ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W literaturze religijnej, także częściowo w samej Biblii pojawia się postulat, aby człowiek zawierzył Bogu, może oddał swoje życie Bogu, pozwolił Bogu działać w sobie. Z tym postulatem jest jednak jeden zasadniczy problem:
Po czym poznać, co jest wolą Boga?

Bez wiedzy o tym, czego Bóg od człowieka chce, postulat posłuszeństwa boskiej woli jest po prostu pusty. Twierdzę też, że mało rozważne, nierozliczone na poziomie intelektu i emocji próby kierowania się w stronę "ja będę realizował wolę Boga" może przynieść więcej szkód, niż korzyści. Dlaczego takie podejście może być szkodliwe?
- Bo umysł postawiony wobec zadania, które jest skrajnie niedookreślone, choć uznane w jakimś stopniu za obowiązkowe do realizacji, ostatecznie z dużym prawdopodobieństwem zamieni owo zadanie na POSTĘPOWANIE CHAOTYCZNE, pozbawione już jakichkolwiek związków z realiami, sensownością.

Jak to działa? (przynajmniej u mnie tak nieraz to działało)
1. Umysł uznał postulat: realizować pragnę wolę Boga, a nie wolę własną.
2. No to do dzieła! Co mam robić?
3. Przychodzi jakiś pomysł: może wolą Boga jest, abym zrobił rzecz X...
4. Ale tu konstatacja: kto właściwie uznał, że wolą Boga jest robienie X?... - uczciwie rzecz ujmując, jeśli nie czynię X z powodu tego, że jawnie zlecił mi to anioł, czy nie uruchomiła się inna forma kontaktu z boską rzeczywistością, to ja tak zadecydowałem...
5. Ale teraz powstaje sprzeczność: bo przecież ja nie miałem decydować, miała być wola Boga, nie moja... :cry:

Tylko skąd mam wziąć ową wolę Boga, jeśli mam życie, jakie mam, bez ciągu kontaktów z aniołami, z siłami niebieskimi?...
Życie na co dzień wymaga nieustannego decydowania w setkach drobnych spraw. Jak miałbym się zorientować, co w nich jest wolą Boga?
A tu dalej nie ma mistycznych objawień, bo chyba tylko takie objawienia miałyby dać pewność, iż realizuje się wolę nie swoją, tylko Boga. :cry:

Co robić?... :shock:

Postulowanie robienia czegoś, co nie wiadomo jak miałoby być wykonane (a przecież chodzi o WYKONYWANIE POPRAWNE), naciskanie aby to robić, choć człowiek zupełnie nie wie, co miałby robić, jest głównie wywoływaniem w tym człowieku frustracji. Tak właśnie modelowo funkcjonuje frustracja - że z jednej strony jest silne "rób to, zdobądź to", a z drugiej twarde "nie masz możliwości tego zrobić". I człowiek, w którym napuszczone na siebie owe sprzeczności walczą w nim, spala się w owej frustracji, zaś jego działania i tak są chaotyczne.

Chcę zastrzec, iż tak ogólnie sam postulat życia w zgodzie z wolą Boga nie jest przeze mnie kwestionowany. Uważam, że osoba wierząca, świadomy teista rzeczywiście powinien ten postulat realizować NA ILE TO MOŻLIWE. Ale powtórzę: wszystko realizować można jedynie w stopniu na ile to jest możliwe!
W przypadku gdy się postawi ów postulat w skrajnej postaci, jakoś namolnie, z naciskiem i wymaganiem w sytuacji, gdy osoba, ku której jest on kierowany, nie ma praktycznie żadnych wskazówek do realizacji, to efektem może być głównie frustracja.
Po iluś latach takiego bezproduktywnego frustrowania się, że oto ktoś próbował, jak mógł, starał się ze wszystkich sił, ale przecież to nie zmienia samego statusu sprawy, że jak nie było wiadomo, co robić, tak dalej nie jest to wiadomo, taki ktoś może w ogóle odrzucić teizm, wiarę. Bo sobie powie: już nie będę dawał się robić w bambuko stawianiem mi zadań, próbami sugerowania mi jakiejś winy, w sytuacji gdy nie dostałem wystarczających wskazówek do realizacji.

Tu oczywiście ktoś może zaoponować: ale masz Biblię, masz autorytety religijne. Dalej może sugerować, że jest to wystarczające źródło wiedzy na temat woli Boga. Nie będę ukrywał, że nie kupuję takiej sugestii (a przynajmniej nie kupuję jej jako ostateczne rozstrzygnięcie problemu). Być może te źródła i autorytety są użyteczne jako MOTYW DO PRZEMYŚLEŃ, jednak one wprost nie wskazują CO KONKRETNIE MIAŁBYM ROBIĆ w tych setkach życiowych dylematów każdego dnia - co kupić w sklepie, czy oszczędzać, a może wydawać, komu pomóc, z kim się raczej nie zadawać itp.
W życiu jest tak, że jak się człowiek nie posłuży WŁASNYM ROZEZNANIEM, to nie zadecyduje w ogóle.
Bo nie ma tu nic wyrazistego w zamian!
Znowu chcę od razu zastrzec, iż nie neguję tutaj jakiegokolwiek negowania boskich natchnień, czy kontaktu z Bogiem na wszelkie dostępne sposoby. Problem jest, że przy silnie postawionym postulacie robienia NIE WEDLE WŁASNEJ WOLI nawet nie sposób jest zadecydować, CO JEST WOLĄ BOGA (w moim przecież rozumieniu, jako że cudzego rozumienia w swojej głowie nie posiadam)!
Bo uczciwie patrząc na sprawę, to kwestię, co jest wolą Boga też człowiek będzie musiał rozstrzygnąć "jako on". Czyli nie ma jak zrzec się tej roli rozstrzygającego.
Zatem w istocie postulat zawierzenia Bogu (w JAKIEJŚ - pytanie JAKIEJ? - postaci postulatu tego nie neguję) jest na pewno nieoczywisty, domaga się on potraktowania w sposób, który by jakoś rozwiązać dylemat, o którym tu pisałem. To się nie daje tak wprost realizować, coś (!) by tu trzeba uzupełnić w rozumieniu podejścia do sprawy.

Michał Dyszyński

Kwestia daleko posuniętego zawierzenia Bogu jest według mnie jednym z podstawowych problemów - wyzwań, jakie stoją przed osobą wierzącą w Boga. Jest też z tym problemem chyba związana szczególnego rodzaju pułapka.

Pułapka iluzorycznego oddania się, zawierzenia Bogu
W literaturze chrześcijańskiej problem się właściwie procesuje przez wieki. Jego początki widać w samej Biblii. W szczególności w takich cytatach jak: