ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Gdy ortodoksi myślą o idei sprawiedliwości boskiej, to zwykle "jakoś tak" automatycznie kładą nacisk na to, że Bóg będzie karał grzeszników. Ale idea sprawiedliwości na przecież "dwie strony medalu" - nie tylko tę od karania, ale także od nagradzania. Więc jeśli ogólnie uznajemy za sprawiedliwe wyrównanie jakichś tam bilansów i rachunków krzywd, czy może uchybień, to owo wyrównanie można osiągnąć nie tylko karą tych, co są po gorszej stronie bilansu, lecz też i nagradzaniem tych po dobrej stronie. Można sprawiedliwość okazać wywyższając dobrych, tych którzy może za życia często byli niedocenieni, zgnębienie, byli tymi "ostatnimi", w Bóg ich czyni "pierwszymi" - wywyższa ich, uznaje za wyjątkowo wartościowych.
Sprawiedliwość można osiągać nie tylko karaniem, lecz też uznawaniem, wskazaniem czyichś zasług dobra. Wtedy sprawiedliwi zaczną "świecić jak słońce". Sprawiedliwość skupiająca się na karaniu byłaby niepełna, nieludzka, a wg mnie też i...
nieboska.

Michał Dyszyński

Sprawiedliwość - czym właściwie jest?...
Polski źródłosłów sugeruje wątek słowa "sprawa". Można chyba od tego wyjść przy analizie pojęcia: sprawie - dliwy, czyli "wiodący ku sprawie". "Sprawiedliwym" w tym ujęciu będzie ten, kto wiąże swoje działania nie z fanaberiami, uprzedzeniami, osobistymi korzyściami, ale skupia się na "sprawach", na tym, co jest prawdziwe, rzeczywiste.

Sprawiedliwość jest neutralna.
Sprawiedliwość nie wyróżnia karania, ani nagradzania. Osoby mentalnie i emocjonalnie niezbyt stabilne mimowolnie będą sterowane emocjami - im silniejsza emocja, tym bardziej ich wysterowuje. Dlatego osoby emocjonalnie mało stabilne także pojęcie sprawiedliwości chętniej zwiążą z tym, co ich emocje wyróżnią. A co wyróżnią?...
Karę! Najlepiej najsurowszą, najstraszniejszą karę!

Piewcy "sprawiedliwości" rozumianej jako konieczność karania bez przebaczenia w istocie ulegają presji swojej emocjonalności, która pełna lęku i gniewu wyróżnia kary jako główny przedmiot ich zainteresowania, jako coś, na czym skupia się ich uwaga.
Oni nie widzą, że ulegają bezwiednym naciskom swojej zwierzęcej natury, nie dostrzegają, iż ich rzekomo "obiektywne" spojrzenie na tę ideę w istocie jest zmanipulowane słabością w zakresie zdolności do krytycznego, niepodlegającego naciskom nieuświadomionych emocji osądu.
Sprawiedliwość rozsądnie rozumiana nie jest żadną sugestią ku karaniu. Rozsądnie rozumiana sprawiedliwość jest skupieniem się na ZASADNOŚCI I OBIEKTYWNYM ROZPOZNANIU SPRAW.
Ale też warto zauważyć, że trudno jest mówić o "sprawiedliwości samej w sobie". Sprawiedliwość będzie inna w zależności od przyjętych dla niej założeń mentalnych, od CELU NADRZĘDNEGO, który wobec tej idei sprawiedliwości sami wytyczymy.

Można bowiem rozumieć sprawiedliwość zorganizowaną wokół dość odmiennych celów - np.
1. sprawiedliwość, której ostatecznym celem jest uszczęśliwienie jak największej ilości istot świadomych.
2. sprawiedliwość, która zadowoli przede wszystkim tych, którzy żądają cierpienia za odstępstwa od jakichś tam zasad, gdzieś tam zapisanych, albo i domniemanych.
3. sprawiedliwość, która każdemu odda to, co on sam w życiu stworzył swoimi decyzjami (karma...)
4. sprawiedliwość, która skupia się na wyrównywaniu rachunków krzywd bez względu na wszystko inne (skrucha, żal za błędy się tu nie liczy)
5. sprawiedliwość, która wyrównuje krzywdy, ale jednak z uwzględnieniem emocji, intencji - wtedy skrucha, żal za złe decyzje ma moc niweczenia przynajmniej części odpowiedzialności.

Żadne z tych założeń nie jest jakoś absolutnie wyróżnione. Można tworzyć różne modele sprawiedliwości przyjmując różne paradygmaty na start.

W zasadzie to religię, szczególnie chrześcijaństwo można by uznać za formę zainicjowania dyskusji o tym, czym jest ta - najbardziej poprawna - sprawiedliwość.
Można rozumieć chrześcijaństwo jako formę zdefiniowania (ofiarą zbawczą Jezusa) takiej postaci sprawiedliwości, jakiej nie znano w Starym Testamencie - sprawiedliwości usprawiedliwienia z wiary.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Wielu ludzi wyznających różne religie nie potrafią zaakceptować obrazu Boga, który jest miłością. Zawsze musi być jakieś "ale"..
Bóg jest miłością, ALE jest też sprawiedliwy..
Bóg jest miłością, ALE tylko do czasu..
Bóg jest miłością, ALE nie przebaczy tym, którzy nie żałują własnych grzechów..
...

Ja nie potrafię zaakceptować obrazu Boga, którego sprawiedliwość wyraża się w zdaniu "to co zrobiłeś człowieku było złe, a więc za to należy ci się taka kara".

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Czyli chyba jednak są i takie zagrożenia, na których lepiej się "nie wykopytnąć". ;-P