ŚFiNiA

Semele

No... Michale ...dlaczego?

Michał Dyszyński

Semele

Michał. Stado wierzy w idee wiecznego piekła,,,

Odstępców jest wielu.

pokatastaza, czyli wiara w powszechne zbawienie.
Współczesne ujęcia
Teoria apokatastazy jest popularna również dzisiaj, i to nie tylko w zwulgaryzowanej formie znanej z sieci, gdzie różnorodni zadeklarowani heretycy, a czasami i katoliccy kaznodzieje, zapewniają o zbawieniu czekającym na każdego. W teologii światowej dużym zainteresowaniem cieszą refleksje podejmowane przez myślicieli niemieckojęzycznych, zwłaszcza szwajcarskiego teologa ks. Hansa Ursa von Balthasara. Balthasar spotykał się zresztą nierzadko z zarzutami o głoszenie pewności zbawienia wszystkich. Podobnie jednak jak Orygenes wskazywał, że formułuje raczej pytania, a ponadto wyraża nadzieję, co nie ma wiele wspólnego z wiedzą czy twardymi przekonaniami. Debata wokół apokatastazy rozgorzała zwłaszcza po jego trzech publikacjach ogłaszanych w latach 1986–1988: książkach Was dürfen wir hoffen? (pol. Na co możemy mieć nadzieję?) i Kleiner Diskurs über die Hölle (pol. Mała rozprawa o piekle) oraz wykładzie pt. Apokatastasis wygłoszonym na Wydziale Teologicznym w Trewirze. Można powiedzieć, że Kościół katolicki odżegnał się od stawianych Balthasarowi zarzutów – św. Jan Paweł II mianował go u kresu życia kardynałem. Dla wielu nie będzie to wszakże przekonujący argument, wziąwszy pod uwagę posoborową łagodność wobec różnego rodzaju myślicieli heterodoksyjnych oraz skłonność samego papieża Wojtyły do niektórych aspektów myśli nowoczesnej, niekiedy dających się interpretować w duchu progresywnym.

[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Michał. Stado wierzy w idee wiecznego piekła,,,

Odstępców jest wielu.

pokatastaza, czyli wiara w powszechne zbawienie.
Współczesne ujęcia
Teoria apokatastazy jest popularna również dzisiaj, i to nie tylko w zwulgaryzowanej formie znanej z sieci, gdzie różnorodni zadeklarowani heretycy, a czasami i katoliccy kaznodzieje, zapewniają o zbawieniu czekającym na każdego. W teologii światowej dużym zainteresowaniem cieszą refleksje podejmowane przez myślicieli niemieckojęzycznych, zwłaszcza szwajcarskiego teologa ks. Hansa Ursa von Balthasara. Balthasar spotykał się zresztą nierzadko z zarzutami o głoszenie pewności zbawienia wszystkich. Podobnie jednak jak Orygenes wskazywał, że formułuje raczej pytania, a ponadto wyraża nadzieję, co nie ma wiele wspólnego z wiedzą czy twardymi przekonaniami. Debata wokół apokatastazy rozgorzała zwłaszcza po jego trzech publikacjach ogłaszanych w latach 1986–1988: książkach Was dürfen wir hoffen? (pol. Na co możemy mieć nadzieję?) i Kleiner Diskurs über die Hölle (pol. Mała rozprawa o piekle) oraz wykładzie pt. Apokatastasis wygłoszonym na Wydziale Teologicznym w Trewirze. Można powiedzieć, że Kościół katolicki odżegnał się od stawianych Balthasarowi zarzutów – św. Jan Paweł II mianował go u kresu życia kardynałem. Dla wielu nie będzie to wszakże przekonujący argument, wziąwszy pod uwagę posoborową łagodność wobec różnego rodzaju myślicieli heterodoksyjnych oraz skłonność samego papieża Wojtyły do niektórych aspektów myśli nowoczesnej, niekiedy dających się interpretować w duchu progresywnym.

[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Sołowjow, Bułakow i Bierdiajew, pisał Mazurek, kładli silny nacisk na wolność człowieka. „Dwaj ostatni mówią wręcz o przysługującym osobie prawie do piekła – zbawienie nie może być narzucone. Bierdiajew idzie zresztą znacznie dalej – całkowicie uzależnia zbawienie od ludzkiej twórczości. Powszechne zbawienie jest więc niemal pewne, lecz wciąż nie zagwarantowane”, wskazywał uczony. „Koegzystencja apokatastazy z ostrą świadomością obecności zła w rosyjskiej filozofii osiągana jest za cenę zdeformowania koncepcji apokatastazy. Na to z kolei można replikować, że nawet jeśli litera apokatastycznej eschatologii zostaje tu naruszona, zachowuje się jej ducha i że rosyjski precedens uzmysławia nam, jak łatwo destrukcyjny potencjał apokatastazy zneutralizować, .....reszta w linku

Semele

Sołowjow, Bułakow i Bierdiajew, pisał Mazurek, kładli silny nacisk na wolność człowieka. „Dwaj ostatni mówią wręcz o przysługującym osobie prawie do piekła – zbawienie nie może być narzucone. Bierdiajew idzie zresztą znacznie dalej – całkowicie uzależnia zbawienie od ludzkiej twórczości. Powszechne zbawienie jest więc niemal pewne, lecz wciąż nie zagwarantowane”, wskazywał uczony. „Koegzystencja apokatastazy z ostrą świadomością obecności zła w rosyjskiej filozofii osiągana jest za cenę zdeformowania koncepcji apokatastazy. Na to z kolei można replikować, że nawet jeśli litera apokatastycznej eschatologii zostaje tu naruszona, zachowuje się jej ducha i że rosyjski precedens uzmysławia nam, jak łatwo destrukcyjny potencjał apokatastazy zneutralizować, .....reszta w linku

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Czy silnie rytualna religia, oparta na ludzkich więzach religia nawet o chrześcijańskim rodowodzie nie jest czasem raczej pogańska, niż boska?
Czy zaliczacze nabożeństw, procesji, praktyk religijnych, podobnie z resztą jak Żydzi, za czasów Jezusa, dokonujący setek dziwnych rytuałów, zbliżyli się jakkolwiek Boga, który jest logos, duchem, prawdą, miłością?...
Niby dlaczego niezwykle inteligentnej, przepełnionej geniuszem i mocą Istocie miałoby zależeć, aby jej twory, jej dzieci wykonywały mnóstwo symbolicznych czynności, nie pogłębiając przy tym swojej świadomości, duchowości?...
Tu można odpowiedzieć, że na pewno się ta duchowość pogłębi, jak ktoś będzie tak detalicznie owe rytuały praktykował. A ja się spytam: czyżby?...
W katolicyzmie są dwa, niejako sobie przeciwstawne nurty - ten rytualny, skupiony na hierarchii, który Boga traktuje bardziej jako symbol, powód do wykonywania czynności, jednak na Nim samym się nie skupia, bo skupia się na rytualnym tu i teraz, ale jest też i bardziej duchowy. Wielokrotnie z ust samych księży, nawet na kazaniach słyszałem krytykę tego zaliczeniowego stylu religijności katolickiej.
Jeśli tak bardzo ważne, pierwszoplanowe staje się w życiu religijnym to, co zewnętrzne i rytualne, to automatycznie w cień spychane jest to, co wewnętrzne, duchowe.
(7) Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. (Ewangelia Mateusza 6:7)

Semele

A widzisz Michał nieświadomie a jednak odnosisz się do najważniejszego święta katolików. Bożego Ciała.

Wy z wujem chyba nie za bardzo doceniacie sferę sacrum, która jest zwiazana z rytuałami?

Tylko mi teraz nie pisz, że to jest pytanie osobiste.

To jest pytanie jak najbardziej merytoryczne.

Myślę, że nawet Tischner szedł w procesji Bożego Ciała.

Semele

Ciekawa konstatacja:
Nie będzie jedności tam, gdzie nad Jezusa stawia się dobro instytucji, gdzie zapomina się o tym, że najważniejszym kryterium zaangażowania jest Ewangelia i miłość, a nie prestiż wspólnoty.
[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Bardzo ciekawe zdanie. Cytat:
Obiektywizm nie oznacza oziębłości czy bezduszności, ale zdolność do utrzymywania emocji i uprzedzeń w stanie płynnym. Jest to zdolność do badania faktów, nie pozwalając im zaplątać się w emocje czy uprzedzenia. Jest to zdolność do utrzymywania emocji i uprzedzeń w stanie płynności, tak aby nie blokowały one przepływu nowych faktów i obserwacji.koniec cytatu

Dlatego powyżej napisałam, że bycie obiektywnym jest bardzo trudne. Jak ja sobie z tym radzę?

Często zawieszam sądy lub szukam różnych odpowiedzi u innych ludzi. Stąd może tyle cytowań. Nastepuje jednak moment, że mam jakiś przymus wyrażenia jakiejś konkluzji. Co nie oznacza, że to będzie ostateczny moj pogląd. Tu masz rację, że takie postępowanie może sprawiać wrazenie niezdecydowanie lub nawet braku zdania.
[link widoczny dla zalogowanych]

Natomiast religijne życie stadne może mieć różną postać, która wynika z potrzeb danej osoby. Mogą to być spotkania nie tylko w czasie mszy.

Cytacik:
Po przeczytaniu tej książki wyłoni się ogólna konkluzja, że religia jest w najwyższym stopniu rzeczą społeczną. Wyobrażenia religijne są wyobrażeniami zbiorowymi wyrażającymi rzeczywistości zbiorowe, a obrzędy to także rodzaj działań, który poczyna się jedynie w łonie zgrupowania ludzi i który ma służyć wzbudzaniu, utrzymywaniu lub odnawianiu pewnych stanów umysłowych owej grupy. Jeżeli jednak kategorie wywodzą się z religii, to powinny mieć one w sobie coś z natury wspólnej wszystkim faktom religijnym: także one powinny być rzeczami społecznymi, tworami zbiorowego myślenia. A przynajmniej - ponieważ przy obecnym stanie wiedzy o tym przedmiocie należy się wystrzegać każdej skrajnie radykalnej tezy - uzasadnione jest przypuszczenie, że obfitują w elementy społeczne.
[link widoczny dla zalogowanych]

Nie jest to tylko indywidualna rozmowa z Bogiem jak sugeruje chyba wuj. Czytanie Biblii także musi być prowadzone nie do końca samodzielnie. Co oczywiście nie znaczy, że w tym stadzie nie wyłaniają się jednostki mające awangardowe i świeże myśli. Te osoby moga wprowadzać nowe nurty w religiach.

Kościół często takich ludzi sie obawia bo mogą one być zagrożeniem dla jedności.

Michał Dyszyński

Semele

To jest trochę poza naszą dyskusją ale ciekawie napisane:

[link widoczny dla zalogowanych]

Natomiast do Twojego tematu na pewno odnosi się pojecie intersubiektywności.

Zdefiniowane słownikowo: filoz. pogląd głoszący, że poznanie i zrozumienie rzeczywistości są dostępne dla wielu osób, nie ograniczają się do możliwości poznawczych jednej osoby.

Dlaczego? Bo ono odnosi się do grupowego myślenia. Czy grupa religijna, która podobnie postrzega i rozumie rzeczywistość, poznaje ja obiektywnie...?

Według mniemania tej grupy zapewne tak.

Katolicy się więc wzajemnie rozumieją, stanowiąc stado. Chyba jest to ok?