ŚFiNiA

Cyryl · Dołączył: 16 Sty 2007 Posty: 114 Przeczytał: 0 tematów

Jedyne co naprawdę nie podoba mi się w kulcie maryjnym (a w dużym stopniu związane jest to z "kultem obrazów") to zbyt wielkie przywiązywanie wagi do owego "wypraszania łask" u Boga. Prowadzi to do uznania praktycznie całkowitej zależności stworzeń od ich Stwórcy, który wydaje się w niebagatelnym stopniu, wręcz arbitralnie, kierować naszym życiem i nie dość, że nam nie udaje się przebłagać Boga, to nawet "tak świętej istocie" jaką jest Maryja. Takie coś faktycznie może prowadzić do patologicznego podejścia do wiary, wręcz do ślepego służalstwa wynikającego ze strachu bądź przesadnej pokory, która i tak wyjdzie bokiem i zbierze swoje żniwo w fanatycznym fundamentalizmie. Tu wchodzi się w kwestie Bożych interwencji w losy ludzkości (a właściwie ich błędnych interpretacji), które według mnie są niewątpliwie często przeceniane. Trzeba dawać ludziom do zrozumienia, że nie jest tak, że to nie przez matkę Licheńską a przez Częstochowską zostałem uzdrowiony (bo po co te wszystkie pielgrzymki akurat w dane miejsce?); że to nie jest tak, że cierpię z powodu braku akceptacji przez Boga złożonej przeze mnie prośby, lecz w rzeczywistości z mojego chorego przywiązania do danego stanu. Ewangelicznie to w końcu nie Bóg ani nie Maryja uzdrawia, tylko WŁASNA WIARA w uzdrowienie i wizja perspektywy przyszłej egzystencji. I do tego trzeba przekonywać ludzi, dodawać otuchy i raczej odsuwać się od mistycyzmu.

Generalizując, nie bardzo podoba mi się nazywanie obrazów "słynącymi łaskami", co faktycznie ma miejsce i raczej to dosłowne brzmienie zakorzenia się w umysłach większości. (Bo jakże by mogło być inaczej?). W końcu rzeczywiście dochodzi do tego, że istnieje kult Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. I nie ma co zbytnio się wysilać z tłumaczeniami, że tu chodzi o wstawianie się jedynej Matki - bo w rzeczywistości tego dokonała Matka Boska CZĘSTOCHOWSKA, do której ludzie z końca Polski maszerują.

macjan

Cyryl · Dołączył: 16 Sty 2007 Posty: 114 Przeczytał: 0 tematów

Trochę źle się wyraziłem. Chodziło mi o to, że wiara w wypraszanie łask u Boga prowadzi do skojarzeń Stwórcy, który jednak niechętnie tych łask udziela. Oznacza to, że jest się wtedy niejako "zależnym" od Jego niezrozumiałej (może czasami nawet kapryśnej?) woli.

wujzboj

wujzboj

macjan

Budyy

wujzboj

wujzboj

gerwazy

wujzboj

Nie wydaje mi się. Wyjaśnienia powyżej.

starowier · Dołączył: 20 Cze 2006 Posty: 350 Przeczytał: 0 tematów

Sąd Ostateczny -robi wrażenie(jest też fragmentami do obejrzenia):
[link widoczny dla zalogowanych]

W kwesti ikon / obrazów wypowiem się niebawem . Muszę poczytać co tu stworzył Klegum i Budyy and co.

1KOR13

Zamieszczam poniżej kilka myśli, które może coś wniosą do tej dyskusji.
Rozstrzygnięcie sprawy obrazów jest ściśle związane ze sprawą Wcielenia.
Najpierw warto zajrzeć do księgi Powtórzonego Prawa, i przeczytać w niej, że:
Pilnie się wystrzegajcie - skoroście nie widzieli żadnej postaci w dniu, w którym mówił do was Pan spośród ognia na Horebie - abyście nie postąpili niegodziwie i nie uczynili sobie rzeźby przedstawiającej podobiznę mężczyzny lub kobiety, podobiznę jakiegokolwiek zwierzęcia, które jest na ziemi, podobiznę jakiegokolwiek ptaka, latającego pod niebem, podobiznę czegokolwiek, co pełza po ziemi, podobiznę ryby, która jest w wodach - pod ziemią. (Pwt 4,15-18)
Sens wytłuszczonego fragmentu jest dosyć jasny: Bóg uzasadnia zakaz wykonywania podobizn faktem, że Izraelici nie widzieli żadnej postaci na Horebie.
Wcielenie zmienia ten stan. Otóż Bóg, który był dotychczas Bogiem niewidzialnym, Bogiem ukrytym, stał się widzialny, objawił swoje oblicze - w Jezusie Chrystusie. Kult ikony Zbawiciela jest więc wyrazem wiary w prawdziwość Jego Wcielenia, jest przeciwstawieniem się groźnym interpretacjom, które swoją pierwszą konkretyzację otrzymały jeszcze w doketyzmie. Właśnie dlatego ikonoklazm był tak groźny dla istoty wiary, że reakcją Kościoła na to zagrożenie był VII Sobór Powszechny - Sobór, którego orzeczenia z zasady były chrystocentryczne. Także dlatego Kościół w trakcie VII Soboru Powszechnego kategorycznie zakazał ukazywania na wizerunkach Ojca, co jest zakazem słusznym, niestety na Zachodzie po średniowieczu często nie przestrzeganym (patrz: Bóg Ojciec na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej). Otóż definicja ikonodulów, czcicieli ikon z VIII/IX wieku, jest jasna i precyzyjna, i z tej definicji wynika także, że w chrześcijańskim rozumieniu za sztukę sakralną, mającą wartość religijną, a nie wyłącznie estetyczną, może być uznana tylko taka sztuka, która spełnia te wymogi: wiele arcydzieł Zachodu, takie jak sklepienie Kaplicy Sykstyńskiej, ich nie spełnia.
Obrazy świętych, w tym szczególnie Maryi, ukazują tych, którzy upodobnili się do Chrystusa. Istotą świętości w chrześcijaństwie jest właśnie upodobnienie się do Chrystusa, przebóstwienie, uczestnictwo w życiu Bożym.

macjan

W NT również znajdujemy takie zakazy:

1KOR13

starowier · Dołączył: 20 Cze 2006 Posty: 350 Przeczytał: 0 tematów

"kawus

Dołączył: 25 Lis 2007
Posty: 128
Przeczytał: 13 tematów

PostWysłany: Pią 20:51, 03 Paź 2008 Temat postu: Odpowiedz z cytatem
Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą"

Kwestia bałwochwalstwa (gr. idolatria). Gdy prawosławny całuje ikonę lub pochyla się przed nią w niskim pokłonie, nie dopuszcza się bałwochwalstwa. Ikona nie jest bożkiem, lecz symbolem; okazywana obrazowi cześć nie jest kierowana do kamienia, drewna czy pokrywającej je farby, lecz do przedstawionej na nich osoby. Wskazał na to Leoncjusz z Neapolis (zm. ok. 650) jeszcze przed wybuchem obrazoburstwa: „Nie oddajemy czci naturze drewna, oddajemy cześć i hołd Temu, który ukrzyżowany był na Krzyżu [...] Gdy dwie belki Krzyża są ze sobą połączone, czczę tę figurę z powodu Chrystusa, który na Krzyżu był ukrzyżowany; jeśli jednak belki te są rozłączone, wyrzucam je na spalenie”. Ponieważ ikony są jedynie symbolami, prawosławni nie zwracają się do nich z nabożeństwem ale je czczą. Święty Jan Damasceński czynił staranne rozróżnienie pomiędzy względną czcią okazywaną materialnym symbolom, a nabożeństwem przynależnym jedynie Bogu.

Dogmatyczne znaczenie ikony. Docieramy tutaj do sedna obrazoburczych sporów. Załóżmy, że ikony nie są bożkami, załóżmy, że są użyteczne dla nauczania, ale czyż nie są jednak nie tylko dopuszczalne, ale wręcz niezbędne? Czy ikony nie należą do istoty chrześcijaństwa? Ikonodule odpowiadali na te pytania twierdząco, bowiem ikony stały na straży pełni i poprawności dogmatu o Wcieleniu. Ikonoklaści i ikonodule zgadzali się co do tego, że wieczna natura Boga nie może być przedstawiona: „Boga nikt nigdy nie widział” (J 1, 18). Wcielenie jednak spowodowało, kontynuowali ikonodule, że figuratywna sztuka sakralna stała się możliwa – Boga można teraz przedstawić, bowiem stał się człowiekiem i przyjął ludzkie ciało. Można sporządzić materialny obraz Tego, który przyjął materialne ciało – argumentował święty Jan Damasceński: „W dawnych czasach, bezcielesnego i niczym nieograniczonego Boga, nie można było w żaden sposób opisać. Teraz jednak, przez to, że Bóg pojawił się w ciele i żył pośród ludzi, mogę przedstawić to, co jest w Bogu widzialne. Nie oddaję czci materii, lecz Stwórcy materii, który ze względu na mnie stał się materialny i raczył żyć w materii, który poprzez materię spowodował moje zbawienie. Nie przestanę oddawać boskiej czci materii, przez którą dokonało się moje zbawienie”.

REGMEN

1Kor13 napisał

1KOR13

starowier · Dołączył: 20 Cze 2006 Posty: 350 Przeczytał: 0 tematów

Acheiropoietos (grec. Αχειροποίητος; ros. нерукотворный - nie ręką ludzką uczyniony) - w ikonografii chrześcijańskiej najstarsze przedstawienie Jezusa Chrystusa powstałe w sposób nadprzyrodzony, bez udziału człowieka, poprzez odbicie wizerunku twarzy na chuście lub całunie. W prawosławiu ikona typu Acheiropoietos nazywana jest ikoną ikon - uważana jest za obraz uzasadniający wszelkie inne wyobrażenia religijne, stanowi prototyp i źródło wszelkich innych przedstawień, jako obraz łączący w sobie nieopisywalne Bóstwo i opisywalne człowieczeństwo Chrystusa. We wschodniej tradycji chrześcijańskiej, stanowi też najważniejsze świadectwo przemawiające za kultem ikon (przeciw ikonoklazmowi oraz dowód prawdziwości wcielenia drugiej osoby Trójcy.

Wśród przedstawień Chrystusa wyróżnia się dwa typy acheiropoietosu:

* mandylion, czyli obraz przedstawiający głowę Chrystusa spokojnego, nie cierpiącego, często podtrzymywaną przez dwóch aniołów, znany od VI wieku, popularny zwłaszcza w sztuce bizantyjskiej i chrześcijaństwie wschodnim; wg tradycji (prawosławnej) pierwszym odbiciem na tkaninie twarzy Chrystusa był wizerunek, który powstał po zetknięciu z Jego twarzą po to, by uzdrowić króla Edessy
* veraicon, czyli chusta św. Weroniki, obraz przedstawiający twarz Chrystusa cierpiącego, który miał powstać dzięki podaniu przez Weronikę idącemu na Golgotę Chrystusowi chusty do otarcia twarzy - typ popularny w Kościele rzymskokatolickim (w tradycji zachodniej za odmianę acheiropoietosu uważa się też Całun Turyński)

kawus · Dołączył: 25 Lis 2007 Posty: 377 Przeczytał: 0 tematów

starowier- piszesz ,, stanowi prototyp i źródło wszelkich innych przedstawień,, ? I ?

Budyy

Jeden mały problem.

Całun Turyński to jest fuszerka. Wiec o jakim prototypie mówisz?

Ps. Dlaczego więc bóg zakazał tworzenia jakichkolwiek podobizn i się do nich modlenia.

- Czy uważacie że starożytni Żydzi byli aż tak durni, że modlili się do materii z której zrobione są bożki czy też ta materia miała im jednak coś obrazować.

- Skoro byli tak durni to ich pisma są warte funta kłaków.

- Jeżeli nie byli durni to dlaczego Bóg zakazał robienia posągów.

starowier · Dołączył: 20 Cze 2006 Posty: 350 Przeczytał: 0 tematów