streszczenie Biblii

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

streszczenie Biblii
Idź do strony 1, 2 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Katolicyzm

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Kruchy04
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 25 Sie 2016
Posty: 3335
Przeczytał: 0 tematów

Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Sob 15:46, 24 Paź 2020 Temat postu: streszczenie Biblii

wg Jacka Dehnela.

Na profilu facebukowym Jacek Dehnel wysmarował świetny tekst. Kilka tysięcy polubień. Pomyślałem, że tu wkleję:

Cytat:

Dziwicie się okrucieństwu? Pytacie, skąd to się wzięło? Hm, osobliwe, niby „katolicki kraj”, niby wszyscy po tzw. katechizacji i powinni znać tę mitologię, a się dziwią.

Cała ta patriarchalna opowieść o narcystycznym, przemocowym ojcu zaczyna się w pokoju dziecięcym. Tatuś przychodzi do domu (była jakaś mamusia, ale wymazano ją z tej historii) i swoim dzieciom pokazuje piękny pokój, pełen zabawek. Ale na środku wystawia najfajniejszą, najbardziej tajemniczą i mówi: „Tą jedną nie możecie się bawić.” I dzieci nawet się nie bawią, choć oczywiste jest, że ich oczy ciągle do niej uciekają. Więc tatuś postanawia je jakoś bardziej skłonić i podsyła wujka Lucka, który mówi: „Eee, no chodźcie, pobawcie się, przecież nie widzi...”. I dzieci zaczynają się bawić, na co wpada wściekły ojciec, mówi: „Wszystko mam nagrane na kamerze przemysłowej”, wywala dzieci z pokoju i każe im mieszkać w zimnej, wilgotnej komórce pod schodami i zarabiać na własne utrzymanie, bo go obraziły. I nie, nie mogą go przeprosić. I zawsze będą winne, winne będą one i ich dzieci i dzieci ich dzieci. Jak ci mafiozi, którzy zabierają pracownikom czy prostytutkom paszporty i mówią: „Nooo, możecie się w sumie uwolnić, ale macie dług, który ciągle rośnie...”.

I potem przez kolejne lata przemocowy tatuś to część dzieci utopi w wannie, bo były mu nieposłuszne, to się założy z wujkiem Luckiem, czy jak będzie długo katował jedno z dzieci, to ono mu się w końcu odwinie. Takie ma zabawy. Innemu każe iść z ukochanym młodszym braciszkiem na górkę za dom i poderżnąć tam braciszkowi gardło, żeby udowodnił, że kocha tatusia i jest mu posłuszny. Wprawdzie w ostatnim momencie go powstrzymuje, ale radości z poczucia władzy miał co niemiara. Dzieci, żeby zasłużyć na uśmiech tatusia, muszą wyrzekać się przyjemności, ciekawości świata, wykonywać setki najdziwniejszych rytuałów higienicznych, jeść, strzyc się, ubierać według drobiazgowych przepisów; każde odstępstwo zagrożone jest karą, i to dla ogółu, więc jak ktoś się chce wyłamać, to pozostali go dyscyplinują.

Tatuś każe dzieciom wypędzać, mordować i zabierać zabawki dzieciom innych rodziców. Bo on jest najfajniejszym tatusiem i należy go czcić, należy twierdzić, że jest wręcz jedynym tatusiem na świecie, innych tatusiów nie ma, to wszystko nieprawdziwi tatusiowie.

W pewnym momencie jednak cała ta misterna gra trochę traci smaczek dla tatusia, wszystko to mu się nudzi i mówi dzieciom: „OK, przebaczam wam, bawimy się od nowa. To wasz nowy braciszek. Właściwie to ja w ciele tego chłopczyka. I teraz ty, ty i ty: zamordujcie go, ale w możliwie najokrutniejszy sposób. Bardzo ładnie. I on odkupił wasze winy, ale żeby jego śmierć nie poszła na marne, musicie się wyrzec kolejnych przyjemności, w każdym momencie swojego życia musicie pamiętać, że wasz braciszek bardzo, ale to bardzo cierpiał za was, bo to wyście go zabili, to wasza wina, a on przecież to wszystko zrobił dla was, zupełnie dobrowolnie.”

Bez względu na to, co robisz, zawsze jesteś dziedzicznie i niekwestionowanie zły, ale oczywiście słyszysz, że tatuś bardzo cię kocha, bardzo chciałby cię kochać, ale jesteś brudny i podły. On do ciebie zawsze z sercem, ale ty jesteś zawsze na spalonym. I za to niedługo będą cię czekać niekończące się tortury. A największa z nich, to że nie będziesz widywał tatusia.

I tak to się kręci. A ręce matki, ręce tak czyste, kładą to ufnie w szkolny tornister. Jeśli wynik Was dziwi, to znaczy, że nie uważaliście na lekcjach.

Ale bardziej zaciekawiła mnie opinia jednej z komentatorek tekstu:

Cytat:

Jako ośmiolatka strasznie przeżywałam to, że ukrzyżowałam Jezusa przez moje grzechy. Przed oczami miałam ogromny krucyfiks z kościoła i te rany krwawiące. I ten bok przebity. Nie zgadzało mi się tylko to, że on cierpi przeze mnie a ja przecież nie grzeszyłam- byłam idealnym dzieckiem, które wymyślało grzech do spowiedzi. Cieszę się, że mogłam się od tego uwolnić.

dlaczego święte natchnione słowo Boże potrafi zniszczyć komuś psychikę? Czytałem o przypadkach ludzi, którzy popadali w ciężkie choroby psychiczne, bo zaprawdę przyjęli pewne teksty z Biblii o Bogu a później nie potrafili sprostać wymaganiom tej wizji. No, ale to się zaczęło od lektury Biblii. Na stronach katolickich można znaleźć sobie tematy wysłane do duchownych z problemami wierzących np. kogoś tam dręczyło, czy nie trafi do piekła, bo nie jest pewna czy swoimi zachowaniami nie obraziła Ducha Św. (nie pamiętam czy to tak brzmiało, ale staram się przełożyć sens).

Z jednej strony mamy ludzi, których to samo słowo buduje i podnosi jakość życia duchowego, ale i mamy ludzi, których to samo słowo dosłownie niszczy psychicznie, duchowo. Tak powinno być? Tego spodziewamy się po natchnionej księdze?