pragnie obracać się w ramach jakiegoś społecznego porządku, jednej władzy, celebrowania przynależności grupowych?...
Prosty, a dający do myślenia przykład daje poparcie przez prawosławnych duchownych patriarchatu moskiewskiego wojny Rosji z Ukrainą. Nie potrafię uwierzyć, że da się szczerze wierzyć w Boga, który "jest miłością" ((16) Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim.
(1 List Jana 4:16)), a jednocześnie popierać zabijanie w imię wzrostu jakiegoś tam imperium. Wg mnie to nie jest wiara w Boga (a przynajmniej w chrześcijańskiego Boga). Skoro to nie jest wiara w Boga, to jest wiarą w co?...
- Według mnie wiele wskazuje na to, iż jest to wiara w nadrzędną potrzebę posiadania swojego stada, z którym ktoś się identyfikuje, w którym jest lider i sprawowana jest władza.

A dlaczego opublikowałem ten wątek w dziale "katolicyzm"?
- bo w katolicyzmie widzę dokładnie ten sam motyw psychologiczny, bo znaczna część katolików wg mnie tylko pozoruje (na poziomie wewnętrznym, udają sami przed sobą) wiarę w Boga, lecz w istocie, tak w głębi serca wierzą najbardziej w to swoje religijne stado i religijną władzę.

Michał Dyszyński

Zadam dość podstawowe pytanie dotyczące relacji Bóg - człowiek: czy można uznać za godną świętości, wspaniałości, miłości Boga postawę, w której ktoś rezygnuje z OSOBISTEGO poszukiwania relacji z Nim, cedując tę relację na jakieś ludzkie autorytety, skupiając się na jakichś doktrynalnych frazach od ludzi pochodzących, kopiując to, co od ludzi wzięte, a odmawiając tego, co szczere i indywidualne?...
Bo może Bóg odbierze taką postawę, w której człowiek szczerości i indywidualności relacji z Nim odmówił, jako że wszystkie moce mentalne wyznawca skierował na procedowanie aspektów społecznych, związanych z byciem w grupie ludzi, głoszących takie same deklaracje religijne jako formę wzgardy Mu okazanej?...

towarzyski.pelikan

Mt 18: 15-20
15 Gdy brat twój zgrzeszy , idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. 16 Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa7. 17 Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik! 18 Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie8.
19 Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. 20 Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich».

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Semele

Czy Luter kierował się swoim widzi mi się??

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Semele

Użyłeś Michale slowa stado.

I to dwie konotacje.
Pierwsza, osadzona w biologii-instynkt stadny, jesteśmy nim obdarzeni.

Drugi religijny:

Widok stad owiec i kóz dał podstawę symbolice Izraela jako owczarni. Obraz ten miał silne osadzenie religijne. Nie chodziło o proste przeniesienie codziennego doświadczenia, lecz o uwypuklenie głębokich więzi Izraela z Bogiem. Nawiązując do wyprowadzenia hebrajskich niewolników z Egiptu, nadania Prawa na Synaju i wędrówki do Ziemi Obiecanej, psalmista tak posumował tamten ważny etap: „Wiodłeś Twój lud jak trzodę ręką Mojżesza i Aarona” (Ps 77 [76], 21). Ten sam motyw pojawia się w następnym psalmie, zaraz po nawiązaniu do plag, które poraziły Egipcjan i przesądziły o decyzji faraona, żeby wypuścić niewolników: „I swój lud wyprowadził jak owce,/ i powiódł przez pustynię jak trzodę” (Ps 78 [77], 52). Cytat za w drodze. pl

Dziś w dobie indywidualizmu i atomizacji spoleczeństwa być może zwycięża ta forma religijności indywidualnej. Psycholodzy wrecz mówią o "swoim bogu".
Pożegnał się ze swoim Bogiem...itp itd.

Czy to jest dla nas dobre? Gdzie realizujemy tę potrzebę przynaleznosci do stada, jeśli juz nie w religii? Czy w ogóle ją realizujemy?

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Semele

Udział we wspólnocie, nazwę ją umownie kibolskiej ułatwia drogę do Boga.?

Lub w mafii?
Św. Jan Paweł II w adhortacji Christifideles laici pisze, że „Wszyscy powinniśmy odkryć, poprzez wiarę, prawdziwe oblicze parafii, czyli samą «tajemnicę» Kościoła, który właśnie w niej istnieje i działa. Ona bowiem, (…) nigdy nie jest po prostu strukturą, terytorium, budynkiem, ale raczej «rodziną Bożą jako braci ożywionych duchem jedności», «domem rodzinnym, braterskim i gościnnym», «wspólnotą wiernych»” (nr 26).

Uświadomienie sobie, że parafia nie jest po prostu strukturą na wzór świeckich struktur, ma znaczenie zasadnicze. Nie można postrzegać parafii, jako miejsca świadczenia określonych usług o charakterze religijnym. Chociaż parafia posiada widzialną zorganizowaną strukturę i podejmuje określone działania, to jednak przede wszystkim jest ona „rodziną Bożą”, rzeczywistością duchową, której nie da się zrozumieć bez wiary.

Rozważając nad tym, czym jest parafia, trzeba nam wyjść od wspólnego doświadczenia, a mianowicie, że nie zmierzamy do Boga w pojedynkę lecz we wspólnocie. Wiara w Boga buduje wspólnotę pomiędzy ludźmi. Konstytucja Lumen gentium Soboru Watykańskiego II mówi, że „Podobało się Bogu uświęcić i zbawić ludzi nie pojedynczo, z wykluczeniem wszelkiej wzajemnej między nimi więzi, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał w prawdzie i wiernie Mu służył” (nr 9). Kościół, a w nim najmniejsza jego strukturalna cząstka, jaką jest parafia, jest wspólnotą zbawczą.
[link widoczny dla zalogowanych]

A tak przy okazji Michale, Ty się udzielasz w życiu parafii? Uczestniczysz w procesji Bożego Ciała?

Mi się naprawdę wydawało, że tam wszyscy będą potulni, że szczęść Boże i przepraszam, że żyję. A tam ogień był od samego początku, na turniejach zdarzało się, że ktoś lądował nawet w szpitalu. Dla mnie to był bardzo dobry znak, bo świadczył o tym, że do seminarium trafiają normalni, zdrowi faceci. Każdy mężczyzna powinien mieć pasję, nieważne, czy ma żonę i dzieci, czy pełni posługę kapłańską. A futbol to sprawa, która łączy nas wszystkich.

Można powiedzieć, że ksiądz Bogusław prowadzi dwa rodzaje ewangelizacji – przekonuje ludzi do Boga i do stadionu. Powtarza, że kiedy media dookoła starają się pokazać kibiców od jak najgorszej strony, on chce unaocznić ludziom jak jest naprawdę. Na trybuny zaczął zabierać dzieciaki ze szkoły, znajomych księży, a nawet siostry zakonne. I jeszcze się nie zdarzyło, żeby ktoś na taką wizytę narzekał. Wprost przeciwnie.
[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Skąd się to bierze, że wiara w Boga w licznych przypadkach staje się wiarą w stado, które stosuje podobne rytuały, powtarza te same frazy?...
To jest naturalne. Mamy liczne geny zachowań stadnych, społecznych, mamy "genetyczną gotowość" do bycia członkiem społeczności, ale nie jest znane nic, co by byłe genem transcendencji i zaawansowanej duchowości. To ostatnie powstaje dopiero jako efekt transformacji, związanej z bardzo indywidualną decyzją i drogą rozwoju. Rodzimy się z tendencją do podległości liderowi i konformizmem wobec swojego stada, choć też rodzimy się z genem rywalizacyjnego zdobywania pozycji w swoim stadzie. Nasze myślenie, oceny, cele, przynajmniej w pierwszej fazie życia są nam narzucone biologicznie, a my, jeśli nawet coś dodajemy od siebie, to robimy to tak, aby zachować pierwotną "logikę stadną", nie w głowie nam bunt, a przynajmniej nie w głowie nam UŚWIADOMIONY bunt.

Życie jednak się toczy...
Wraz z rozwojem w człowieku osobistych, indywidualnych, czyli zależnych od wewnętrznych więzów, mających WŁASNĄ LOGIKĘ kryteriów oceny świata, coraz częściej będziemy dostrzegali istotne rozdźwięki pomiędzy różnymi ocenami, tego co w życiu nam się pojawiło. Niektórzy wybudują sobie ten własny system oceny rzeczywistości na tyle już konkretnie, na tyle dający wyraziste wskazówki, co i jak należy potraktować, że będzie on coraz częściej wchodził w kolizję z "logiką stada". Coraz trudniej będzie nam się dostosowywać.
Oczywiście będzie tu próba obrony w naszej psychice logiki stada. Naturalne jest, że jak coś używaliśmy przez wiele lat (a logiki stada używa się od wczesnego dzieciństwa), to nie porzuca się tego w imię "nie wiadomo czego", co się pojawia, generując rozbieżności ocen w różnych sytuacjach. Ale kolejne odsłony problematycznych sytuacji życiowych się pojawiają, akceptacja swojego stada wcale nie jest taka prosta i łatwa, jak by się to chciało.
Z moich doświadczeń z ludźmi, którzy bardzo pragną wierzyć, że stado jest ich życiowym powołaniem, wynika, że są to ludzie mocno sfrustrowani. Właściwie to jakby to byli ludzie pogrążeni w stałej złości - na świat, na ludzi, na samych siebie. Jak się jednak całemu temu układowi przyjrzeć z dystansu, to owa frustracja jest nieunikniona!
Przecież w stadzie są z grubsza dokładnie tacy sami ludzie, jak każdy z jego członków, zaś prawem stadnym jest konkurencja, walka o dostrzeżenie, znaczenie, ustalanie hierarchii. Stado daje wsparcie jedynie w znaczeniu ochrony przed zagrożeniami zewnętrznymi, jednak wewnątrz niego jest wieczny ferment i frustracja. A są też inne powody tej frustracji - nieuniknione konflikty sumienia, konflikty poznawcze (dysonans poznawczy) związane z przypadkami, gdy interes stada kłóci się z szerzej rozumianym dobrem i prawdą.
Ale... zebrało mi się na rozkminy o samym stadzie... To się nadaje na osobny wątek. :think:

Semele

Małe stada są lepsze niż plemiona.:-) :-)

Katolikus

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan