ŚFiNiA

Adora

Witam na forum,

przygotowałam krótki tekst powitalny, aby przedstawić moje rzeczywiste poglądy, zanim zostanę oceniona, opieczętowana i wsunięta do jakiejś ciasnej szufladki ;)

Jak większość ludzi w Polsce urodziłam się w rodzinie Katolickiej, a po wyrośnięciu z tej niedojrzałej wizji religii przez kolejne naście lat nazywałam się ateistką. Tak naprawdę droga jaką przeszłam od dziecięcego katolicyzmu do równie niedojrzałego ateizmu jest na tyle banalna, że nie warto się na tym rozwodzić. Dziś nazywam siebie teistką. Choć jednak bliżej mi do wiary Katolickiej niż do ateizmu nie chodzę do kościoła, nie biorę udziału w eucharystii i nie czuję się częścią wspólnoty. Właściwie jestem tak samo "poza" jak byłam wcześniej.

Wierzę.

Wierzę jednak w Boga. Wierzę że Bóg jest miłością. Za ciekawe teorie uważam Trójcę Świętą i ofiarę Chrystusa za ludzi. Co więcej uważam, że w swoim życiu doświadczyłam działania modlitwy. Uważam, że Bóg może działać w życiu człowieka. Ponadto podoba mi się sama idea Mszy Świętej, spokój i skupienie jakie płynie z rozmowy z Bogiem. Uważam wiarę za wartość.
Wierzę i zazdroszczę, bo pomimo wiary stoję poza Kościołem. Bo nie należę i nie mogę należeć do wspólnoty religijnej. Oczywiście jak większość osób widzę wszystkie złe rzeczy, które mają miejsce w Kościele Katolickim i choć nie mogę ich akceptować to jednak szczerze odpowiada mi idea Świętego Kościoła ludzi grzesznych i nie jest to powód mojego odejścia.

Kościół a moralność

Powód mojego samo wykluczenia jest inny i nie może być zmyty wyznaniem grzechów i pokutą. Powodem tego, że nie potrafię zaakceptować Kościoła w obecnej formie jest uzurpowanie sobie przez niego autorytetu moralnego. Mówienie o tym, co jest dobre, a co złe z tą niezachwianą pewnością siebie. I nawet choć samą taką ideę mogę przełknąć w gruncie rzeczy, bo przecież Kościół ma być kierowany przez Ducha Świętego, w co jestem w stanie uwierzyć, to jednak nie mogę pominąć faktu, że jednak nie udało się Kościołowi wykluczyć czynnika ludzkiego. Ten czynnik nadal istnieje nie tylko tam, gdzie Kościół grzeszy, ale też tam, gdzie Kościół głosi swoje nauki. Skąd więc pewność, że wszystkie nauki są słuszne? Ano takiej pewności nie ma. A tam gdzie nie ma pewności powinien być agnostycyzm. Nie religijny, bo ten dotyczy Boga, a moralny, ten dotyczący człowieka. Przyjmowanie, że tego czego nie wiemy, nie wiemy i nie powinniśmy potępiać. Nie powinniśmy tym bardziej, jeżeli widzimy dobre owoce, jeżeli skutkiem tych teoretycznych grzechów, potępionych czynów jest miłość. Nie ma jednak w Kościele miejsca na agnostycyzm moralny. Nie ma więc miejsca i dla mnie.

myślą, mową, uczynkiem, zaniedbaniem

Często się słyszy o akceptacji w kontekście Kościoła Katolickiego. I słyszy się to w dwóch kontekstach. W pierwszym słyszymy o akceptacji przez Kościół ludzi. Kościół akceptuje absolutnie każdego człowieka, nie akceptuje zaś jego grzechu i ten grzech potępia. Jednak czym jest ten akceptowany człowiek, jeżeli jego uczynki, a nawet myśli są potępiane? Czyli co tak w zasadzie Kościół akceptuje? Czyjeś istnienie? Czy to jest faktycznie takie szlachetne?
Jest jeszcze druga grupa sytuacji, gdy mówimy o akceptacji, gdy mówimy o akceptacji samego Kościoła Katolickiego. Otóż Kościół Katolicki chciałby być akceptowany. Jednak czy chodzi o akceptację samych Katolików? Nie. Akceptacja bowiem Katolika, to akceptacja nie tylko jego samego, ale też jego przekonań i czynów. Jeżeli powiem, że Kościół się myli, jeżeli powiem, że Katolicyzm jest źródłem zła, a każda kolejna msza oddala Cię Katoliku od Boga, że to co robisz jest odrażające, a w najlepszym wypadku że żal mi ciebie bo nie rozumiesz, że czynisz rzeczy potworne, to nie powiesz, że Cię akceptuję. I będziesz zasadniczo miał rację. Akceptacja bowiem sięga nieco głębiej niż tylko stwierdzenie faktu, że nie uważam, że Twoje istnienie nie jest samo w sobie złe. Tak naprawdę zaakceptuję Cię wtedy, gdy powiem, że Twoja modlitwa, Twoja religia nie jest źródłem zła i nie jest dla mnie odrażająca.

Dialog?

Uważam, że jedynym wyjściem jest w tej sytuacji dialog. Jednak Kościół ze swej strony nie jest na dialog otwarty. Kościół nie uważa, że powinien swoje nauki zmieniać. Punkt wyjścia ewentualnego dialogu jest więc już ustalony. Czy więc jest sens mówienia o jakichkolwiek próbach zrozumienia i komunikacji? Według mnie nie. Zaniechanie dialogu i przekonanie o "swoich racjach" jest w tym wypadku grzechem, którego ja nie potrafię zaakceptować. I choć jedynym, to dla mnie bardzo ważnym.

Ewolucja i postęp

Religie się zmieniają. Zmieniają się wolno, ale chyba mogę spokojnie powiedzieć, że Katolicyzm zmienia się w dobrym kierunku. Choć może nie w każdej dziedzinie i może upłynąć jeszcze wiele czasu, zanim stanie ten, czy inny Kościół źródłem czystego dobra. Ja wierzę, że to się może kiedyś udać. Ja jednak nie mam tyle czasu.
Nie mogę być w Kościele, którego pomyłki prowadzić mogą do powstawania większego zła i cierpienia. Choć to byłoby wbrew pozorom pójście po najmniejszej linii oporu. Zrzucenie odpowiedzialności z siebie na innych ludzi. Myślę, że wiele osób właśnie w ten sposób się zabezpiecza. Bycie w systemie religijnym, zaufanie i wiara mają rozgrzeszać, bo przecież "skąd mogłem wiedzieć". I być może faktycznie wina tych ludzi jest niewielka, bądź żadna, bo zostali oszukani, okłamani, zmanipulowani. I być może moja wina jest większa, bo mogłam zaufać, uwierzyć i zmyć z siebie odpowiedzialność?
Stoję więc z boku. Jedyne wyjście, które wydaje mi się w obecnej sytuacji możliwe dla mnie do przyjęcia. Skutkiem utraty łączności z Bogiem, ale czy faktycznie? Samo wykluczenie się w chwili obecnej wydaje mi się jedyna możliwą do przyjęcia drogą. Nie jest to droga łatwa, bo dużo bardziej wolałabym czuć się częścią wspólnoty, to leży w ludzkiej naturze. Nie jest to droga prosta, bo pozbawia mnie tej siły, którą może dać Kościół. Z całą premedytacją wylewam dziecko z kąpielą nie widzą dla siebie innego wyjścia. To jedyny sposób, by móc na siebie patrzeć w lustrze.

wujzboj

Ze mną było w zasadzie podobnie. Z tą różnicą, że powrót do Kościoła nie wydawał mi się problemem. Może dlatego, że nieco inaczej postrzegam Kościół jako taki.

Kościół postrzegam jako wspólnotę ludzi wierzących w Boga i wspierających się wzajemnie w tej wierze. Prawdę wiary niosą w swoich sercach wszyscy członkowie Kościoła. Urząd Nauczycielski stara się natomiast przedstawić prawdy wiary za pomocą takich przybliżeń, reguł i formuł, aby w danych warunkach historycznych Kościół jak najskuteczniej spełniał swoją rolę, czyli aby wierni jak najskuteczniej mogli się wzajemnie wspierać na drodze do Boga. Każdy wierny musi postępować zgodnie ze swoim sumieniem. Głos sumienia jest ponad głos papieża - podkreśla to także Katechizm.

Jednak niczyje sumienie nie potrafi wypowiedzieć się szczerze i zarazem autorytatywnie w każdej życiowej sprawie. Wiele razy słyszymy od niego: "nie wiem" albo "to niej jest dla mnie na tyle oczywiste, żeby spokojnie podjąć decyzję". I tutaj właśnie wchodzi do gry Urząd Nauczycielski Kościoła. Przyjmuje na siebie pełną odpowiedzialność sumienia za tych wszystkich, którym w danej kwestii własne sumienie nie potrafi jasno wskazać drogi. Odpowiedzialność tę przejmuje nie tylko każdy biskup z osobna, gdy formułuje (sam lub kolegialnie) jakieś zalecenia o treści religijnej, lecz również każdy ksiądz, gdy te zalecenia przekazuje i przybliża parafianom. Podporządkowanie się w takich przepadkach oficjalnej nauce Kościoła jest zarówno przywilejem jak i obowiązkiem katolika. Jest przywilejem, bo choćby i było to rozwiązanie błędne, jego sumienie nie zostanie przez to obciążone, zarówno na zasadzie "odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią" (Łk 23:34), jak i na zasadzie "kto was słucha, Mnie słucha" (Łk 10:16). I jest obowiązkiem, bo zapobiega rozłamom w Kościele (1 Kor 1:10, Gal 5:20).

A jeśli jakieś zalecenia okazują się niezgodne z czyimś sumieniem, należy z jednej strony iść za głosem własnego sumienia i starać się przekonać innych do słuszności własnego wyboru. Z drugiej strony należy jednak szukać przy tym sposobu takiego przedstawienia własnego stanowiska, aby perspektywicznie mogło się ono stać elementem drogi, którą podąża Kościół jako wspólnota. Takie podejście podtrzymuje rozwój duchowy zarówno jednostek, jak i wspólnoty. Jeśli reprezentowane poglądy są błędne (bo sumienie czegoś nie dostrzegło lub zobaczyło fatamorganę), to wykrycie i korekta błędu staje się w ten sposób łatwiejsza. A jeśli są to poglądy poprawne, to przedstawienie ich w takiej formie przyczynia się do łatwiejszego przyjęcia tego lub podobnego stanowiska przez ogół.

Powodów niezgodności nauki Kościoła z sumieniem może być bowiem, rzecz jasna, całe spektrum. Począwszy od niedojrzałego sumienia, poprzez różne czynniki uniemożliwiające poprawne zrozumienie intencji zaleceń Urzędu Nauczycielskiego, a skończywszy na sumieniu znacznie dojrzalszym niż u przeciętnego wiernego. Nie należy wszak zapominać, że nauka Kościoła skierowana jest do ponad miliarda ludzi i na dodatek musi zachowywać pewną ciągłość historyczną. Każdy człowiek jest zaś indywidualnością, a czasy zmieniają się szybko i wraz z nimi zmienia się ludzka wrażliwość i ludzkie potrzeby. W warunkach szybkich zmian społeczność wiernych rozwarstwia się - to wszystko jest jednak wciąż ten sam Kościół, który powinien starać się utrzymać poczucie jedności jako wspólnoty, nawet w obliczu jawnych różnic zdań, także dotyczących treści i formy aktualnego nauczania Urzędu.

Adora

Chciałabym, żebyś to co napisał było istotnie prawdą. Jednak rzeczywistość bardzo odbiega od tego wyidealizowanego wizerunku jaki przedstawiasz. Zbyt dużo dyskusji na temat tych etycznych dylematów przeszłam z Katolikami, by uwierzyć w wizję, którą prezentujesz.

Kilka niedomówień:

wujzboj

Adora

wujzboj

PizdenDrapke

Z uwagą przeczytałem Waszą polemikę i w pełni popieram zdroworozsądkowe zdanie Adory. Twoje wywody WujZbóju, katolik może odczytać jako herezję, a ateista oskarży Cię z kolei o manipulacje. W oczach obojga, będziesz zaś hipokrytą.
Jeśli dobrze Cię zrozumiałem, wzorowy katolik może mieć w dupie nauki Kościoła, dogmaty papieskie, przykazania boże, grzechy główne, przykazania kościelne itd., o ile nie będą one zgodne z własnym sumieniem? Toć za takie herezje zostałbyś w średniowieczu po ciężkich torturach spalony na stosie! Podziel się tymi przemyśleniami ze swoim spowiednikiem, to nie tylko nie da Ci rozgrzeszenia, ale jeśli będzie kapłanem z powołania, jak nic, nałoży na Ciebie ekskomunikę! :wink:

Nawet sobie nie wyobrażam jaka byłaby jego reakcja, gdybyś prosto z konfesjonału pomaszerował do komunii. :rotfl:

Takim postępowaniem nie zyskasz miru nie tylko w oczach hierarchii kościelnej, ale także w oczach wspólnoty. Pogadaj z moją moherową Babcią to Cię do Belzebubów pośle. Pomijając ocenę ludzką, czy Bóg życzyłby sobie, żebyś świadomie łamał któreś z Jego 10 przykazań i nie czuł przy tym skruchy czy żalu, bo tak Ci podpowiada sumienie? Z łamania najważniejszych przykazań nie chcesz spowiadać się księdzu, a co jeśli opętał Cię Szatan? Jak Ci wtedy Kościół będzie mógł pomóc, skoro kierujesz się własnym systemem wartości, sprzecznym z jego podstawowymi naukami?

Jeszcze słówko na temat otwartości i zmian w Kościele.

Adora

Dziękuję Wam za rozmowę. Postaram się w najbliższym czasie odnieść do tego co napisałeś Wuju. A w międzyczasie dam Ci też do przemyślenia jedną kwestię odnośnie twojego stanowiska. Przemyśl w odniesieniu do KK jak i jego nauk oraz wpływu tych nauk na społeczeństwa tak kiedyś jak i dziś zasadę: Primum non nocere. Myślę, że złamanie tej właśnie zasady najlepiej tłumaczy mój stosunek do KK.

wujzboj