ŚFiNiA

Niepoprawna

Jeśli świętym możemy sobie nazywać kogoś, kogo za takiego uważamy, to w porządku. Tylko po co, u licha, te wszystkie beatyfikacje i kanonizacje? Teraz wychodzi na to, że papież JPII był świętym za życia, a po śmierci zdegradowano go do błogosławionego. Paranoja.

Jan Lewandowski

Niepoprawna

Ciekawie mnie określiłeś. A i słusznie poniekąd, choć chyba nie do końca. Zadaję kolejne pytania, nie ze złośliwości, a dlatego, że one mnie rzeczywiście nurtują. A że jestem wkurzona na Kościół, to brzmią tak jak brzmią. Możesz mnie w tym momencie olać i nie reagować na kolejne "zaczepki", zakładając, tak jak napisałeś, że to z mojej strony zwykła chęć obrażania Kościoła. Jednak nie zgodzę się z Tobą, że szukam "nowego kija". Odpowiedź, której udzieliłeś mi poprzednio nie jest dla mnie wyczerpująca, dlatego zadałam kolejne pytanie. Przy czy zwróć uwagę, że jest to nadal pytanie dotyczące tej samej kwestii, a nie szukanie kolejnej "dziury w całym". Poza tym nie drążę już "ojca", choć nie do końca rozumiem, ale trochę mi wyjaśniłeś.

Jan Lewandowski

Michał Dyszyński

Jan Lewandowski

Niepoprawna

Zagadnienie beatyfikacji poruszyłam dla wyjaśnienia pojęcia świętości. Nie będę przecież określać człowieka przymiotnikiem, którego znaczenia być może w ogóle nie rozumiem. Dlaczego uważasz to za przeskakiwanie z tematu na temat?

Nie wiem co widzisz sprzecznego w moim "wywodzie". Pytanie dotyczyło dwóch członów zwrotu, przeszliśmy właśnie do drugiego.

Michał Dyszyński

Kori

W pewnym sensie miałem coś podobnego, to znaczy chyba za moim "do widzenia" Kościołowi stało coś podobnego do tego, co "pokierowało" Michałem.

Wydaje się, że na "lustrze świadomości" powoli zaczęły pojawiać się "alternatywne" perspektywy i "percepcje" niejako odmienne, nowe, zwracające moją uwagę bez oporów czy krytycznego myślenia. "Działo się" to poprzez konkretne książki- w pamięci "na zawsze" zapisały mi się dwa tytuły książek, które "pokazały mi to coś nowego, co w mojej świadomości dotąd nie istniało".

Zaczęły pojawiać się pytania i wątpliwości o podstawy. Był to jakby ruch myśli czy odczuć, "z przekazem": "muszę siąść i się zastanowić, szczerze przed samym sobą, sam na sam, dobrowolnie i świadomie, zdecydować, wybrać, czy ja wierzę w Boga? Czy wierzę w trójcę świętą? Boga? Jezusa? Ducha św.?" I chyba jakoś tak wyszło, że powiedziałem temu: OK.

Jakiś tam okres czasu później, zapamiętałem sobie to tak, że gdy wychodziłem z wanny ocierając się ręcznikiem, było chyba takie rozumowanie we mnie, że jeśli Bóg mnie kocha, to chciałby, żebym go wybrał świadomie i dobrowolnie. Zapamiętałem sobie to tak, że było to jakby rzadkie, a może pierwsze takie odczucie rozluźnienia, czy akceptacji, w każdym razie jakby miłe odczucie związane z tą miłością Boga i dobrowolnością i brakiem przymusu z jego strony. W kościele pojawiłem się chyba jeszcze ze dwa razy, w jedną i kolejną niedzielę. No i zrezygnowałem, jakby to odpadło ze mnie, przestałem się modlić, wszystko przestałem, co było związane z religią. To było "do widzenia" religii chrześcijańskiej i "dzień dobry" rozważaniom, myślom o pustce i innym intelektualnym raczej "poszukiwaniom".

Po prostu jakby stwierdziło się we mnie, że skoro Bóg mnie kocha, to pozwoli mi sprawdzić, jak to jest, usunąć wszystko, co z nim związane, wszystkie myśli i przywiązanie, przykazania, to wszystko, czemu byłem posłuszny, jakby ze strachu przed grzechem, z obowiązku. I czy wtedy, będąc poza tym wszystkim, poza groźbą wiecznego potępienia, nie mając "kosy nad głową", wybiorę go świadomie i dobrowolnie, ponieważ on by tego chciał, by moja relacja z nim nie była z tego "uwarunkowanego" przymusu.

No i Bóg zniknął.

A przed tym byłem chyba najbardziej "gorliwym" religiantem w moim otoczeniu. Być może, mogłoby się wydawać, na przekór otoczeniu. Na klęczkach godzinami rozprawiało mną tzw. "skrupulanckie sumienie", nie mogąc się zdecydować, czy popełniłem ciężki grzech, czy nie. Wyszło na to, że nigdy takiego grzechu nie popełniłem, bo albo nie było to w pełni dobrowolnie albo nie w pełni świadomie.

Później odpowiedzi szukałem "w psychologii", w teoriach, w książce o nerwicy. Myślałem, że może jestem chory, i to się normalnie leczy, a mnie jakoś diagnoza ominęła, i cierpię, bo nikt tego nie może zobaczyć. To było to samo, co wcześniej było w religii, tyle że teraz "grzechem pierworodnym" była niezdiagnozowana i zaniedbana choroba, zaburzenie charakteru, które, choć niezauważone przez rodziców, zadaje cierpienie i "zniszczy" mi całe życie.

Teraz, gdy przyglądam się swojej psychice, nie widzę jakichś dużych różnic między "dawniej" a teraz.
Jedne myśli zastępują drugie...równie nie prowadzące donikąd.

Niepoprawna

Kori

nie na pytanie

hehehe

a na co, to...chyba to coś we mnie drążyło mnie i drąży mną nadal, ale chyba już nigdy nie będzie tego tak intensywnie robić, jak wtedy, gdy pełen byłem takich myśli, odwiedziłem z nieprzymuszonej woli klinikę psychiatryczną...a później wróciłem do szkoły, bo nie chodziłem do niej jakiś czas.

zawsze, to znaczy, od pewnego momentu, raczej myślę o tym czymś tak, że czym większe, bardziej usilne to całe poszukiwanie prawdy, odpowiedzi na pytania społeczne, co robić, jakie studia, jestem bezradny, nic nie umiem, muszę coś zrobić, i takie różne, które co dnia budzą się na nowo - im bardziej, mocniej zapytuję o to i myślę, to tym większe napięcie i chyba...mniejsza szansa na odpowiedź.

widzę to tak, że jest coś takiego jak przepustowość...i jak się napinasz, starasz się, chcesz tą odpowiedź, to jej nie dostaniesz. i tu jest chyba ten paradoks, że odpowiedź przychodzi, jak sobie odpuszczasz tą całą "ważną sprawę", którą tak drążysz, i którą tak rozdmuchuję "na dziesiątą stronę" telewizja, gazety, starsze panie w windzie, i tak dalej.

tylko że to chyba nie będzie żadna odpowiedź, a już na pewno nie w takiej formie, jak w dzienniku telewizyjnym, w debacie politycznej.

Niepoprawna

"Jakie studia"?! Kori, to Ty młodziak jesteś, ja pierdziu! Co Ty tu robisz, wśród "starców" z takimi "starczymi" przemyśleniami? :rotfl:

A odpowiedzi się szuka na pytanie przecież, a na co?

Niepoprawna

Kori

odpowiedź na pytanie a żydzi do gazu.
nie wiem, tak napisałem, nie wiem, czy miałem jakieś pytanie. Może "dlaczego tak się czuję?" albo "jak się zmienić?". ale jakoś tak mam, że zanim skończę myśleć zdanie: "czuję się źle", to ta myśl się urywa.

nie myślałem o tym w ten sposób, że ktoś jest "starcem" albo nie. co tu robię? przede wszystkim DESIGN, cała idea nazwy forum, podział działów, działy typu "Więzienie", w ogóle ta historyjka Wuja zbója zapisała się w mojej głowie jako rzecz typu "coś ciekawego, o czym nie mogę wyrobić sobie zdania, bo tego nie ogarniam, ale może w przyszłości będę potrafił się do tego odnieść, i widzieć, czym to jest." Nie ma takich for, jak to, i nie chcę za dużo pisać o tym, ale tu po prostu są takie różne rzeczy. A poza tym jestem człowiekiem, który ma tak, że raczej unika kontaktu z ludźmi, bo sam z sobą nie czuje się do końca zadowolony, a w towarzystwie i alkoholu ukojenia i zapomnienia nie chce szukać, woli być wystawionym na pokazy i tańce swoich myśli i nastrojów, nawet jeśli czasem wkurwiające i przewidywalne.

poza tym, a propos dyskusji o [ja], to ja jest pytaniem, hehehehe. i to [ja] odpowiedzi nie dostanie, bo odpowiedź jest wtedy, jak ja ma przerwę, na kawę albo na herbatę na przykład.

Co jest "starczymi" przemyśleniami?

nie patrzę na to tak. wszyscy jedziemy na tym samym wózku, i chyba nawet równocześnie, i gdziekolwiek nie jesteśmy, to wszystko chyba na wszystko wpływa.

Poza tym, czy to pani Niepoprawna jakaś od pani myśl, że na różne kategorie wiekowe są różne kategorie myśli?

REGMEN

Jak dla mnie nie jest dylematem moralnym nazywanie człowieka Ojcem Świętym, Świętym Mikołajem.
Dylematem moralnym jest uznawanie człowieka za Ojca (Naszego) i do tego Świętego.
***

Jan Lewandowski napisał

Michał Dyszyński

Niepoprawna

O rzesz w mordkę! Tylko w wykonaniu pana Baryckiego toleruję "paniowanie" mi :rotfl:

O maj gad! Nie jestem najmłodsza na forumie! :shock:

Stemi starcami to żart był. Tu wszyscy jeszcze młodzi. Jedni trochę bardziej, inni ciut mniej.
Przepraszam za ten głupi żart, może nieśmieszny wcale.

Prestończik