ŚFiNiA

Katolikus

Spotkałem się z twierdzeniem, że przebaczyć samemu sobie to najtrudniejszy rodzaj przebaczenia.
Niestety uzasadnienia nie było.

Może warto się zastanowić?
Najczęściej ludzie uważają chyba, że nie mają sobie nic do wybaczenia, chyba, że prawda o jakiejś sytuacji będzie tak ewidentna, w której to okoliczności jawnie wskazują na tę osobę, a dodatkowo osoba ta ma jeszcze nie na tyle zatwardziałe sumienie, że widząc do jakich cierpień doprowadziły decyzje tej osoby to zacznie się obwiniać i.. No właśnie, ale z tego jeszcze w sposób logicznie ścisły nie wynika, że najtrudniej jest przebaczyć sobie, a może przebaczyć komuś jest trudniej, bo czemu nie?..
Chociaż może jednak sobie, bo jak człowiek uświadomi sobie, że to on, że to WŁAŚNIE ON tak bardzo niewłaściwie postąpił, że dał taką wielką życiową plamę, nie ktoś inny, tylko właśnie on, że dał się tak oszukać, że nie pomyślał na czas, że zaniechał głębszej refleksji..
Może jednak wybaczyć sobie jest trudniej. :think:

Michał Dyszyński

To, że przebaczenie samemu sobie może być problemem, nie przemawia do wyobraźni osób o profilu walczącym, czyli skierowanym mentalnie na zewnątrz, a lekceważących autorefleksję. Takie osoby można poznać ogólnie po tym, jak się wypowiadają, co jest obiektem ich zainteresowań - w zdecydowanej większości ci inni, ci obcy, często uznani za wrogów. Postrzegane, czasem dyskutowane są ich błędy, ich grzechy, ich intencje. Cały ogląd świata jest w trybie "bo ktoś coś", a nie "czy ja postrzegam spójnie i poprawnie świat". Tacy ludzie, nakierowani zawsze na zewnątrz, swoje własne postrzeganie traktują jako coś, co po prostu jest dane, założone, niedostępne analizie - ono "jest i już".

Czy taką, pozbawioną samokrytycyzmu postawę zainteresowania wyłącznie ocenami innych, a niemal nigdy siebie, da się utrzymywać w nieskończoność?...
- Twierdzę, że postawę ignorowania oceny siebie można utrzymywać jedynie w warunkach permanentnego oszukiwania swojego własnego systemu rozpoznań.
Jest to postawa, którą można porównać do inżyniera, mającego rozwiązać jakiś problem techniczny wymagający dokładnych pomiarów, ale dysponującego jedynie przyrządami pomiarowymi o niepewnej dokładności, często w jakimś stopniu uszkodzonych. Przyjmując zawsze za dobrą monetę odczyty z wadliwych miernika, otrzymamy dane, które są niespójne z posiadaną wiedzą (teorią), nie dają się zinterpretować jednoznacznie w ramach tego, co rozumiemy. Mierząc napięcie na oporniku i natężenie płynącego przez opornik prądu pewnie potwierdzi się prawo Ohma, czyli np. jeśli zwiększy się dwukrotnie napięcie, to też dwukrotnie wzrośnie natężenie. Ale jeśli przyrządy działają niestabilnie, to odczytają napięcie w innej wartości, niż to rzeczywiste. Wtedy też prawo Ohma nie będzie obowiązywać. Prawo Ohma w ogólności oczywiście też niekoniecznie musi obowiązywać zawsze, bo dla wielu materiałów ono się nie sprawdza, albo w niektórych przypadkach (np. dla bardzo wysokich napięć) też będą od niego odchylenia. Jeśli dodatkowo niejasność wprowadza miernik, to inżynier będzie kompletnie skołowany w kontekście tego, co ma przed sobą, jak dalej działać.
Kazdy z nas jest też formą "miernika". To "sobą" odczytujemy rzeczywistość - naszymi zmysłami, naszymi obróbkami danych w mózgu, naszymi interpretacjami teoretycznymi. Nie dysponując żadną formą oceny swoich możliwości, swoich typowych błędów, stawiamy się w sytuacji podobnej do inżyniera, który mierzy układ miernikami uszkodzonymi, często wadliwymi, o niepewnych odczytach - wtedy nasze odczyty rzeczywistości nie ułożą się w żadną spójną całość, będą niespójne, każde osobno.

W ortodoksyjnych religijnie środowiskach aspekt samooceny jest rozpatrywany najczęściej wyłącznie w trybie "jak Bóg to oceni", grzech jest traktowany wyłącznie od strony problemu, czy Bogu się to spodoba, a nie czy sam człowiek dojdzie do ładu z tym, co poznaje?
Ja twierdzę, iż niezależnie od tego, czy Bóg oceni człowieka tak, czy inaczej, POZOSTANIE problem wadliwości w działaniu naszego mechanizmu oceny rzeczywistości, jeśli bazowałby on na "wadliwych miernikach" wewnętrznych. Jeśli nie wykryjemy, który "miernik" (sposób spojrzenia na rzeczywistość) ma jakieś odchyłki od poprawności, jeśli jego odczyty nie zostaną skorygowane, aby całość "zagrała", to wszystko, co człowiek na temat świata (i własnej osoby) ustali, będzie chaotyczne, nieinformujące o niczym poprawnie.
Przebaczenie samemu sobie jest ważne, ale ono powinno mieć "właściwy kształt". Wadliwe jest podejście "przebaczenia" sobie na zasadzie "jestem z założenia wspaniały, o moich błędach nie chcę słyszeć" - bo przy takim podejściu nie dowiadujemy się o błędach w działaniu naszego systemu poznawczego i tracimy szansę na jego dobre skonfigurowanie. Przebaczenie poprawne, polega na tym, że:
- nie wypieramy się swoich błędów
- jesteśmy w stanie te błędy przeanalizować
- z analizy błędów (grzechów) wyciągamy wnioski, tworzymy koncepcję skompensowania ich, poprawny
- wdrażamy ową poprawę w życie, nadajemy jej konkretny, praktyczny kształt.
Biiblia mówi o "nawróceniu się" - tak tłumacze zwyczajowo tłumaczą sformułowanie, które w oryginale sugeruje "zmianę myślenia". Oczywiście nie chodzi o to, żeby zmieniać się przypadkowo, w dowolnym kierunku, ale aby zmiany były celowe, coś w nas poprawiały. Powinniśmy przebaczyć sobie, czyli jakoś uznać błędy, zaakceptować je, ale też i poźniej wdrożyć jakiś program ich naprawy.
To wszystko jest najczęściej blokowane przez osoby, które świat postrzegają w schemacie pretensji do innych ludzi. Oni są tak zajęci tym oskarżaniem, tymi wytykaniem innym ludziom źdźbeł w ich oczach, że jakoś nie starcza im czasu i energii na zajęcie się własnym rozumieniem, błędami własnego odczytu rzeczywistości.
Ja wierzę, że po śmierci przychodzi CZAS ROZLICZENIA W PRAWDZIE. Wtedy każdy spojrzy na swoje życie i dostanie zadanie: wytłumacz jakoś rozsądnie swoje reakcje, obroń swoje decyzje, czy były racjonalne, rozsądne, prowadzące do celów, które sam z resztą sobie stawiałeś. Wtedy ci, co nigdy się nie zastanawiali nad spójnością swoich wyborów i działań, nie będą w stanie wykazać, iż byli spójnymi osobowościami. Nie będąc spójną osobowością, a jedynie wykazujac zachowania chaotyczne, biorące się z przypadkowych impulsów (tak indukowanych zewnętrznie, jak i wewnętrznie), okazujemy się jako właściwie brak bytu, brak osobowości - jesteśmy "nikim". Osoba "nikt" nie jest poprawną osobą, jest tylko zaczątkiem osobowości. Takie nieosoby nawet nie ma jak zbawić, bo niespójny system reakcji i odczytów nawet nie jest w stanie wyrazić poprawnego stanowiska na temat tego, co chce, co go mogłoby uszczęśliwić. Taki ktoś nie dostąpi zbawienia nie dlatego, że ktoś (Bóg...) mu to zbawienie wycofa ze swojej strony, ale dlatego, że NIE MA CZYM W SOBIE ZBAWIENIA PRZYJĄĆ.

Katolikus

Widzę, że podszedłeś do tematu bardzo głęboko i widzę, że masz to bardzo spójnie wszystko przemyślane. Generalnie to trochę w szoku jestem. My wierzący, raczej jesteśmy przyzwyczajeni do prostszych przemyśleń, nie za bardzo skomplikowanych kazań itd. A tu takie rozważania. :shock:

Semele

Trzeba sobie przebaczać.

Drugiemu zadośćuczynić

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Banjankri

Semele

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Semele

Banjankri

Semele

Polska to kraj religijnie homogeniczny....

Banjankri

Semele

Michał Dyszyński

Banjankri