Koncepcja odkupienia

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Koncepcja odkupienia
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Katolicyzm

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33759
Przeczytał: 67 tematów

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Wto 14:21, 01 Sty 2019 Temat postu:

Azael napisał:

W sumie skoro Bóg chce aby w niego wierzyć, chce relacji z człowiekiem to mógł napisać książkę, w której to jasno tłumaczy.

Problem jest co właściwie w kontekście Boga znaczy słowo "wierzyć". Ty tutaj odnosisz się do tego słowa w znaczeniu z grubsza "zaakceptować informację". Pisałem wcześniej, że wiele słów ma inne znaczenia w kontekście religii, Boga, rzeczywistości przekraczającej standardowe ludzkie doświadczenia, niż w zwykłym języku. W tym przypadku Bogu chodzi o wierzenie w innym sensie, niż jako akceptacja informacji o czymś tam. Boska "wiara" w istocie jest formą przemieniającej człowieka więzi ("religio" znaczy "wieź") z Bogiem, jest wniknięciem boskości w człowieka na bardzo wielu obszarach. To wniknięcie musi się odbyć na zasadzie interakcji, poszukiwania, pragnienia, zaufania (wiele innych słów należałoby tutaj dorzucić). Przyjęcie wiary w Boga na płaszczyźnie informacyjnej, czyli na podobieństwo "wierzę w to, że jakaś prognoza pogody się sprawdzi" byłoby swoistym oszukaniem człowieka pod kątem intencji. Gdyby w jakiejś książce, w najlepszym z możliwych logicznie stylu wszystko w pełni wyjaśniono, to właśnie tym sposobem zniweczono by sens prawdziwej wiary.

Świ. Paweł, 1 list do Koryntian napisał:

(17) Nie posłał mnie Chrystus, abym chrzcił, lecz abym głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża.

Nie chodzi zatem o to, aby ewangelię podać jako model, jako zestaw czysto intelektualnych odniesień. Takie podanie Ewangelii zniweczyłoby właśnie cel, któremu ona służy, czyli wpleść się w człowiecze pragnienia, emocje, życie, pytania, wątpliwości, poszukiwania, radości, sposoby reagowania, oceny (także subiektywnej!) różnych aspektów rzeczywistości i samego siebie.
Gdy coś mamy wyjaśnione, to uważamy to za odfajkowane, już nie ma powodu, aby do tego wracać, stawiać dodatkowe pytania. W przypadku religii chrześcijańskiej chodzi jednak o coś dokładnie odwrotnego - aby wciąż pytać, wciąż się doszukiwać, drążyć, przemieniać nie tylko swoje myślenie, ale i uczucia. Szukając Boga będziemy POZNAWALI SIEBIE. I o to w bardzo dużym stopniu chodzi - o ciągłe poszukiwanie, ciągle testowanie owej więzi z Bogiem. Testowanie jej w najróżniejszych warunkach - w radości i w cierpieniu, w sukcesie i w rozterce, na niezliczone sposoby.
To oczywiście nie oznacza, że religia się od intelektualnej warstwy odcina.
Niejeden człowiek w swoim poszukiwaniu Boga właśnie na tej warstwie się skupi. Ale Ewangelia jest dla wszystkich ludzi - czyli nie tylko dla intelektualistów. Ci ostatni więcej dostali (darów) od Boga, będą więc mogli do wielu odpowiedzi dojść sami. Ale nawet jak się jest mało inteligentnym, to tez jest się powołanym do więzi z Bogiem.

Azael napisał:

Wyjaśnij mi to proszę. Czy nie jest tak, że chrześcijaństwo uczy ze Jezus umarł, by Bóg mógł przebaczyć grzechy? Dlaczego Jezus musiał umrzeć? Bóg nie mógł po prostu przebaczyć?

Pytanie jest: dlaczego Bóg miałby nie przebaczyć grzechów ot tak?
- Bo w rzeczywistości ducha nie ma anulowania niczego, nie ma możliwości wyrzeczenia się prawdy, zlekceważenia po prostu tego co było. Wyżej pisałem, że religia jest WIĘZIĄ, a ten problem właśnie więzi dotyka. Grzesznik jest autonomiczną jednostką - sam wie, kim jest. Jeśli grzesznik CZUJE SIĘ potępiony, niegodny szczęścia, to nawet gdyby Bóg mu zadeklarował swoją akceptację i przebaczenie, to za chwilę ten grzesznik by ten dar odrzucił, po prostu NIE UMIEJĄC GO PRZYJĄĆ. Bariera przebaczenia jest w większym stopniu po stronie grzesznika (przebaczenia sobie, AKCEPTUJĄC PRZEBACZENIE JAKO PRAWO, czyli odcinając się od prawa twardej odpłaty i rywalizacji), niż Boga (chociaż nie twierdzę też, że Bóg nie ma nic do powiedzenia, ale są w układzie DWIE STRONY). Grzesznik, nawet gdy mu Bóg powie "ja przebaczam" będzie nieustannie czuł, że jego myśli i uczucia są niegodne, sprzeczne z Bogiem, niepoprawne w kontekście szczęścia i dobra.
To co się stało, już się nie odstanie. To co zrobiliśmy źle, paskudząc na własną duchową godność, będzie plamą i będzie śmierdziało. Jak coś śmierdzi, to nie pomoże postawa w rodzaju "teraz udajemy, że w powietrzu jest zapach róż", bo to wszyscy będą czuli, że śmierdzi, a sam twórca smrodu będzie wiedział, że to on zasmrodził. Aby się przeciwstawić temu co się stało, co jest faktem, trzeba temu przeciwstawić INNY FAKT, coś co mentalnie udźwignie zasadność przebaczenia. Zbawcze cierpienie i śmierć Jezusa jest owym przeciwstawnym faktem - jest aktem sprawczym w duchowości.
Trochę mi to trudno jest wytłumaczyć komuś, kto funkcjonuje w "modelu informacyjnym", czyli patrząc na odniesienia pod kątem stwierdzeń, prawd słownych, komunikatów językowych. Tymczasem to, o czym piszę nie jest jakąś czystą informacją, konceptem. Koncepty tylko muskają problem, ale nie są w stanie go wyłonić w jego okazałości. Tu trzeba zaangażować coś więcej - uczucia, wniknięcie w swoje jestestwo, bycia OSOBĄ, indywidualnością, KIMŚ.

Ostatnio zmieniony przez Michał Dyszyński dnia Sob 19:52, 05 Sty 2019, w całości zmieniany 1 raz